Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 506, που κυκλοφορεί σήμερα, Παρασκευή 24 Γενάρη
- 2.153 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν τόσο πλούτο όσο το 60% του συνόλου του πληθυσμού του πλανήτη
- Το 10% των πλουσιότερων Γάλλων κατέχει το μισό πλούτο της χώρας
- H περιουσία 7 δισεκατομμυριούχων στη Γαλλία είναι μεγαλύτερη από αυτή του φτωχότερου 30%
- Το πλουσιότερο 1% στον κόσμο ελέγχει υπερδιπλάσιο πλούτο από τους φτωχότερους 6,9 δις ανθρώπους
Αυτά, και πολλά ακόμη αποκάλυψε η έρευνα της φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam, ενόψει της έναρξης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας.
Η κατάσταση γίνεται χειρότερη αν δούμε τις ανισότητες σε σχέση με το φύλο.
- Η απλήρωτη εργασία των γυναικών υπολογίζεται σε κάτι λιγότερο από 11 τρις δολάρια το χρόνο, ενώ το 42% των γυναικών του πλανήτη αδυνατεί να βρει κανονική δουλειά, με κανονικό μισθό, γιατί δεν τους το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις που σχετίζονται με το νοικοκυριό και τη φροντίδα παιδιών, ηλικιωμένων κλπ. Το αντίστοιχο ποσοστό στον αντρικό πληθυσμό βρίσκεται στο 6%.
- Το σύνολο των γυναικών της Αφρικής, δηλαδή 326 εκατομμύρια, κατέχουν λιγότερο πλούτο από αυτόν που έχουν στα χέρια τους 22 Αφρικανοί άντρες δισεκατομμυριούχοι.
Η παραπάνω έρευνα δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Οι ανισότητες στον πλανήτη χτυπάνε κόκκινο. Κάθε χρόνο που περνάει, το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς διευρύνεται, ενώ τα μεσαία στρώματα σταδιακά συρρικνώνονται. Η κατάσταση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της «ανικανότητας» των φτωχών να πλουτίσουν, αλλά του παγκόσμιου συστήματος της εκμετάλλευσης. Και αυτό είναι κάτι που αποκαλύπτεται στα μάτια της εργαζόμενης πλειοψηφίας όλο και περισσότερο.
***
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση του «Edelman Trust Barometer», ιδρύματος που πραγματοποιεί έρευνες σε ολόκληρο τον κόσμο, 34.000 άνθρωποι σε 28 χώρες, ρωτήθηκαν αν ο καπιταλισμός κάνει καλό ή κακό στον πλανήτη. Το 56% συμφωνεί ότι «ο καπιταλισμός όπως υφίσταται σήμερα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον κόσμο».
Αυτή η διαπίστωση όμως, δεν καταγράφεται μόνο στις δημοσκοπήσεις. Η χρονιά που πέρασε σημαδεύτηκε από μεγάλα κινήματα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, κάποια από τα οποία συνεχίζονται και μέσα στο 2020. Στο Χονγκ Κονγκ πλατιά στρώματα του πληθυσμού της χώρας, με αιχμή του δόρατος τη νεολαία, κατεβαίνουν στους δρόμους για μήνες, διεκδικώντας δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Στη Χιλή, με αφορμή την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου του μετρό, ξέσπασαν πολύμηνες κινητοποιήσεις, που έφτασαν να διεκδικούν αναθεώρηση του Συντάγματος. Στο Λίβανο, άνθρωποι από όλες τις εθνότητες και θρησκείες βρέθηκαν μαζικά στο δρόμο ρίχνοντας την κυβέρνηση. Στη Γαλλία, όπου οι μαζικές κινητοποιήσεις συνεχίζονται μέχρι την ώρα που το «Ξ» βρίσκεται στο δρόμο για το τυπογραφείο, τέτοιο κίνημα έχει να δει η κοινωνία από τον Μάη του 68!
Τα κινήματα αυτά στρέφονται ενάντια στη φτώχεια και την ανισότητα, τη στέρηση των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, στοιχείων που αποτελούν δομικά συστατικά του καπιταλιστικού συστήματος. «Καπιταλισμός» όμως δεν σημαίνει μόνο φτώχεια και ανισότητα. Η κατασπατάληση των φυσικών πόρων, η καταστροφή ανυπολόγιστης σημασίας οικοσυστημάτων, η κλιματική κρίση, είναι θυσίες στο βωμό των κερδών για τους λίγους, αλλά ταυτόχρονα απειλούν τις ζωές των πολλών. Δεν πρόκειται απλά για ένα σύστημα που μας κάνει να ζούμε χειρότερα, αλλά για ένα σύστημα που βάζει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του πλανήτη.
Η διαπίστωση ότι το καπιταλιστικό σύστημα κάνει κακό στον κόσμο, είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα για την ανατροπή του. Από εκεί και πέρα όμως, απαιτούνται πολύ περισσότερα. Απαιτείται ο διεθνιστικός συντονισμός των κινημάτων που βλέπουμε να αναπτύσσονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Πάνω απ’ όλα όμως, απαιτείται το χτίσιμο οργανώσεων και συλλογικοτήτων που θα δώσουν σε αυτά τα κινήματα διέξοδο, που θα οδηγήσουν τις μάχες μέχρι το τέλος και δε θα σταματήσουν στα μισά, που θα θέσουν το στόχο της ανατροπής του συστήματος των ανισοτήτων και θα παλέψουν μέχρι να τον πετύχουν.
