Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 495, που κυκλοφορεί αύριο 13 Ιούνη
Εν όψει της νέας διεθνούς οικονομικής κρίσης που προβλέπουν τα επιτελεία και οι αστοί οικονομολόγοι, οι εργοδότες στην Ελλάδα έχουν πάρει θέσεις μάχης. Προσπαθούν να επιβάλλουν την ατζέντα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους, όποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση. Έτσι, μόλις προκηρύχθηκαν οι εκλογές για τις 7 Ιούλη ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών και της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Κ. Μίχαλος κατέθεσε τα αιτήματα των εργοδοτών. Η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων εκπροσωπεί κατά τη δήλωση του Μίχαλου 800.000 επιχειρήσεις στην Ελλάδα, και είναι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους των εργοδοτικών συμφερόντων.
Τι ζητάνε λοιπόν οι εργοδότες μετά από τις πολύ σκληρές θυσίες που επέβαλαν στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα τα τελευταία 10 χρόνια; Ζητάνε ακόμα περισσότερες θυσίες! Στην αρχή της κρίσης μας έλεγαν να κάνουμε θυσίες για να βγούμε από την κρίση, και τώρα που υποτίθεται βγήκαμε από την κρίση, ζητάνε ακόμα περισσότερες θυσίες για να μην ξαναμπούμε σε κρίση! Και φυσικά δεν λένε ότι στην κρίση μπήκαμε επειδή οι ίδιοι και το σύστημα τους είναι αποτυχημένοι. Ούτε φυσικά λένε ότι οι ίδιοι δεν έκαναν καμία θυσία όλη αυτή την περίοδο, ούτε ότι κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία σε βαθμό που μόνο χώρες που πέρασαν από πόλεμο έχουν δει…
***
Τι ζητούν λοιπόν οι εργοδότες; Τι κρύβεται πίσω από τις «ωραίες» και «επιστημονικές» λέξεις που χρησιμοποιούν;
Μας ενημερώνουν για τις «βασικές προτεραιότητες για τη νέα κυβέρνηση, που οι επιχειρήσεις επιθυμούν να υλοποιηθούν άμεσα» και που είναι οι εξής:
- Θέλουν «αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος», «δικαιότερο φορολογικό σύστημα», «μείωση του φορολογικού συντελεστή νομικών προσώπων έως 15%, προκειμένου να καταστεί το ελληνικό φορολογικό περιβάλλον πιο ευνοϊκό για τις επιχειρήσεις και την προσέλκυση επενδύσεων». Δηλαδή θέλουν νέες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο πέραν αυτών που ήδη έχει, θέλουν να πληρώνουν ακόμα μεγαλύτερο μέρος των φόρων οι εργαζόμενοι και ακόμα λιγότερο οι εργοδότες.
- Ζητούν «αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος» που σημαίνει νέα καταλήστευση των ταμείων, μείωση των συντάξεων και εισαγωγή της ιδιωτικής ασφάλισης. Λένε ότι «το ασφαλιστικό μας σύστημα… επιβάλλει δυσβάσταχτο μη μισθολογικό κόστος, υπονομεύοντας την επιχειρηματικότητα», δηλαδή μειώστε κι άλλο τις εισφορές που πληρώνουν οι εργοδότες. Και θέλουν «μετάβαση σε ένα σύστημα τριών πυλώνων», «εξορθολογισμό των εισφορών», «πλήρη φοροαπαλλαγή για τις ιδιωτικές ασφαλίσεις» δηλαδή θέλουν να απαλλαγούν αυτοί από την υποχρέωση τους να πληρώνουν ένα μικρό ποσό από τα κέρδη τους για τις συντάξεις, και να αναλάβουν το κόστος το κράτος και οι εργαζόμενοι.
- Ζητούν «άμεση εξυγίανση και βελτίωση του χρηματοδοτικού περιβάλλοντος για τις επιχειρήσεις» και λένε ότι «οι τράπεζες είναι το κλειδί για την ανάκαμψη της οικονομίας». «Είναι κατανοητό ότι εάν δεν απομακρυνθούν οι αβεβαιότητες από τους ισολογισμούς των τραπεζών, όπως τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα και αν δεν υπάρξουν ξεκάθαρες προοπτικές κερδοφορίας τους, θα είναι δύσκολο να μπουν νέοι επενδυτές και να τις ενισχύσουν κεφαλαιακά για μια ακόμη φορά». Με άλλα λόγια ζητούν πάλι να «σώσουμε» τις τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων, ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία τους και με αυτό τον τρόπο να πάρουν οι επιχειρηματίες ξανά θαλασσοδάνεια για να πηγαίνουν τα κέρδη τους στην Ελβετία.
***
- Ακόμα, θέλουν «μεταρρυθμίσεις για μια αποτελεσματικότερη δημόσια διοίκηση», δηλαδή το κράτος να υπηρετεί τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Ζητούν «επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων» δηλαδή ακόμα μεγαλύτερο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και «προσαρμογή της εργατικής νομοθεσίας» δηλαδή ακόμα μεγαλύτερο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων.
- Λένε: «χρειαζόμαστε αποτελεσματικότερη σύνδεση των Πανεπιστημίων με τον κόσμο της παραγωγής» και εννοούν τα πανεπιστήμια να λειτουργούν ως κέντρα για τζάμπα έρευνα για τις επιχειρήσεις, με τους φοιτητές να είναι «τζάμπα εργαζόμενοι».
- Τέλος, ζητάνε «αλλαγή πολιτικής κουλτούρας για την επίτευξη μεγάλου εύρους συναινέσεων μεταξύ των πολιτικών κομμάτων με την προώθηση κοινά αποδεκτών μέτρων που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη». Ουσιαστικά θέλουν τα βασικά κόμματα εξουσίας να αποδέχονται από κοινού την πολιτική ατζέντα των εργοδοτών ανεξαρτήτως από τις κοκορομαχίες μεταξύ τους.
***
Με λίγα λόγια, και όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, οι εργοδότες ετοιμάζονται για νέες επιθέσεις εναντίον των εργαζομένων.
Το ζήτημα είναι τι θα κάνει για αυτό το εργατικό κίνημα και η Αριστερά. Χρειάζεται να προετοιμαστούμε για τις μάχες που έρχονται, με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο κοινωνικής και εργατικής αντίστασης στις επιθέσεις που θα δεχτούμε. Χρειάζεται ενωτική προσέγγιση των μαχητικών σωματείων, των κοινωνικών κινημάτων και της ανατρεπτικής Αριστεράς για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων. Και χρειάζεται μαχητική διάθεση για να μην περάσει νέος οδοστρωτήρας πάνω από τα λαϊκά στρώματα.
Την κρίση του συστήματος πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν!
