Οι φετινές πορείες της 17ης Νοέμβρη ήταν οι μαζικότερες των τελευταίων χρόνων. Η επικαιρότητα του συνθήματος για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», το διεθνές «καμπανάκι» της ανόδου της Ακροδεξιάς, ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, που είναι η «επιτομή» της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού συστήματος, οδήγησαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου σε όλη τη χώρα να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν.
Αθήνα
Παρά το κλίμα αστυνομοκρατίας που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στις πορείες του Πολυτεχνείου, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους προκειμένου να τιμήσουν τους νεκρούς αγωνιστές.
Από τις 4 το απόγευμα, στην πλατεία Κολοκοτρώνη πραγματοποιήθηκε η «Συναυλία εν κινήσει» που οργάνωσε ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ) και με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών ακούστηκαν τραγούδια του αντιδικτατορικού αγώνα.
Η φετινή πορεία πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κλίμα υποβάθμισης και αμφισβήτησης της ιστορικής σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά κι εν μέσω της σφοδρής επίθεσης του Ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας. Έτσι, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης ήταν έντονα τα στοιχεία της αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, με πλήθος κόσμου να διαδηλώνει με παλαιστινιακές σημαίες, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση της ΝΔ που στηρίζει τη σφαγή, ενώ ταυτόχρονα κυριάρχησαν τα συνθήματα κατά του φασισμού και του ιμπεριαλισμού.
Αποκορύφωμα της πορείας ήταν όταν έφτασε έξω από την Αμερικάνικη πρεσβεία, ακούστηκαν συνθήματα όπως «Το πιο μεγάλο τούνελ των τρομοκρατών, είναι η πρεσβεία των Αμερικανών» και «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».
Θεσσαλονίκη
Η πορεία στη Θεσσαλονίκη ήταν η μαζικότερη των τελευταίων χρόνων, με χιλιάδες κόσμου να συγκεντρώνεται αρχικά στο Πολυτεχνείο, για να διαδηλώσει στη συνέχεια στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Χαρακτηριστικό του μεγέθους της, είναι πως όταν η κεφαλή της πορείας με το ΚΚΕ ήταν Τσιμισκή με Ναβαρίνου, το τέλος της πορείας ήταν στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ, δηλαδή το μήκος της πορείας ήταν περίπου 1 χιλιόμετρο.
Όπως και σε άλλες πόλεις, τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν για τον Παλαιστινιακό λαό, αλλά και για τα διαχρονικά εγκλήματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ενώ, δεν έλειψαν και τα συνθήματα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον κίνδυνο του φασισμού.
Βόλος
Στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Θόλο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δυναμικό παρών έδωσε η μαθητική και φοιτητική νεολαία αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών, κυρίως εργαζόμενοι/ες.
Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, η αντίθεση στη γενοκτονία που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ, η αντίθεση στην ελληνική κυβέρνηση που συγκαλύπτει και στηρίζει τα εγκλήματα πολέμου, η πάλη ενάντια στην αυταρχική και ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, η ανάγκη για μαζική αντιφασιστική πάλη ήταν τα κύρια πολιτικά στοιχεία στα πανό και τα συνθήματα των φοιτητικών συλλόγων, των εργατικών σωματείων, των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς, του αναρχικού χώρου, των κινηματικών συλλογικοτήτων.
Αρνητικό στοιχείο, που πρέπει να ξεπεραστεί στο μέλλον, ήταν το γεγονός ότι παρότι η συγκέντρωση στο Θόλο του Πανεπιστημίου ήταν ενιαία και σε αυτή συμμετείχαν όλα τα ρεύματα του μαζικού κινήματος, η πορεία διαιρέθηκε σε τρία μέρη κατά την εξέλιξή της στη Δημητριάδος.
Το γεγονός αυτό αντανακλά το χρόνιο και βαθύ πρόβλημα του μη συντονισμού ανάμεσα στις οργανώσεις του κινήματος. Ο συντονισμός ανάμεσα στα πολιτικά ρεύματα, παρά τις πολιτικές διαφορές που υπάρχουν και είναι σημαντικές (αυτό που ονομάζεται ενιαίο μέτωπο), είναι τεράστιας σημασίας για να μπορέσει το μαζικό κίνημα της νεολαίας και της εργατικής τάξης να πετύχει νίκες. Βεβαία, εκτός από συντονισμό είναι απαραίτητες τόσο οι πλατιά δημοκρατικές διαδικασίες αλλά και ένα μαχητικό-ανατρεπτικό σχέδιο πάλης που να στοχεύει σε πραγματικές νίκες και όχι απλά σε εκτονώσεις. Ένα σχέδιο πάλης που να βάζει στο στόχαστρο εκτός από την κυβέρνηση του Μητσοτάκη το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, τον καπιταλισμό.
Μυτιλήνη
Η πορεία του πραγματοποιήθηκε στη Μυτιλήνη για την επέτειο των 50 χρόνων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν μαζική, καθώς συμμετείχαν εκατοντάδες εργαζόμενοι και φοιτητές. Η συγκέντρωση ξεκίνησε με μια σειρά ομιλιών και ακολούθησε πορεία και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Μιχάλη Μυρογιάννη (Λέσβιος νεκρός του Πολυτεχνείου). Στη διάρκεια της πορείας κυριάρχησαν τα συνθήματα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, αλλά και συνθήματα σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τη σύνδεσή της με τους σημερινούς αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.
