«…Γ. Λαγός: εδώ έχω αηδιάσει απ’ αυτά που βλέπω ρε φίλε, αηδίασα να πούμε, αηδίασε η ζωή μου να πούμε… τι λαμόγια είναι αυτά που έχουμε μπλέξει ρε!
[…]
Σ. Δεβελέκος: όλοι είναι συφιλιασμένοι, έχουνε βγάλει σπυριά, και να σου πω κάτι, δεν είμαστε και άνθρωποι που κρατιούνται, θα γίνει καμιά μαλακία χοντρή στα εσωτερικά μας.
[…]
Γ. Λαγός: Έτσι είναι η κατάσταση. Ρε γίναμε πολιτικοί ρε. Γίναμε πολιτικοί με την κακή έννοια και είμαστε ένα χρόνο στη Βουλή φίλε, αν περάσουν κάνα δυο χρόνια ακόμα ξέρεις τι θα γίνει; Θα ξεφτιλιστούμε παντελώς!
[…]
Σ. Δεβελέκος: Γιάννη να σκεφτούμε να κάνουμε κάτι, γιατί η κατάσταση είναι στο απροχώρητο. Κάτι πρέπει να γίνει.
Γ. Λαγός: Τι να σκεφτούμε;
Σ. Δεβελέκος: Πρέπει να επαναστατήσουμε…»
Η δημοσίευση στην εφημερίδα «Έθνος» της 5/10 του τηλεφωνικού διαλόγου μεταξύ του Γιάννη Λαγού, βουλευτή και ηγετικού στελέχους της Χρυσής Αυγής, και του Σωτήρη Δεβελέκου[1] από τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης στον Πειραιά και μέχρι πρόσφατα οδηγού και σωματοφύλακα του Μιχαλολιάκου, αποκάλυψε το ρήγμα που υπάρχει μες στις τάξεις της ΧΑ, ανάμεσα στους «σκληροπυρηνικούς» και στο τμήμα εκείνο της οργάνωσης που επιλέγει την προσαρμογή σε μια «πιο κυριλέ» εκδοχή της ακροδεξιάς.
Προς την ίδια κατεύθυνση δείχνουν και οι δηλώσεις του Δημήτρη Κολτσίδα, πρώην επικεφαλής της ΧΑ στην Λάρισα και προσφάτως διαγραφέντος, στις 16/9 στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha[2]
«…Ο στόχος του συστήματος είναι να παραγκωνίσουν τον Λαγό. Και μετά τον Κασιδιάρη…»
Οι νέες αυτές εξελίξεις φανερώνουν την μεγάλη κρίση που υπάρχει στο εσωτερικό της ΧΑ. Είναι ενδεικτικό πως, πέρα από μια γενικόλογη αναφορά στο site της περί «ευφάνταστων σεναρίων» και «αδιάσπαστου της Χρυσής Αυγής» σε μια ανακοίνωση που δεν αναφέρει καν τα ονόματα Λαγός και Δεβελέκος, η Χρυσή Αυγή τηρεί σιγή ιχθύος για το περιεχόμενο του διαλόγου που είδε το φως της δημοσιότητας.
Η πραγματική βάση των διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα στα στελέχη της ΧΑ είναι το δίλημμα «πεζοδρόμιο ή κοινοβούλιο;». Μια τέτοιου είδους εξέλιξη δεν είναι κάτι καινούργιο ή πρωτόγνωρο για τις ναζιστικές/φασιστικές οργανώσεις που βρέθηκαν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Σε όλες τις περιπτώσεις διεθνώς όπου μια ναζιστική ομάδα έσπασε το φράγμα του περιθωρίου και απέκτησε κοινοβουλευτική παρουσία και πρόσβαση σε μαζικά ακροατήρια, αργά ή γρήγορα βρέθηκε σε τροχιά διάσπασης[3].
Από την μια μεριά βρέθηκαν αυτοί που ήθελαν προσαρμογή στις νέες συνθήκες, με «στρογγύλεμα» του πολιτικού λόγου και αποφυγή της ανεξέλεγκτης χρήσης βίας, και από την άλλη αυτοί που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν «να βάλουν κοστούμια», όντας γαλουχημένοι στην δράση μιας ομάδας που αποτελεί συμμορία ή παραστρατιωτική οργάνωση και όχι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα.
Σε μια περίοδο που η ΧΑ είναι έτσι κι αλλιώς «στριμωγμένη», μια τέτοια σύγκρουση στο εσωτερικό της, αδυνατίζει πολύ την προσπάθεια της να ξανασταθεί στα πόδια της και ασφαλώς προκαλεί ανακούφιση στο αντιφασιστικό κίνημα καθώς και σε πολλούς δημοκρατικούς ανθρώπους.
Όμως την ίδια στιγμή δεν πρέπει να υπάρχει κανένας εφησυχασμός. Όπως έχουμε ξαναγράψει η Χρυσή Αυγή «ήρθε για να μείνει». Σ’ αυτό συντείνουν άλλωστε όλες οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου χρόνου.
Δεν έχουν περάσει άλλωστε παρά μόνο 2 βδομάδες από την στιγμή που ο Τ. Μπαλτάκος, πρώην γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και δεξί χέρι του Σαμαρά, δήλωσε σε συνέντευξη του πως υπάρχει ανάγκη συμπαράταξης του συνόλου της Δεξιάς, συμπεριλαμβανομένης της ΧΑ, προκειμένου να αναχαιτιστεί ο κίνδυνος του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα καθήκον, που όπως ξεκαθάρισε, αν δεν μπορεί να φέρει σε πέρας η ΝΔ, θα εκπληρωθεί μέσω της ίδρυσης νέου κόμματος[4].
Οι διαθέσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, φάνηκαν επιπλέον και στην άμεση ανταπόκριση σε πρόσφατη κοινοβουλευτική ερώτηση της Ε. Ζαρούλια, βουλευτίνας και συζύγου του Ν. Μιχαλολιάκου. Με την ερώτηση αυτή, η Ζαρούλια ζητούσε εξηγήσεις για το γεγονός ότι στις 18/9, επέτειο της δολοφονίας του Π. Φύσσα, σε ορισμένα σχολεία της Κεφαλονιάς τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή πριν την πρωινή προσευχή. Δύο μέρες μετά και κατ’ εντολή του Υπ. Παιδείας, ζητήθηκε από τις τοπικές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, να ενημερώσουν «άμεσα και οπωσδήποτε» σχετικά με το αν αληθεύουν οι «καταγγελίες» της Ζαρούλια[5].
Είναι ξεκάθαρο και δεν αποτελεί «νέο» πως τμήματα της άρχουσας τάξης φλερτάρουν με την ιδέα της συνεργασίας ΝΔ – ΧΑ ή έστω ενός τμήματος της (της λεγόμενης «σοβαρής ΧΑ», όπως την ήθελε ο Μπ. Παπαδημητρίου του ΣΚΑΙ) με τίμημα το «κλάδεμα» της πιο εξτρεμιστικής τάσης. Την ίδια ώρα βέβαια, δεν μπορεί να υπάρχει κανενός είδους αυταπάτη, ότι με έναν φυσικό τρόπο η Χρυσή Αυγή θα γίνει σταδιακά σαν ένα οποιοδήποτε αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα. Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε – μια εποχή κρίσης και διαρκών επιθέσεων στα δικαιώματα των εργαζομένων στην οποία το κατεστημένο χρειάζεται μια δύναμη σαν την ΧΑ ακριβώς για να τρομοκρατεί τους αντιπάλους του καθώς και τα κινήματα.
Γιατί τελικά αυτό που θέλει να εξασφαλίσει το κατεστημένο από την Χρυσή Αυγή δεν είναι «λιγότερη» βία, αλλά έλεγχο του χρόνου, του βαθμού και του τρόπου που θα ασκηθεί αυτή η βία. Δεν μπορεί και δεν θέλει να την «εξαφανίσει» – αυτό το καθήκον πέφτει στους ώμους του αντιφασιστικού κινήματος και της Αριστεράς.
Η ενωτική αντιφασιστική πάλη του συνόλου των δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος, με παράλληλη προβολή ενός ριζοσπαστικού, σοσιαλιστικού προγράμματος εξόδου από την κρίση είναι ο μόνος τρόπος για να ξεμπερδέψουμε πραγματικά με την ΧΑ και το σύστημα που την γέννησε και την θρέφει.
___________________
