Προκήρυξη του «Ξ»
Πριν μερικές μέρες κατατέθηκε και ψηφίστηκε τροπολογία του Υπουργείου Παιδείας η οποία ορίζει ότι τα επόμενα δυο χρόνια απαγορεύεται να γίνουν μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που είχε κάνει σημαία την υπόσχεση για μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο, νομοθετεί άλλο ένα νεοφιλελεύθερο μέτρο που αποτελεί συνέχεια της πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Και χωρίς τσίπα, μια και μόλις 2 μήνες πριν ο υπουργός επικρατείας Βερναρδάκης δήλωνε ότι «την άλλη βδομάδα θα γίνει ο διαγωνισμός για μόνιμες προσλήψεις στην παιδεία».
Πως είναι να αναπληρώνεις τον εαυτό σου
Το γεγονός ότι οι τελευταίες προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών στην Ελλάδα έγιναν πριν από σχεδόν μια δεκαετία σημαίνει ότι υπάρχουν σήμερα εκπαιδευτικοί που δουλεύουν ως αναπληρωτές για πάνω από μια δεκαετία. Οι εκπαιδευτικοί αυτοί προφανώς καλύπτουν πάγιες ανάγκες της εκπαίδευσης, που χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Παρόλα αυτά δουλεύουν με ελάχιστα δικαιώματα, δεν ξέρουν κάθε χρόνο αν θα δουλέψουν και πότε (ακόμα και σήμερα τώρα, Μάρτιο μήνα, γίνονται προσλήψεις για τη φετινή σχολική χρονιά!), κάθε καλοκαίρι απολύονται, κάθε χρόνο βρίσκονται και σε διαφορετικό μέρος της Ελλάδας, κτλ.
Παρά την προσπάθεια να συκοφαντηθούν συνολικά οι εκπαιδευτικοί, πρέπει να πούμε ότι το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι πολύ απαιτητικό. Με βάση πρόσφατη έρευνα της UNESCO, κάθε ώρα διδακτικού έργου αντιστοιχεί σε 4 ώρες δουλειάς γραφείου. Αυτό ισχύει γιατί ο βαθμός δυσκολίας κάθε εργασίας έχει να κάνει με το πλήθος των σημαντικών αποφάσεων που έχει να πάρει ο εργαζόμενος κάθε στιγμή. Γι’ αυτό και στο συγκεκριμένο επάγγελμα είναι πολύ συχνά τα φαινόμενα υπερκόπωσης.
Αν σε αυτά προσθέσουμε το ψυχολογικό βάρος που έχει επιφέρει η κρίση σε παιδιά και γονείς, τις περικοπές στην παιδεία που κάνουν δύσκολη τη ζωή μαθητών και εκπαιδευτικών, τις χρόνιες ελλείψεις σε υποδομές, υλικό, προσωπικό, κτλ, παίρνουμε μια εικόνα της καθημερινότητας του εκπαιδευτικού. Πολύ περισσότερο όταν αυτός είναι αναπληρωτής!
Αυτή τη στιγμή οι αναπληρωτές στην εκπαίδευση φτάνουν τους 22.000, περίπου το 15% του συνολικού αριθμού των εκπαιδευτικών. Και αυτό το ποσοστό κάθε χρόνο αυξάνεται καθώς γίνονται συνταξιοδοτήσεις χωρίς να γίνονται προσλήψεις.
Όχι στην απαξίωση των πτυχίων της Ειδικής Αγωγής
Άλλη μια «μεγάλη επιτυχία» του ντεμεκ αριστερού Υπουργείου Παιδείας είναι ότι ετοιμάζει υπουργική απόφαση με βάση την οποία οι προσλήψεις ειδικών παιδαγωγών θα γίνονται με βάση μοριοδότηση και όχι με βάση το πτυχίο.
Έτσι, οι κάτοχοι πτυχίου τμημάτων ειδικής αγωγής παίρνουν 4 μόρια, ενώ ένα μεταπτυχιακό παίρνει 3 μόρια. Το βασικό πρόβλημα μ’ αυτή την απόφαση είναι ότι στην ουσία καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα του πτυχίου της ειδικής αγωγής – και σχεδόν το εξισώνει με ένα μεταπτυχιακό που μπορεί να γίνει σε ένα μόλις χρόνο, αμφιβόλου προελεύσεως και ποιότητας.
Ασφαλώς χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή να μην μετεξελιχθεί η διαμάχη με το υπουργείο σε εμφύλιο ανάμεσα στους διαφορετικούς εργαζόμενους. Δεν πρέπει να περάσει το «διαίρει και βασίλευε» μεταξύ των ειδικών παιδαγωγών.
Η συγκεκριμένη επιδίωξη (δηλαδή η αποκοπή του πτυχίου από τα εργασιακά δικαιώματα και η μοριοδότηση με βάση ένα παζάρι του τύπου «όποιος πληρώνει παίρνει» ήταν η φαντασίωση των νεοφιλελεύθερων για την παιδεία εδώ και δεκαετίες, που προσπαθούσαν και δεν κατάφερναν να το περάσουν. Το κάνει για αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ….
Χρειάζεται να υπάρξει μια ανοιχτή συζήτηση για τον τρόπο πιστοποίησης των γνώσεων (που πρέπει να είναι κρατικός και όχι ιδιωτικός) ώστε να μην υπάρχουν εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων, κάτι που είναι αρνητικό και για τους ίδιους και για τα παιδιά.
Χρειάζεται κοινός αγώνας όλων των ειδικών παιδαγωγών για μαζικές προσλήψεις ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά και να μην μείνει κανένας ειδικός παιδαγωγός χωρίς δουλειά!
Χρειάζονται τώρα μαζικοί διορισμοί στην παιδεία!
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια πρωτοφανής προσπάθεια απαξίωσης της εκπαίδευσης, φυσικά πάντα για να εξοικονομηθούν λεφτά που θα αποπληρώσουν το χρέος και για να στρέψουν την κοινωνία στην ιδιωτική παιδεία, σαν απάντηση στα χάλια της δημόσιας! Με αυτό τον τρόπο καταστρέφεται η ποιότητα των σπουδών και φυσικά το μορφωτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί να μορφωθεί κανείς άλλωστε αν η προοπτική που του επιφυλάσσουν είναι η ανεργία; Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν., και πηγαίνουν λεφτά στους δανειστές, και μένει ο κόσμος αμόρφωτος (ή μισο-μορφωμένος). Γιατί να μορφωθεί κανείς άλλωστε αν η προοπτική που του επιφυλάσσουν είναι η ανεργία;
Αυτό το μέλλον θέλουμε; Ένα μέλλον εκπαιδευτικών λάστιχο που θα κάνουν μάθημα σε συνθήκες απαξίωσης για να παράγουν τους μελλοντικούς ανέργους;
Όχι! Το εκπαιδευτικό κίνημα στην Ελλάδα έχει δώσει πολύ μεγάλες μάχες (μαθητικές καταλήψεις 1990-’91, απεργία καθηγητών 1997, κίνημα ενάντια στο νόμο Αρσένη, φοιτητικό κίνημα 2006-07, απεργία δασκάλων 2006, κα).
Οι εκπαιδευτικοί στο βαθμό που συγκροτήσουν μέτωπο με μαθητές-φοιτητές και γονείς αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να πετύχει νίκες!
Με αιχμή το αίτημα για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση και αύξηση της χρηματοδότησης χρειάζεται να υπάρξει ένα σχέδιο για κινητοποιήσεις που να εμπλέκουν όλους τους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, γενικές συνελεύσεις και συντονιστικές επιτροπές, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου.
