Οι «καλύτερες μέρες» που περίμεναν οι εργαζόμενοι από το ΠΑΣΟΚ είναι στην πραγματικότητα ο χειρότερος εφιάλτης. Πολλοί εργαζόμενοι προσπαθούν να διατηρήσουν κάποια αμυδρή ελπίδα: μήπως υπάρχει πιθανότητα η νέα αυτή λιτότητα να φέρει σταθεροποίηση, οικονομική ανάπτυξη και ευημερία; Ούτε μία στο εκατομμύριο!
Αυτό το παραμύθι το έχουμε ακούσει πια πολλές φορές! Όταν αναλαμβάνει την κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εφαρμόζει λιτότητα για να βάλει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, καταγγέλλοντας την Ν.Δ. ότι της «άφησε καμένη γη». Όταν επιστρέψει η Ν.Δ. στην κυβέρνηση καταγγέλλει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για «καμένη γη» και εφαρμόζει μια νέα περίοδο λιτότητας για να εξυγιάνουν την οικονομία. Μετά επιστρέφει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και επιβάλλει νέα λιτότητα, «επειδή η Ν.Δ. άφησε καμένη γη». Αυτό κρατάει τώρα εικοσιπέντε χρόνια! Η «ασθενής οικονομία» έχει πάντα μόνο μία γιατρειά: τη λιτότητα. Πρέπει πάντα να πληρώσουν αυτοί που δεν έχουν καμία ευθύνη για τα χάλια της οικονομίας, οι εργαζόμενοι. Το μεγάλο κεφάλαιο συνεχίζει να συσσωρεύει κέρδη και αλαζονικά να απαιτεί όλο και περισσότερα … Μετά από κάθε λιτότητα όμως ο «ασθενής» είναι ακόμα χειρότερα, και χρειάζεται κι άλλη λιτότητα!
Μέχρι πού θα πάει αυτή η κοροϊδία;
Μέχρι που το κίνημα να προβάλει επαρκείς αντιστάσεις! Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι δεν έχουν κανένα όριο στο μέχρι που μπορούν να φτάσουν! Τα όρια θα τα βάλει το μαζικό κίνημα παλεύοντας για την ανατροπή αυτών των πολιτικών.
Μ’ αυτή την έννοια η επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων που έχουν εξαγγελθεί αποτελεί το πιο σημαντικό έργο των ημερών που έρχονται.
Οι κυβερνώντες και η ΕΕ ανησυχούν ότι επίκεινται κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε για τον κίνδυνο η Ελλάδα να ακολουθήσει το δρόμο της Αργεντινής του 2001 όταν ένα εκρηκτικό μαζικό κίνημα έριξε 5 κυβερνήσεις μέσα σε δύο μήνες.
Ας κάνουμε τη χάρη σ’ αυτούς τους κυρίους να επαληθεύσουμε τους φόβους τους
Μόνο που για κάτι τέτοιο δεν φτάνουν δυο μεγάλες απεργίες – μια της ΑΔΕΔΥ (10/2) και μια της ΓΣΕΕ (24/2). Απαιτείται κλιμάκωση! Μέσα στον Μάρτη χρειάζεται το κάλεσμα νέων γενικών απεργιών, κοινών της ΑΔΕΔΥ με τη ΓΣΕΕ, κι όχι μόνο 24ωρων, αλλά 48ωρων. Η ΓΣΕΕ έχει ευθύνη στις σημερινές συνθήκες να απευθυνθεί στα εργατικά κινήματα (κι όχι στις κυβερνήσεις!) της Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με το δικό μας εργατικό κίνημα σαν πρώτο βήμα για το χτίσιμο ενός πανευρωπαϊκού μετώπου απέναντι στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.
Το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι υποχρεωμένο στις σημερινές συνθήκες να θυμηθεί τις μεγάλες αγωνιστικές του παραδόσεις. Τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις εργατικών χώρων που κράτησαν βδομάδες. Τις μαζικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων σε όλες τις ελληνικές πόλεις. Τις χρονιές που οι γενικές απεργίες έφτασαν διψήφιους αριθμούς. Τις μαζικές γενικές απεργίες για το ασφαλιστικό στα χρόνια που πέρασαν.
Σ’ αυτές τις συνθήκες τα καθήκοντα της Αριστεράς είναι ιστορικά. Το πρώτο καθήκον είναι η κοινή, ενωτική δράση. Ο κατακερματισμός, οι ασυντόνιστες κινητοποιήσεις, οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις, πρέπει να τελειώνουν. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά οφείλουν να ανταποκριθούν στην ανάγκη του κινήματος να παλέψει και να βαδίσει ενιαία ενάντια στην επίθεση που δέχεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει εδώ και καιρό ενωτικά καλέσματα. Κάποια βήματα συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχουν ήδη δρομολογηθεί. Η βασική ευθύνη για τον κατακερματισμό βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ!
Το δεύτερο καθήκον είναι το να δώσει η Αριστερά απαντήσεις, πολιτικές απαντήσεις, στην κρίση που μαστίζει την κοινωνία και την οικονομία. Γιατί μόνο η αριστερά μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα του κέρδους, τον καπιταλισμό, που στο αδίστακτο κυνηγητό του κέρδους θυσιάζει τους ανθρώπους και οδηγεί τις κοινωνίες σε μαζική φτώχεια κι εξαθλίωση, σε ολοκληρωτική αποσταθεροποίηση και στο χάος.
Αυτό σημαίνει
– Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν – εθνικοποίηση πρώτα και πάνω απ’ όλα του τραπεζικού συστήματος
– Καμία μείωση μισθών κι επιδομάτων, καμία μείωση συντάξεων, καμία αύξηση των ορίων ηλικίας, όχι άλλους έμμεσους φόρους που χτυπάν τα λαϊκά εισοδήματα
– Λεφτά υπάρχουν! Μόνο που τα προορίζουν για άλλους! Μέσα σε 24 ώρες εγγυήθηκαν με 28 δις τους Έλληνες τραπεζίτες, οι οποίοι συνεχίζουν να συσσωρεύουν τεράστια κέρδη! Και στους ξένους και Έλληνες τοκογλύφους-δανειστές του δημοσίου, θα δώσουν φέτος 54 δις ευρώ απέναντι στο χρέος! Φτάνει πια: τα λεφτά να πάνε σε μαζικές δημόσιες επενδύσεις, σ’ αυξήσεις στους χαμηλόμισθους, στην Παιδεία και την Υγεία
– Φορολογία των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου – επιστροφή των συντελεστών επί των κερδών στο 45% που ήταν την προηγούμενη δεκαετία και που οι Σημίτης και Καραμανλής μείωσαν στο 25%
– Επιστροφή των κλεμμένων στα ασφαλιστικά ταμεία! Αποπληρωμή όλων των χρεών του δημόσιου και των ιδιωτών στο ΙΚΑ. Είναι έγκλημα να αυξηθούν τα όρια ηλικίας στα 67 για να δοθούν 6 μήνες παράταση ζωής στα ταμεία! Είναι κυνικοί και υποκριτές αυτοί (ΕΕ και εδώ παπαγαλάκια) που ζητούν αύξηση των ορίων στις γυναίκες στο όνομα της ισότητας (δήθεν!) των δύο φύλων!
– Να επιστρέψουν στο δημόσιο όλες οι ΔΕΚΟ και όλες οι σημαντικές για την οικονομία επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τις περασμένες δύο δεκαετίες
– Να θεσμοθετηθεί εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση. Χωρίς αυτά το δημόσιο θα είναι για πάντα έρμαιο της γραφειοκρατίας, της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς.
– Σκληρές ποινές σ’ αυτούς που λυμαίνονται το δημόσιο (πχ Siemens, κύκλωμα πολυεθνικών φαρμάκου στην Υγεία, κοκ) εξαγοράζοντας τους διεφθαρμένους υψηλά ιστάμενους κομματικούς αξιωματούχους.
– Να σταματήσει η λασπολογία ενάντια στους σκληρά εργαζόμενους στην Υγεία, την Παιδεία, την καθαριότητα, τις δημόσιες συγκοινωνίες, το πυροσβεστικό σώμα, τα ΚΕΠ, το ΙΚΑ, τους συμβασιούχους τους stagiers κλπ, που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο. Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι για τα ελλείμματα του δημοσίου, φταίνε οι πολιτικές των κυβερνώντων που το αφήνουν, συνειδητά, ανοχύρωτο απέναντι στα ιδιωτικά συμφέροντα που το λυμαίνονται.
– Να ελεγχθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή από τα ταμεία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο: τη θεσμοθέτηση εργατικού ελέγχου και διαχείρισης σε όλες τις επιχειρήσεις, από τις μικρότερες μέχρι τις μεγαλύτερες.
– Όσες επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις (δεν πληρώνουν φόρους ή εισφορές, απολύουν ή βάζουν λουκέτο) να περνούν στα χέρια των εργαζομένων και των τοπικών κοινωνιών. Να στηρίζονται οικονομικά από το κράτος για να ορθοποδήσουν και όπου χρειάζεται να αναπροσαρμόζουν την παραγωγή τους ώστε να παράγουν χρήσιμα αγαθά για την κοινωνία.
– Όχι άλλους Λαναράδες. Όχι άλλα θαλασσοδάνεια στον κάθε απατεώνα που θέλει να κάνει επενδύσεις στα Βαλκάνια ή καταθέσεις στην Ελβετία, την ίδια στιγμή που κλείνει τις εδώ επιχειρήσεις και πετάει τους εργαζόμενους στο δρόμο.
Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να ελπίζει ότι είναι ποτέ δυνατό το ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει σε μέτρα και πολιτικές όπως τα πιο πάνω. Η πάλη για όλα αυτά αποτελεί ευθύνη και έργο της Αριστεράς! Η οποία, για να είναι συνεπής απέναντι στα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να υιοθετήσει αυτής της μορφής τα αιτήματα και να τα συνδέσει με τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Να χτίσει πραγματικούς διεθνιστικούς δεσμούς, κοινής πάλης, πρωτοβουλιών και οργάνωσης, με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην Ευρώπη που αντιμετωπίζουν παρόμοια επίθεση. Για να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και το νταβατζιλίκι των ευρωπαίων και διεθνών τραπεζιτών-τοκογλύφων και πολυεθνικών. Στις απειλές και τους εκβιασμούς της ΕΕ η Αριστερά οφείλει να αντιπροτείνει την κοινή πάλη των εργαζομένων, ενάντια στην Ευρώπη των καπιταλιστών και υπέρ μιας Σοσιαλιστικής Ενωμένης Ευρώπης. Για να μπουν οι βάσεις για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος και για το χτίσιμο μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής στην υπηρεσία των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
