Η προκήρυξη σε pdf εδώ
Η κυβέρνηση Τσίπρα ένοιωσε για πρώτη φορά, από την πρώτη της εκλογή το Γενάρη του 2015, την καυτή ανάσα των κινημάτων και την οργή της κοινωνίας. Η γενική απεργία που έγινε στις 4 Φλεβάρη ήταν χωρίς αμφιβολία επιτυχημένη και αντανακλούσε την οργή όλων των στρωμάτων που χτυπιούνται από τα Μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ: εργαζόμενοι, αγρότες, επαγγελματικά στρώματα, άνεργοι, νεολαία.
Το πιο έντονο χαρακτηριστικό της ήταν οι τεράστιες παλλαϊκές συγκεντρώσεις και πορείες που έγιναν στις περιφερειακές πόλεις. Σε αναλογία πληθυσμού οι συγκεντρώσεις στην περιφέρεια ήταν πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι στην Αθήνα και τη Θ/η – σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις ήταν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που έγιναν εδώ και δεκαετίες.
Το θέμα όμως είναι η απεργία της 4ης Φλεβάρη να μην είναι το τέλος του απεργιακού αναβρασμού, όπως δυστυχώς μας έχουν συνηθίσει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά η αρχή ενός μαζικού κύκλου κινητοποιήσεων. Διαφορετικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση ανατροπής των εφαρμοζόμενων πολιτικών.
Συντονισμός και κλιμάκωση
Για να μην έχουμε μια νέα ήττα του κινήματος, όλα τα στρώματα που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις αυτή τη στιγμή πρέπει να συντονιστούν μεταξύ τους και πρέπει να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους στη βάση συγκεκριμένου σχεδίου. Βασικά στοιχεία ενός τέτοιου σχεδίου μπορούν να είναι:
- Η εξαγγελία νέας 24ωρης απεργίας σε πολύ σύντομο χρόνο από σήμερα – μέσα στην επόμενη ή μεθεπόμενη βδομάδα το αργότερο.
- Κάλεσμα, στη συνέχεια, 48ωρης γενικής απεργίας μέσα στις επόμενες 20 περίπου μέρες.
- Οι απεργίες αυτές πρέπει να συνδυάζονται με τη συνέχιση των μπλόκων των αγροτών και από καταλήψεις εργατικών χώρων και στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ξεκινώντας από τις επιχειρήσεις όπου χτυπιούνται εργατικά δικαιώματα, απολύονται εργαζόμενοι ή είναι απλήρωτοι για μήνες.
- Ένα τέτοιο κίνημα είναι σίγουρο πως θα αφυπνίσει και το νεολαιίστικο κίνημα που είναι γενικά απών από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων, έτσι ώστε να προχωρήσει σε καταλήψεις σχολείων και σχολών.
- Οι απεργίες και οι καταλήψεις πρέπει να είναι καλά οργανωμένες με συζητήσεις στους χώρους εργασίας όπου να φαίνεται πως υπάρχει αποφασιστικότητα, σχέδιο και προοπτική νίκης, και να προχωρήσουν στην εκλογή «επιτροπών βάσης» που να δώσουν τη μάχη για τη μαζική επιτυχία των κινητοποιήσεων.
Ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία του συντονισμού;
Το ερώτημα είναι ποιος είναι αυτός που θα πάρει την πρωτοβουλία για να υπάρξει το κάλεσμα για ένα τέτοιο συντονισμό.
Στη βάση της κοινωνίας, δηλαδή στους αγρότες, τους μισθωτούς και τους επαγγελματίες, το κλίμα είναι κάτι περισσότερο από ώριμο για ένα τέτοιο συντονισμό. Σε επίπεδο ηγεσιών όμως δεν υπάρχει καμία τέτοια διάθεση.
Η ευθύνη για ένα τέτοιο κάλεσμα, παν-κινητοποίησης της κοινωνίας, θα έπεφτε υπό κανονικές συνθήκες στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Όμως δεν υπάρχει καμία περίπτωση τα «λαμόγια» του συνδικαλιστικού κινήματος να κάνουν οτιδήποτε ουσιαστικό, να σχεδιάσουν, συντονίσουν και κλιμακώσουν τον αγώνα, για ανατροπή των πολιτικών της Τρόικα και τώρα Κουαρτέτου, της ελληνικής άρχουσας τάξης, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι γίνεται με την Αριστερά;
Γι’ αυτό η σκυτάλη περνάει (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να περάσει) στην Αριστερά – την Αριστερά που θέλει να σταθεί με συνέπεια απέναντι στις πολιτικές που εφαρμόζονται και το σύστημα που τις προωθεί.
Το άθροισμα των δυνάμεων του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που κυμαίνεται στο 10% είναι αρκετά μεγάλο ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά για να δώσει προοπτική στο κίνημα.
Όμως, δυστυχώς, η εικόνα της Αριστεράς είναι αυτή ενός «θλιβερού» κατακερματισμού, με την κεντρική ευθύνη γι’ αυτό να ανήκει στο ΚΚΕ το οποίο δεν αποδέχεται με κανένα τρόπο, κανένα συντονισμό, με καμία άλλη δύναμη, σε κανένα επίπεδο.
Η στάση αυτή αποτελεί στην ουσία εγκατάλειψη του μαρξισμού – λενινισμού τον οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ «υπερηφανεύεται» πως εκπροσωπεί. Οι παραδόσεις και η ιστορία του επαναστατικού κινήματος, του μαρξισμού – λενινισμού, είναι υπέρ της κοινής δράσης του κινήματος, την ίδια στιγμή που κάθε οργάνωση της Αριστεράς διατηρεί πλήρως την ανεξαρτησία και τη διαφορετικότητά της στο ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο.
ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ – κάποια ενθαρρυντικά βήματα
Τα πράγματα είναι πιο ενθαρρυντικά στο χώρο της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τις τελευταίες βδομάδες έχουν γίνει κάποια θετικά βήματα συνεργασίας για κοινή δράση στο ζήτημα του Ασφαλιστικού, ανάμεσα σ’ αυτές και άλλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (όπως το «Ξεκίνημα» κ.α.).
Αυτή η συνεργασία θα πρέπει να προχωρήσει αποφασιστικά και σταθερά και να μην περιοριστεί στο Ασφαλιστικό – να εξελιχθεί σε γενική συνεργασία για τα βασικά θέματα του μαζικού κινήματος. Ασφαλώς, στα πλαίσια μιας τέτοιας συνεργασίας, το κάθε συστατικό τμήμα της θα έχει πλήρη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική του ανεξαρτησία.
Κάτι τέτοιο θα σημαίνει εξαιρετικά σημαντικές θετικές διεργασίες για το μαζικό κίνημα και την κοινωνία, θα δώσει πολιτική προοπτική και στόχευση στους αγώνες του σήμερα και του αύριο!
