Η Κιμ Μποκ Ντονγκ πέθανε σε ηλικία 92 ετών. Έζησε μια ζωή μεγάλη σε διάρκεια, αλλά κάθε άλλο παρά ευχάριστη και δημιουργική, τουλάχιστον κατά τα νεανικά της χρόνια. Η Κιμ ήταν ένα από τα χιλιάδες κορίτσια και νεαρές γυναίκες που κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου εξωθήθηκαν στην πορνεία από τον ιαπωνικό στρατό. Η κηδεία της μετατράπηκε σε οργισμένη διαδήλωση, με τον κόσμο που την παρακολούθησε να απαιτεί από τις ιαπωνικές αρχές να αναγνωρίσουν επιτέλους τα εγκλήματα που συντελέστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και να ζητήσουν συγνώμη από τις γυναίκες που κακοποίησαν.
Η ιστορία της Κιμ
Η Κιμ ήταν μόλις 14 χρονών όταν Ιάπωνες στρατιώτες εμφανίστηκαν στο σπίτι της, στην πόλη Γιάνγκσαν της Νότιας Κορέας. Απαίτησαν να πάρουν μαζί τους το κορίτσι, για να δουλέψει υποτίθεται «σε εργοστάσιο», απειλώντας την οικογένεια. Τη μετέφεραν σε ένα από τα πορνεία που εξυπηρετούσαν τις «ανάγκες» του ιαπωνικού στρατού στην Κίνα, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν, τη μετακίνησαν σε διάφορες άλλες περιοχές. Λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στη χώρα της, όπου για δεκαετίες κρατούσε την ιστορία της κρυφή. Όταν όμως βρήκε τη δύναμη να μιλήσει γι’ αυτή, αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα για την ηθική δικαίωση των περίπου 200.000 γυναικών που βρέθηκαν όπως και η ίδια στους λεγόμενους «σταθμούς ανακούφισης» των Ιαπώνων στρατιωτών.
Σε αυτό τον αγώνα δεν ήταν μόνη. Μέσα στη δεκαετία του ’80, πολλές γυναίκες θύματα του ιαπωνικού στρατού, όχι μόνο από την Κορέα, αλλά και από τις Φιλιππίνες, άρχισαν να περιγράφουν τα βασανιστήριά τους και να βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας δικαιοσύνη. Πέρα από τα ίδια τα θύματα, στον αγώνα μπήκαν και νεότερες γυναίκες, που ανά τακτά διαστήματα διαδηλώνουν κρατώντας στα χέρια τους φωτογραφίες των γυναικών που απήχθησαν από τον ιαπωνικό στρατό, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν πλέον πεθάνει.
Παρά το γεγονός ότι αρκετές δεκαετίες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δόθηκαν χρηματικές αποζημιώσεις στα θύματα, το ιαπωνικό κράτος δεν ανέλαβε ποτέ την πλήρη ευθύνη για το βασανισμό τους και ποτέ δεν απολογήθηκε επίσημα. Ακόμη και σήμερα, υπάρχει στην Ιαπωνία ένα μαζικό ρεύμα αρνητών αυτών των εγκλημάτων, το οποίο επιμένει πως οι γυναίκες που δούλευαν στους «σταθμούς ανακούφισης» βρέθηκαν εκεί με τη θέλησή τους.
Μια ιστορία που δε θα ξεχαστεί
Αν στις μέρες μας τα περιστατικά κακοποίησης, σεξουαλικής παρενόχλησης, βιασμών, trafficking, είναι μια καθημερινή πραγματικότητα για αμέτρητες γυναίκες διεθνώς, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο αυτά πολλαπλασιάζονται σε περιόδους και περιοχές με πολεμικές συγκρούσεις. Η ιστορία της Κιμ, όπως και ο αγώνας της για δικαίωση δε θα ξεχαστούν. Είναι μια ακόμη πηγή έμπνευσης και δύναμης για τα κινήματα του σήμερα, που εξακολουθούν να παλεύουν για πραγματική ισότητα, για τον τερματισμό της γυναικείας καταπίεσης, για έναν κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης.
