Από το site της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, socialistworld.net (στην οποία συμμετέχει το Ξεκίνημα)
Από τον περασμένο Απρίλη, η Νικαράγουα βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό. Αιτία της μαζικής κοινωνικής αναταραχής ήταν η προσπάθεια της κυβέρνησης και του ΔΝΤ να περάσουν βάρβαρα μέτρα λιτότητας, ιδιαίτερα γύρω από το ασφαλιστικό σύστημα. Το βασικό σχέδιο ήταν από τη μια μεριά να μειωθούν οι συντάξεις και από την άλλη να αυξηθούν οι εισφορές των ασφαλισμένων.
Η απάντηση από την πλευρά της κοινωνίας ήταν ένα μαζικό κίνημα αντίστασης ενάντια στα μέτρα. Η άγρια καταστολή της κυβέρνησης Ορτέγκα ενάντια στο κίνημα, έχει μέχρι στιγμής οδηγήσει σε πάνω από 400 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες και εξαφανισμένους. Τόσο η κρατική καταστολή, όσο και η δράση παραστρατιωτικών οργανώσεων, θυμίζουν την εποχή της δικτατορίας Σομόζα.
Το μόνο όμως που κατάφερε το κύμα καταστολής ήταν να εξαγριώσει ακόμη περισσότερο το κίνημα, μετατρέποντάς το σε ένα γενικό ξεσηκωμό που αγκάλιασε ολόκληρη την κοινωνία, από τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, μέχρι τις ιθαγενικές κοινότητες, τους αγρότες, αλλά και τους φτωχούς των πόλεων.
Σύντομα μετά τις εξαγγελίες για τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει. Ήταν όμως πολύ αργά. Η κοινωνική έκρηξη είχε πλέον μετατραπεί στην έκφραση της συσσωρευμένης οργής όλων των προηγούμενων χρόνων εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση Ορτέγκα.
Η αποσύνθεση του FSLN (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Σαντινίστας)
Σήμερα, δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα από την οργάνωση που καθοδήγησε την επανάσταση που ανέτρεψε τη δικτατορία Σομόζα το 1979. Το FSLN κυβερνάει τη χώρα από το 2006 και έχει μετατραπεί πλήρως σε ένα εργαλείο εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Παράλληλα, ο ίδιος ο Ορτέγκα και η κυβέρνησή του, έχουν μετατραπεί σε νεόπλουτους ολιγάρχες.
Από την ανατροπή του Σομόζα και έπειτα, η κυβέρνηση Ορτέγκα και το FSLN σταμάτησαν στη μέση του δρόμου ως προς την εφαρμογή των επαναστατικών τους καθηκόντων. Οι αυταπάτες τους για «μικτή» οικονομία άνοιξαν το δρόμο για ένα διαρκές σαμποτάζ από την πλευρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στα πλαίσια του οποίου εντάσσεται και η δημιουργία των παραστρατιωτικών δυνάμεων των «Κόντρας».
Η επιθετική πολιτική των ιμπεριαλιστών από τη μία και τα λάθη των Σαντινίστας που υιοθέτησαν μια «πραγματιστική» οικονομική πολιτική από την άλλη, οδήγησαν τελικά στην ήττα τους και την επιστροφή της Δεξιάς στην εξουσία το 1990. Στη συνέχεια, ο Ορτέγκα έχασε άλλες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, το 1996 και το 2001.
Όταν επανήλθαν στην εξουσία το 2006, ο Ορτέγκα και η ηγεσία του FSLN είχαν πλέον ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και διατηρούσαν στενή συνεργασία με την ολιγαρχία της χώρας.
Το οικονομικό μοντέλο που ακολούθησε ο Ορτέγκα, ήταν βασισμένο σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα τομέων της οικονομίας όπως η αγροτική παραγωγή, οι εξορύξεις και η αλιεία σε ξένα κεφάλαια. Έτσι, η εξάρτηση της οικονομίας της χώρας από τον ιμπεριαλισμό βάθυνε, ενώ την ίδια ώρα οι παλιοί Σαντινίστας έγιναν οι νέοι προνομιούχοι, νεόπλουτοι υπάλληλοι του διεθνούς κεφαλαίου.
Σήμερα, η Νικαράγουα είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, με το μισό περίπου πληθυσμό να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει το 68% στις αγροτικές περιοχές.
Ένας δίκαιος αγώνας
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η αντίσταση ενάντια στις μεταρρυθμίσεις Ορτέγκα, όπως και ενάντια στο σύνολο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της αυταρχικής του διακυβέρνησης, είναι απόλυτα δίκαιη και χρειάζεται τη διεθνιστική αλληλεγγύη των κινημάτων και της Αριστεράς από ολόκληρη τη Λατινική Αμερική και ολόκληρο τον πλανήτη.
Η κυβέρνηση κάνει χρήση αριστερής, ή αντιιμπεριαλιστικής ρητορικής, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τη μνήμη της επανάστασης του 1979! Την ίδια ώρα όμως, παίζει το παιχνίδι της δεξιάς και του ιμπεριαλισμού! Αμέτρητοι παλιοί αυθεντικοί μαχητές των Σαντινίστας, έχουν απαρνηθεί πλέον τον Ορτέγκα!
Είναι καθαρό ότι δεν μπορεί να υπάρχει καμία αυταπάτη, καμία ανοχή ή συμμαχία με την κυβέρνηση Ορτέγκα, ιδιαίτερα μετά την άγρια καταστολή, τους νεκρούς, τους τραυματίες, του κινήματος. Η κυβέρνησή του πρέπει να ανατραπεί, την ίδια στιγμή που πρέπει παράλληλα προχωρήσει το χτίσιμο μιας νέας, πραγματικής εναλλακτικής Αριστεράς για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους.
Ανάγκη για ανεξάρτητους αγώνες από τα κάτω
Ρόλος της Αριστεράς είναι να ενισχύσει την ανεξάρτητη ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης και των φτωχών. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι φοιτητές, οι αγρότες, οι ιθαγενείς, οι γυναίκες, μπορούν να βασιστούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις και στις δικές τους ανεξάρτητες οργανώσεις. Και οι αγώνες αυτοί πρέπει να είναι δημοκρατικά οργανωμένοι, με εκλεγμένες επιτροπές και συντονισμό σε τοπικό και πανεθνικό επίπεδο. Μόνο πάνω σε αυτή τη βάση μπορεί να χτιστεί μια εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση Ορτέγκα, την παραδοσιακή δεξιά και τον ιμπεριαλισμό. Χωρίς αυτά τα στοιχεία, το κίνημα θα υποστεί νέες ήττες.
