Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 448, 9 Μάρτη – 23 Μάρτη, που κυκλοφορεί από αύριο
Δεν έχουν περάσει παρά 2 – 3 εβδομάδες απ’ όταν η κυβέρνηση επέστρεφε πανηγυρίζοντας από το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου. Όμως η μόνη της «επιτυχία» συνίσταται στο ότι οι Θεσμοί επέστρεψαν στην Αθήνα. Ενώ έχει υποχωρήσει για άλλη μια φορά στις περίφημες «κόκκινες γραμμές» της (μείωση αφορολόγητου και συντάξεων) οι δανειστές ζητούν ακόμη σκληρότερα μέτρα απ’ όσα (προς το παρόν) η ίδια δηλώνει διαθετειμένη να εφαρμόσει.
Την ίδια στιγμή στα εργασιακά, εκεί που περίμενε να πετύχει κάτι καλύτερο χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», τρώει τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη.
Σαν να μην έφτανε το ΔΝΤ, του οποίου η εκπρόσωπος ξεκαθάρισε πως εφόσον η Ελλάδα είναι σε πρόγραμμα «ισχύει διαφορετικό πλαίσιο» (Καθημερινή 5/3) το ίδιο έκανε και ο Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, «αληθινός φίλος της Ελλάδας» (xekinima.org 25/2) σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα.
Και βέβαια η γνωστή ατζέντα του ΔΝΤ για τα εργασιακά κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι των εργαζομένων. Χτύπημα του συνδικαλιστικού και απεργιακού δικαιώματος, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων – τσάκισμα στην ουσία του συνδικαλισμού. Ίσως με τον καλύτερο τρόπο να εξέφρασε τις ορέξεις του ΔΝΤ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος με αφορμή την απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, επανέφερε την, Θατσερικής έμπνευσης, πρόταση για πραγματοποίηση απεργίας μόνο στην περίπτωση που αυτή έχει ψηφιστεί από πάνω από το 50% των εργαζομένων μιας επιχείρησης.
Tαυτόχρονα, η περίφημη προπαγάνδα της κυβέρνησης για υιοθέτηση θετικών αντίμετρων, ίσων με όσα νέα μέτρα επιβληθούν, έχει καταρρεύσει. Έχει ξεκαθαριστεί όχι μόνο ότι τα όποια μέτρα ελάφρυνσης θα εφαρμόζονται αν πετυχαίνει πλεόνασμα μεγαλύτερο του 3,5% του ΑΕΠ, αλλά και ότι αυτά θα αφορούν αποκλειστικά την μείωση των φορολογικών συντελεστών και όχι την αποκαταστάση των συντάξεων ή των μισθών. (Καθημερινή 5/3)
Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση συζητάει με τους Θεσμούς:
- Νέα μέτρα για το 2019. Στο 2% του ΑΕΠ (3,6 δις ευρώ) τα προσδιορίζουν οι δανειστές, για 1,5% μιλάει η κυβέρνηση.
- Νέα μείωση του αφορολόγητου από 8.600 ευρώ σε 5.900 ζητούν οι Θεσμοί – στις 7.000 ζητά η κυβέρνηση.
- Την ίδια στιγμή, ιδιαίτερα το ΔΝΤ, επιμείνει σε μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα εισοδήματα από 30.000 ευρώ και πάνω. Η πρόταση ισοδυναμεί με μια προκλητική μεταφορά πλούτου από τα φτωχότερα στρώματα στα ανώτερα μεσαία και στα πλούσια στρώματα.
- Νέες περικοπές στις συντάξεις μέσω της μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ. Η μόνη διαφωνία που υπάρχει μεταξύ κυβέρνησης και Θεσμών είναι αν αυτό θα γίνει απευθείας το 2020 ή σταδιακά μέχρι το 2025.
Όπως έχει δείξει η εμπειρία όλου του πρόσφατου παρελθόντος και αυτή η «διαπραγμάτευση» θα λήξει με την κυβέρνηση να έχει κουρελιάσει για άλλη μια φορά τα όσα η ίδια δήλωνε και τους Θεσμούς να ετοιμάζουν το νέο γύρο επίθεσης.
Στην πραγματικότητα αυτή η κούρσα προς τον πάτο δεν θα έχει τελειωμό για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς όσο το σύστημα που ζούμε, και μάλιστα στην εποχή της πιο βαθιάς κρίσης του, παραμένει στη θέση του.
Αυτό το συμπέρασμα πρέπει να βγει. Μαζί με την ανάγκη του να κτιστεί η Αριστερά που χρειαζόμαστε για να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος, μέχρι την ανατροπή του συστήματος και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ το έθεσε με τον καλύτερο τρόπο: οι επιλογές μπροστά μας είναι βαρβαρότητα ή σοσιαλισμός.
