Το κίνημα των Αγανακτισμένων έφερε μερικές από τις πιο σημαντικές ανατροπές στην πρόσφατη πορεία του ελληνικού μαζικού κινήματος. «Κατέβασε» στους δρόμους τον μεγαλύτερο αριθμό διαδηλωτών εδώ και δεκαετίες, προκάλεσε τρόμο στο ευρωπαϊκό κατεστημένο, έφερε την κυβέρνηση μια ανάσα από την πτώση, ξεγύμνωσε την υποκρισία του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος απαιτώντας «πραγματική δημοκρατία» και απέκτησε όλο και πιο ριζοσπαστικά/ ανατρεπτικά πολιτικά χαρακτηριστικά στην πορεία του. Περιθωριοποίησε τις εθνικιστικές κι ακροδεξιές απόψεις και στράφηκε προς τον διεθνισμό (σύνδεση με Ισπανία και άλλες πλατείες) έθεσε ζήτημα πτώσης της κυβέρνησης, απαίτησε την άρνηση αποπληρωμής του χρέους και διεκδίκησε την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος της χώρας. Επεδίωξε, έστω με θολό τρόπο, τη σύνδεσή του με το εργατικό και απεργιακό κίνημα, προτείνοντας την επέκταση της ιδέας των συνελεύσεων στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους. Η συμβολή του, έτσι, στην περαιτέρω εξέλιξη της πολιτικής συνείδησης των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων της χώρας μας, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης, είναι πολύ σημαντική.
Παρ’ όλες όμως αυτές τις κατακτήσεις, το κίνημα δεν μπόρεσε να νικήσει! Δεν κατάφερε δηλαδή να πετύχει τους δυο κεντρικούς του στόχους, να σταματήσει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και να ανατρέψει έτσι την κυβέρνηση. Η αδυναμία αυτή, δεν μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο στις μεγάλες μάζες που πίστεψαν και ελπίσανε σ’ αυτό. Δεν μιλάμε εδώ για τις μερικές χιλιάδες που είναι στην πρώτη γραμμή αυτού του κινήματος και οι οποίοι εμφανίζονται αποφασισμένοι έτσι κι αλλιώς να συνεχίσουν. Αυτοί οι συναγωνιστές έχει σημασία να προσέξουν ώστε να μη συγχύσουν τη δική τους διάθεση και αγωνία με τις διαθέσεις της κοινωνίας. Μετά από κάθε αποτυχία, κάθε κινήματος, είτε μικρή είτε μεγάλη, σαν γενικός κανόνας αναπτύσσονται ή βγαίνουν στην επιφάνεια στοιχεία κούρασης ή και απογοήτευσης, στα πλατιά μαζικά στρώματα. Ανάλογα, μπορεί να προκληθεί στο κίνημα και μια φάση οπισθοχώρησης, κάποιου είδους. Όλοι όσοι είναι στην πρώτη γραμμή αυτού του κινήματος, που έχουν ξημεροβραδιαστεί στις πλατείες των Αγανακτισμένων, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για τέτοιου είδους εξελίξεις, να μπορούν να ερμηνεύσουν τη φάση της κοινωνίας και του κινήματος και να κάνουν προτάσεις που να λαμβάνουν αυτό τον παράγοντα υπόψη.
Όλα αυτά έχουν σημασία να αναφερθούν (ή και να τονιστούν) καθώς μετά την 48ωρη απεργία στις 28 και 29 έχει εμφανιστεί στις συνελεύσεις μια τάση, τμήματά της να μιλούν διθυραμβικά για τη «μεγάλη νίκη» του κινήματος, τονίζοντας τα θετικά (τα οποία είναι ασφαλώς πολλά) αλλά επιλέγοντας να αγνοήσουν ολοκληρωτικά το γεγονός ότι η κυβέρνηση και η τρόικα πέτυχαν τους σκοπούς τους.
Τα στοιχεία μιας αντικειμενικής «αναδίπλωσης» του μαζικού κινήματος, των εκατοντάδων χιλιάδων που κινήθηκαν γύρω από το κίνημα των πλατειών, εντείνονται και λόγω του καλοκαιριού.
Οι αριθμοί στην πλατεία μειώνονται επικίνδυνα, κι είμαστε μόνο στις αρχές του Ιούλη. Οι συνελεύσεις είναι πολύ μικρές, και θα ήταν εντελώς απαράδεκτο να θεωρηθεί ότι μπορούν πχ 200 ή 300 άτομα (ή ακόμη και 500) να παίρνουν αποφάσεις για οποιοδήποτε θέμα, όταν οι δεκάδες χιλιάδες που κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις δεν θα είναι πια εκεί. Οι αριθμοί των συνελεύσεων στις γειτονιές/δήμους της Αθήνας, είναι επίσης πολύ μικροί.
Στο Σύνταγμα εμφανίζονται φαινόμενα παρακμής αφού άτομα του περιθωρίου αρχίζουν να κυριαρχούν καθώς μειώνονται οι αριθμοί των υπολοίπων. Ενδεικτικό είναι ότι όταν οι επιτροπές που λειτουργούν στο Σύνταγμα επιχείρησαν να ζητήσουν από άτομα περιθωριακά και με προκλητική συμπεριφορά να αποχωρήσουν από την πλατεία, αυτοί απάντησαν με ευθείς απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητας των εκπροσώπων των επιτροπών.
Εξίσου δύσκολο είναι να κρατηθεί ζωντανή η κατάσταση στην Θεσσαλονίκη και τις μικρότερες πόλεις.
Υπάρχουν άτομα τα οποία θα ήθελαν η κατάληψη να συνεχιστεί στη διάρκεια όλου του καλοκαιριού, κι αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, είναι όμως απαραίτητο αυτά τα άτομα να μην μπερδεύουν τη δική τους καλή διάθεση με τις διαθέσεις του μαζικού κινήματος.
Ο κίνδυνος είναι οι πλατείες να «εκφυλιστούν», βασικά λόγω της μικρής συμμετοχής, στη συνέχεια το κράτος να κάνει πλήρη αξιοποίηση προβάλλοντας εικόνες απ’ αυτό τον εκφυλισμό, και στη συνέχεια η αστυνομία, χωρίς καμία αντίσταση να «καθαρίσει» το χώρο, έχοντας ήδη νομιμοποιήσει την ενέργειά της αυτή στα μάτια της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο, απλά θα αποδυναμώσει το κίνημά μας το οποίο θέλουμε παρόν, ζωντανό και δυνατό κι απ’ το Φθινόπωρο.
Ακριβώς επειδή πρέπει το κίνημα των Αγανακτισμένων να δηλώνει παρόν από το Φθινόπωρο, προτείνουμε την οργανωμένη αναστολή της λειτουργίας του από την Κυριακή 10 Ιούλη (η συνέλευση αυτή να είναι η τελευταία της περιόδου) και την επανεκκίνηση της παρέμβασής του στην κοινωνία από τις αρχές Σεπτέμβρη και με αφετηρία την κινητοποίηση για τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Τότε, στις αρχές Σεπτέμβρη το κίνημα των Αγανακτισμένων θα πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να συζητήσει τα «καθήκοντά» του στη νέα περίοδο που θα ανοίγεται, την προσπάθεια αναζωογόνησης του κινήματος «Δεν Πληρώνω», τη σύνδεσή του με τις λαϊκές γειτονιές και τους εργατικούς χώρους και να χαράξει τη νέα του πορεία, πολιτικά και οργανωτικά.
