Από την εφημερίδα Ιζουι Λαμπασαμπένζι (Izwi Labasebenzi) του «Εργατικού και Σοσιαλιστικού Κόμματος» (WΑSP) – τμήματος της CWI στη Νότια Αφρική.
Επιμέλεια: Νίκος Κοκκάλης
Ο νοτιοαφρικάνικος καπιταλισμός αποδεικνύει καθημερινά ότι αδυνατεί βγάλει την οικονομία από την κρίση και την κοινωνία από τη μαζική ανεργία και τη φτώχεια. Με αιχμή τον ιδιωτικό τομέα και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα αυτές στο χώρο της εξόρυξης μεταλλευμάτων, οι επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων εντείνονται.
Οι ιδιοκτήτες των ορυχείων και των μεταλλευτικών εταιρειών έχουν ανακοινώσει την περικοπή δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Απειλούν με την απώλεια 52.000 θέσεων εργασίας μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια και αξιοποιούν αυτό το «ενδεχόμενο» προκειμένου να αρνηθούν κάθε αύξηση που διεκδικούν οι εργαζόμενοι των ορυχείων στους πενιχρούς μισθούς τους.
Η στάση της κυβέρνησης
Το κυβερνών ANC (Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο) που έχει αριστερές καταβολές, γνωρίζει ότι το πολιτικό κόστος που θα πληρώσει εάν απλά κάθεται και παρακολουθεί την περαιτέρω φτωχοποίηση των εργατικών στρωμάτων θα είναι βαρύ. Ιδιαίτερα όσο πλησιάζουν οι τοπικές εκλογές του 2016, η κυβέρνηση ανησυχεί όλο και περισσότερο για την αυξανόμενη οργή της κοινωνίας.
Από την άλλη μεριά όμως, ο ρόλος που έχει αναλάβει διαχρονικά δεν της επιτρέπει να υποστηρίξει τους εργαζόμενους. Αν και κατά καιρούς στρέφεται -στα λόγια- ενάντια στους εργοδότες του μετάλλου και των ορυχείων, η κυβέρνηση του ANC είναι αποφασισμένη να βρει μια λύση που τελικά θα προστατεύει τα κέρδη και τις περιουσίες των αφεντικών ενάντια στους εργαζόμενους και τις διεκδικήσεις τους.
Το γεγονός ότι η θέση της κυβέρνησης είναι με τη μεριά των εργοδοτών γίνεται ακόμα περισσότερο καθαρό αν δει κανείς τα παρακάτω δεδομένα: μέσω της δημόσιας «Εταιρείας Βιομηχανικής Ανάπτυξης» (IDC) είναι ο βασικός μέτοχος της μεταλλευτικής εταιρίας SCAW, η οποία ανακοίνωσε πρόσφατα 1.000 απολύσεις, ενώ ταυτόχρονα της ανήκει ένα μεγάλο μερίδιο της πολυεθνικής του μετάλλου ArcelorMittal στη χώρα, η οποία απειλεί να κλείσει το εργοστάσιο της στην πόλη Vereenijing.
Κοινώς, η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν ένας οποιοσδήποτε καπιταλιστής!
Η ηγεσία των συνδικάτων
Την ίδια ώρα, οι ηγέτες των συνδικάτων στην ουσία βοηθούν την κυβέρνηση στη στήριξη των αφεντικών.
Τον περασμένο Αύγουστο τα συνδικάτα (τόσο του μετάλλου, όσο και των ορυχείων) υπέγραψαν συμφωνίες που κινούνται στη λογική της συνεργασίας με τα αφεντικά, προκειμένου να βρεθούν «λύσεις» στα πλαίσια πάντα της παραδοσιακής λειτουργίας του συστήματος που καθορίζει τη σχέση εργοδοτών – εργαζομένων.
Τα μέσα ενημέρωσης, που ελέγχονται από τα ίδια αφεντικά είναι γεμάτα άρθρα που υμνούν αυτές τις συμφωνίες! Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κρύψουν το πόσο ευχαριστημένοι είναι με τις ηγεσίες των συνδικάτων!
Καμία από τις συμφωνίες αυτές δεν προβλέπει το σταμάτημα των απολύσεων, ή έστω τον περιορισμό τους. Μάλιστα, εκπρόσωπος της SCAW δήλωσε ότι οι απολύσεις είναι αναπόφευκτες και περιμένει άλλες 10.000 μέσα στο χρόνο.
Στην πραγματικότητα οι ηγεσίες των συνδικάτων έχουν αποδεχτεί τη λογική ότι «τα “προβλήματα” των αφεντικών είναι προβλήματα των εργατών». Έτσι, βάσει και της τελευταίας συμφωνίας, τα συνδικάτα θα συνεργάζονται με τα αφεντικά για να πετύχουν «μεγαλύτερη παραγωγικότητα», και να συντελεστούν αλλαγές στις λεγόμενες «μη ελαστικές μορφές εργασίας». Με τον τρόπο αυτό στην ουσία θα ενισχύουν τις πολιτικές των εργοδοτών, που στόχο έχουν τη μείωση του προσωπικού στον κλάδο του μετάλλου και των ορυχείων και την ισχυροποίηση της θέσης τους απέναντι στους εργαζόμενους.
Χρειάζεται άμεση απάντηση!
Με αυτά τα δεδομένα χρειάζεται άμεση και δυναμική απάντηση από την πλευρά των εργαζομένων.
Το εργατικό κίνημα της Νότιας Αφρικής, ιδιαίτερα το κομμάτι του που σχετίζεται με τα ορυχεία, έχει δώσει τα τελευταία χρόνια σκληρούς, νικηφόρους αγώνες ενάντια στους ιδιοκτήτες των μεταλλευτικών εταιρειών.[1]
Υπό το βάρος της παρούσας επίθεσης, αυτή η ισχυρή παράδοση πρέπει να βγει στην επιφάνεια και να αξιοποιηθεί, προκειμένου να σωθούν οι θέσεις εργασίας που απειλούνται, αλλά και να διεκδικηθούν ανθρώπινοι μισθοί και συνθήκες εργασίας, να παρθούν πίσω όλες οι κατακτήσεις που τα αφεντικά των ορυχείων καταργούν με κάθε ευκαιρία.
Αυτό απαιτεί δυναμικές κινητοποιήσεις από τους εργαζόμενους. Προκειμένου να υπερασπιστούν τις δουλειές τους, είναι απαραίτητη η συνεργασία των εργαζόμενων στα ορυχεία με τους μεταλλεργάτες, η συντονισμένη δράση, η οργάνωση κλαδικών εθνικών απεργιών, η διοργάνωση καταλήψεων στους χώρους εργασίας για να αποφευχθεί το κλείσιμο τους από τους εργοδότες κοκ.
