Αλεξάνδρα Τούντα, σπουδάστρια μουσικής
H αποκάλυψη της παγκοσμίως γνωστής αθλήτριας ιστιοπλοΐας, Σοφίας Μπεκατώρου σχετικά με την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη στα πλαίσια του χώρου του αθλήματος της πριν πολλά χρόνια, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Πολλές και πολλοί υπήρξαν υποστηρικτικοί και ενθαρρυντικοί. Πολλές άλλες αθλήτριες πήραν κουράγιο και κατήγγειλαν δικά τους βιώματα σεξουαλικής κακοποίησης ή σεξουαλικής παρενόχλησης. Όμως φυσικά δεν έλειψαν και εκείνοι που φάνηκαν δύσπιστοι και αναφέρθηκαν πως όλο αυτό το έκανε η Σ. Μπεκατώρου απλά για την δημοσιότητα κοκ. Το να επιτίθενται σε μια γυναίκα η οποία ανοίγει την ψυχή της και αναφέρεται σε ένα τόσο τραυματικό συμβάν αποδεικνύει πόσο πίσω έχει μείνει η κοινωνία μας σε θέματα έμφυλης βίας και ισότητας.
Κάθε χρόνο στην Ελλάδα διαπράττονται 5.000 βιασμοί, αλλά μόνο 150 βιαστές οδηγούνται στο δικαστήριο. Αυτοί που καταδικάζονται είναι ακόμα λιγότεροι. Οι περισσότερες γυναίκες διστάζουν να μιλήσουν και να καταγγείλουν το βιασμό τους. Ένας λόγος είναι αυτή η αντιμετώπιση από την κοινωνία. Κι αν ειπώθηκαν όσα ειπώθηκαν για την Σ. Μπεκατώρου, μπορούμε να φανταστούμε τι λέγεται για μια απλή εργαζόμενη ή φοιτήτρια κλπ.
Πολλές γυναίκες σε όλο τον κόσμο έχουν υπάρξει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. 1 στις 3 γυναίκες έχει πέσει θύμα σωματικής ή/και σεξουαλικής βίας. Ακόμα περισσότερες έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης. Στην Ελλάδα αποκαλύφθηκε πρόσφατα ότι η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας αφορά 9 στις 10 γυναίκες. Κανένας χώρος δεν εξαιρείται. Ούτε ο αθλητισμός ούτε η εκπαίδευση. Μετά τις καταγγελίες της Μπεκατώρου και των άλλων αθλητριών μια πρώην φοιτήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης μίλησε ανοιχτά για την σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε από έναν καθηγητή της μέσα στην σχολή. Ο ίδιος ο πρύτανης του Πανεπιστημίου δήλωσε έκπληκτος και προχώρησε σε καταγγελία του καθηγητή. Ωστόσο τα τελευταία 30 χρόνια έχουν γίνει 100 περίπου καταγγελίες για τον συγκεκριμένο καθηγητή. Ποτέ δεν κινήθηκε οποιαδήποτε διαδικασία εναντίον του.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η σεξουαλική κακοποίηση και η σεξουαλική παρενόχληση αποτελούν θέματα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αγνοήσει ούτε να αμφισβητήσει ότι υπάρχουν και μάλιστα σε τόσο μεγάλο βαθμό. Πρέπει να σπάσουμε τα ταμπού και να ενθαρρύνουμε τις γυναίκες να μιλήσουν. Και πρέπει επίσης αντί να υποδεικνύουμε στα κορίτσια από μικρή κιόλας ηλικία πως να φέρονται, πως να ντύνονται, πως να μιλάνε, πως να κάθονται, πως να προστατεύονται από τέτοιου είδους συμπεριφορές – που είναι σαν να δεχόμαστε αυτή την κατάσταση ως φυσιολογική – να μορφώνουμε και να ευαισθητοποιούμε τα αγόρια πάνω σε αυτά τα θέματα.
Χρειάζεται όμως και συνολικά αγώνας για να αλλάξουν οι αντιλήψεις γύρω από τη θέση και την φύση των γυναικών και των αντρών σε αυτή την κοινωνία. Αγώνας ενάντια στην ανισότητα ανδρών και γυναικών που καταλήγει και εκφράζεται με τόση βία απέναντι στις γυναίκες και ενάντια σε κάθε ανισότητα.
