Της Λίτσας Πάτρα
Οι χαμηλοί βαθμοί με τους οποίους γίνεται η εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ έχουν ενοχλήσει τους πρυτάνεις και τους υπουργούς παιδείας, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζεται το επίπεδο των πανεπιστημίων. Για να λύσουνε το πρόβλημα προτείνουν ένα βαθμολογικό πλαφόν όπου κανένας μαθητής δεν θα εισάγεται στο πανεπιστήμιο αν έχει γράψει κάτω από 10. Αυτό στην πράξη σημαίνει απόρριψη χιλιάδων μαθητών αν αναλογιστούμε ότι στις πανελλαδικές του 2004 το 41.18% έγραψε κάτω από τη βάση και το 26.07% έγραψε από 10-14. Αυτοί οι μαθητές θα οδηγηθούν στην «αγκαλιά» των ιδιωτικών κολλεγίων και ΙΕΚ που αργότερα θα αναγνωριστούν σαν πανεπιστήμια.
Η χαμηλή βαθμολογία των μαθητών είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία του χαμηλού επιπέδου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην λειψή υποδομή, στην παραπαιδεία και στην μετατροπή του λυκείου σε εξεταστικό κέντρο.
Για να αποσυνδεθεί το λύκειο από την εισαγωγή σε ΑΕΙ-ΤΕΙ πρέπει να καταργηθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις στην Γ΄ λυκείου και να μην ισχύσει το όριο του 10 για την εισαγωγή.
Για να αναβαθμιστεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να κτυπηθεί η παραπαιδεία που κόστισε 1.5 δις ευρώ το 2003 στους γονείς, πρέπει να ισχύσει το ενιαίο 12χρονο σχολείο, χωρίς διαχωρισμό σε Ενιαίο και ΤΕΕ, που θα συνδυάζει γενική μόρφωση και μαθήματα κατάρτισης. Που δεν θα στηρίζεται στις διαρκείς γραπτές εξετάσεις και στην παπαγαλία αλλά σε ένα διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας με συμμετοχή των μαθητών, ενίσχυση των πολιτιστικών, ψυχαγωγικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, ενισχυτική διδασκαλία όπου χρειάζεται, σε ανθρώπινα σχολεία με λίγους μαθητές ανά τάξη και καθηγητές με αξιοπρεπή μισθό και διαρκή επιμόρφωση.
Αξιολόγηση καθηγητών και σχολείων
Σύμφωνα με την συνθήκη της Μπολόνια το εκπαιδευτικό έργο των καθηγητών θα πρέπει να αξιολογείται. Ο εκπαιδευτικός θα αξιολογείται κάθε 4 χρόνια από τους «σχολικούς συμβούλους» με κριτήρια την «επιστημονική του κατάρτιση και την παιδαγωγική του επιμόρφωση». Επίσης θα αξιολογείται από τον διευθυντή του σχολείου σε σχέση με την «υπηρεσιακή του συνέπεια και υπευθυνότητα». Και ο διευθυντής του σχολείου θα αξιολογείται με την σειρά του από το «Σχολικό Συμβούλιο της ειδικότητας του», αλλά και από το «Διευθυντή Γραφείου ή Διεύθυνσης» και πάει λέγοντας. Αυτή όλη η διαδικασία επαναφέρει σε πολλαπλάσιο βαθμό τους αλήστου μνήμης επιθεωρητές και τον ασφυκτικό έλεγχο των εκπαιδευτικών και της σχολικής λειτουργίας από άτομα που έχουν σχέση με την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά όχι με τα πραγματικά προβλήματα των σχολείων. Αυτά μπορούν να τα εντοπίσουν και να τα λύσουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι γονείς, των οποίων τις απόψεις αγνοούν χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις.
Τέλος, με βάση την αξιολόγηση των σχολείων το κράτος θα διαθέτει κάποια χρήματα για την παιδεία, ανάλογα με το πόσο καλό είναι το σχολείο, και κάποια άλλα χρήματα θα διαθέτουν οι δήμοι και οι νομαρχίες. Τα ίδια, όμως, χρήματα είναι σε θέση να διαθέσει το Κερατσίνι και η Κοκκινιά με την Εκάλη και το Ψυχικό; Η συντριπτική πλειοψηφία των δήμων έχει ελάχιστους κρατικούς πόρους και χιλιάδες απλήρωτους συμβασιούχους υπαλλήλους. Πρόσφατα, για παράδειγμα, το 8ο γυμνάσιο Αμαρουσίου έμεινε για 2 μέρες κλειστό εξαιτίας της έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης και της διαφωνίας ανάμεσα στην σχολική επιτροπή και στο δήμο για το ποιος έπρεπε να πληρώσει το πετρέλαιο.
