Της Κατερίνας Κλείτσα
Σε όλη την περίοδο μετά την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, αλλά και μετά την εύρεση της σορού του, παρακολουθούμε μία πληθώρα «συγκινημένων και σοκαρισμένων» να καταδικάζουν το bullying και να κάνουν ολόκληρες αναλύσεις για την επιθετικότητα των νέων και τη μάστιγα της εποχής. Βλέπουμε αφιερώματα για το bullying στα δελτία ειδήσεων, οργή και πόνο στα social media για το «πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν οι νέοι», την Ανίτα Πάνια (ναι, την ίδια που έχει ξεφτιλίσει δεκάδες ανθρώπους στις εκπομπές της και έχει δηλώσει για τα τρανς άτομα «Μα όταν επιλέξεις να είσαι τραβεστί, δε διαλέγεις να είσαι για κράξιμο;») να βουρκώνει, την Χρυσή Αυγή να βγάζει ανακοίνωση ενάντια στο bullying (ίσως γιατί θεωρεί πως μία επίθεση αν δεν καταλήξει σε δολοφονία είναι «μισή δουλειά»…) κοκ.
Όλοι όσοι καταπιάνονται με το θέμα, είτε με τις καλύτερες προθέσεις, είτε υποκριτικά για τις ανάγκες της τηλεθέασης, αποφεύγουν να πιάσουν στα χέρια τους την «καυτή πατάτα» των λόγων που ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βασανιζόταν από τους συμφοιτητές του: Το γεγονός ότι τον «κατηγορούσαν» για ομοφυλόφιλο (ανεξάρτητα από το αν ήταν ή όχι, πράγμα το οποίο δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε με βεβαιότητα) και τον τιμωρούσαν που δεν ήταν «αρκετά άντρας» για τα πρότυπα που είχαν στο μυαλό τους, αλλά και του συνόλου της κοινωνίας.
Αυτή η πραγματικότητα, δεν ειπώθηκε καθαρά πουθενά!
Υπήρξαν υπονοούμενα στα social media, υπήρξε η προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Βαγγέλης σαν «ευαίσθητο παιδί», αλλά κανένας δεν είπε τα πράγματα με το όνομα τους: οι συμφοιτητές του Βαγγέλη θεώρησαν πως είναι ομοφυλόφιλος, τον δίκασαν για αυτό και τον καταδίκασαν σε ισόβια βασανιστήρια τα οποία τερμάτισε ο ίδιος ο Βαγγέλης, τερματίζοντας την ζωή του.
Ο διευθυντής της σχολής, η οικογένεια του Βαγγέλη, οι καθηγητές και οι συμφοιτητές του δε μπορεί παρά να γνώριζαν την αλήθεια. Όμως δε μίλησαν!
Δε μίλησαν γιατί είναι πολύ πιο «εύκολο» για τον διευθυντή της σχολής ή/και τους καθηγητές να ευαισθητοποιηθούν και να υπερασπιστούν ένα παιδί που τραμπουκίζεται γιατί φοράει γυαλιά ή έχει παραπάνω βάρος από ένα παιδί που «φαίνεται» ομοφυλόφιλο, σε μία κοινωνία που είναι «ποτισμένη» εδώ και χρόνια από ομοφοβική προπαγάνδα:
- Έναν χρόνο πριν, η τότε κυβέρνηση αρνήθηκε να αναγνωρίσει ακόμα και το «σύμφωνο συμβίωσης» (πόσο μάλλον τον γάμο) ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια, ακόμα και μετά από πρόστιμα της Ε.Ε. που κατά τα άλλα υπάκουγε πιστά.
- Ο υπ. Δικαιοσύνης της ίδιας κυβέρνησης είχε δηλώσει πως δεν συζητάει καν το θέμα του γάμου ομοφυλοφίλων.
- Ο πρώην δήμαρχος Πειραιά έχει δηλώσει ότι δεν εμπιστεύεται τους ομοφυλόφιλους στον δημόσιο βίο.
- Ο Μητροπολίτης Άνθιμος, έχει χαρακτηρίσει τους ομοφυλόφιλους «σκυλιά».
Και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον…
Δε μίλησαν γιατί είναι πολύ πιο «εύκολο» για τα κανάλια να προβάλλουν την εικόνα του «καλού και ευαίσθητου παιδιού» από το να πουν ωμά την αλήθεια για τους λόγους που βασανιζόταν ο Βαγγέλης όταν:
- Το ΕΣΡ κόβει πρόστιμα για φιλιά μεταξύ ομοφυλόφιλων
- Το κρατικό κανάλι έχει «κόψει» ερωτική σκηνή σειράς ανάμεσα σε δύο άντρες
- Οι διαφημίσεις, οι σειρές, οι ζωντανές εκπομπές (στην πλειοψηφία τους) παρουσιάζουν τα ΛΟΑΤ άτομα σαν «καρικατούρες» που αξίζουν χλευασμό και σε καμία περίπτωση δεν αξίζουν ίση αντιμετώπιση και, εφόσον χρειαστεί, την υπεράσπιση μας.
Και τέλος, δε μίλησαν γιατί είναι πολύ πιο «εύκολο» για την οικογένεια να αρνείται να πει –και να δεχτεί– τις πραγματικές αιτίες που το παιδί της αγνοείται, όταν γνωρίζει πως θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ομοφοβία. Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία σαν κάτι «βρώμικο», κάτι που φαίνεται από δηλώσεις του θείου του Βαγγέλη όσο αυτός αγνοούνταν:
«Με μυθεύματα και παραμύθια δε βοηθούν την κατάσταση, να το γνωρίζουν αυτοί που λένε ή αφήνουν να εννοούνται τέτοια πράγματα. Τα σενάρια περί σεξουαλικής κακοποίησης είναι προϊόν επιστημονικής φαντασίας. Ο Βαγγέλης είναι καθαρό παιδί. Αν μου προέκυπτε κάτι τέτοιο θα το έλεγα από την αρχή, ξέρω τι παιδί έχουμε, δεν περιμένω από το καθένα να μου πει τι είναι ο Βαγγέλης».
Για να μην υπάρξουν επόμενοι «Βαγγέληδες» πρέπει να επιλέξουμε τον δύσκολο δρόμο!
Ο δύσκολος δρόμος περιλαμβάνει καταρχήν να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και στη συνέχεια να δίνουμε καθημερινό αγώνα ενάντια στην ομοφοβία, τις διακρίσεις και τον σεξισμό.
