Οι Θέσεις για την Παλαιστίνη του Internationalist Standpoint

Μεταξύ 9 και 13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η διεθνής συνδιάσκεψη του Internationalist Standpoint (διεθνής πρωτοβουλία επαναστατών σοσιαλιστών-ISp), με εκτεταμένες συζητήσεις για τη γεωπολιτική κατάσταση, τους ταξικούς αγώνες διεθνώς, την άνοδο της ακροδεξιάς, τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική, καθώς και για εσωτερικά ζητήματα, όπως το χτίσιμο των δυνάμεων του επαναστατικού σοσιαλισμού, το καταστατικό, οι σχέσεις με άλλες οργανώσεις κ.λπ. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τις θέσεις του ISp για την Παλαιστίνη, που αποτελεί ένα κομμάτι του κειμένου «Γεωπολιτική στη δεκαετία του 2020».

1. Η σημαντικότερη γεωπολιτική εξέλιξη της πρόσφατης περιόδου είναι ο πόλεμος στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Μετά την επίθεση που πραγματοποιήθηκε στις 7/10/2023, από περίπου 2.500 Παλαιστίνιους μαχητές υπό την ηγεσία της Χαμάς με περίπου 1.200 νεκρούς Ισραηλινούς Εβραίους και 240 ομήρους, το Ισραήλ εξαπέλυσε μια μαζική γενοκτονική επίθεση κατά της Γάζας, με διακηρυγμένο στόχο την εξόντωση της Χαμάς. Έχουμε γράψει αναλυτικά άρθρα για τη σφαγή που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Παλαιστίνη (διαβάστε εδώ, εδώ και εδώ). Σε αυτό το κείμενο θα μείνουμε στα βασικά σημεία των πρόσφατων εξελίξεων και τις βασικές μας θέσεις γύρω από το θέμα. 
2. Το παλαιστινιακό ζήτημα είναι ένα από τα πιο οξυμένα εθνικά προβλήματα στον πλανήτη – ένα πρόβλημα που δεν μπορεί λυθεί στη βάση του καπιταλισμού. Η δημιουργία του ισραηλινού κράτους ενορχηστρώθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα από τη Βρετανία, από τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Στόχος ήταν η δημιουργία ενός κράτους-μαριονέτας στη Μέση Ανατολή για την υπεράσπιση των δυτικών συμφερόντων ενάντια στην άνοδο των αντι-αποικιακών κινημάτων στον αραβικό κόσμο, ιδιαίτερα καθώς μπαίναμε στη νέα εποχή που άνοιξε η ρωσική επανάσταση του 1917. Μετά την αναγνώριση του ισραηλινού κράτους από τον ΟΗΕ το 1948, περίπου το 60% του παλαιστινιακού πληθυσμού εκτοπίστηκε από τις περιοχές του. Στους πολέμους των δεκαετιών που ακολούθησαν, εκατομμύρια άλλοι εκτοπίστηκαν αυξάνοντας τον συνολικό αριθμό των Παλαιστινίων προσφύγων στα 6 με 7 εκατομμύρια. Την ίδια περίοδο εκατοντάδες χιλιάδες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν από τον ισραηλινό στρατό και τους ένοπλους εποίκους που επεκτείνουν συνεχώς την παρουσία τους στα παλαιστινιακά εδάφη. Το Παλαιστινιακό ζήτημα λοιπόν, έχει να κάνει με τον πόλεμο και την κατοχή (από την ισραηλινή άρχουσα τάξη και το ισραηλινό κράτος) και την εκδίωξη του τοπικού παλαιστινιακού πληθυσμού από τα σπίτια και τη γη του. Ο παλαιστινιακός λαός έχει κάθε δικαίωμα να αγωνιστεί για τα σπίτια, τη γη και την ελευθερία του και ενάντια στη συνεχή ισραηλινή επιθετικότητα και τον εποικισμό, για τα εθνικά, δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματά του, για την επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους και φυσικά, έχει το δικαίωμα να οπλιστεί και να πολεμήσει ενάντια στην τρομερή πολεμική μηχανή του Ισραήλ. 
3. Η υπεράσπιση αυτών των βασικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού χαρακτηρίζεται σήμερα από τις δυτικές άρχουσες τάξεις και τα μέσα ενημέρωσης ως «αντισημιτισμός». Ο συνεχιζόμενος πόλεμος του ισραηλινού κράτους εναντίον του παλαιστινιακού λαού, συμπεριλαμβανομένων των εν ψυχρώ δολοφονιών άοπλων διαδηλωτών, περιγράφεται από τη Δύση ως «νόμιμη άμυνα» καθ’ όλη την ιστορία του παλαιστινιακού προβλήματος. Ταυτόχρονα τα αιτήματα του παλαιστινιακού λαού για μια δίκαιη λύση περιγράφονται ως πράξη επίθεσης εναντίον του Ισραήλ. Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, των γεγονότων και της ιστορίας, με την οποία το θύμα παρουσιάζεται ως θύτης και το κράτος του Ισραήλ και τα γεράκια του ως θύματα.
4. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, ωστόσο, δεν σημαίνει υπεράσπιση της ιδεολογίας, των πολιτικών και των πρακτικών της παλαιστινιακής άρχουσας τάξης, των ηγετικών της οργάνων και της ηγεσίας των οργανώσεων που μιλούν στο όνομα του παλαιστινιακού αγώνα.
5. Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά της Γάζας, μετά την επίθεση της Χαμάς, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια σφαγή με γενοκτονική πρόθεση, με συνειδητό στόχο την εθνοκάθαρση. Κατά τις πρώτες έξι εβδομάδες αυτού του πολέμου σκοτώθηκαν περισσότεροι άμαχοι από ό,τι κατά τη διάρκεια σχεδόν δύο ετών του πολέμου στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μέχρι την 21^η Νοέμβρη ο απολογισμός του πολέμου στην Ουκρανία ήταν περίπου 10.000 άμαχοι νεκροί, ενώ στη Γάζα ο αντίστοιχος αριθμός ξεπέρασε εκείνο το διάστημα τους 13.000. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα οι υποκριτικές κυβερνήσεις της Δύσης κλείνουν τα μάτια. Δεν συμβαίνει ωστόσο το ίδιο με τις λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει μια ισχυρή και οργισμένη αντιπολεμική διάθεση και η ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού κινήματος διεθνώς, παρά τις αηδιαστικές προσπάθειες των δυτικών κυρίαρχων τάξεων και των μέσων ενημέρωσης να χαρακτηρίσουν αντισημιτισμό κάθε πράξη αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, παρά το γεγονός ότι συλλαμβάνουν ανθρώπους ακόμα και αν απλά φορούν ένα παλαιστινιακό μαντήλι. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους, όχι μόνο στις αραβικές ή ισλαμικές χώρες αλλά και στη Δύση. Έχουν πραγματοποιηθεί μαζικές διαμαρτυρίες της νεολαίας, αποχές από τα μαθήματα, συναυλίες ενώ ακόμα και ποδοσφαιρικοί αγώνες πολιτικοποιούνται με αφορμή την Παλαιστίνη, παρά τις απειλές και την καταστολή από το σύστημα.
6. Πρόκειται για την αντίθετη εικόνα από αυτή που είδαμε στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπου δεν αναπτύχθηκε κανένα πραγματικά μαζικό αντιπολεμικό κίνημα παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες των δυτικών κυρίαρχων τάξεων και των μέσων ενημέρωσης να προκαλέσουν κάτι τέτοιο. Έχοντας πει αυτό, οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε ότι αυτό το αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι κάτι ενιαίο – έχει ταξικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, αλλά σε κάποια κομμάτια τους και θρησκευτικά και εθνικά. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι κάποιες φορές σαφώς διαφοροποιημένα, αλλά συχνά είναι αλληλένδετα. Κάποια τέτοια στοιχεία μπορεί να οδηγήσουν κάποια τμήματα της Αριστεράς σε προσεγγίσεις «λαϊκού μετώπου».
7. Το κύριο σημείο που θέλουμε να τονίσουμε σε αυτό το κείμενο είναι το γεγονός ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκανος να λύσει το πρόβλημα Ισραήλ-Παλαιστίνης. Ούτε μια λύση «δύο κρατών» ούτε μια λύση «ενός κράτους» είναι εφικτή στο καπιταλιστικό σύστημα – στην πραγματικότητα  καμία λύση δεν είναι εφικτή.
8. Η ισραηλινή άρχουσα τάξη και οι δυτικοί σύμμαχοί της δεν θα δεχτούν ποτέ ένα ενιαίο κράτος («λύση ενός κράτους»), επειδή αυτό θα τερματίσει την κυριαρχία των ισραηλινών καπιταλιστών που οικοδομήθηκε με δεκαετίες στρατιωτικής κατοχής και πολέμων. Αυτό αποδεικνύεται από όλη την ιστορία του παλαιστινιακού ζητήματος, αλλά και από τη δυναμική της σημερινής κατάστασης. Η ιδέα ότι η ισραηλινή άρχουσα τάξη θα μπορούσε ποτέ να αποδεχτεί ένα ενιαίο κράτος στο οποίο θα επέτρεπε στους Παλαιστίνιους που ζουν στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα να συνυπάρχουν με τους Ισραηλινούς Εβραίους και να αποτελούν έτσι την πλειοψηφία του πληθυσμού, πρέπει να αποκλειστεί ως εντελώς εκτός πραγματικότητας. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση ο χαρακτήρας του ισραηλινού καπιταλιστικού κράτους ως εβραϊκού κράτους θα αναιρούνταν – η ισραηλινή άρχουσα τάξη όχι μόνο θα παραχωρούσε την εξουσία σε μια παλαιστινιακή άρχουσα τάξη, αλλά θα έχανε τον κρατικό της μηχανισμό. Δεν θα είχε πλέον ένα κράτος για να υπερασπιστεί και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Αυτό είναι κάτι που καμία άρχουσα τάξη δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχτεί. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να της επιβληθεί μόνο με πόλεμο.
9. Αυτό που θα πρέπει επίσης να γίνει σαφές, είναι ότι το αίτημα που προβάλλεται από πολλές παλαιστινιακές και αραβικές ομάδες αλλά και κράτη της περιοχής (π.χ. Ιράν), δηλαδή να καταστραφεί το ισραηλινό κράτος και να δημιουργηθεί στη θέση του ένα παλαιστινιακό κράτος, είναι εξίσου μη ρεαλιστικό. Το Ισραήλ δεν μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά, δεν υπάρχει καμία στρατιωτική δύναμη που να μπορεί να επιβάλει μια τέτοια ήττα στην ισραηλινή άρχουσα τάξη, ειδικά επειδή οι δυτικές δυνάμεις θα υπερασπιστούν το Ισραήλ μέχρι τέλους.
10. Κατά μία έννοια, η άρχουσα τάξη του Ισραήλ ακολουθεί στην πραγματικότητα την πολιτική της λύσης του ενός κράτους, αλλά με την αντίθετη σημασία που της αποδίδεται, δηλαδή, στοχεύει σε ένα εβραϊκό κράτος, μέσω της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα εδάφη. Αλλά ακόμη και αν αυτή η προσπάθεια ήταν επιτυχής, και πάλι δεν θα οδηγούσε ποτέ σε λύση του προβλήματος! Ακόμα και αν όλοι οι Παλαιστίνιοι εκδιωχθούν από την Παλαιστίνη, θα συνεχίσουν να διεκδικούν το δικαίωμά τους στην πατρίδα τους – όπως έχει ήδη δείξει η ιστορία τους, αλλά και όπως αποδεικνύεται από την ιστορία όλων των παρόμοιων εθνικών προβλημάτων (π.χ. το κουρδικό ζήτημα).
11. Εξίσου αδύνατη είναι όμως και η λύση των δύο κρατών στον καπιταλισμό. Πάνω από 30 χρόνια πριν, οι Παλαιστίνιοι αποδέχθηκαν μια «λύση δύο κρατών» στο Όσλο. Το μόνο που έχει κάνει η σιωνιστική άρχουσα τάξη μετά τις συμφωνίες του Όσλο είναι να αρπάζει όλο και περισσότερη παλαιστινιακή γη, να κακοποιεί βάναυσα τον παλαιστινιακό λαό και να υπονομεύει τα θεμέλια για ένα βιώσιμο κράτος. Είναι επίσης πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το Ισραήλ έχει επανειλημμένα αποκλείσει την αναγνώριση του δικαιώματος των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στη γη τους.
12. Οι περισσότερες κυβερνήσεις και οργανισμοί διεθνώς, συμπεριλαμβανομένων των ιμπεριαλιστών, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προτείνουν μια «λύση δύο κρατών». Αλλά το γεγονός είναι ότι η ισραηλινή άρχουσα τάξη απορρίπτει επίμονα αυτή τη θέση και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της δεν θα την αναγκάσουν να την αποδεχτεί. Ο βασικός λόγος πίσω από αυτό είναι ότι αν δημιουργούνταν ένα παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο ισραηλινό κράτος, αυτό θα σήμαινε πως όσα κάνουν σήμερα κρυφά και υπόγεια οργανώσεις όπως η Χαμάς (δηλαδή να οπλίζουν και να εκπαιδεύουν δυνάμεις, να σκάβουν υπόγειες σήραγγες κ.λπ.) θα μπορούν να το κάνουν πιο ανοιχτά και επίσημα στο όνομα του «ανεξάρτητου κράτους» τους. Ένα τέτοιο παλαιστινιακό κράτος θα συνεχίσει να απαιτεί την «επιστροφή στην πατρίδα» και να συσσωρεύει όπλα. Το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του δεν θα μπορούσαν να πάρουν ένα τέτοιο ρίσκο.
13. Θεωρητικά στο μέλλον η ισραηλινή άρχουσα τάξη θα μπορούσε να παραχωρήσει μια «συμφωνία δύο κρατών» («συμφωνία» όμως δεν σημαίνει απαραίτητα λύση). Αλλά η βασική προϋπόθεση θα ήταν ότι το κράτος αυτό θα αποτελούσε ένα κράτος-μαριονέτα – δηλαδή οι Παλαιστίνιοι θα ήταν απομονωμένοι σε ένα μικρό κομμάτι γης, θα αστυνομεύονταν από εκατοντάδες χιλιάδες ένοπλους εποίκους, δεν θα τους αναγνωρίζονταν βασικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους, και οι θεσμοί του παλαιστινιακού «κράτους» ουσιαστικά θα ελέγχονταν από το Ισραήλ (δηλαδή θα αποτελούσαν πειθήνιους υποτακτικούς).
14. Αν υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο σενάριο είναι θεωρητικά εφικτό κάποια στιγμή στο μέλλον, θα πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι, αυτό δεν θα αποτελούσε λύση του παλαιστινιακού προβλήματος, απλώς θα άλλαζε τον χαρακτήρα του.
15. Επομένως, το κλειδί για τη λύση του παλαιστινιακού προβλήματος είναι η ταξική προσέγγιση, δηλαδή η κατανόηση ότι οι εκπρόσωποι του καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα και ότι η εργατική τάξη και των δύο πλευρών πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για να συζητήσει και να αγωνιστεί για μια λύση που θα ικανοποιεί στον καλύτερο δυνατό βαθμό τις ανάγκες και τα συμφέροντα τόσο των παλαιστινιακών όσο και των ισραηλινών μαζών – με την υποστήριξη φυσικά της εργατικής τάξης διεθνώς. Ξεκινώντας από τα βασικά, Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί εργάτες χρειάζονται ειρήνη και ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και ο μόνος τρόπος για να το πετύχουν, είναι να ζήσουν μαζί ή δίπλα-δίπλα, με τρόπο που να ικανοποιεί τις ανάγκες και τα συμφέροντα και των δύο.
16. Αυτός ο αγώνας είναι εξ ορισμού αγώνας ενάντια στην ισραηλινή άρχουσα τάξη, όπως επίσης και ενάντια στη διεφθαρμένη ηγεσία των Παλαιστίνιων. Μπορεί να αναπτυχθεί μόνο στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων και του αγώνα για ένα σοσιαλιστικό μέλλον, όχι μόνο για τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους εργάτες αλλά και για ολόκληρη την περιοχή, με στόχο μια σοσιαλιστική ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής.
17. Ο παράγοντας που λείπει από αυτή την εξίσωση είναι η ύπαρξη μαζικών επαναστατικών σοσιαλιστικών κομμάτων, όχι μόνο από την περιοχή αλλά και διεθνώς. Έτσι, ένα ζωτικής σημασίας βήμα προς την κατεύθυνση μιας μελλοντικής λύσης του παλαιστινιακού προβλήματος είναι ακριβώς η δημιουργία επαναστατικών σοσιαλιστικών κομμάτων. Αυτό το καθήκον δεν αφορά μόνο τις ισραηλινές, παλαιστινιακές και αραβικές μάζες, αλλά και τους μαρξιστές διεθνώς.
18. Στο πλαίσιο του κοινού αγώνα των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων εργατών για μια μελλοντική σοσιαλιστική λύση του εθνικού προβλήματος, ορισμένα ζητήματα έχουν ιδιαίτερη σημασία. Πρώτον, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες πρέπει να έχουν την ελευθερία να επιστρέψουν στις περιοχές από τις οποίες εκδιώχθηκαν. Δεύτερον οι Ισραηλινοί εργάτες θα πρέπει να αισθάνονται ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς απειλές για τη ζωή τους. Με άλλα λόγια, το δικαίωμα του ισραηλινού λαού να έχει ένα δικό του εθνικό κράτος αν το επιθυμεί, έχει ιδιαίτερη σημασία στην προσπάθεια να οικοδομηθεί ένας κοινός αγώνας μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών εργαζομένων. Τελικά, μόνο οι εργαζόμενοι στη Μέση Ανατολή μπορούν να εγγυηθούν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και των Εβραίων εργαζομένων, στο πλαίσιο μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας των χωρών της περιοχής.
19. Η «καταστροφή του κράτους του Ισραήλ» είναι ένα αίτημα που υποστηρίζεται από πολλές παλαιστινιακές και αραβικές ομάδες, από κράτη όπως το Ιράν, αλλά και από αριστερές ομάδες διεθνώς. Πρόκειται για ένα αίτημα που δεν μπορεί να υιοθετηθεί από τους μαρξιστές, γιατί σημαίνει άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος του ισραηλινού/εβραϊκού λαού να έχει πατρίδα. Οι μαρξιστές πρέπει όχι μόνο να αποστασιοποιηθούν από τέτοια συνθήματα, αλλά και να αντιταχθούν δυναμικά σε αυτά.
20. Η άρνηση του δικαιώματος του ισραηλινού λαού να έχει το δικό του εθνικό κράτος σημαίνει πρακτικά ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αναπτυχθεί ένα κοινό μέτωπο αγώνα μεταξύ της εργατικής τάξης των λαών της περιοχής. Κανένας λαός στον πλανήτη δεν θα μπορούσε ποτέ να αγωνιστεί από κοινού με την εργατική τάξη οποιουδήποτε άλλου έθνους, αν η τελευταία αρνείται να αναγνωρίσει το δικαίωμά του να έχει το δικό του κράτος.
21. Από την άλλη πλευρά, ορισμένες αριστερές ομάδες/ακτιβιστές προβάλλουν την ιδέα της «διάλυσης του σιωνιστικού ισραηλινού κράτους». Αυτό σημαίνει την καταστροφή του «σιωνιστικού», ή «αυταρχικού» ή «καπιταλιστικού» χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους και είναι κάτι με το οποίο οι μαρξιστές μπορούν να συμφωνήσουν, υπό την προϋπόθεση ότι θα εξηγηθεί επαρκώς, ώστε να μην υπάρχει η υπόνοια απόρριψης του δικαιώματος του ισραηλινού λαού να έχει το δικό του εθνικό κράτος.
22. Υπάρχει μια μακρόχρονη συζήτηση στο εσωτερικό της Αριστεράς σχετικά με το ζήτημα της λύσης του «ενός» ή των «δύο κρατών». Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την ουσία πίσω από αυτή τη συζήτηση. Όπως αναπτύχθηκε παραπάνω, στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν είναι δυνατή ούτε η λύση του «ενός», ούτε των «δύο κρατών». Από την άλλη πλευρά, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Παλαιστίνης-Ισραήλ και μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας της Μέσης Ανατολής, το ζήτημα της λύσης του ενός ή των δύο κρατών είναι εντελώς δευτερεύον.
23. Οι προκαταλήψεις, ο φόβος, οι ανησυχίες κ.λπ. μπορούν να συνεχίσουν να υφίστανται ακόμη και μέσα σε συνθήκες κοινών αγώνων μεταξύ Αράβων και Εβραίων εργαζομένων στην περιοχή. Η ακροδεξιά και οι εκπρόσωποι του θρησκευτικού φανατισμού θα είναι επίσης εκεί, και στις δύο πλευρές, προσπαθώντας να επωφεληθούν από αυτά τα συναισθήματα. Η ιδέα των συνόρων δεν μπορεί να εξαφανιστεί ως δια μαγείας, ακόμη και σε συνθήκες σοσιαλιστικής επανάστασης. Αλλά σε συνθήκες εργατικής εξουσίας, η ύπαρξη τέτοιων συνόρων δεν αποτελεί πραγματικό πρόβλημα εφόσον τα δικαιώματα των εργατικών τάξεων γίνονται σεβαστά και σε κάθε περίπτωση μπορούν να υπάρξουν για ένα μεταβατικό διάστημα μέχρι την πλήρη ενοποίηση σε μεταγενέστερο στάδιο. Όπως και να χει, δεν πρόκειται για θέμα αρχής, επομένως η μαρξιστική Αριστερά δεν είναι υποχρεωμένη να πάρει ακριβή θέση για τη δομή κάτω από την οποία οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί εργάτες θα επιλέξουν να ζήσουν, δηλαδή, είτε σε ένα ενιαίο, είτε σε δύο ανεξάρτητα, ομοσπονδιακά εργατικά κράτη, το ένα δίπλα στο άλλο.
24. Η κύρια ευθύνη για την ανάπτυξη των κοινών ταξικών αγώνων για την επίλυση του εθνικού προβλήματος, ανήκει στην ισραηλινή εργατική τάξη, λόγω της θέσης της ως κομματιού του «έθνους – καταπιεστή». Οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι πρέπει να σπάσουν κάθε δεσμό με την άρχουσα τάξη τους. Φυσικά, οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι πρέπει επίσης να αναζητήσουν τρόπους προσέγγισης με τους Ισραηλινούς εργαζόμενους σε ταξική βάση. Σε αυτό το πλαίσιο είναι ανάγκη να αντιταχθούν στις πρακτικές (και τις ιδέες) των ισλαμικών φονταμενταλιστικών οργανώσεων, όπως η Χαμάς, καθώς και εκείνες της διεφθαρμένης και υποταγμένης στις δυτικές δυνάμεις Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη.
25. Σήμερα η Χαμάς θεωρείται από πλατιά στρώματα του παλαιστινιακού και του αραβικού κόσμου ως μια ηρωική οργάνωση. Αυτό είναι κατανοητό στις παρούσες συνθήκες, αλλά πρέπει επίσης να πούμε ότι είναι το αποτέλεσμα της απελπισίας στην οποία βρίσκονται σήμερα οι παλαιστινιακές μάζες. Η προσέγγιση της Χαμάς είναι ότι η σωτηρία βρίσκεται στον Θεό, οι πράξεις ατομικής τρομοκρατίας είναι απολύτως δικαιολογημένες, ότι όσοι χάνουν τη ζωή τους πολεμώντας τον εχθρό είναι «μάρτυρες» που θα κερδίσουν έτσι τον παράδεισο κ.λπ. Με τις μεθόδους τους υπονομεύουν κάθε δυνατότητα για τη δημιουργία κοινών αγώνων πάνω σε μια ταξική βάση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων εργαζομένων. Δεδομένου ότι στην παρούσα συγκυρία οι παλαιστινιακές μάζες υποστηρίζουν τη Χαμάς, η κριτική απέναντί της δεν είναι εύκολη. Αποτελεί ωστόσο την προϋπόθεση για την ανάπτυξητων δυνάμεων και των ιδεών του σοσιαλισμού ανάμεσα στους Παλαιστίνιους εργαζόμενους και νέους, προκειμένου να μπορέσουν να προσεγγίσουν σε ταξική βάση τις ισραηλινές μάζες αλλά και τους εργάτες διεθνώς.
26. Οι βασικές θέσεις μας σε σχέση με τη σφαγή που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη στη Γάζα, έχουν αναπτυχθεί εκτενώς στα άρθρα στην ιστοσελίδα μας και μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα σημεία:

• • Αγωνιζόμαστε ενάντια στον πόλεμο, παλεύουμε για το χτίσιμο ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος ώστε να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση στους δυτικούς συμμάχους του ισραηλινού κράτους.
• • Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει το δικό του κράτος – το «δικαίωμα του στην αυτοδιάθεση».
• • Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
• • Πρέπει να αποκαλύπτουμε την εμετική υποκρισία της Δύσης και τις προσπάθειες εκ μέρους της να καταστείλει το δημοκρατικό δικαίωμα στη διαμαρτυρία ενάντια στη εθνοκάθαρση του Ισραηλινού στρατού, χαρακτηρίζοντας όλες τις διαμαρτυρίες ως «αντισημιτισμό».
• • Είναι απαραίτητη η κινητοποίηση των συνδικάτων, ώστε να εμποδιστεί η εξαγωγή και μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού που θα χρησιμοποιηθεί από το Ισραήλ στην επίθεση ενάντια στη Γάζα.
• • Καλούμε σε ένα επιλεκτικό και στοχευμένο μποϊκοτάζ κατά των ισραηλινών ή πολυεθνικών εταιρειών που ενισχύουν τη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ, χρηματοδοτούν τον πόλεμο ή εκμεταλλεύονται τα κατεχόμενα εδάφη, στο πλαίσιο του κινήματος BDS (μποϊκοτάζ, αποεπένδυση, κυρώσεις). Ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί η παραπάνω δράση να οδηγήσει στον τερματισμό του πολέμου και σε μια δίκαιη λύση του παλαιστινιακού προβλήματος, όπως πιστεύουν (τουλάχιστον ορισμένοι) από τους εμπνευστές του.
• • Ενθαρρύνουμε τους Ισραηλινούς πολίτες να αρνηθούν να υπηρετήσουν την υποχρεωτική στρατιωτική τους θητεία, να γίνουν αντιρρησίες συνείδησης, αλλά και τους Ισραηλινούς που ήδη υπηρετούν στον ισραηλινό στρατό, να αρνηθούν τη συμμετοχή τους σε στρατιωτικές δραστηριότητες στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.
• • Παλεύουμε ενάντια στον αντισημιτισμό όπου και αν τον συναντάμε, αντιπαλεύουμε την ιδέα ότι το Ισραήλ είναι το μόνο «ασφαλές καταφύγιο» για τον εβραϊκό λαό, όπως ορίζει η σιωνιστική προπαγάνδα.
• • Παλεύουμε για την ανατροπή της πολιτικής επέκτασης των ισραηλινών εποικισμών, που σήμερα αριθμούν 700.000 στα κατεχόμενα εδάφη (οι εποικισμοί θεωρούνται έγκλημα πολέμου από την τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης).
• • Υπερασπιζόμαστε ταυτόχρονα το δικαίωμα του ισραηλινού λαού να έχει τη δική του πατρίδα.

27. Ο βασικός παράγοντας για να είναι επιτυχής ένας αγώνας για τα παραπάνω αιτήματα, είναι η κοινή πάλη μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών Εβραίων εργαζομένων – δηλαδή μια ταξική προσέγγιση του εθνικού προβλήματος.
28. Αυτό σημαίνει ότι τόσο οι Ισραηλινοί όσο και οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι θα πρέπει να αγωνιστούν ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις τους για την ανατροπή του καπιταλισμού και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των κοινωνιών τους.
29. Οι Ισραηλινοί Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζήσουν ειρηνικά δίπλα-δίπλα, είτε σε ένα ενιαίο εργατικό κράτος με πλήρη δικαιώματα για τις μειονότητες, είτε σε μια σοσιαλιστική ομοσπονδία (ή συνομοσπονδία) δύο ξεχωριστών οντοτήτων – αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποφασίσουν οι ίδιοι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι εργάτες.
30. Μια ταξική προσέγγιση του παλαιστινιακού προβλήματος θα έχει μεγάλο και πολύ πιο ευρύ αντίκτυπο σε ολόκληρη την περιοχή – οι δυνάμεις της μαρξιστικής Αριστεράς πρέπει να αγωνιστούν για μια σοσιαλιστική ομοσπονδία των χωρών της περιοχής.
31. Αυτό απαιτεί την ανάπτυξη μαζικών επαναστατικών κομμάτων στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη και τις γειτονικές χώρες. Μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε να ενισχυθεί πολύ σημαντικά από το χτίσιμο αντίστοιχων μαζικών σοσιαλιστικών επαναστατικών κομμάτων στον υπόλοιπο κόσμο.
32. Ένα τελευταίο σημείο σχετικά με τη σύγκρουση Παλαιστίνης-Ισραήλ είναι η ανάγκη να αναδειχθούν τα πραγματικά γεγονότα πίσω από αυτή. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι δυτικές κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν το Ισραήλ ως θύμα της παλαιστινιακής επιθετικότητας και όποιος δηλώνει την υποστήριξή του στα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού ή διαμαρτύρεται για την εθνοκάθαρση που λαμβάνει χώρα στη Γάζα, χαρακτηρίζεται ως «αντισημίτης». Άνθρωποι απολύονται ή συλλαμβάνονται επειδή διαμαρτύρονται κατά της μαζικής σφαγής. Οι νέες γενιές δεν γνωρίζουν την ιστορία της Παλαιστίνης, έτσι η επαναστατική/μαρξιστική Αριστερά (όπως και η Αριστερά γενικότερα) έχει επιπλέον να επιτελέσει και έναν εκπαιδευτικό ρόλο.
33. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, οι Εβραίοι αντιπροσώπευαν περίπου το 5% των κατοίκων της Παλαιστίνης. Οι Εβραίοι έπαιζαν εξέχοντα ρόλο στην εργατική τάξη και το σοσιαλιστικό κίνημα της χώρας – όπως συνέβαινε και σε κάθε χώρα όπου βρίσκονταν σε σημαντικούς αριθμούς. Το κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, σε μια πολύ συνειδητή προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα προκεχωρημένο φυλάκιο των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας ενθαρρύνει (και οπλίσει) τους Εβραίους από την Ευρώπη και αλλού, να μετακινηθούν στην Παλαιστίνη. Ο επιτιθέμενος σήμερα είναι η ισραηλινή άρχουσα τάξη με την υποστήριξη του δυτικού ιμπεριαλισμού και το θύμα είναι οι παλαιστινιακές μάζες, όχι το αντίστροφο.
34. Μια άλλη σημαντική πτυχή είναι η ιστορία της παλαιστινιακής αντίστασης και της παλαιστινιακής Αριστεράς. Από τη σκοπιά της Αριστεράς διεθνώς, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε γιατί και πώς η Χαμάς, η οποία ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη πριν από μερικές δεκαετίες, απέκτησε τόσο μαζικές δυνάμεις. Είναι γεγονός ότι η Χαμάς και ο ισλαμικός φονταμενταλισμός απέκτησαν τη σημερινή τους δύναμη κυρίως λόγω της αποτυχίας της Αριστεράς στην περιοχή (και, φυσικά, διεθνώς): τα φιλοσοβιετικά αριστερά κόμματα ήταν εξαιρετικά ισχυρά σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή τις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο καπιταλισμός έχανε έδαφος, με φιλοσοβιετικά καθεστώτα να παίρνουν την εξουσία στη Συρία, τη Λιβύη και το Ιράκ. Η Αίγυπτος, μετά τον «πόλεμο των 6 ημερών» του 1967, ζήτησε να ενταχθεί στο σοβιετικό μπλοκ, αλλά η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), η οποία μέχρι τις δεκαετίες του 1970 και 1980 είχε την υποστήριξη έως και του 90% του παλαιστινιακού πληθυσμού, ήταν ένας αριστερός, ριζοσπαστικός σχηματισμός, φιλικός προς τη Σοβιετική Ένωση. Με άλλα λόγια, η Αριστερά είχε μαζικές δυνάμεις στην περιοχή, αλλά αυτές είχαν σταλινικό χαρακτήρα. Εξαιτίας αυτού του σταλινικού χαρακτήρα, απέτυχαν εντελώς να εφαρμόσουν μια ταξική προσέγγιση απέναντι στις ισραηλινές μάζες και κατέληξαν στον «αριστερό εθνικισμό» και στην αντίληψη ότι το Ισραήλ θα ηττηθεί μέσω της ενότητας των αραβικών κρατών. Αυτό δημιούργησε ένα αδιέξοδο και ένα πολιτικό κενό που έγινε ακόμα μεγαλύτερο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Το κενό αυτό καλύφθηκε σταδιακά από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που μετατράπηκε σε μαζική δύναμη σε ολόκληρη την περιοχή. Ένας βασικός παράγοντας που έπαιξε ρόλο σε αυτό ήταν ο εκφυλισμός της «Παλαιστινιακής Αρχής», ιδιαίτερα υπό τον Μαχμούντ Αμπάς, σε διαχειριστή της αστικής τάξης και των δυτικών δυνάμεων. Θα πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι το Ισραήλ προώθησε και χρηματοδότησε τη σημερινή Χαμάς ως «αντίβαρο στους εθνικιστές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» στις δεκαετίες του 1970 και 1980 (βλ. How Israel Helped to Spawn Hamas, Wall Street Journal, 24 Ιανουαρίου 2009).
35. Εκτός από τον «τοπικό» του χαρακτήρα, ο πόλεμος στην Παλαιστίνη έχει και γεωπολιτική διάσταση, καθώς εμπλέκει τις μεγάλες δυνάμεις. Ακόμη και σε επίσημο, κυβερνητικό επίπεδο, ο δυτικός ιμπεριαλισμός χάνει έδαφος εξαιτίας της στάσης του στον πόλεμο στη Γάζα. Στον ΟΗΕ, σε αντίθεση με το ζήτημα της Ουκρανίας όπου οι Δυτικοί είχαν ένα διευρυμένο μέτωπο, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ ήταν μια μικρή μειοψηφία τον Οκτώβριο του 2023 – ακόμη και οι χώρες της ΕΕ απείχαν στην πλειοψηφία τους.
36. Η Κίνα και η Ρωσία παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της δικαιοσύνης διεθνώς, υπερασπιζόμενες ουσιαστικά τα παλαιστινιακά αιτήματα και τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους («λύση δύο κρατών») προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην απομονωθούν πλήρως από το Ισραήλ. Οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) στη σύνοδο κορυφής τους στο Γιοχάνεσμπουργκ τον περασμένο Αύγουστο προέβησαν σε μια δήλωση που ζητούσε άμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης στη βάση του διεθνούς δικαίου και της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας, καθώς και τη δημιουργία ενός κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ. Λίγους μήνες νωρίτερα υπήρξε αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν μετά από κινεζική πρωτοβουλία και τον Ιούνιο ο Μαχμούντ Αμπάς (ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη) επισκέφθηκε το Πεκίνο για να υπογράψει δήλωση «στρατηγικής συνεργασίας» μεταξύ Κίνας και Παλαιστίνης. Μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, αντιπροσωπεία της Χαμάς επισκέφθηκε τη Ρωσία και συναντήθηκε με τον Πούτιν. Η αναταραχή που προκάλεσε ο πόλεμος στη Γάζα στις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες αξιοποιείται, όπως είναι φυσικό, από την Κίνα και τη Ρωσία για την ενίσχυση των διεθνών σχέσεων και των οικονομικών δεσμών τους.