Ανακοίνωση της Izquierda Revolucionaria
(CWI – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στο Μεξικό)
Από το socialistworld.net
Μετά τη θεαματική αποτυχία της προσπάθειας της κυβέρνησης Ερνάντες στην Ονδούρα να νομιμοποιήσει την εκλογική της απάτη, η λαϊκή εξέγερση έχει επεκταθεί. Στις 2 Δεκέμβρη, σε διάφορες πόλεις, ο κόσμος αψήφησε την απαγόρευση κυκλοφορίας, βγαίνοντας στους δρόμους και οργανώνοντας «κατσαρολάδες» (διαδηλώσεις στις οποίες χτυπάνε κατσαρόλες) καταγγέλοντας την επανακαταμέτρηση «φάρσα» που οργανώθηκε από το καθεστώς. Οι μαζικές κινητοποιήσεις έχουν αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση και υποχρεώσει διεθνείς οργανισμούς όπως ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ) να προτείνουν την επανακαταμέτρηση του 100% των ψήφων. Παρ’ όλα αυτά, η εγχώρια ολιγαρχία εμμένει στη θέση της να ανακυρήξει τον Ερνάντες νικητή των εκλογών. Στις 3 Δεκεμβρίου ο Ερνάντες, σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση προσπάθησε να νομιμοποιήσει την υποτιθέμενη εκλογή του. Η αντίδραση ήταν άμεση. Οι διαδηλώσεις πολλαπλασιάστηκαν και απλώθηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας.
Τμήματα της Αστυνομίας, τόσο απλοί αστυνομικοί όσο και αξιωματικοί, αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις εντολές που είχαν να καταστείλουν τις διαδηλώσεις. Σκηνές όπου αστυνομικοί εξηγούσαν τους λόγους πίσω από αυτήν την επιλογή τους, δείχνουν την τεράστια πίεση που μπορεί να ασκήσει ένας αγωνιζόμενος λαός. Πολλοί αστυνομικοί ενώθηκαν με τους διαδηλωτές στις κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών του Δεκέμβρη. Επιπλέον, κατήγγειλαν τις σκληρές συνθήκες και την εργασιακή επισφάλεια που βιώνουν. Και ενώ η ηγεσία της αστυνομίας και των άλλων δυνάμεων καταστολής ψεύδονταν προς την κοινή γνώμη, λέγοντας ότι οι απείθεια των αστυνομικών είχε καθαρά οικονομικά αίτια, αυτό το ψέμα αποκαλύφθηκε πολύ σύντομα.
Η εργατική τάξη να βγει στο προσκήνιο
Η εξέγερση έχει μεταφερθεί σε δεκάδες πόλεις και χωριά σε ολόκληρη τη χώρα, παίρνοντας σε μερικές περιπτώσεις το χαρακτήρα συνολικού ξεσηκωμού. Έχουν δημιουργηθεί οδοφράγματα και ομάδες λαϊκής αυτοάμυνας, που σε κάποιες περιπτώσεις παραλύουν πλήρως την τοπική οικονομία. Παρ’όλα αυτά, η αντιπολίτευση στη χώρα, εκπροσωπείται από τον Νασράλλα και τον Ζελάγια, ηγέτες που αρνούνται να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για το πως μπορεί να προχωρήσει το κίνημα. Εκφράζουν αλληλεγγύη στις διαδηλώσεις, συμμετέχοντας μάλιστα σε κάποιες από αυτές, αλλά την ίδια στιγμή ζητούν ηρεμία και διαπραγματεύσεις. Δημοσίως καταφέρονται ενάντια στην εκλογική απάτη και καταγγέλλουν τον Ερνάντες, την Εθνοσυνέλευση και το Εκλογικό Δικαστήριο, ζητώντας επανακαταμέτρηση. Αλλά ποιος θα κάνει την επανακαταμέτρηση; Τα δικαστήρια που ελέγχονται από τον Ερνάντες και τη μαφία του;
Το κεντρικό ζήτημα αυτή τη στιγμή, είναι το να κατευθυνθεί ο αγώνας ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος που ζει βουτηγμένο στη διαφθορά, τη βία των εμπόρων ναρκωτικών, την υποδούλωση στον ιμπεριαλισμό, τη φτώχεια και τη δυστυχία. Οι οργανώσεις των εργαζομένων και όλοι όσοι συμμετέχουν στον αγώνα, πρέπει να συντονιστούν, να οργανωθούν και να βάλουν μπροστά ένα ενωτικό σχέδιο μάχης, να καλέσουν από κοινού σε γενική απεργία την ίδια ημέρα, σε ολόκληρη την χώρα. Τίποτα δεν πρέπει να δουλέψει: τα εργοστάσια, τα γραφεία, το εμπόριο, οι μεταφορές, κλπ.
Καθολικές απεργίες ενάντια στο καθεστώς
Πρέπει να χτυπήσουμε τους πλούσιους εκεί που τους πονάει, οργανώνοντας καθολικές απεργιακές δράσεις, που να συνεχιστούν μέχρι να φτάσει το σύστημα στα όρια του και να δικαιωθούν τα αιτήματα της κοινωνίας. Αυτά τα αιτήματα δε θα πρέπει να περιορίζονται στο ζήτημα της εκλογικής απάτης. Το μαζικό κίνημα θα πρέπει να παλέψει για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας. Για δραστική αύξηση του κατώτατου μισθού, μαζικές επενδύσεις στη δημόσια υγεία και παιδεία, εθνικοποίηση των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και των ιμπεριαλιστικών πολυεθνικών, κατάσχεση των μεγάλων αγροτικών εκτάσεων που ανήκουν σε ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες και διανομή των γαιών τους στους αγρότες. Στα αιτήματα πρέπει να περιλαμβάνεται η προστασία των δικαιωμάτων των ιθαγενικών κοινοτήτων, η απομάκρυνση από τον κρατικό μηχανισμό όσων συνδέονται με τα παλιά δικτατορικά καθεστώτα, ο αγώνας ενάντια στη διακίνηση ναρκωτικών κλπ. Την ίδια ώρα, είναι απαραίτητο το κίνημα και οι οργανώσεις του να κάνουν καλέσματα για διεθνή αλληλεγγύη και κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Κεντρική και Λατινική Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο.
Για να προχωρήσει αυτό το πρόγραμμα, απαιτείται ανεξάρτητη μαζική δράση των εργαζομένων, αλλά και το χτίσιμο οργανώσεων μέσα από τις οποίες θα εκφράζεται ουσιαστικά η δύναμη της κοινωνίας: επιτροπές δράσης σε όλες τις πόλεις και τις περιοχές της χώρας, που θα οργανώσουν καθολικές απεργίες με ένα πρόγραμμα που να στοχεύει στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ονδούρας.
Έχοντας υπομείνει πολλά χρόνια συνεχών επιθέσεων, τώρα είναι η ώρα της αντεπίθεσης. Οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί, οι αγρότες και η νεολαία, έχουν την δυνατότητα να αποτελέσουν οι ίδιοι την ηγεσία του κινήματος, να συνεχίσουν μέχρι την τελική πτώση της κυβέρνησης και την απελευθέρωση της Ονδούρας από την ολιγαρχία, την εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό.
