«Φίλος, πρώην υπουργός των Σαμαροβενιζέλων, με ευρύ δίκτυο επαφών στην Ευρώπη, μου διηγούνταν προ ημερών με απόγνωση το ασφυκτικό pressing που υφίστανται –οι σοσιαλιστές κυρίως– Έλληνες πολιτικοί από τους Ευρωπαίους ομολόγους τους να αποδεχθούν, να αγκαλιάσουν και –γιατί όχι;– να συνεργαστούν στο τέλος με τον ΣΥΡΙΖΑ.
»Και είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για τους Ευρωπαίους πιστωτές παράδειγμα προς μίμηση. Ένα αριστερό (λέμε τώρα…) κόμμα που εφαρμόζει υπάκουα και πρόθυμα την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη εκδοχή του μνημονίου και δεν διαμαρτύρεται κανείς. Άκρα του τάφου σιωπή. Αν οι προηγούμενοι είχαν τολμήσει να περάσουν σε νόμο την αυτόματη σύλληψη των διαδηλωτών που εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς, φαντάζεστε τι θα είχε γίνει; Θα είχε καεί η Αθήνα… Μοιάζει απίστευτο, κι όμως έγινε πράξη».
Αυτά γράφει ο γνωστός και μη εξαιρετέος («δημοσιογράφος»…) Μανόλης Καψής στο capital.gr (23.12.2017).
Τις ίδιες μέρες περίπου είδαμε τον πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση, να επιτίθεται στη ΝΔ λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι έπεσε από την κυβέρνηση επειδή έχασε την εμπιστοσύνη της Τρόικας. Τι ήθελε να πει ο Βούτσης στη ΝΔ (με κρυφή υπερηφάνεια και καμάρι); Ότι οι Ευρωπαίοι «εταίροι», δηλαδή η Τρόικα, έχουν εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση του Τσίπρα!
Η αλήθεια είναι, όπως έχει παραδεχθεί ακόμα και ο Σόιμπλε, πως ο Σαμαράς επέμενε στην Τρόικα ότι χρειαζόταν ένα διάλειμμα από τις μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια, έλεγε στους Ευρωπαίους (ο Σαμαράς) ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει χωρίς ένα διάλειμμα τη διαρκή επίθεση γιατί η κοινωνία έβραζε και κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο το ηφαίστειο ήταν αναπόφευκτο να εκραγεί! Οι Τροϊκανοί ήταν ανυποχώρητοι. Και ο Σαμαράς έπεσε.
Η Τρόικα όμως είναι όντως ευχαριστημένη με τον Τσίπρα. Τους ταλαιπώρησε μερικούς μήνες αλλά μετά έστρωσε. Και, όντως, κάνει πράγματα που ο Σαμαράς δεν μπορούσε να κάνει γιατί θα προκαλούσε έκρηξη. Η πιο μεγάλη συμβολή του Τσίπρα (στην Τρόικα) είναι ότι «γονάτισε» το κίνημα!
Ο Τσίπρας έχει διαφορετική άποψη πάνω σ’ αυτό το θέμα. Κοκορεύεται πως ο κόσμος είναι μαζί του. Βλέπετε διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, απεργίες πουθενά; Όχι! Επομένως ο κόσμος υποστηρίζει τις πολιτικές μου! Αυτό είναι το συμπέρασμα που ανταποκρίνεται στο επίπεδο σκέψης του πρωθυπουργού!
Βέβαια όπως έχουμε γράψει ξανά, ο λόγος που ο κόσμος δεν κινητοποιείται δεν είναι αυτός. Είναι ότι δεν βλέπει προοπτική στον αγώνα του. Έχει εξαντληθεί από τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, των πρώτων χρόνων των Μνημονίων, που δεν είχαν αποτέλεσμα. Στη συνέχεια στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας πως θα ανέβαινε μια κυβέρνηση που, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες, θα κάνει αυτά που υπόσχεται. Το αποτέλεσμα της εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πως αφού για 6 μήνες δεν ήξερε που του πήγαιναν τα τέσσερα, στη συνέχεια (σύμφωνα με τον Τσίπρα) για όλα έφταιγε ο Βαρουφάκης… (το ότι αυτός διάλεξε τον Βαρουφάκη για υπουργό είναι ένα άλλο θέμα, άσχετο με τη συζήτηση αυτή…). Τελικά ο Τσίπρας κατάφερε να εμπλουτίσει το διεθνές λεξιλόγιο με μια νέα λέξη, την «kolotoumpa».
Ο Τσίπρας και οι συνακόλουθοί του παρουσιάζουν την εξομάλυνση των σχέσεων τους με την Τρόικα, σαν κατάκτηση. Ο μόνος «άθλος» του Τσίπρα είναι ότι υποτάχθηκε, ότι κατάφερε να περάσει τα μέτρα και τις πολιτικές της Τρόικα εκεί που ο Σαμαράς δεν μπορούσε. Αυτό ναι, δικαιούται να το καυχιέται.
Πώς να μην είναι χαρούμενη η Τρόικα με τον Τσίπρα. Η Μέρκελ τον συμπαθεί, ο Σόιμπλε τον παινεύει, ο Ντάιζελμπλουμ τον θαυμάζει, στη Γαλλία του απονέμανε τιμές και βραβεία… Ο Τσίπρας είναι ένα καταπληκτικό παιδί… είναι δικό τους παιδί.
Κι αυτοί τον φοβόντουσαν… τι χαζοί. Νόμιζαν πως ήταν ένας Μπολσεβίκος και το λέγανε και δημόσια. Φοβόντουσαν πως θα τους έκανε την Ευρωζώνη άνω κάτω. Πως θα προκαλούσε κύματα συμπάθειας στις χώρες τους και η κοινή γνώμη θα στρεφόταν εναντίον τους. Πως θα έδινε το παράδειγμα με κίνδυνο να ακολουθήσουν κι άλλοι. Εξάλλου αυτός τους απειλούσε δημοσίως. Κρατάμε ένα πυρηνικό όπλο στα χέρια μας έλεγε – αν μας διώξετε από το ευρώ θα καείτε μαζί μας στην κόλαση…
Χαζομάρες! Μια χαρά παιδί ήταν ο Αλέξης. Κι όπως κάθε παιδί στα νεανικά του κάνει και καμιά βλακεία, λέει και καμιά κουβέντα παραπάνω… Μετά συνέρχεται και σοβαρεύει
