Με μια «σαρωτική νίκη» που δεν προκάλεσε καμία έκπληξη (λαμβάνοντας το 87% των ψήφων και ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο), ο Β. Πούτιν εξασφάλισε άλλη μια θητεία, την πέμπτη στη σειρά, ως πρόεδρος της Ρωσίας. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν από τις υψηλότερες που έχουν καταγραφεί, φτάνοντας το 74% του εκλογικού σώματος.
Το μεγάλο ποσοστό συμμετοχής δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση, αφού η εκλογική διαδικασία κράτησε τρεις μέρες και υπήρχε η δυνατότητα ηλεκτρονικής ψήφου για τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Στον δημόσιο τομέα, η συμμετοχή των εργαζομένων στις εκλογές παρακολουθούνταν στενά από τους προϊσταμένους.
Εξάλλου, τόσο το ίδιο το ποσοστό, όσο και το γεγονός ότι ο βασικός αντίπαλος του Πούτιν, Α. Ναβάλνι, πέθανε «μυστηριωδώς» στη φυλακή περίπου έναν μήνα πριν, δίνουν μια εικόνα για το πόσο «ελεύθερες» και «δημοκρατικές» ήταν αυτές οι εκλογές. Παρόλα αυτά, πρέπει να πούμε ότι οι διαρκείς επιθέσεις των ιμπεριαλιστών της Δύσης προς τον Πούτιν τον έχουν ουσιαστικά βοηθήσει να συσπειρώσει ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος, καθώς παρουσιάζεται σαν «αγωνιστής κατά της αποικιοκρατίας».
Ο αυταρχισμός του καθεστώτος πάντως, δεν εξαντλείται στις δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, αλλά έχει ως βασικό στόχο το σύνολο της ρωσικής κοινωνίας, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, κάθε άνθρωπο που παλεύει για δημοκρατικά δικαιώματα.
Στη Ρωσία του Πούτιν κάθε διαμαρτυρία διώκεται, το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση καταπατάται συστηματικά, ενώ η καταπίεση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων είναι βασική πολιτική του κράτους. Ιδιαίτερα μετά την εισβολή στην Ουκρανία, κάθε έκφραση διαφορετικής άποψης τόσο γύρω από το θέμα του πολέμου, όσο και συνολικά των πολιτικών που εφαρμόζει το καθεστώς, διώκεται με αγριότητα.
Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια των εκλογών δεν έλειψαν οι διαμαρτυρίες, με πολλούς ψηφοφόρους να συγκεντρώνονται έξω από τα εκλογικά κέντρα σε συγκεκριμένη ώρα προκειμένου να προκαλέσουν συνωστισμό, σε ένα είδος μαζικών «ραντεβού» που αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση ως «παράνομες συγκεντρώσεις».
Οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις είχαν καλεστεί από το περιβάλλον του Ναβάλνι, ο οποίος βέβαια, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν ακραίο εθνικιστή, του οποίου η βασική διαφορά με τον Ρώσο πρόεδρο είναι ότι δεν κατάφερε ποτέ να βρεθεί στη θέση του. Σε δηλώσεις του πριν από αρκετά χρόνια είχε παρομοιάσει τους μουσουλμάνους με κατσαρίδες που πρέπει να εξολοθρευτούν, ενώ μιλούσε για μαζικές απελάσεις μεταναστών από την κεντρική Ασία. Βέβαια, το ότι ήταν για μεγάλο διάστημα ο βασικός αντίπαλος του Πούτιν, ήταν αρκετό για να παρουσιάζεται από τις δυτικές κυβερνήσεις και την πλειοψηφία των ΜΜΕ ως «ηρωικός μαχητής της ελευθερίας και της δημοκρατίας»…
