Της Κατερίνας Κλείτσα
Τον Μάρτιο του 2012 η 16χρονη μαροκινή Αμίνα αλ Φιλάλι αυτοκτόνησε καταπίνοντας ποντικοφάρμακο, για να γλιτώσει από τον βιαστή και μελλοντικό της σύζυγο, που την κακοποιούσε.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία του Μαρόκο (συγκεκριμένα το άρθρο 475) ένας βιαστής μπορεί να απαλλαγεί από την ποινή του, εφόσον αυτός δεχτεί να παντρευτεί το θύμα του! Σε αυτό το νόμο βασίστηκε και ο βιαστής της Αμίνα, όταν αυτή κατέφυγε στις Αρχές μετά τον βιασμό της. Στο Μαρόκο (όπως και σε μία σειρά από άλλες χώρες), είναι ατιμωτικό για μία γυναίκα να χάσει την παρθενιά της εκτός γάμου. Η «ντροπή» αυτή ήταν και η αιτία που η οικογένεια της Αμίνα συμφώνησε να παντρέψει την κοπέλα με τον βιαστή της, κάτι που την οδήγησε τελικά στην αυτοκτονία.
Η είδηση της αυτοκτονίας της Αμίνα, προκάλεσε κύματα οργής στην κοινωνία του Μαρόκο, που με συνθήματα όπως «ο νόμος σκότωσε την Αμίνα» απαίτησε την κατάργηση του άρθρου 457 και συνολικότερα δικαιώματα για τις γυναίκες. Παράλληλα δημοσιεύτηκαν και έρευνες σύμφωνα με τις οποίες το 25% των γυναικών του Μαρόκου πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.
Κάτω από τις πιέσεις, η Κυβέρνηση αναγκάστηκε να δεσμευτεί πως θα αποσύρει το συγκεκριμένο άρθρο. Σχεδόν δύο χρόνια μετά όμως, το άρθρο 457 παραμένει σε ισχύ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μετά από κινητοποιήσεις της κοινωνίας, μία κυβέρνηση αναγκάζεται να υποχωρήσει και να υποσχεθεί πως θα λάβει μέτρα για να προστατεύσει τις γυναίκες από τη βία και τη σεξουαλική κακοποίηση.
Τον Δεκέμβρη του 2012 στην Ινδία, ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις μετά το μαζικό βιασμό και την δολοφονία μίας 23χρονης φοιτήτριας. Κι ενώ μετά τις κινητοποιήσεις και τη γενικευμένη κατακραυγή της κοινωνίας (τόσο ενάντια στους βιαστές, όσο και ενάντια στην αστυνομία, που επί της ουσίας προσπαθεί να καλύψει αντίστοιχα περιστατικά) η κυβέρνηση αναγκάστηκε να «δεσμευτεί» πως θα πάρει μέτρα ενάντια στους βιαστές, έναν χρόνο μετά, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει: τον Οκτώβριο του 2013, μία 16χρονη κοπέλα βιάστηκε ομαδικά, δύο φορές από διαφορετικούς δράστες. Τον Δεκέμβριο του 2013, δύο από τους κατηγορούμενους για τον βιασμό της, την δολοφόνησαν περιλούζοντάς την με βενζίνη και βάζοντάς της φωτιά. Αυτό το περιστατικό προκάλεσε και πάλι κινητοποιήσεις στην Ινδία και οδήγησε τους ακτιβιστές γυναικείων οργανώσεων καταγγέλλουν την Κυβέρνηση ότι δεν κάνει τίποτα για την αντιμετώπιση των βιασμών.
Η υποκρισία των κυβερνήσεων των 2 χωρών, δεν αποτελεί ούτε έκπληξη αλλά ούτε και εξαίρεση στο πώς αντιμετωπίζεται ο βιασμός παγκόσμια.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για το μοναδικό έγκλημα, στο οποίο το θύμα πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του. Όταν μία γυναίκα αποφασίζει να καταγγείλει τον βιασμό της, «πρέπει» να είναι σε θέση να αποδείξει πως δεν ήταν ντυμένη «προκλητικά», πως δεν είχε πολλούς διαφορετικούς ερωτικούς συντρόφους στο παρελθόν, ενώ εάν γνώριζε τον βιαστή της, οι πιθανότητες να αποδείξει πως βιάστηκε μειώνονται ακόμα περισσότερο.
Επίσης, ο βιασμός είναι το μόνο έγκλημα που αφήνει πολλές φορές το θύμα περισσότερο στιγματισμένο από τον θύτη. Πέρα από τον σωματικό και ψυχικό πόνο που προκαλείται στην γυναίκα από τον βιασμό, όταν και οι ίδιες οι Αρχές την αντιμετωπίζουν σαν εγκληματία, έρχεται να προστεθεί ο φόβος και η ντροπή σε περίπτωση που μαθευτεί ότι βιάστηκε.
Αυτός είναι και ο λόγος που όταν γίνονται γνωστά περιστατικά τέτοιας βαναυσότητας, η κοινωνία που «σιγοβράζει» όλη την προηγούμενη περίοδο, βγαίνει στους δρόμους, διεκδικώντας περισσότερα δικαιώματα και τη λήψη μέτρων για την προστασία των γυναικών. Το γεγονός ότι μόλις οι κινητοποιήσεις κοπάσουν, οι κυβερνήσεις ξεχνούν όσα υποσχέθηκαν, δείχνει ότι η πάλη για τα δικαιώματα των γυναικών πρέπει να είναι καθημερινή και ενταγμένη σε όλους τους κοινωνικούς και εργατικούς μας αγώνες, σε όλες τις υπόλοιπές μας διεκδικήσεις.
