Του Ανδρέα Παγιάτσου
Με αφορμή τη συμφωνία του Λονδίνου που πριν από 63 χρόνια, στις 8 Αυγούστου του 1953, αποφάσισε τη μείωση του γερμανικού χρέους κατά 60%, ο Τσίπρας έγραψε στο fb:
«Η Ευρώπη οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να στρέψει το βλέμμα της στο μέλλον, συνυπογράφοντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα διασφαλίζει την ευημερία των λαών της».
Με βάση αυτή την αντίληψη, ότι δηλαδή η Ευρώπη μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς το καλύτερο, να γίνει «ανθρώπινη», «κοινωνική» κλπ, ο Τσίπρας προωθεί την ιδέα της διάσκεψης των χωρών του Νότου.
«Στη συνάντηση των 7 χωρών –η οποία αναμένεται με τον έως τώρα προγραμματισμό να διεξαχθεί στις 9 Σεπτεμβρίου– θα συμμετάσχουν, σύμφωνα με πληροφορίες, μαζί με την Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Κύπρος και η Μάλτα.
»…η συνάντηση αναμένεται να λάβει χώρα λίγες ημέρες πριν από τη Σύνοδο των 27 στην Μπρατισλάβα που πραγματοποιείται με αντικείμενο το μέλλον της Ευρώπης, στον απόηχο και του Brexit.» (Δείτε: enikos.gr/politics/403141)
Κι από κοντά και όλων των ειδών οι παρατρεχάμενοι που σπεύδουν να εξηγήσουν πως πρόκειται για μια πολύ σπουδαία εξέλιξη:
«Οι πρώτες ενδείξεις είναι θετικές. Ως προς την ανταπόκριση των ηγετών του ευρωπαϊκού νότου, για ”διάσκεψη σωτηρίας” το φθινόπωρο στην Αθήνα. Μετά από πρωτοβουλία και πρόσκληση του Έλληνα Πρωθυπουργού. Πρωτοβουλία εξαιρετικής σημασίας έτσι κι αλλιώς…»
Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Στην πολιτική όταν κάνεις ένα λάθος και δεν το διορθώσεις, αναγκαστικά θα οδηγηθείς σε δεύτερο λάθος – από τη μια γιατί δεν κατάλαβες την αιτία του αρχικού λάθους κι από την άλλη για να καλύψεις το πρώτο λάθος. Όταν το λάθος επαναληφθεί τρίτη και τέταρτη φορά τότε δεν μιλάμε για λάθος αλλά για πολιτική κατεύθυνση. Στην περίπτωση της Αριστεράς αυτό σημαίνει χρεοκοπία – οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ξεπουλήματα, ήττες και προδοσίες.
Για το ελληνικό εργατικό κίνημα οι ήττες και οι προδοσίες έχουν πια γίνει κοινός τόπος. Από το Μάη του ’36 στη Θ/νίκη, στα Δεκεμβριανά και τη Βάρκιζα του ’44 και ’45, στα Ιουλιανά του ’65, στην άνοδο το ’81 του τότε αριστερού ΠΑΣΟΚ που τα ξεπούλησε όλα μετά, στην οικουμενική του ΚΚΕ το ’89 και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ… η «ιστορία επαναλαμβάνεται» με μικρές ή μεγαλύτερες διαφορές κάθε φορά.
Οι ηγεσίες, βέβαια, ποτέ δεν φταίνε…
Σ’ όλες τις περιπτώσεις, κατά κανόνα, οι ηγεσίες «δεν φταίνε»: είτε δεν τους άφησαν οι «εχθροί» (σάμπως και θα τους «άφηναν», έτσι, χωρίς σύγκρουση…) είτε… φταίει ο κόσμος που «δεν καταλαβαίνει» (σάμπως και η κατανόηση προέρχεται μέσα από κάποια επιφοίτηση) που «δεν αγωνίστηκε» (εδώ πια μιλάμε για ξεδιάντροπο ψέμα) και διάφορα άλλα τέτοια στα οποία μας έχει συνηθίσει ιδιαίτερα το ΚΚΕ.
Έτσι, και ο Τσίπρας όταν πρόσφατα ρωτήθηκε σε συνέντευξη που έδωσε στον Σκάι αν χρωστάει μια συγγνώμη στους ψηφοφόρους του, απάντησε λέγοντας:
«Όσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν επίγνωση ότι θα δίναμε μια μάχη και θα καταλήγαμε σε έναν συμβιβασμό».
Καμία απολογία λοιπόν – δεν έγινε εξάλλου και τίποτα, ένας απλός συμβιβασμός ήταν!
Η υπόσχεση ότι θα έσκιζε τα Μνημόνια, ότι θα έκανε τις αγορές «να χορεύουν», οι υποσχέσεις για σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, αποκατάσταση του βασικού μισθού κλπ, κλπ, κλπ, κλπ, όλα αυτά μετατράπηκαν στο 3ο Μνημόνιο αλλά ο κ. Τσίπρας δεν έχει καμία υποχρέωση να αναγνωρίσει οποιοδήποτε λάθος γιατί… όλοι ήξεραν πως «θα καταλήγαμε σ’ ένα συμβιβασμό»!
Υπάρχει και κάτι που ονομάζεται «ταξική πάλη»…
Τώρα, μας λέει ότι η Ευρώπη πρέπει «να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων» και να «διασφαλίσει την ευημερία των λαών της» μέσα από ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο».
Έχει βαλθεί να γυρίσει το επίπεδο της σκέψης 2½ αιώνες πίσω – στον καιρό του «κοινωνικού συμβολαίου» του Ζαν Ζακ Ρουσσώ και των ουτοπικών σοσιαλιστών, που προσπαθούσαν να εξηγήσουν στους καπιταλιστές ότι τους συμφέρει να υπάρχει δικαιοσύνη και ισότητα στην κοινωνία.
Από τότε μέχρι σήμερα η Αριστερά «ανακάλυψε» την ταξική πάλη, την ασυμφιλίωτη σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας, όμως ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως ακόμα δεν έχει καταλάβει τίποτα απ’ αυτήν. Νομίζει πως θα πείσει τους ηγεμόνες της Ευρώπης (αλήθεια, γιατί μόνο της Ευρώπης, γιατί όχι του πλανήτη;) επειδή αυτός έχει σοφές ιδέες που αυτοί δεν έχουν. «Η Ευρώπη είναι σαν τον υπνοβάτη που πορεύεται προς τον γκρεμό και κάποιος πρέπει να τον αφυπνίσει» είπε ανερυθρίαστα.
Κι έτσι καλεί σε συνεργασία, ποιους; Τους Σοσια-Ληστές τύπου Ολάντ και Ρέντσι και τους Δεξιούς-Συντηρητικούς τύπου Ραχόι και Αναστασιάδη για να… πιέσουν ώστε η Ευρώπη να μπει στο σωστό δρόμο.
Και γιατί αυτούς; Γιατί αυτοί είναι Νότιοι! Δεν είναι θέμα ταξικής πάλης λοιπόν η διαμόρφωση της Ευρώπης, δεν είναι θέμα καπιταλιστών κι εργαζομένων, καπιταλισμού και σοσιαλισμού, είναι θέμα «Νοτίων» και «Βορείων».
Οι Σοσια-Ληστές, οι Χριστιανοδημοκράτες και άλλοι Δεξιοί της νότιας Ευρώπης που τόσα χρόνια κυβερνούν τις χώρες τους και συγκυβερνούν (μαζί με τους «βόρειους») την Ευρώπη, έκαναν… λάθος. Δεν είχαν κατανοήσει τι ήταν καλό γι’ αυτούς. Περιμένουν τον Τσίπρα να τους το υποδείξει.
Ποιοι είναι οι «Νότιοι»
Ας θυμίσουμε στον κ. Τσίπρα μερικά πράγματα.
Στις περιβόητες «διαπραγματεύσεις» του με την Τρόικα, πέρυσι, οι πιο φανατικοί εχθροί του ήταν οι νότιοι Ισπανοί και Πορτογάλοι (κυβερνώντες) μαζί με την επίσης αντιμέτωπη με κρίση χρέους Ιρλανδική κυβέρνηση. Αν εξαιρέσουμε την κυβερνητική αλλαγή στην Πορτογαλία, με την όποια περιορισμένη σημασία έχει αυτή, τίποτα άλλο δεν άλλαξε στο Νότο. Σήμερα δε, αυτοί που στέκονται με «συνέπεια» και επιμονή υπέρ της απομείωσης του ελληνικού χρέους δεν είναι οι «Νότιοι», είναι το… (μισητό – ή μήπως όχι και τόσο;) ΔΝΤ!
Οι πολιτικές που κυριαρχούν στην Ευρώπη δεν είναι οι πολιτικές των Βορείων ενάντια στις απόψεις των Νοτίων. Εξάλλου η μεγάλη κρίση που προκάλεσε το Brexit προέκυψε λόγων των αντιθέσεων ανάμεσα σε δυνάμεις που ανήκουν στους «Βόρειους».
Οι «απόψεις» που κυριαρχούν είναι, βασικά, οι πολιτικές των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, ανεξάρτητα από το αν αυτές είναι «βόρειες» ή «νότιες» – μια διάσταση που όλο και περισσότερο εξαλείφεται καθώς τα κεφάλαια έχουν πολυεθνικό χαρακτήρα. Ασφαλώς η τελική εικόνα του τι συμβαίνει είναι πάντα πολύ σύνθετη γιατί παρεμβαίνει ο παράγοντας ταξική πάλη και ο ανταγωνισμός των κεφαλαίων (εξ ου και το Brexit). Όμως η βάση από την οποία ξεκινούν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι τα συμφέροντα του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου το οποίο, σ’ αυτή την ιστορική φάση, εμφανίζεται στον κύριο όγκο του ενωμένο.
Αυτές οι πολιτικές δεν εφαρμόζονται απλά επειδή οι πολυεθνικές είναι «δαιμονισμένες». Εφαρμόζονται γιατί η σύγκρουση για κυριαρχία γίνεται σήμερα σε πλανητικό επίπεδο και αυτές οι πολιτικές είναι ο τρόπος για να αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές τον ανταγωνισμό των Αμερικανικών και Ασιατικών (Κινέζικων, Ιαπωνικών, κλπ) κεφαλαίων. Γι’ αυτό εξάλλου δημιουργήθηκε η ΕΕ και η Ευρωζώνη – πράγμα που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν κατάφερε να κατανοήσει.
Η επίθεση που εφαρμόζει σήμερα ο (φίλος του κ. Τσίπρα) Φρανσουά Ολάντ ενάντια στους Γάλλους εργαζόμενους και τη γαλλική νεολαία, για παράδειγμα, δημιουργώντας ένα εργασιακό μεσαίωνα, δεν είναι αποτέλεσμα της επιβολής των απόψεων της Μέρκελ ή των… Βορείων. Είναι αποτέλεσμα των συμφερόντων και των απαιτήσεων της γαλλικής άρχουσας τάξης – αυτής και καμίας άλλης!
Αυταπάτες
Τα σχέδια του Τσίπρα για τον «μετασχηματισμό» της Ευρώπης, όπως τα παρουσιάζει, θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος. Όπως ακριβώς κατάρρευσε πέρυσι η περιβόητη διαπραγμάτευση του με τους «εταίρους» (του).
Το φιάσκο της περυσινής «διαπραγμάτευσης» ο Τσίπρας το ερμηνεύει αποδίδοντας ευθύνες στη σκληρή στάση της απέναντι πλευράς (κύρια στον Σόιμπλε) και στο γεγονός πως δεν τον στήριξαν αυτοί που έλπιζε πώς θα τον στήριζαν (τα περί «μετώπου» των κυβερνήσεων του Νότου τα έλεγε από τότε).
Έτσι, αυτό που κάνει είναι ότι παίρνει την πραγματικότητα και την αναποδογυρίζει, «με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω». Αντί να κατακρίνει τον ίδιο του τον εαυτό που, ποτέ δεν κατάλαβε και ποτέ δεν πρόβλεψε ότι ο Σόιμπλε και η Μέρκελ θα ήταν ανυποχώρητοι και οι Νότιοί του δεν θα κουνούσαν το δακτυλάκι τους για να τον υπερασπίσουν, κατηγορεί αυτούς, γιατί έκαναν αυτό που ήταν φυσικό και απόλυτα προβλέψιμο με βάση τα συμφέροντα που εκπροσωπούν!
Ο Τσίπρας ποτέ δεν κατάλαβε τα ταξικά χαρακτηριστικά της ΕΕ. Γι’ αυτό πήγε σαν ανόητος στην «διαπραγμάτευσή» του πέρυσι για να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος όλη η «στρατηγική» (λέμε τώρα…) των «επιτελείων» που τον περιστοιχίζουν. Κι όλα δείχνουν πως δεν θα τα καταλάβει ποτέ.
Η απάντηση στην ΕΕ των πολυεθνικών, του κεφαλαίου, του Σόιμπλε, του Ραχόι, του Ολάντ, του Ρέντσι κλπ δεν είναι η «πίεση των Νοτίων», για να γίνει ένα θαύμα και να εμφανιστεί ένα «κοινωνικό συμβόλαιο». Είναι η μάχη των εργαζομένων της Ευρώπης ενάντια στους καπιταλιστές της Ευρώπης με στόχο μια Ευρώπη ενωμένη και σοσιαλιστική (αυτό που κάποτε έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η ηγεσία του ποτέ δεν πίστεψε: «μια Ευρώπη των Εργαζομένων και του Σοσιαλισμού»).
Αυτή η μάχη, για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης, τις οποίες είχαν οραματιστεί εδώ και ένα αιώνα ο Λένιν, ο Τρότσκι, η Λούξεμπουργκ και όλοι οι άλλοι μεγάλοι επαναστάτες εκείνης της εποχής, αλλά την οποία έθαψε για πολλές δεκαετίες ο Σταλινισμός, θα δοθεί. Βέβαια ο Τσίπρας θα είναι από την άλλη πλευρά.
