Αυτή την εποχή το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη λέγεται 24ωρη πανευρωπαϊκή γενική απεργία!
Από άκρη σε άκρη σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο αναδεικνύεται με δυναμικό τρόπο μια εκ διαμέτρου διαφορετική Ευρώπη από αυτή των Τρισέ, Μπαρόζο, Μέρκελ και Σαρκοζί. Η Ευρώπη των εργαζομένων, της νεολαίας, των μαζικών απεργιών και των δυναμικών αγώνων.
Στις 29 Σεπτέμβρη οι ομοϊδεάτες του Παναγόπουλου, της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), κάτω από την πίεση των εξελίξεων και των κοινωνιών αναγκάστηκαν να καλέσουν για πρώτη φορά πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης των συνδικάτων. Θέλησαν να ανοίξουν λίγο το καπάκι για να ξεθυμάνει ο ατμός της οργής εκατομμυρίων εργαζομένων που βλέπουν να απειλείται όχι απλά ο μισθός τους αλλά ότι με αίμα και θυσίες κατάκτησε το εργατικό κίνημα εδώ και έναν αιώνα.
Οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές εξάγγειλαν μεν την «μέρα δράσης» αλλά δεν έκαναν τίποτα σοβαρό για να έχει πραγματική επιτυχία – για να μπορούν μετά να λένε τη συνήθη επωδό τους: «εμείς κάνουμε αγώνες αλλά οι εργαζόμενοι δεν τραβάνε».
Στην Ελλάδα ο Παναγόπουλος – των 150.000 ευρώ μισθό το χρόνο – πήγε ένα βήμα παραπέρα: όχι μόνο δεν έκανε απολύτως τίποτε για τις 29/9 αλλά δήλωσε στο Ρόϋτερς -για να τον ακούσει το κεφάλαιο- ότι δεν σκοπεύει να κάνει νέες γενικές απεργίες!!
Δυστυχώς για αυτούς η ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους.
Η Ευρώπη περνάει την πιο μεγάλη μεταπολεμική οικονομική κρίση. Έχει 25 εκατομμύρια άνεργους φέτος, 7 εκατ. περισσότερους από το 2008. 1 στους 3 άνεργους έχει μείνει χωρίς δουλειά για πάνω από 12 μήνες. Τα ποσοστά ανεργίας στη νεολαία ξεπερνούν το 20% στη Βρετανία, το 25% σε Γαλλία, Ιταλία, Σουηδία, το 30% στην Ελλάδα, το 40% στην Ισπανία.
Στο τελικό κείμενο της πρόσφατης κοινής συνόδου ΔΝΤ-ΔΟΕ στο Όσλο στις αρχές Σεπτέμβρη επισημαίνεται ότι η οικονομική κρίση
«έχει τη δύναμη να οδηγήσει προς τη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας» ενώ στην ίδια σύνοδο ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ν.Σ.Καν δήλωσε ότι η κρίση δημιούργησε «μια χωματερή ανέργων» και αυτό εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει «βίαιες πολιτικές κρίσεις» (ΚΕ 3.10.10)
Την ίδια ώρα οι οικονομικές προοπτικές της Ευρωζώνης δεν επιτρέπουν καμία αισιοδοξία. Οι προβλέψεις του ΔΝΤ μιλούν για αναιμική και εύθραυστη ανάπτυξη του ΑΕΠ των 16 χωρών της Ευρωζώνης, 1.7% φέτος και 1.5% το 2011. Τα συνολικά χρέη των χωρών της ΕΕ ξεπερνούν τα 8 τρις ευρώ ενώ 2 τρις ευρώ θα χρειαστούν τα επόμενα 3 χρόνια τα ήδη χρεωμένα ευρωπαϊκά κράτη για να καλύψουν τα ελλείμματά τους. Δίνονται τεράστια κονδύλια από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για να σωθούν οι τράπεζες, τα οποία καλούνται να πληρώσουν οι λαοί.
Η έντονη ανησυχία των πιο διορατικών εκπροσώπων του κεφαλαίου είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Η τάση που αναπτύσσεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτή των γενικών απεργιών ενώ η ιδέα της γενικής απεργίας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Η μεταφορά του συνθήματος «στο δρόμο των Ελλήνων» που ακουγόταν σε πολλές διαδηλώσεις, πρακτικά σημαίνει γενικές απεργίες παντού. Και αν για την Ελλάδα η ιδέα της γενικής απεργίας είναι κάτι συνηθισμένο, υπάρχουν χώρες όπου η πραγματοποίηση γενικής απεργίας αποτελεί σημείο καμπής στην ταξική πάλη, αν αναλογιστούμε για παράδειγμα ότι στην Αγγλία η τελευταία γενική απεργία ήταν το 1926 ενώ στην Γερμανία δεν έχει γίνει ποτέ γενική απεργία από το 1919!
Ασφαλώς οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και η πολιτική ανεπάρκεια των κομμάτων της αριστεράς αποτελούν στην πραγματικότητα το βασικό φρένο στις εξελίξεις. Με μία έννοια όλο το οικοδόμημα της Ευρώπης των τραπεζιτών και του κεφαλαίου στηρίζεται πλέον όχι στην ιδεολογική υπεροχή του καπιταλισμού ή της ελεύθερης αγοράς αλλά στην αδυναμία των ηγεσιών του εργατικού κινήματος και της αριστεράς να συγκρουστούν με το κατεστημένο και να ανατρέψουν τις πολιτικές του.
Η εκστρατεία για το συντονισμό των αγώνων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και για την πραγματοποίηση μιας 24ωρης γενικής απεργίας σε όλη την Ευρώπη πρέπει να γίνει ο επόμενος στόχος για τους αγωνιστές του κινήματος σε κάθε χώρα. Ξεκινώντας υπομονετικά και επίμονα από το χώρο μας, το σωματείο μας, τη γειτονιά μας για να πάμε μετά στον κλάδο, στις ομοσπονδίες και τελικά σε εθνικό επίπεδο.
