Διαβάστε παρακάτω την προκήρυξη που μοίρασε το «Ξ» στις σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη.
Το αντεργατικό νομοσχέδιο που ψηφίζεται στη Βουλή έρχεται για μια ακόμα φορά να νομιμοποιήσει παράνομες πρακτικές των εργοδοτών και να δώσει ένα ακόμα χτύπημα στο συνδικαλισμό.
Ταφόπλακα στο 8ωρο και το 5ήμερο
Ο νόμος Χατζηδάκη επιτέθηκε στο 8ωρο, εισάγοντας τις 10 ώρες εργασία που οι εργοδότες «επιστρέφουν» στους εργαζόμενους ως ρεπό όταν τους βολεύει. Το νομοσχέδιο του Άδωνι νομιμοποιεί την παράλληλη εργασία σε δύο διαφορετικούς εργοδότες με μία σύμβαση πλήρους και μία μερικής απασχόλησης και με… όριο τις 13 ώρες εργασίας την ημέρα! Επίσης νομιμοποιεί την 6ήμερη εργασία στη βιομηχανία. Πάμε δηλαδή από τις 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα στις 78 επιστρέφοντας σε συνθήκες εργασίας του προ-προηγούμενου αιώνα!!
O Γεωργιάδης μιλώντας σε ενημερωτική εκπομπή και υπερασπίζοντας το νομοσχέδιό του, ανέφερε ότι
«Κάποιος που δούλευε τα τελευταία 10 χρόνια και είχε μία σύμβαση 8ωρη και μία μερικής απασχόλησης, αυτό ήταν παράνομο. Μέχρι αυτό το νομοσχέδιο ήταν παράνομο, μπορούσες να κάνεις δύο συμβάσεις μερικής απασχόλησης».
Παραδέχεται με ωμό τρόπο πως ένας μισθός πλήρους εργασίας δεν αρκεί για να ζούμε αξιοπρεπώς και πως υπάρχει πολύς κόσμος που αναγκαστικά στρέφεται και σε δεύτερη (ή και τρίτη) δουλειά. Και βέβαια μια ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση όπως του Μητσοτάκη του Άδωνη αντί να αυξήσει τους μισθούς, να ελέγξει τις τιμές σε βασικά προϊόντα, ενοίκια, καύσιμα κλπ, οι οποίες έχουν «ξεφύγει», νομιμοποιεί στην πράξη και εντείνει το ξεζούμισμά μας από τους εργοδότες!
Όσο για την 6ήμερη εργασία, προβλέπεται για βιομηχανίες συνεχούς παραγωγής που σύμφωνα με την αντίστοιχη διάταξη η εφαρμογή του πενθήμερου… «προσβάλλει την παραγωγικότητά τους»! Ότι εφαρμόζεται όμως σε μια βιομηχανία και σε έναν κλάδο, δεν αργεί να επεκταθεί σε όλους τους κλάδους και να γίνει κανονικότητα για την πλειοψηφία ή όλους τους εργαζόμενους.
Νομοσχέδιο μηδενικών δικαιωμάτων
Το «ξεζούμισμα» των εργαζομένων με τα εξαντλητικά ωράρια και τους χαμηλούς μισθούς είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι οι «συμβάσεις μηδενικών ωρών» και η εργασία «κατά παραγγελία».
Οι εργοδότες δεν θα είναι πια υποχρεωμένοι να δηλώνουν στους εργαζόμενούς τους όταν υπογράφουν σύμβαση εργασίας ούτε πόσες μέρες ούτε πόσες ώρες θα δουλεύουν τον μήνα. Αντιθέτως, θα έχουν εργαζόμενους σε «επιφυλακή» με μοναδική υποχρέωση να τους ενημερώσουν ότι τους χρειάζονται 24 ώρες νωρίτερα.
Είναι προφανές ότι με τέτοιου είδους καθεστώτα εργασίας, ένας εργαζόμενος όχι απλά δεν μπορεί να οργανώσει τη ζωή και την καθημερινότητά του, αφού δεν γνωρίζει πότε και για πόσο θα τον καλέσουν για δουλειά, αλλά δεν θα μπορεί ούτε να επιβιώσει. Επίσης, η έλλειψη σταθερής εργασίας συνεπάγεται και την έλλειψη ασφάλισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κλπ.
Νέα επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία
Τέλος, και καθόλου τυχαία, το νομοσχέδιο απαγορεύει την «παρεμπόδιση της ελεύθερης προσέλευσης ή αποχώρηση από την εργασία όσων επιθυμούν να εργαστούν σε περιόδους απεργιακών κινητοποιήσεων». Απαγορεύει δηλαδή τις «απεργιακές φρουρές» που ειδικά σε περιπτώσεις σκληρής εργοδοσίας, είναι ο μόνος τρόπος για να προστατευτούν όσοι θέλουν να απεργήσουν αλλά φοβούνται τις συνέπειες των εργοδοτών τους.
Η ποινή για όσους συμμετέχουν σε απεργιακές φρουρές είναι φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών και με χρηματικό πρόστιμο τουλάχιστον 5.000 ευρώ
Ανάγκη για συλλογικούς αγώνες
Τα μέτρα του νομοσχεδίου είναι γνωστά εδώ και βδομάδες. Η «δημόσια διαβούλευση» τελείωσε στις 8 Σεπτέμβρη. Παρόλα αυτά, ούτε η ΓΣΕΕ ούτε η ΑΔΕΔΥ οργάνωσαν ένα σχέδιο αγώνα και απεργιών, με κλιμάκωση και αίτημα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο – οδοστρωτήρας.
Η ΓΣΕΕ απέρριψε πλήρως την πρόταση για κήρυξη απεργίας και επέλεξε να στείλει προτάσεις για τη βελτίωση του νομοσχεδίου! Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τη σαπίλα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που κάνει λόγο για «βελτίωση» ενός νομοσχεδίου που καταλύει κάθε έννοια εργατικών δικαιωμάτων.
Οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες, χρόνια τώρα υποταγμένες στους εργοδότες και στις κυβερνήσεις, δεν θέλουν και δεν έχουν σκοπό να οργανώσουν έναν αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας και για την ανάκτηση των αποδοχών μας. Οι υγιείς συνδικαλιστικές δυνάμεις, τα μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία, οι δυνάμεις της ανατρεπτικής Αριστεράς και οι άνθρωποι του αγώνα πρέπει να μπούμε μπροστά να ξαναχτίσουμε τα σωματεία μας και το συνδικαλιστικό κίνημα, να τα πάρουμε από τα χέρια των σημερινών ξεπουλημένων ηγεσιών και να οργανώσουμε τους αγώνες που χρειάζονται για να αντιστρέψουμε τη σημερινή εφιαλτική κατάσταση.
