Της Ελένης Μήτσου
Η Κυριακάτικη «Αυγή» της 9ης Νοέμβρη αποκάλυψε ότι υπάρχει έγγραφο της Τρόικα με το οποίο απαιτεί από το 2015 κατάργηση μιας σειράς βασικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, η Τρόικα ζητά:
- κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων
- κατάργηση των εργατικών κέντρων
- οι απεργίες να είναι νόμιμες μόνο αν έχει ψηφίσει υπέρ το 50% +1 του συνόλου των εργαζομένων σ’ έναν κλάδο
- επαναφορά του λοκ άουτ (ανταπεργία των εργοδοτών)
Με το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε ύφεση τα τελευταία 2 χρόνια και την πλειοψηφία των εργαζομένων να νιώθουν ηττημένοι και να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αλλαγή στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, κυβέρνηση και Τρόικα αντιλαμβάνονται ότι είναι κατάλληλη (γι’ αυτούς) ώρα να καταφέρουν το επόμενο μεγάλο κτύπημα: να αλλοιώσουν τις δομές και τους «κανόνες» των συνδικάτων σε τέτοιο βαθμό, που όταν το ελληνικό εργατικό κίνημα αρχίσει να ανακάμπτει και να μπαίνει ξανά στο δρόμο του αγώνα, να μην μπορεί να οργανωθεί και να προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις.
Κυβέρνηση και Τρόικα «βλέπουν μπροστά»
Κυβέρνηση και Τρόικα βλέπουν μπροστά. Και βλέπουν κάτι που το ελληνικό εργατικό κίνημα, μέσα στην σημερινή απογοήτευση του, δεν μπορεί να δει. Ότι, δηλαδή, το κίνημα θα «ξανασηκωθεί», πιο μαζικό και πιο οργισμένο, για να πάρει πίσω αυτά που του έχουν κλέψει οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και λοιποί μεγαλοεπιχειρηματίες –ντόπιοι και ξένοι– μέσα στα χρόνια του Μνημονίου.
Γι’ αυτό κυβέρνηση και Τρόικα προετοιμάζονται από σήμερα, προσπαθώντας να βάλουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα εμπόδια στους αγώνες του αύριο!
Πρωτοβάθμια: ζωντανά κύτταρα
Κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων σημαίνει κατάργηση του πιο ζωντανού κυττάρου του συνδικαλισμού. Σημαίνει κατάργηση του συνδικαλιστικού επιπέδου απ’ όπου μπορούν να ξεκινήσουν ανατροπές. Στο πρωτοβάθμιο σωματείο οι εργαζόμενοι «γνωρίζονται» – εκεί ξεχωρίζει πιο εύκολα ποιος συνδικαλιστής είναι αγωνιστής και ποιος ξεπουλάει τους αγώνες, ποιος είναι εκεί για να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους και ποιος είναι το «λαμόγιο».
Η Αριστερά κερδίζει έδαφος στα πρωτοβάθμια
Την ίδια στιγμή, τα τελευταία χρόνια η Αριστερά κερδίζει έδαφος σε όλο και περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία. Είναι βέβαια μακριά ακόμα από το να ελέγχει την πλειοψηφία τους και δεν έχει καταφέρει ακόμα να νικήσει τους μηχανισμούς των παρατάξεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Έτσι οι δευτεροβάθμιες και κυρίως οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές ενώσεις (ομοσπονδίες, ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ) παραμένουν στα χέρια των συνδικαλιστικών παρατάξεων της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Καταργώντας λοιπόν τα πρωτοβάθμια σωματεία η κυβέρνηση και η Τρόικα ανακόπτουν ή επιβραδύνουν την αλλαγή συσχετισμών και ισχυροποιούν τους σημερινούς μηχανισμούς των Ομοσπονδιών, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Κάτι ήξερε ο Κολλάς…
Αξίζει πάντως να σημειώσουμε πως αντίστοιχες προτάσεις για κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων έχουν γίνει από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αρκετά πριν το ζητήσει η Τρόικα. Χαρακτηριστικό είναι ένα άρθρο του Ανδρέα Κολλά στην «Αυγή»(!!) το 2012[1], με το οποίο προτείνει αντικατάσταση των πρωτοβάθμιων σωματείων από (δήθεν) «εργασιακά συμβούλια» συγχώνευση των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών σε Περιφερειακές Συνδικαλιστικές Ενώσεις και αντικατάσταση – λίγο πολύ – των συνελεύσεων… με δημοψηφίσματα (δείτε την απάντηση του «Ξ»[2]).
Πιθανός ελιγμός;
Την ίδια στιγμή βέβαια πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο το αίτημα για κατάργηση των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και Εργατικών Κέντρων να είναι ο «λαγός» για να μπορέσει η κυβέρνηση να επιβάλει αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις για απεργίες καθώς και το λοκ-άουτ.
Λέγοντας «αποφύγαμε τα χειρότερα» και «σώσαμε τα σωματεία και τα εργατικά κέντρα» οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές θα επιτρέψουν στην ουσία στην κυβέρνηση να προχωρήσει στην πράξη σε συρρίκνωση του δικαιώματος της απεργίας για τους εργαζόμενους και στην επαναφορά του δικαιώματος του εκβιασμού από την πλευρά των εργοδοτών – αυτό είναι πρακτικά το λοκ-άουτ.
50%+1 κάνει την απεργία σχεδόν αδύνατη
Η λήψη απόφασης για απεργία μόνο αν έχει ψηφίσει υπέρ το 50%+1 του συνόλου των εργαζομένων ενός κλάδου κάνει την λήψη απόφασης για απεργία πρακτικά αδύνατη στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Να αναφέρουμε μόνο ότι στους περισσότερους εργασιακούς χώρους είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρώσεις το σύνολο των εργαζομένων – για να μπορέσεις στη συνέχεια να έχεις πλειοψηφία του 50%+1.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι μέτρα όπως τα παραπάνω (απόλυτη πλειοψηφία για τη λήψη απόφασης για απεργία, ψήφος με επιστολή κ.α.) εισήγαγε πρώτη η Θάτσερ στον αγώνα της να συντρίψει το βρετανικό εργατικό κίνημα. Η Θάτσερ είχε με μια έννοια μια πύρρεια νίκη, γιατί τα μέτρα αυτά σήμαναν το πολιτικό της τέλος. Ωστόσο και το βρετανικό εργατικό κίνημα έκανε 20 περίπου χρόνια για να αρχίσει να στέκεται στα πόδια του μετά την επίθεση της Θάτσερ.
Η Αριστερά οφείλει να απαντήσει στη βάση κοινού σχεδίου
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει από αυτές τις απαιτήσεις της Τρόικα είναι πολύ μεγάλος.
Η Αριστερά τόσο στο πολιτικό όσο και στο συνδικαλιστικό επίπεδο οφείλει να οργανωθεί από τώρα ενάντια σ’ αυτά τα μέτρα! Οφείλει να συνεργαστεί και δώσει τη μάχη από κοινού και με σχέδιο, για να ανακόψει αυτή τη νέα επίθεση. Διαφορετικά το κόστος θα το πληρώσει όλη η Αριστερά και όλο το κίνημα.
__________________
