Άρθρο της Σύνταξης, από το τ. 406 του «Ξ» που κυκλοφορεί
Η ήττα και η πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης προσφέρει μια μοναδική δυνατότητα στο εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα της χώρας για να διεκδικήσουνε. Και δεν εννοούμε να διεκδικήσουνε «καινούργια», «φανταστικά» πράγματα (σε πρώτη φάση), αλλά, απλά και καθημερινά: αυτά που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε μέσα από το δικό του πρόγραμμα, προεκλογικά αλλά και την επόμενη των εκλογών, μέσα από τις δηλώσεις των υπουργών του και τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού.
Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων και των Συλλογικών Συμβάσεων όπως ήταν πριν από την κρίση, η επιστροφή του βασικού μισθού στα 750 €, η παροχή 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η πρόσληψη των καθαριστριών και των άλλων απολυμένων από το δημόσιο, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, η προστασία του δημόσιου πλούτου και η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, το διώξιμο της Eldorado Gold από τις Σκουριές είναι μερικά από τα μέτρα τα οποία πρέπει να θεωρούνται «μη διαπραγματεύσιμα». Είναι μέτρα που απαιτούν άμεση εφαρμογή και για τα οποία δεν πρέπει να τίθεται οποιαδήποτε σκέψη για μη εφαρμογή ή ακόμα και για αναβολή. Σε αντίθετη περίπτωση το κόστος για την κοινωνία θα είναι τεράστιο και αυτό το κόστος θα το πληρώσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με μια διαλυτική εσωτερική κρίση.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, μόλις επιχείρησε να θέσει τις προτάσεις της στα ευρωπαϊκά συμβούλια και συσκέψεις, «ανακάλυψε» την εμπάθεια και τους ωμούς εκβιασμούς των λεγόμενων «εταίρων» και ειδικά από τη μεριά της γερμανικής άρχουσας τάξης.
Η στάση των ηγεμόνων της ΕΕ πρέπει να αποτελέσει ένα σοβαρό μάθημα για το εργατικό κίνημα, τα κοινωνικά κινήματα και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα αντιπαλέψουν με κάθε μέσο την προσπάθεια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει τις πολιτικές της λιτότητας! Και όταν λέμε με κάθε μέσο, εννοούμε ότι θα δείξουν στην Ελλάδα το δρόμο της εξόδου από το ευρώ! Είναι σωστό ότι δεν υπάρχει «νομική» διαδικασία για αποβολή μιας χώρας από την Ευρωζώνη. Αν οι επικεφαλής της Ευρωζώνης όμως αποφασίσουν να «ξεφορτωθούν» κάποια χώρα που αποτελεί πονοκέφαλο, την Ελλάδα στην προκειμένη, είναι πολύ εύκολο να το κάνουν, όπως έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές: σταματούν τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού καθώς και τη ρευστότητα που παρέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις εγχώριες τράπεζες και μέσα σε λίγες μέρες η χώρα αναγκάζεται να στραφεί στην εκτύπωση εθνικού νομίσματος.
Με αυτό τον εκβιασμό βρέθηκε αντιμέτωπη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις 20 του Φλεβάρη και έκανε οδυνηρές υποχωρήσεις. Απέσπασε μεν τη δυνατότητα να διοχετεύσει μερικά δισ. € (θα δούμε πόσα ακριβώς, αφού ξεκαθαρίσουν οι διαπραγματεύσεις του επόμενου 4μήνου) σε πολιτικές για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αλλά τις «πλήρωσε» ακριβά. Γιατί αναγκάστηκε να αποδεχθεί την παράταση του προηγούμενου προγράμματος και την επιτήρηση από την Τρόικα, που τώρα πια θα ονομάζεται «Θεσμοί», καθώς και την υποχρέωση να μην κάνει καμία μονομερή ενέργεια. Το τελευταίο σημαίνει πως δεν μπορεί να εφαρμόσει ούτε μία από τις προεκλογικές της υποσχέσεις/δεσμεύσεις χωρίς την έγκριση της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ (των «Θεσμών»).
Χωρίς να υποτιμούμε καθόλου τη διασφάλιση έστω μερικών δισ. € που μπορεί να συμβάλουν στο να αμβλυνθεί η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι, οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοιες που στην πραγματικότητα υποσκάπτουν την προοπτική και το μέλλον μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα το εργατικό κίνημα, τα περιβαλλοντικά και άλλα κοινωνικά κινήματα, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, αλλά και η αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να μείνουν απαθείς.
Πρέπει να μπούνε στη μάχη της διεκδίκησης μιας ανθρώπινης ζωής, ξεκινώντας κατ’ αρχήν από την απαίτηση να εφαρμοστούν χωρίς χρονοτριβή οι υποσχέσεις που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις οποίες και τον ψήφισε μαζικά ο ελληνικός λαός.
Στο βαθμό που αυτό γίνει δυνατό, τότε οι όποιες πιέσεις των «Θεσμών» προς την ελληνική κυβέρνηση θα καταρρεύσουν. Η δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος μπορεί να επιβάλει πράγματα που οι «Θεσμοί» δεν θέλουν και η κυβέρνηση δεν τολμά. Και αυτά είναι συγκεκριμένα: η Eldorado μπορεί να φύγει από τις Σκουριές μέσα από τη συνέχιση των κινητοποιήσεων, οι καθαρίστριες συνεχίζοντας να είναι ξανά καθημερινά στον αγώνα θα θυμίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ τις προεκλογικές του υποσχέσεις, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα μπορούν με τα σωματεία τους (και με τη δημιουργία νέων όπου χρειάζεται) να απαιτήσουν συλλογικές συμβάσεις αντί των ατομικών, οι «ενοικιαζόμενοι» εργαζόμενοι μπορούν επίσης να οργανωθούν και να διεκδικήσουν την κατάργηση του καθεστώτος ενοικίασης εργαζομένων και την «μονιμοποίηση» τους στις θέσεις εργασίας τους, τα τοπικά κινήματα απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα μπορούν να καταργήσουν στην πράξη το ΤΑΙΠΕΔ ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια να ξεπουλήσει κομμάτια του εθνικού μας πλούτου, με πορείες, καταλήψεις των χώρων που πάνε για ξεπούλημα κλπ, κλπ.
Η ΕΕ και οι «Θεσμοί», βέβαια, θα απειλήσουν αμέσως με έξοδο από το €!
Κανένα πρόβλημα – πρέπει να είναι η απάντηση! Αν η έξοδος από το ευρώ συνοδευτεί από σοσιαλιστικά μέτρα και πολιτικές, σύντομα, μετά από μια περιορισμένης διάρκειας αναταραχή, η οικονομία θα ανακάμψει και θα μπορεί να λειτουργεί υπηρετώντας τα συμφέροντα της κοινωνίας αντί των «50 οικογενειών» που ελέγχουν την οικονομία και τις ζωές 11 εκατομμυρίων. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορούν να χτιστούν δεσμοί κοινών αγώνων με τους εργαζόμενους (και όχι τις κυβερνήσεις!) του ευρωπαϊκού Νότου και του συνόλου της ΕΕ, στην προοπτική και τον στόχο μιας σοσιαλιστικής Ευρώπης – που είναι ο μόνος δρόμος για μια δημοκρατική, ισότιμη, εθελοντική και, τελικά, ενωμένη Ευρώπη.
