Σχόλιο του «Ξ»
Την ώρα που η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ συναντιόταν στο Νταβός της Ελβετίας για το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, μια νέα έκθεση της φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam παρουσιάστηκε στη δημοσιότητα αποκαλύπτοντας στοιχεία σοκαριστικά. (διαβάστε περισσότερα εδώ)
Σύμφωνα με την έκθεση, το 82% του πλούτου που παράχθηκε παγκοσμίως κατά τη διάρκεια του 2017 κατέληξε στις τσέπες του πλουσιότερου 1% του πλανήτη. Την ίδια στιγμή, 3,7 δις άνθρωποι, που αποτελούν το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν είδαν καμία αύξηση του εισοδήματος τους.
Επιπλέον, η έκθεση αποκαλύπτει πως
- Από το 2010 και έπειτα ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων αυξάνεται με ρυθμούς 13% ετησίως – πάνω από 6 φορές πιο γρήγορα από το εισόδημα των απλών εργαζομένων
- Από τον Μάρτη του 2016 ως τον Μάρτη του 2017 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξάνεται με ρυθμούς έναν ανά δυο μέρες
- Ένας διευθύνων σύμβουλος οποιασδήποτε από τις 5 κορυφαίες εταιρείες ρουχισμού κερδίζει σε 4 μέρες όσα βγάζει κατά τη διάρκεια όλης της της ζωής μια εργάτρια στην βιομηχανία ένδυσης στο Μπαγκλαντές. Στις ΗΠΑ, ένας αντίστοιχος διευθύνων σύμβουλος κερδίζει σε κάτι περισσότερο από μια εργάσιμη μέρα όσα βγάζει ένας απλός εργαζόμενος σε ένα χρόνο
- Θα κόστιζε μόνο 2,2 δισ. δολάρια ετησίως για να αυξηθούν οι μισθοί των 2,5 εκατομμυρίων Βιετναμέζων εργαζομένων στην βιομηχανία ένδυσης σε αξιοπρεπή επίπεδα. Αυτό το ποσό αντιστοιχεί περίπου στο ένα τρίτο του ποσού που διαμοιράστηκε στους μεγαλομετόχους των 5 κορυφαίων εταιρειών ένδυσης κατά την διάρκεια του 2016.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους! Παρά τα παχιά λόγια περί «ξεπεράσματος της κρίσης» η μεγάλη πλειοψηφία του πλούτου που παράγεται καταλήγει στις τσέπες μιας χούφτας παράσιτων που θησαυρίζουν εις βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η κρίση «δημιούργησε ευκαιρίες» αποκλειστικά και μόνο για τους ήδη υπερπλούσιους ενώ σήμανε τη δραματική χειροτέρευση των ζωών των εργαζομένων και των φτωχών διεθνώς.
Στην πραγματικότητα η αιτία για αυτή την κατάσταση δεν είναι απλώς η απληστία του ενός ή του άλλου δισεκατομμυριούχου, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει τις ανισότητες και τις αδικίες. Αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα άλλο να μας προσφέρει από αγωνία για την επιβίωση, περιβαλλοντική καταστροφή και την διαρκή απειλή του πολέμου. Το σύστημα αυτό δεν πρόκειται να καλυτερεύσει απλώς με μερικές μεταρρυθμίσεις – όσοι στην Αριστερά βαυκαλίζονταν πως είναι έτσι κατέληξαν να γίνουν υπηρέτες του συστήματος. Καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτό από την κατάντια του κυβερνώντος κόμματος δεν υπάρχει!
