Πολύ «μάτσο» αποδεικνύεται ο τραγουδιστής των U2, Bono, που σε πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Rolling Stone, είπε ανάμεσα σε άλλα ότι η σημερινή μουσική σκηνή έχει γίνει πολύ «κοριτσίστικη» ενώ πλέον δεν υπάρχει κάποιος μουσικός ή κάποιο συγκρότημα που να εκφράζει το «νεανικό ανδρικό θυμό».
Χορτάσαμε προοδευτικότητα
Σε αποσπάσματα της συνέντευξης διαβάζουμε:
«Θεωρώ πως η μουσική έχει γίνει πλέον πολύ κοριτσίστικη. Υπάρχουν μερικά θετικά σε αυτό το γεγονός, όμως πιστεύω πως πλέον η hip hop είναι το μόνο είδος που εκφράζει νεανικό, αντρικό θυμό και αυτό δεν είναι καλό».
«Όταν ήμουν 16 ετών, είχα πολύ θυμό μέσα μου. Πρέπει να βρίσκεις χώρο γι’ αυτό το θυμό και για τις κιθάρες, ή για τα ντραμς. Όταν κάτι τέτοιο γίνεται “διατηρητέο”, δεν είναι καλό. Μπορείς καλύτερα να το βάλεις σε φορμόλη.»
Μέσα σε δυο προτάσεις, συμπυκνώνονται όλα τα σεξιστικά στερεότυπα. Και μάλιστα όλα αυτά βγαίνουν από το στόμα ενός υποτίθεται «πολιτικοποιημένου» και «προοδευτικού» καλλιτέχνη που έχει τεράστια επιρροή σε μεγάλα ακροατήρια σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ενός καλλιτέχνη που παρουσιάζεται ότι προσπαθεί να πιέσει τους ισχυρούς του πλανήτη για την καταπολέμηση της φτώχειας, της πείνας κ.α.
Παράλληλα όμως, δε διστάζει να βγαίνει φωτογραφίες χαμογελαστός, πλάι στον Κλίντον, τον Μπους και άλλους που ευθύνονται για όλα αυτά ενάντια στα οποία λέει ότι παλεύει. Επιπλέον, σύμφωνα με τις πρόσφατες αποκαλύψεις των Paradise Papers, δε διστάζει να χρησιμοποιήσει εταιρεία με έδρα τον φορολογικό παράδεισο της Μάλτας για να επενδύσει σε εμπορικό κέντρο της Λιθουανίας.
Where sexism has a name
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει το ένα «φάλτσο» μετά το άλλο. Για άλλη μια φορά γινόμαστε θεατές του διαχωρισμού σε «κοριτσίστικο» και «αγορίστικο». Και ασφαλώς στην προκειμένη περίπτωση το «κοριτσίστικο» συνεπάγεται κάτι το αρνητικό. Πραγματικά, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι ήχο έχει, ή ποια είναι η μουσική ακολουθία στην «κοριτσίστικη» μουσική.
Όπως δεν μπορούμε να καταλάβουμε από που προκύπτει ότι το ροκ είναι αντρική υπόθεση. Από πότε η ροκ σκηνή (και η οποιαδήποτε μουσική σκηνή) έγινε ένα πεδίο για να ξεχειλίζει η τεστοστερόνη και ο κύριος εκφραστής της πρέπει να είναι το αντρικό φύλο;
Αυτό όμως που κάνει τον καθένα να βγει έξω από τα ρούχα του, είναι το γεγονός ότι υπονοεί πως ο θυμός είναι ένα αντρικό προνόμιο.
Ίσα δικαιώματα στο θυμό…
Εδώ θα όφειλε ο τραγουδιστής των U2 να ήταν καλύτερα ενημερωμένος. Δεν έχει περάσει παρά 1,5 μήνας από τις 25 Νοέμβρη, την παγκόσμια μέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών, όπου χιλιάδες γυναίκες σε μια σειρά πόλεις ανά τον κόσμο βγήκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα και να παλέψουν ενάντια στο σεξισμό και τις διακρίσεις.
Οι γυναίκες έχουν εξίσου το δικαίωμα να οργίζονται όταν βλέπουν π.χ. πως στην Ευρώπη πάνω από το 50% των γυναικών έχει πέσει θύμα σεξουαλικής βίας, όταν πεθαίνουν κάθε χρόνο 3.500 γυναίκες λόγω ενδοοικογενειακής βίας, όταν στις ΗΠΑ μια στις τρεις γυναίκες χάνει τη ζωή της από το χέρι του συζύγου της, του συντρόφου της ή του πρώην άντρα της.
Στην πραγματικότητα, ο Μπόνο λέει στις γυναίκες ότι δεν έχουν θέση πάνω στη σκηνή, επειδή οι νέοι άνδρες πρέπει να εκφράσουν το θυμό τους, ενώ οι νέες γυναίκες θα πρέπει να βρίσκονται στο ακροατήριο και να θαυμάζουν τους άνδρες που παίζουν σκληρό ροκ.
Ίσως ο Bono, την επόμενη φορά που θα μιλήσει, θα πρέπει να σκεφτεί καλύτερα πριν ξεστομίσει τις σεξιστικές απόψεις του που βρομάνε φορμόλη.
