Του Νίκου Ρεμούνδου
Αυτός ήταν ο τίτλος της γαλλικής εφημερίδας Le Monde (24-9-04), που παρομοίαζε την κατάσταση στο Ιράκ με αυτή του Βιετνάμ. Η εφημερίδα Καθημερινή (21-9-04) μάλιστα προσθέτει :
«Οι δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ και της Βρετανίας βρίσκονται σε πλήρη αδιέξοδο, καθώς η χώρα έχει ολισθήσει πια στο απόλυτο χάος, χωρίς πουθενά να διαφαίνεται ίχνος βελτίωσης».
Χάος παντού
Η δήλωση του διορισμένου πρωθυπουργού του Ιράκ, Ιγιάντ Αλάουι, ότι «οι 14 από τις 18 επαρχίες της χώρας είναι εντελώς ασφαλείς» είναι φυσικά για γέλια. Στη πραγματικότητα, τα ίδια τα στελέχη των αμερικάνικων υπηρεσιών ασφαλείας αναγνωρίζουν ότι όλες σχεδόν οι μεγάλες πόλεις του Ιράκ πλήττονται από τη δράση των ανταρτών και μόνο οι 3 κουρδικές επαρχίες είναι σχετικά κάπως πιο ήρεμες.
Έρευνα ιδιωτικής εταιρείας ασφαλείας, που δημοσιεύουν οι Τάϊμς της Ν. Υόρκης, αναφέρει ότι το Σεπτέμβρη ’04 έγιναν 2.300 επιθέσεις κάθε είδους στο Ιράκ εναντίον πολιτικών και στρατιωτικών στόχων. Αυτό σημαίνει ότι έγιναν περίπου 80 επιθέσεις κάθε μέρα και πως ένας αμερικανός σκοτώνεται κάθε 12 ώρες. Η έρευνα αυτή υπογραμμίζει ακόμα ότι καμιά επαρχία δε γλίτωσε από τη βία.
Παρωδία εκλογών
Είναι ποτέ δυνατόν να γίνουν σε τρεις μήνες βουλευτικές εκλογές στο Ιράκ μέσα σ’ αυτή τη χαώδη κατάσταση;
Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ και φυσικά ο Αλάουι υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνουν οπωσδήποτε οι εκλογές, αν και αναγνωρίζουν ότι σε πολλές επαρχίες και περιοχές κάτι τέτοιο θα είναι αδύνατο. Φοβούνται ότι η αναβολή τους θα αποτελέσει ομολογία πολιτικής ήττας για τις ΗΠΑ και θα ξεφτιλίσει εντελώς την προσωρινή κυβέρνηση μαριονέτα.
Την ίδια ώρα, πιέζονται ασφυχτικά από τους Σιίτες κληρικούς και τον Αγιατολάχ αλ Σιστάνι, που θέλουν τις εκλογές, γιατί σαν πλειοψηφία στον πληθυσμό επιδιώκουν να ελέγξουν τη Βουλή και τη νέα κυβέρνηση. Μία τέτοια όμως παρωδία εκλογών θα κάνει από την αρχή και τη νέα κυβέρνηση ανυπόληπτη και θα οξύνει επικίνδυνα τις σχέσεις ανάμεσα στους Σιίτες, τους σουνίτες και τους κούρδους.
Καταδικασμένη σε αποτυχία «η επιχείρηση ανακατάληψη»
Η επιχείρηση του αμερικάνικου στρατού να ανακαταλάβει τις πόλεις και τις επαρχίες οχυρά των ανταρτών – Φαλούτζα, Σαμάρα, Ραμάντι κ.α. στο σουνίτικο τρίγωνο και τη σιίτικη Σάντρ Σίτι και την οδό Χάϊφα στη Βαγδάτη για να επικρατήσει «η τάξη» και να μπορέσουν να γίνουν οι εκλογές, είναι καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία. Εκτός του ότι το στρατιωτικό κόστος για τις ΗΠΑ και τον κυβερνητικό ιρακινό στρατό θα είναι τεράστιο, ακόμα κι αν η επιχείρηση αυτή στεφόταν από επιτυχία η νίκη τους αυτή θα ήταν μόνο προσωρινή. Γιατί οι αντάρτες, αν δούνε τα σκούρα θα μετακινηθούν σε άλλες πόλεις και περιοχές, όπως έγινε μετά τη μάχη στη Νατζάφ και θα ανάψουν νέες φωτιές αντίστασης.
Παράλληλα, το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας αιματοβαμμένης επιχείρησης θα είναι ανυπολόγιστο. Οι βομβαρδισμοί αμάχων σουνιτών και Σιιτών, παιδιών, γυναικών και γερόντων μέσα στα σπίτια τους σε πυκνοκατοικημένες περιοχές μέσα σε πόλεις αποτελεί έγκλημα, που θα ξεσηκώσει ακόμα και τους πιο μετριοπαθείς ιρακινούς ενάντια στο στρατό κατοχής και τις ΗΠΑ. Όπως και στο Βιετνάμ η αντίσταση θα εξαπλωθεί και θα θεριέψει.
