Σχόλιο του «Ξ»
Τα γεγονότα λίγο-πολύ είναι πλέον γνωστά. Το Νοέμβρη του 2011 ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ πως προτίθεται να θέσει σε δημοψήφισμα το πακέτο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας μαζί βέβαια με τα μέτρα λιτότητας που το συνόδευαν. Αυτό προκάλεσε την οργή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και των Σαρκοζί-Μέρκελ που τον κάλεσαν στις Κάννες για να τον «νουθετήσουν».
Ο Σαρκοζί οργάνωσε μαζί τους (και μαζί με την διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ) έναν ωμό εκβιασμό: είτε θα δεχόταν το πρόγραμμα στήριξης όπως συμφωνήθηκε είτε η Ελλάδα θα έφευγε απ’ το ευρώ.
Κι αν ήθελε «σώνει και καλά» να προχωρήσει σε δημοψήφισμα θα του επέτρεπαν να το κάνει, αρκεί αυτό να αφορούσε την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και όχι το πρόγραμμα στήριξης.
Στην συνέχεια, ο Ε. Μπαρόζο, πρόεδρος της Κομισιόν, τηλεφώνησε στον Α. Σαμαρά (που μέχρι τότε δήλωνε αντιμνημονιακός…) για να λάβει την διαβεβαίωση πως η ΝΔ είναι έτοιμη να συμπράξει σε ένα κυβερνητικό σχήμα με το ΠΑΣΟΚ. Και ήταν ο Μπαρόζο πάλι, που πρότεινε να μπει ένας τεχνοκράτης στην θέση του πρωθυπουργού. Η επιλογή του Μπαρόζο ήταν ο Λ. Παπαδήμος. Μια βδομάδα μετά ο Παπαδήμος αναλάμβανε την πρωθυπουργία της χώρας.
Ο Μπαρόζο τέλος, ήταν αυτός που μετά το τέλος της σύσκεψης, δήλωσε τετ-α-τετ στον Ε. Βενιζέλο πως «πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το δημοψήφισμα» (και, εννοείται, μαζί με το δημοψήφισμα και τον Παπανδρέου).
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου συμφώνησε πάραυτα!
Το δημοσίευμα των Financial Times σχετικά με την συνδιάσκεψη των Καννών προσφέρεται για μια σειρά συμπεράσματα.
Να ποια είναι η Ευρώπη του κεφαλαίου
Καταρχήν, για το ποια είναι πραγματικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, ποια είναι η καπιταλιστική Ευρώπη: Παχιά λόγια για τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη», την δημοκρατία, την ισότιμη και εθελοντική συνεργασία μεταξύ των εθνών από την μια, ωμοί εκβιασμοί, ο νόμος του ισχυρού και απίστευτες παρεμβάσεις στα εσωτερικά των «μικρών» κρατών από την άλλη.
Δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται – ανατρέπεται
Αυτή η Ευρώπη, η Ευρώπη του κεφαλαίου, δεν αλλάζει. Γι’ αυτό δεν αρκεί δυνάμεις της Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να μιλούν γενικά και αόριστα για «μια άλλη Ευρώπη». Η μόνη πραγματικά διαφορετική Ευρώπη που μπορεί να υπάρξει είναι η σοσιαλιστική Ευρώπη, η Ευρώπη των εργαζομένων και της νεολαίας.
Μια τέτοια Ευρώπη μπορεί να χτιστεί μόνο αν πρώτα συγκρουστούμε και τελικά ανατρέψουμε την Ευρώπη των τραπεζιτών, των πολυεθνικών και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Οποιαδήποτε αυταπάτη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί με «διάλογο» και «αλλαγές» να αποκτήσει φιλεργατικά χαρακτηριστικά, είναι καταστροφική.
Δεν υπάρχει δυνατότητα «διαπραγματεύσεων»
Επιπλέον, οι αποκαλύψεις των Financial Times επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση μια κυβέρνηση της Αριστεράς να μπορέσει να «διαπραγματευτεί» με την ΕΕ και να πετύχει μια τέτοια συμφωνία που να προσφέρει μια, έστω και μικρή, ανακούφιση στους εργαζόμενους και την κοινωνία. Είναι δυνατόν την στιγμή που η ηγεσία της ΕΕ φέρεται με έναν τόσο σκαιό τρόπο στον Γ. Παπανδρέου, έναν άνθρωπο του κεφαλαίου, έναν άνθρωπο δικό τους, μόνο και μόνο γιατί σκέφτηκε να κάνει ένα δημοψήφισμα, να ισχυρίζεται κανείς στα σοβαρά πως θα κάτσει να διαπραγματευτεί με μια κυβέρνηση της Αριστεράς;
Είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι που στην ουσία οργάνωσαν μια εκτροπή, ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, ενάντια σε ένα «δικό τους παιδί» να δείξουν οποιαδήποτε υποχωρητικότητα απέναντι σε μια αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς, ανοίγοντας έτσι τους ασκούς του Αιόλου σε πανευρωπαϊκό επίπεδο; Δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση!
Η «ποιότητα» της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας
Γίνεται φανερό ακόμη και στον πλέον αφελή πως τα κόμματα και οι πολιτικοί του κεφαλαίου, δεν έχουν απολύτως κανέναν ενδοιασμό να πουν τα πιο ωμά ψέματα, να κρατήσουν την πλέον υποκριτική στάση, την ίδια ακριβώς ώρα που προετοιμάζονται για την κωλοτούμπα της επόμενης ημέρας. Η λέξη «ντροπή» και «αξιοπρέπεια», απλά δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους!
Έτσι ο Σαμαράς έγινε σε μια βδομάδα από «αντιμνημονιακός» και «αντί-ΠΑΣΟΚ», υποστηρικτής του μνημονίου και κυβερνητικός εταίρος του κόμματος που έφερε τα μνημόνια. Για να μην μιλήσουμε βέβαια για τον «πατριωτισμό» ενός ανθρώπου που από την μία δέχεται αδιαμαρτύρητα τις υποδείξεις του προέδρου της Κομισιόν κι απ’ την άλλη το παίζει «υπερασπιστής της πατρίδας». Και μετά απ’ όλες αυτές τις αποκαλύψεις, το μόνο που έχει να σχολιάσει –δια εκπροσώπου του κιόλας– είναι πως «αισθάνεται σήμερα δικαιωμένος και υπερήφανος που απέτρεψε εκείνη την εποχή το δημοψήφισμα».
Τέλος, η ύπουλη, υποτακτική και καιροσκοπική στάση του Ε. Βενιζέλου, δεν μπορεί παρά να προκαλεί αποστροφή – αν και βέβαια μάλλον κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό από το συγκεκριμένο άτομο. Είναι πιθανό σε λίγες μέρες, όταν το ήδη διαφαινόμενο καταστροφικό αποτέλεσμα της «Ελιάς» θα είναι πλέον γεγονός, να δούμε και το τέλος του υποκείμενου αυτού. Μπορεί να είναι βέβαιος πως δεν θα τον λυπηθεί κανείς.
