Αναλυτικό άρθρο του σ. Παναγιώτη Βογιατζή για το αντικομουνιστικό μνημόνιο, η συζήτηση για το οποίο ξεκινάει σήμερα στο ευρωκοινοβούλιο
15 χρόνια από την κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, η ΕΕ αποφάσισε να ξεκινήσει μια εκστρατεία σπίλωσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας συνολικά. Γιατί άραγε επιλέγεται αυτή η χρονική στιγμή, τόσο καιρό μετά τον υποτιθέμενο «θρίαμβο» του καπιταλισμού επί των αντιπάλων του; Τώρα θυμήθηκαν την «αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας» και την «ηθική ικανοποίηση των θυμάτων του κομμουνισμού»;
Προφανώς δεν είναι αυτή η επιδίωξή τους. Απλώς, όπως αποδεικνύεται, αυτός ο «θρίαμβος» δεν
είναι και τόσο σίγουρος. Όχι μόνο ένα νέο κύμα αμφισβήτησης ξεδιπλώνεται σιγά σιγά σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, ακόμα και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ πληθαίνουν οι νοσταλγοί του παλιού καθεστώτος, ακόμη κι αυτού του ολοκληρωτικού και δυναστευτικού συστήματος, καθώς το συγκρίνουν με την σημερινή κατάσταση, που τους παρέχει την απόλυτη ελευθερία στην φτώχεια, την πείνα, την εξαθλίωση.
Αυτή η ιδεολογική επίθεση λοιπόν, πηγάζει όχι από ιδεολογικά κίνητρα αλλά από την απόλυτα πραγματική ανάγκη των αστών, από τη μια να δυσφημίσουν το μόνο κοινωνικό σύστημα που μπορεί να προβάλλει σαν απάντηση στην άγρια επίθεση του φιλελευθερισμού και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και από την άλλη να θέσουν ευθέως τις βάσεις για τη φίμωση ή και την ποινικοποίηση κάθε διαφορετικής φωνής, πάντα στο όνομα – εννοείται – της δημοκρατίας.
Το γεγονός βέβαια ότι εξαπολύεται αυτή η επίθεση δεν θα μας κάνει να παραχαράξουμε και ‘μεις οι ίδιοι την ιστορική αλήθεια, να βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι θύτες και θύματα της σταλινικής περιόδου και να διακηρύξουμε γενικά και αόριστα πως «τιμούμε το ένδοξο παρελθόν του κινήματός μας και είμαστεπερήφανοι γι αυτό» όπως κάνουν οι υμνητές του σταλινισμού (βλέπε π.χ το άρθρο του Θ. Τσιριγώτη της ΟΛΜΕ στην Ελευθεροτυπία της 17-1-2006).
Οι Μαρξιστές αποτέλεσαν τα πρώτα θύματα του σταλινικού καθεστώτος και ήταν οι πιο ασυμφιλίωτοι εχθροί του, την εποχή που οι πρόγονοι των σημερινών κομμουνιστοφάγων δούλευαν χέρι με χέρι μ’ αυτούς που σήμερα καταδικάζουν. Πιο πολλά πάνω σ’ αυτό όμως θα πούμε παρακάτω. Ούτε τότε ούτε και σήμερα σκοπεύουμε να «κρύψουμε κάτω απ’ το χαλί» τα γεγονότα. Πιστεύαμε και πιστεύουμε πως το να λες ολόκληρη την αλήθεια πρέπει να είναι η απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αρχή κάθε Οργάνωσης ή Κόμματος που μιλάει στο όνομα του Σοσιαλισμού. Απ’ αυτή την αλήθεια, το κίνημα μόνο κέρδος μπορεί να έχει.
Η λασπολογία τους δεν είναι ούτε καινούρια ούτε πρωτότυπη
Ας μη μιλάμε όμως γενικά και ας δούμε με κάποια λεπτομέρεια το κείμενο που κατατίθεται για ψήφιση.
Η πιο εξοργιστική πτυχή της έκθεσης είναι βέβαια η σύγκριση – ουσιαστικά η ταύτιση – του κομμουνισμού με το ναζισμό. Σε πολλά σημεία (Ι.5, ΙΙΙ.4 και αλλού) αναφέρεται η διεθνής καταδίκη των χιτλερικών εγκλημάτων και η ποινική δίωξη των πρωτεργατών τους και ζητείται να συμβεί το ίδιο και στην περίπτωση των καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης, καθώς και η ηθική αναγνώριση των θυμάτων τους.
Αυτή είναι υποτίθεται η κεντρική ιδέα του μνημονίου, η οποία όμως είναι τουλάχιστον περίεργη, αν τη δει κανείς με μεγαλύτερη προσοχή. Πρώτα πρώτα, η Δύση έχει προχωρήσει σε τέτοιες κινήσεις εδώ και δεκαετίες, σ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και μετά, ενώ κάθε τόσο κάποια «μεγάλη ιστορική έρευνα» έρχεται να (ξανα)φέρει στο φως το ζήτημα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, η κυκλοφορία της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού», απ’ την οποία άλλωστε αντλεί όλα του τα στοιχεία ο εισηγητής του μνημονίου.
Και έπειτα, αν θέλουν να ταυτίσουν τον ναζισμό με τα σταλινικά καθεστώτα, οι πρώτοι που θα έπρεπε να κατηγορηθούν δεν είναι άλλοι από τους ηγέτες της Δύσης που στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο όχι μόνο συμμάχησαν με τον Στάλιν (γιατί άραγε τον προτίμησαν από τον Χίτλερ αφού ήταν ίδιοι;) αλλά δεν είχαν καθόλου πρόβλημα να μοιράσουν μαζί του τον κόσμο, (στη συμφωνία της Γιάλτας) μ’ έναν τόσο κυνικό τρόπο που σοκάρει ακόμη και σήμερα.
Μήπως δεν ήξεραν τότε τα εγκλήματα του; Και βέβαια τα ήξεραν και όχι μόνο δεν έκαναν τίποτε για να διαμαρτυρηθούν αλλά μάλιστα πολύ υπομονετικά περίμεναν τον Στάλιν να ξεμπερδέψει με τους πολιτικούς του αντιπάλους για να ενδυναμώσουν τις σχέσεις τους με την Σοβιετική Ένωση.
Είναι γνωστό για παράδειγμα ότι μόνο μετά την εξορία του Τρότσκι το 1929 πείστηκε η Δύση ότι η Σ. Ένωση εγκατέλειψε τα σχέδια της για την παγκόσμια επανάσταση κι άρχισε την διπλωματική επαναπροσέγγιση, ενώ ο τρόμος των καπιταλιστών για τις ιδέες του Τρότσκι είχε οδηγήσει τότε εφημερίδες και αναλυτές να υποψιάζονται πως η εξορία του ήταν …κόλπο για να προωθήσει τα σχέδια του.
Και ποιοι ακριβώς είναι οι «υπεύθυνοι που πρέπει να καταδικαστούν γι αυτά τα εγκλήματα»; Δεν είναι ακριβώς οι σημερινοί ηγέτες αυτών των χωρών που προέρχονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία από τα ηγετικά στελέχη των καθεστώτων που κατέρρευσαν και που σήμερα αποτελούν τους πιο πιστούς συμμάχους των ΗΠΑ και της ΕΕ; Μήπως ο Γέλτσιν, ο Πούτιν, ο Σεβαρντνάτζε κλπ προέρχονται από τους αντιφρονούντες; Από τη φυλακή βγήκαν για ν’ αναλάβουν την εξουσία ή άλλαξαν απλώς τον τίτλο που διέθεταν πριν; Και δεν αποτελεί αυτό την μεγαλύτερη απόδειξη πως τα καθεστώτα των ανατολικών χωρών καμιά σχέση δεν είχαν με τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό;
Και στο επίπεδο της θεωρίας όμως, τα πράγματα δεν είναι λιγότερο εξοργιστικά. Από τις πρώτες κιόλας γραμμές, ξεκαθαρίζεται πως η βασική αιτία που οδήγησε στα εγκλήματα της σταλινικής περιόδου δεν είναι άλλη από τη θεωρία της πάλης των τάξεων (παρ. Ι.3) και στα συμπεράσματα αναφέρεται επί λέξει πως
«Φαίνεται να επιβεβαιώνεται ότι η εγκληματική διάσταση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν ήταν αποτέλεσμα περιστάσεων αλλά μάλλον αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών επεξεργασμένων από τους θεμελιωτές τέτοιων καθεστώτων ακόμα πριν πάρουν την εξουσία. Οι ιστορικοί Κομμουνιστές ηγέτες ποτέ δεν έκρυψαν τους στόχους τους που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου, η εξάλειψη των πολιτικών αντιπάλων και κατηγοριών του πληθυσμού που ήταν ασύμβατες με το νέο μοντέλο κοινωνίας» (παρ. ΙV.44).
Λένε καταφανώς ψέματα και βέβαια οι ίδιοι το ξέρουν πολύ καλά. Ούτε ο μονοκομματισμός ούτε η καταπίεση ολόκληρων εθνών ή εθνικών ομάδων ούτε το πνίξιμο οποιασδήποτε διαφορετικής φωνής θα μπορούσε ποτέ να αναφέρεται στα κείμενα «των ιστορικών Κομμουνιστών ηγετών», οι οποίοι ποτέ δεν έγραψαν τίποτε άλλο από την οφθαλμοφανή αλήθεια πως μια τάξη ή εθνική ομάδα η οποία στερείται των βασικών της δικαιωμάτων δεν μπορεί να κατακτήσει τα δικαιώματα αυτά παρά με τη χρήση βίας προς αυτούς που της τα στερούν.
Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία (την οποία άλλωστε στα δικά τους τα βιβλίατη μαθαίνουμε) αναλώνεται ακριβώς σ’ αυτό. Γιατί, όσο και να ξορκίζουν τη λέξη (αλλά βέβαια όχι τα προνόμια που απορρέουν απ’ αυτή), ζούμε σε μια ταξική, δηλαδή σε μια άδικη και άνιση κοινωνία.
Είναι λοιπόν προφανές πως για τους εισηγητές της έκθεσης δεν είναι καν αρκετό να καταδικαστούν συγκεκριμένες πράξεις ή πρακτικές. Το όραμά τους είναι πως στο εξής οποιαδήποτε αναφορά στον κομμουνισμό, στις θεωρίες του Μαρξ, του Λένιν ή του Τρότσκι θα είναι καταδικαστέα, αν όχι παράνομη.
Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Μάλλον όχι, αν δούμε πως στην παρ ΙV.47 αναφέρουν με παράπονο (ή μάλλον με μίσος) πως ένα απ’ τα προβλήματα που καλείται η έκθεσή τους να λύσει είναι πως
«Τα κομμουνιστικά σύμβολα χρησιμοποιούνται ακόμα ανοικτά»(!!) και πως ένα από τα βασικά προβλήματα που εμποδίζουν την ανοιχτή καταδίκη του κομμουνισμού είναι το γεγονός ότι «μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας όπως η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς» (ΙΙΙ. Ι. 5).
Φαίνεται πως αυτά είναι τα στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας που ενδιαφέρονται να καταδικάσουν! Και για να το κάνουν αυτό, είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν με τον οποιονδήποτε.
Αυτό αποδεικνύει η περίπτωση των κρατών της Βαλτικής και η Κροατία, όπου στην προσπάθεια τους να διασύρουν την κομμουνιστική ιδεολογία έχουν ήδη δώσει συγχωροχάρτι στους συνεργάτες των Ναζί και τους φτιάχνουν και αγάλματα!
Μερικές ενδιαφέρουσες συγκρίσεις
Ένα κομμάτι του μνημονίου είναι αφιερωμένο στην γενική ανασκόπηση των σταλινικών καθεστώτων, προσπαθώντας να «κωδικοποιήσει» τα χαρακτηριστικά τους. Τα περισσότερα σημεία είναι ακριβή, και η δική μας κριτική άλλωστε πάντοτε εστίαζε στην έλλειψη δημοκρατίας που χαρακτήριζε τα καθεστώτα αυτά. Και ας μην ξεχνάμε πως πρώτη η Αριστερή Αντιπολίτευση, τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στην Τρίτη Διεθνή, αντιτάχθηκε σ’ αυτές τις πολιτικές, πληρώνοντας με το πιο ακριβό τίμημα τις απόψεις της.
Έχει όμως σημασία να δούμε το ζήτημα από την άποψη της πρακτικής των «δημοκρατικών» κρατών και από το πόσο δικαιούνται οι κρίνοντες να καυτηριάζουν αυτή την «έλλειψη δημοκρατίας». Κάθε ομοιότητα λοιπόν με τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον «ελεύθερο και ανεπτυγμένο» κόσμο, μόνο συμπτωματική δεν είναι:
Σύμφωνα με τους εισηγητές, το βασικότερο χαρακτηριστικό των υπό κρίση καθεστώτων ήταν «η επέκταση του ελέγχου τους στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής σ’ ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο» (ΙΙΙ. ΙΙ. 15)
και η «ανάπτυξη των αστυνομικών δυνάμεων σ’ έναν πρωτοφανή βαθμό, η εγκαθίδρυση δικτύων πληροφοριοδοτών και η ενθάρρυνση της καταγγελίας» (ΙΙΙ. ΙΙ. 17).
Με τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», τις παρακολουθήσεις, τους τρομονόμους κλπ, παρόμοια κριτική στις κυβερνήσεις των αστικών κρατών ασκείται σήμερα όχι μόνο από την αριστερά, αλλά ακόμα και από νομικούς και αναλυτές που μόνο αριστεροί δεν μπορούν να θεωρηθούν…
Και δεν είναι βέβαια μόνο το σήμερα. Ας θυμηθούμε τον Μακαρθισμό στις ΗΠΑ του ’50, τις δικτατορίες που ανοιχτά υποστήριξε και υποστηρίζει η Δύση όταν τα άλλα αστυνομικά μέτρα αποδεικνύονται ανεπαρκή…
«Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος». Πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στην Ιταλία ας πούμε, όπου ο πρωθυπουργός ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ ή στις ΗΠΑ, όπου στον χώρο της ενημέρωσης κυριαρχούν 2-3 τεράστιοι όμιλοι, (ΑΟL, Disney – Time Warner) οι οποίοι μάλιστα, καθώς ελέγχουν ταυτόχρονα τόσο τον χώρο του κινηματογράφου, όσο και της μουσικής βιομηχανίας και του Ίντερνετ, δημιουργούν και κατευθύνουν συνειδήσεις ανάλογα με τα συμφέροντά τους;
«Η εισβολή από την Σοβιετικό Στρατό σε αρκετές χώρες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολουθήθηκε συστηματικά από μαζικό τρόμο, συλλήψεις εκτοπίσεις και δολοφονίες».
Ενώ ως γνωστόν, η εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ή σήμερα στο Ιράκ, οι βομβαρδισμοί δεκάδων χωρών από το ΝΑΤΟ, ήταν ανθρωπιστικές επιχειρήσεις…
«Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και τηνατομική οικονομική δραστηριότητα».
Εδώ τι να πούμε; Σήμερα που οι περιορισμοί αυτοί έχουν καταργηθεί, ο πληθυσμός αυτών των χωρών είναι φτωχότερος από ποτέ, ενώ σύμφωνα με επίσημα στοιχεία θα χρειαστούν στις περισσότερες περιπτώσεις δεκαετίες ολόκληρες μέχρι να φτάσουν ξανά στα επίπεδα του 1990.
Το τι σημαίνει άλλωστε καπιταλισμός, φροντίζει ο εισηγητής του μνημονίου να τους το θυμίσει (δεν παίζονται οι άνθρωποι): Μετά από όλη αυτή την πρεμούρα, για τα θύματα, τους αθώους, την ηθική αποκατάσταση κλπ, αισθάνονται υποχρεωμένοι να ξεκαθαρίσουν:
«Πρέπει να τονιστεί ότι στην παρούσα έκθεση δεν υπάρχει κανένα θέμα για οποιαδήποτε οικονομική αποζημίωση των θυμάτων των εγκλημάτων του κομμουνισμού. Η μόνη μορφή αποκατάστασης που προτείνεται είναι ηθικής φύσης» (ΙΙΙ.10).
Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει: Εμείς την δουλεία μας θέλουμε να κάνουμε, όχι να σας πληρώσουμε κιόλας!
Για τα ιστορικά στοιχεία
Είπαμε και παραπάνω πως τα στοιχεία που αναφέρονται στο μνημόνιο προέρχονται κυρίως από την «Μαύρη Βίβλο». Πρέπει να τονίσουμε πως είναι σε μεγάλο βαθμό διογκωμένα και όχι, όπως ισχυρίζονται, υποτιμημένα. Αυτό βέβαια δεν είναι το πιο σημαντικό. Όταν μιλάμε για αθώα θύματα, είτε πρόκειται για 10 εκατομμύρια είτε για 20, τίποτε δεν αλλάζει ουσιαστικά. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία να τονίσουμε πως, παρ’ όλη την ανάγκη τους να δαιμονοποιήσουν συνολικά την κομμουνιστική ιδεολογία και την Οκτωβριανή Επανάσταση, γυρνάνε ξανά και ξανά στα θύματα του σταλινισμού στην δεκαετία του ’30 και σε κάποια καθεστώτα τύπου Πολ Ποτ στην Καμπότζη, την Αιθιοπία κλπ, που ούτε συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κομμουνιστικά. (Δυστυχώς κάποιοι «αριστεροί» το τόλμησαν στον καιρό τους, αλλά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να απολογούμαστε για κλινικές περιπτώσεις).
Τι έχουν να πουν για τα χρόνια της επανάστασης και του εμφύλιου που ακολούθησε στη Ρωσία, από το 1918 ως το 1921;
Τα στοιχεία που δίνουν για ‘κείνη την περίοδο εμπίπτουν σε δυο κατηγορίες. Είτε είναι ψέματα είτε αποδεικνύουν εντελώς το αντίθετο απ’ αυτό που υποτίθεται ότι αποδεικνύουν: Λένε π.χ πως
«εξοντώθηκαν 300 – 500 χιλιάδες Κοζάκοι μεταξύ 1919 – 20», κάτι που όχι μόνο δεν συνέβηκε (κανένας σοβαρός ιστορικός εκείνης της περιόδου δεν το επιβεβαιώνει), αλλά το κυριότερο είναι πως δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί. Ακόμα και να ήθελαν οι Μπολσεβίκοι να κάνουν ένα τέτοιας έκτασης έγκλημα, δεν είχαν τον τρόπο να το πετύχουν, καθώς ο εμφύλιος που βρισκόταν τότε στο πιο επικίνδυνο σημείο του, τους υποχρέωνε μόλις έκλεινε ένα μέτωπο να μεταφέρουν αμέσως τις δυνάμεις τους σε κάποιο άλλο. Το 1919 – 20, το μέτωπο και μαζί όλες οι δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, είχε μεταφερθεί στην Πετρούπολη, στην Κριμαία και τα δυτικά σύνορα. Το κοινό που έχουν όλες αυτές οι περιοχές είναι – δυστυχώς για τους συγγραφείς του μνημονίου – ότι βρίσκονται μακριά από τα εδάφη των Κοζάκων.
«Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923». Παρ’ ότι οι χρονολογίες δεν είναι ακριβείς (στην πραγματικότητα έγινε το 1920 – 1922) όντως την περίοδο εκείνη πολλές περιοχές της Ρωσίας αντιμετώπισαν έναν απίστευτο λιμό, ο οποίος όμως οφειλόταν πρώτον στον εμφύλιο που οι δυτικοί προκάλεσαν και χρηματοδότησαν και που ρήμαξε εντελώς τη χώρα και δεύτερον στην μεγαλύτερη ξηρασία του αιώνα που έπληξε τότε τη Ρωσία. Η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων τότε αναγκάστηκε να δεχθεί βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς και από τις ΗΠΑ, κάτι που αν σκεφτόταν το ‘πολιτικό κόστος’ (όπως ο Στάλιν, μια δεκαετία αργότερα) και αν ήθελε να εξοντώσει τον πληθυσμό (όπως ο Στάλιν, μια δεκαετία αργότερα), ποτέ δεν θα είχε δεχθεί.
«Στα τέλη της δεκαετίας του 20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην ΤΣΕΚΑ) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών». Τα νούμερα καθοριζόταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένους αριθμούς ατόμων. Αν αποτύγχαναν να το πράξουν διώκονταν οι ίδιοι» (ΙΙΙ.30).
Και ‘δω λένε ψέματα. Γιατί ναι μεν αυτό συνέβηκε, αλλά αρκετά χρόνια αργότερα. Στα τέλη του ’20, αν και ο Στάλιν είχε επικρατήσει πάνω στους αντιπάλους του, δεν ήταν ακόμη σε θέση να εισάγει τις τερατώδεις μεθόδους που ακολούθησε στη συνέχεια. Η κληρονομιά της επανάστασης, οι ίδιοι οι δημιουργοί της, ήταν ακόμη ζωντανοί. Κάθε τι που συνέδεε το καθεστώς με την επανάσταση χρειάστηκε μεθοδικά να εξοντωθεί, μέχρι να καταφέρει να εισάγει ο σταλινισμός το σύστημα της απόλυτης τρομοκρατίας του 1936 – 38 (όταν και ορίστηκαν οι ποσοστώσεις που αναφέρονται). Όπως το έθεσε ο Λ. Τρότσκι: «Κάνουν το λάθος να θεωρούν τον Στάλιν συνεχιστή της επανάστασης, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο νεκροθάφτης της».
«Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους».
Πράγματι, υπολογίζεται ότι το 1921 υπήρχαν στην Ρωσία 50.000 πολιτικοί κρατούμενοι. Μετά από μια επανάσταση, τρία χρόνια εμφυλίου πολέμου με τα απομεινάρια του Τσαρικού Καθεστώτος και την εισβολή 21 κρατών στο έδαφός της, η Σοβιετική Δημοκρατία των 150 εκατομμυρίων ανθρώπων είχε 50.000 πολιτικούς κρατούμενους. Με τι να συγκρίνουμε αυτό το νούμερο; Με την Ελλάδα του 1949 ας πούμε, που με 20 φορές μικρότερο πληθυσμό είχε πάνω από διπλάσιους; Κάθε πόλεμος και πολύ περισσότερο ο εμφύλιος, είναι μια ανθρωπιστική καταστροφή. Και όποιος συμμετέχει, είναι υποχρεωμένος να προβεί σε ενέργειες που αν τις δει κανείς αφηρημένα προκαλούν φρίκη. Ποιος είναι όμως υπεύθυνος γι’ αυτές; Ο σκλάβος που προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του ή ο αφέντης του που προσπαθεί να τον κρατήσει αλυσοδεμένο;
Η ίδια απάντηση μπορεί να δοθεί και στις κατηγορίες εναντίον των Μπολσεβίκων ότι στη διάρκεια του εμφυλίου έπιαναν αιχμαλώτους, ομήρους ή έκαναν εκτελέσεις. Φαίνεται πως έπρεπε να υποδέχονται τους εχθρούς της επανάστασης με λουλούδια στα χέρια. Μην σας φαίνεται ειρωνική αυτή η έκφραση: Οι Μπολσεβίκοι, αμέσως μετά την επανάσταση όπου επικράτησαν αναίμακτα (όλοι αναγκάζονται να το παραδεχθούν αυτό), προσπάθησαν να εφαρμόσουν μια τέτοιου είδους φιλειρηνική προσέγγιση: Τις πρώτες μέρες μετά τον Οκτώβρη ας πούμε, συνέλαβαν τον τσαρικό στρατηγό Κρασνόβ, τον οποίον άφησαν ελεύθερο με μόνη εγγύηση τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής(!!) ότι δεν θα έπαιρνε τα όπλα ενάντια στην Σοβιετική Εξουσία. Αμέσως μόλις αφέθηκε, ο «κύριος» αυτός οργάνωσε στρατό και επιτέθηκε εναντίον των ελευθερωτών του, σκοτώνοντας χιλιάδες στρατιώτες και άμαχους. Όταν τον ξανασυνέλαβαν, εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Θα πρέπει άραγε να το συμπεριλάβουμε και αυτό στα «εγκλήματα των Μπολσεβίκων»;
Για τη στάση του ΚΚΕ
Ένα τέτοιο κατάπτυστο κείμενο δεν πρέπει λοιπόν να μείνει αναπάντητο, καθώς μάλιστα φιλοδοξεί να
αποτελέσει «μπούσουλα» για το τι επιτρέπεται και τι όχι στον πολιτικό στίβο, να γίνει ο απόλυτος λογοκριτής όχι μόνο για τις ιδέες αλλά πολύ περισσότερο για τις πράξεις των λαών και των κινημάτων.
Το ΚΚΕ πήρε μια σειρά από πρωτοβουλίες ενάντια στην ψήφισή του. Όμως το ΚΚΕ ποτέ δεν έκανε αυτοκριτική για την ιδεολογική και πολιτική του πορεία στην διάρκεια της ύπαρξής του και ούτε τώρα βέβαια θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα αυτό. Όλα όσα έγιναν στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», εξακολουθούν να θεωρούνται καλώς καμωμένα. Που και που θα ακούσουμε ένα γενικόλογο «έγιναν και λάθη» ή «δεν σταθήκαμε πάντα στο ύψος των περιστάσεων» και αυτό είναι όλο.
Είναι όμως αρκετό; Αυτό κατάλαβαν από την πορεία αυτών των καθεστώτων και την τελική τους κατάρρευση; Λίγα «λάθη και παραλείψεις» ήταν αρκετά για να συντριβεί ο ‘κομμουνισμός’, ο οποίος σύμφωνα με τους ίδιους κυριαρχούσε στο 1/3 σχεδόν του πλανήτη;
Την μεγαλύτερη ζημιά για τις ιδέες του σοσιαλισμού δεν την προκαλούν τα μνημόνια και οι Μαύρες Βίβλοι, αλλά η άρνηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων να παραδεχθούν τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα αυτών των ιδεών και να τις προσφέρουν έτσι και πάλι καθαρές στο επαναστατικό κίνημα που αναπτύσσεται.
Απ’ αυτή την άποψη, πιο επικίνδυνη κι απ’ το μνημόνιο ίσως αποδειχθεί η ρητή δήλωση της Παπαρήγα στην συνέντευξη που έδωσε στις 19 – 1: Όταν ρωτήθηκε για την περίοδο του σταλινισμού απάντησε:
«Κοιτάξτε, εμείς θεωρούμε ότι το ’20 και το ’30 οικοδομήθηκε ο Σοσιαλισμός στη Σ. Ένωση και καλώς οικοδομήθηκε. Με ρωτάτε για τον Στάλιν. Ο Στάλιν απλώς έτυχε να είναι τότε επικεφαλής. Όποιος και να ‘ταν στη θέση του, τα ίδια θα έκανε»!
Σαν να λέμε, «το όραμά μας για μια άλλη κοινωνία, είναι ακριβώς αυτό που εφαρμόστηκε και που κατέρρευσε παταγωδώς, μέσα σ’ ένα κυκεώνα εγκλημάτων και γραφειοκρατικών παραμορφώσεων.
Είναι τα γκουλάγκ και η έλλειψη δημοκρατίας. Είναι μια κοινωνία στερημένη από κάθε ελευθερία, πνιγμένη απ’ το πιο τερατώδες κρατικό σύστημα που υπήρξε ποτέ».
Στ’ αλήθεια, οι ιδέες του κομμουνισμού μόνο ζημιά μπορούν να έχουν από τέτοιους «υποστηρικτές».
Καλύτερα να μας έλειπαν!
