Για την Αριστερά που έχει αρχές, αξίες και συνέπεια ο κ. Τσίπρας έχει πάρει τη θέση του στην ιστορία των αποστατών. Αυτών που έχουν ξεπουλήσει τις αρχές της Αριστεράς και έχουν περάσει στο απέναντι στρατόπεδο της άρχουσας τάξης.
Η όλη πορεία του των τελευταίων 6 μηνών ήταν τραγική και οδήγησε σε μια ιστορική ήττα. Την ήττα βέβαια η «ηγεσία Τσίπρα» δεν την αποδίδει στον «ρεφορμιστικό κρετινισμό» που την χαρακτηρίζει, στην αυταπάτη δηλαδή ότι μπορούσε (αυτός, σαν νεοφώτιστος μάγος) να βρει φιλολαϊκές λύσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού (που είναι σε βαθιά κρίση) και της Ευρωζώνης. Την αποδίδει στον αντίπαλο: η Τρόικα (την οποία κατά τα άλλα είχε καταργήσει…) φταίει, γιατί τον εκβίασε, λέει! Κι επειδή τον εκβίασε η Τρόικα, θεωρεί λογικό ότι πρέπει να του πούμε «δεν πειράζει που υποχώρησες, έκανες ότι μπορούσες»! Δεν τον απασχολεί καν το γεγονός ότι υπήρξε πολιτικά τόσο αφελής που δεν προέβλεψε ότι η Τρόικα θα τον εκβίαζε. Ούτε απασχολεί την «ηγετική» ομάδα γύρω από τον κύριο Τσίπρα ότι όλες οι μεγάλες προδοσίες της Αριστεράς στην ιστορία, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, έγιναν με το επιχείρημα ότι ο αντίπαλος ήταν «πολύ κακός» και «τι άλλο να κάναμε…».
Κάνει εκλογές προτού η κοινωνία καταλάβει τι έχει υπογράψει. Γι’ αυτό βιάζεται τόσο πολύ. Ζητά, δήθεν, από το λαό να εκφραστεί, για να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει την ορθότητα των πολιτικών του επιλογών. Ζητά, λέει δημοκρατική αναβάπτιση.
Γιατί δεν αφήνει λίγο χρόνο να έχει η κοινωνία στα χέρια της απτά και χειροπιαστά τα αποτελέσματα των πολιτικών του; Γιατί δεν περιμένει να πάρουν οι συνταξιούχοι τα 100 ευρώ λιγότερα της ελάχιστης σύνταξης, που υπέγραψε; Γιατί δεν περιμένει να αποκαλυφθεί ότι το δήθεν κλείσιμο του χρυσορυχείου στις Σκουριές δεν είναι πραγματικό αλλά κοροϊδία; Γιατί δεν περιμένει μέχρι να καταλάβει πραγματικά ο κόσμος την έκταση των ιδιωτικοποιήσεων που έχει συμφωνήσει και το τι θα σημαίνουν για την τσέπη των λαϊκών στρωμάτων οι νέες αυξήσεις σε φόρους;
Πώς τολμά να μιλά για δημοκρατία στην κοινωνία όταν δεν σέβεται ούτε το ίδιο του το κόμμα, όταν όλες τις σχετικές αποφάσεις τις έχει πάρει ο ίδιος μόνος του, με την ομάδα που τον περιστοιχίζει (και την οποία δεν έχει εκλέξει κανένας); Έχει καταργήσει την Κεντρική Επιτροπή, για να μην αναφέρουμε την κομματική βάση, την όποια έχει «γράψει» κανονικά, ενώ ακόμα και το συνέδριο το οποίο είχε εξαγγείλει στην ουσία το κατάργησε προκηρύσσοντας τις εκλογές. Πώς μπορεί να μιλά για δημοκρατία όταν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα μ’ ένα συντριπτικό ποσοστό 61,5% είπαν ΟΧΙ στα μνημόνια – ένα ΟΧΙ που συγκλόνισε τον πλανήτη – αλλά αυτός το μετέτρεψε μέσα σε ελάχιστες μέρες σε ΝΑΙ.
Ποιος είναι ο στόχος αυτών των εκλογών; Να ωθήσει την αριστερή πτέρυγα του κόμματος να φύγει – ή σε περίπτωση που έμεναν να τους βγάλει από τις λίστες των υποψηφίων έτσι ώστε να μην επανεκλεγούν στη βουλή. Τόσο ποταπά κίνητρα είναι σχεδόν αδιανόητο να κυριαρχούν στις πολιτικές αποφάσεις ενός πρωθυπουργού κι όμως ο ποταπός πρωθυπουργός δεν σταματά πουθενά.
Ελπίζει μήπως ότι με τις εκλογές θα πάρει απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή; Δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής, παρότι ποτέ δεν σταματά να μας εκπλήττει. Στην πραγματικότητα το πιο πιθανό είναι να είναι μεν πρώτο κόμμα αλλά με μειωμένα ποσοστά σε σχέση με τον Γενάρη. Σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει πιθανά να προχωρήσει σε κυβέρνηση με τους χτεσινούς «αδυσώπητους» εχθρούς του: το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και τη ΝΔ… στο όνομα (πάντα!) της εθνικής ενότητας. Είναι πάρα πολύ πιθανό ο κ. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα γύρω από αυτόν να έχουν ήδη αποφασίσει να προχωρήσουν σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αλλά να μην τολμούν να πάρουν δημόσια και καθαρά την ευθύνη γι’ αυτό. Να θέλουν δηλαδή να φορτώσουν την ευθύνη στην ψήφο του λαού: «τι να κάνουμε, η εντολή του λαού που δεν μας έδωσε απόλυτη πλειοψηφία είναι να πάμε σε κυβέρνηση συνεργασίας». Εξάλλου στο να ερμηνεύουν την εντολή του ελληνικού λαού κατά το δοκούν έχουν γίνει πια ειδικοί.
Μ’ αυτά τα δεδομένα η απόφαση της Αριστερής Πλατφόρμας να προχωρήσει στη δημιουργία νέου φορέα είναι απόλυτα σωστή! Αυτό που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα είναι μια Αριστερά που να μην φοβάται να συγκρουστεί, που να είναι έτοιμη για ρήξεις, με τα μεγάλα συμφέροντα, την Ευρωζώνη, το μεγάλο κεφάλαιο, που να ανοίγει το δρόμο για την εργατική και λαϊκή εξουσία, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
Το αίτημα για τη δημιουργία μιας νέας Αριστεράς είναι κάτι που έθεσε το «ΞΕΚΙΝΗΜΑ» από την επόμενη της υποταγής του κ. Τσίπρα στους όρους της Τρόικα. Η «Λαϊκή Ενότητα» είναι ένα απαραίτητο βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση.
