Τον Δεκέμβρη του 2015 ολοκληρώθηκε η σύνοδος των παγκόσμιων ηγετών για το κλίμα (COP21) στο Παρίσι. Αν και αυτή η σύνοδος κατέληξε στην υπογραφή συμφωνίας, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει στο παρελθόν, η συμφωνία αυτή περιλαμβάνει «μέτρα» που βρίσκονται έτη φωτός πίσω από αυτό που πραγματικά απαιτείται!
Μάλιστα η συμφωνία δεν έχει καν δεσμευτικό χαρακτήρα – αποτελεί κάτι σαν «συμβουλή» προς τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη που είναι οι κύριοι ρυπαντές (και κατ’ αρχήν τις ΗΠΑ και την Κίνα).
Η αύξηση κατά 2 βαθμούς Κελσίου της θερμοκρασίας του πλανήτη αποτελεί για τους ειδικούς επιστήμονες «μη αναστρέψιμη καταστροφή» στο περιβάλλον του. Οι «ηγέτες» του πλανήτη αποφάσισαν να πάρουν μέτρα ώστε να μη φτάσει η αύξηση τους +2 βαθμούς από τον +1 που βρίσκεται σήμερα.
Με άλλα λόγια, αφού επιτέλους «συνειδητοποίησαν» ότι ο πλανήτης κινδυνεύει, πράγμα που μέχρι πρόσφατα αρνούνταν να αποδεχτούν, αποφάσισαν να συνεχίσουν τις πολιτικές που αυξάνουν τη θερμοκρασία, με… προσοχή όμως ώστε να μην ξεπεράσουν τους +2 βαθμούς.
Οι «ηγέτες» του πλανήτη παίζουν κυριολεκτικά με το μέλλον του! Κι λόγος είναι απλός: δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών που εκπροσωπούν, ούτε να σταματήσουν τη μεταξύ τους διαπάλη για παγκόσμια οικονομική-πολιτική-στρατιωτική κυριαρχία. Έτσι, η συμφωνία του Παρισιού αποτελεί συνέχεια των άκαρπων συμφωνιών του Κιότο (1997) και της Κοπεγχάγης (2009).
Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Πληθώρα διεθνών μέσων ενημέρωσης, όπως και οι περισσότεροι από τους διοργανωτές της πρόσφατης συνόδου για το κλίμα εκφράστηκαν με πανηγυρισμούς για τη συμφωνία: «Συμφωνία ορόσημο», «Η μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία στον κόσμο», «Ιστορική επιτυχία» είναι μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν τη συμφωνία στην οποία κατέληξε η COP21 στο Παρίσι.
Οι κυβερνήτες του πλανήτη, όλες τις τελευταίες δεκαετίες συναντιούνται ανά τακτά διαστήματα για να πάρουν «αποφάσεις» για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουν συμφωνήσει σε συγκεκριμένα μέτρα προκειμένου να προστατευτεί το περιβάλλον και το μέλλον της γης.
Στη σύνοδο του Παρισιού, η συμφωνία επιτεύχθηκε την τελευταία στιγμή, μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων κινδύνεψε να τιναχτεί στον αέρα.[1] Για πάνω από δέκα μέρες, οι ισχυροί του πλανήτη διαπραγματεύονταν για να καταλήξουν τελικά σε μια συμφωνία που, ακόμα και αν εφαρμοστεί(!) βρίσκεται έτη φωτός μακριά από αυτά που πραγματικά απαιτείται να γίνουν προκειμένου να αναχαιτιστεί η κλιματική αλλαγή.
Τι περιλαμβάνει η συμφωνία
Οι βασικές αποφάσεις της συνόδου μπορούν να συμπυκνωθούν στα εξής:
- Οι παγκόσμιες εκπομπές άνθρακα θα πρέπει να αρχίσουν να μειώνονται… το ταχύτερο δυνατό
- Η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη πρέπει να συγκρατηθεί μέχρι το… 2100 αρκετά κάτω από τους 2,0 βαθμούς Κελσίου
- Στο… δεύτερο μισό του αιώνα οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα πρέπει να μειωθούν στα επίπεδα που μπορούν να απορροφούν τα δάση
Χωρίς δεσμευτική ισχύ
Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε πως αυτά τα εντελώς ανεπαρκή θα μπορούσαν να αποτελούν ένα πρώτο βήμα στη διαδικασία ανάσχεσης της κλιματικής αλλαγής, το ερώτημα που αμέσως ακολουθεί είναι: θα γίνει το βήμα; Κι αυτό γιατί η συμφωνία που υπογράφηκε δε δεσμεύει αυτούς που την υπέγραψαν (195 ηγέτες κυβερνήσεων) να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Απλά περιγράφει τους «στόχους» που πρέπει να τεθούν για τη μείωση!
Έτσι, είναι πολύ πιθανό (και αυτό το αναγνωρίζουν και μια σειρά δημοσιεύματα των ΜΜΕ που ελέγχονται από την άρχουσα τάξη)[2] η συμφωνία να μην επικυρωθεί καν από τους μεγάλους ρυπαντές του πλανήτη, όπως οι ΗΠΑ ή η Κίνα, καθιστώντας την έτσι ένα ακόμη ευχολόγιο που δε θα εφαρμοστεί ποτέ. Αυτές ήταν εξάλλου (ΗΠΑ και Κίνα) οι πιο σημαντικές από τις χώρες που απαίτησαν η συμφωνία να μην έχει δεσμευτικό χαρακτήρα!
Ανεπαρκής ακόμη κι αν εφαρμοστεί
Η πραγματικότητα όμως είναι πως ακόμα και αν ήταν δεσμευτικές και συγκεκριμένες οι σχετικές αποφάσεις και πάλι είναι εντελώς και σκανδαλωδώς ανεπαρκείς!
Ο βασικός «στόχος» που θέτει η συμφωνία είναι να περιοριστεί η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη, που βρίσκεται ήδη 1Ο C πάνω από τα επίπεδα της προβιομηχανικής εποχής, σε «λιγότερο από 1,5 – 2ο C» μέσα στις επόμενες δεκαετίες.[3]
Αν η άνοδος της θερμοκρασίας κατά ένα βαθμό Κελσίου από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης μέχρι σήμερα έχει ήδη προκαλέσει τις τρομακτικές μεταβολές στο κλίμα που βιώνει σήμερα ο πλανήτης (ακραία καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες, ξηρασίες, άνοδο στη στάθμη της θάλασσας κλπ) μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημάνει η αύξηση της κατά 0,5 – 1 βαθμό επιπλέον!
Η λύση είναι «απλή»
Κι όμως η λύση του προβλήματος είναι τόσο απλή!! Είναι η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και η στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας! Έτσι θα σταματήσει η έκλυση τεράστιων ποσοτήτων αερίων ρύπων στην ατμόσφαιρα, που προκαλούν την κλιματική αλλαγή.
Το μέτρο που απαιτείται είναι σαφές, ξεκάθαρο και απλό. Όμως οι ηγεμόνες του πλανήτη «δεν μπορούν» να το πάρουν! Αφενός γιατί θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να αποφύγουν το κόστος της αλλαγής σε ασφαλείς και περιβαλλοντικά φιλικές μορφές ενέργειας και αφετέρου γιατί τα ορυκτά καύσιμα, πάνω στα οποία έχουν επενδύσει τεράστια ποσά όλες τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι κάτι που θα εγκαταλείψουν με ευκολία για χάρη της προστασίας του περιβάλλοντος. Πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος κι όχι απλά αφελής για να τους εμπιστεύεται!
Πάλη για το περιβάλλον σημαίνει πάλη ενάντια στο σύστημα
Μόνη δύναμη που μπορεί να επιβάλει την άμεση στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, είναι ένα μαζικό, μαχητικό, διεθνές περιβαλλοντικό κίνημα, άμεσα συνδεδεμένο με τα κινήματα των εργαζομένων και της νεολαίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η πάλη για το περιβάλλον δεν είναι άσχετη με την πάλη ενάντια στο σύστημα – ακριβώς το αντίθετο. Όσοι αγωνιούν για το περιβάλλον αλλά αρνούνται να το συνδέσουν με την πάλη ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, τις πολυεθνικές, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, θα οδηγηθούν σε οδυνηρούς συμβιβασμούς και σε υποταγή στα μεγάλα συμφέροντα. Και θα… πανηγυρίζουν όταν οι κυβερνώντες «καταφέρνουν» να υπογράψουν συμφωνίες χωρίς νόημα όπως η τελευταία του Παρισιού. Αυτό εξάλλου αποδεικνύει και η ιστορία των «Πράσινων» σε πολλές χώρες, όταν μπήκαν σε κυβερνήσεις. Τελευταίο παράδειγμα οι Έλληνες «πράσινοι» που μπήκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και ούτε καν στις Σκουριές και στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων δεν αξιώθηκαν να δώσουν λύση.
