Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Είναι γνωστό πως όλα τα ναζιστικά/φασιστικά μορφώματα προσπαθούν να παρουσιάσουν μια εικόνα εξαιρετικά συμπαγούς πολιτικού κόμματος, σχεδόν πάντοτε μάλιστα εντελώς προσωποπαγούς χαρακτήρα – με τυφλή δηλαδή πίστη στον αρχηγό. Αυτή η εικόνα στρατιωτικής πειθαρχίας είναι εξαιρετικά σημαντική για κόμματα τέτοιου είδους για μια σειρά προφανείς λόγους.
Συνήθως, όσο τα κόμματα αυτά βρίσκονται στο περιθώριο αυτή η εικόνα ανταποκρίνεται λίγο-πολύ και στην πραγματικότητα. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα όταν μια ναζιστική/φασιστική οργάνωση βγαίνει από το περιθώριο και αποκτά μαζική ή ημιμαζική επιρροή – πολύ περισσότερο όταν “βλέπει” μπροστά της την πιθανότητα να αναλάβει την εξουσία ή να συμμετάσχει στην διακυβέρνηση.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως όλα τα φασιστικά μορφώματα που ξέφυγαν από το περιθώριο βρέθηκαν μπροστά σε διλήμματα τακτικής και στρατηγικής, με κύριο άξονα το κατά πόσο πρέπει να γίνουν πιο “μετριοπαθή” (τουλάχιστον φανερά) προκειμένου να αυξήσουν και άλλο την επιρροή τους (δηλαδή από την μια για να μην “φοβίσουν” πιθανούς ψηφοφόρους και από την άλλη για να δείξουν στο κεφάλαιο πως η δικιά τους βια είναι “ελεγχόμενη” και εξαπολύεται μόνο με δικιά του εντολή) ή να παραμείνουν “πιστά στις αρχές” – δηλαδή εξίσου εξτρεμιστικά και βίαια (στα λόγια και τις πράξεις) όσο ήταν και τα χρόνια του περιθωρίου.
Η ιστορική εμπειρία διεθνώς…
Τα παραδείγματα είναι άπειρα, με πρώτο βέβαια την εξολόθρευση όλης της ηγεσίας των SA (παραστρατιωτική οργάνωση των ναζί που συσπείρωνε σε μεγάλο βαθμό πληβειακά στρώματα) κατ’εντολή του Χίτλερ λίγο μετά την ανάληψη της ηγεσίας της Γερμανίας από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έμειναν γνωστά ως η “Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών”[1]. Αντίστοιχες εκκαθαρίσεις, διασπάσεις ή μαζικές αποχωρήσεις με βάση το δίλημμα “πεζοδρόμιο ή κοινοβούλιο” είχαμε στο παρελθόν στην Βρετανία με την διάσπαση του National Front και την δημιουργία του BNP, στην Ιταλία με την διάσπαση των δυνάμεων του παλιού MSI όταν ο Φίνι αποφάσισε να προχωρήσει σε “μετάλλαξη” και να ιδρύσει την "Εθνική Συμμαχία", στην Γαλλία με την διάσπαση στο Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν και την δημιουργία του Εθνικού Συνταγματικού Κινήματος (MNR) το 1999 κ.α. Αυτή την περίοδο, αντίστοιχα προβλήματα φαίνεται να αντιμετωπίζουν οι Σουηδοί Δημοκράτες, αφού η αποπομπή βουλευτή τους από την θέση του υπεύθυνου του τομέα δικαιοσύνης στο κοινοβούλιο εξαιτίας της δημοσιοποίησης βίντεο που τον έδειχνε να επιτίθεται φραστικά σε μετανάστη μαζί με δημοτικούς σύμβουλους του κόμματος, έδωσε λαβή σε πολλά στελέχη να μιλήσουν για "υποταγή στα ΜΜΕ"[2].
…και μια σειρά “περίεργες” συμπτώσεις στην Ελλάδα
Φαίνεται πως αντίστοιχες διεργασίες έχουμε ήδη και στην Ελλάδα στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Μια σειρά γεγονότα, κείμενα και δηλώσεις όλη την τελευταία περίοδο το πιστοποιούν.
Η αρχή έγινε στα τέλη Φλεβάρη, όταν αποχώρησε από την Χρυσή Αυγή ο Ι. Μπίμπος, στέλεχος στα Ιωάννινα και πρώτος σε σταυρούς υποψήφιος βουλευτής στις τελευταίες δυο εκλογικές αναμετρήσεις. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε τότε κατηγορούσε την ηγεσία της Χρυσής Αυγής ότι χτίζει πολιτικές καριέρες στα αθηναϊκά σαλόνια στις πλάτες του λαού και συγκεκριμένα τα τοπικά της στελέχη (φωτογραφίζοντας έτσι τον Γιαννιώτη βουλευτή επικρατείας Παππά) ότι στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις
"ήταν κρυμμένοι σαν τα ποντίκια στα σπιτάκια τους"[3]
Στην συνέχεια είχαμε το “κατάβρεγμα” που επιφύλασσαν Χανιώτες αντιφασίστες στον γραμματέα του πυρήνα Χανίων – και όπως όλα έδειχναν μέχρι τότε ν.2 σε επίπεδο Κρήτης και κολλητό του Σ. Καρεφυλλάκη, περιφερειάρχη Κρήτης της Χ.Α. – Σ. Βλαμάκη και την επακόλουθη διαγραφή του από το κόμμα[4].
Ακολούθησαν οργισμένα μηνύματα του Βλαμάκη στο facebook που κατηγορούσε διάφορους για "ψευτοεθνικισμό" και ότι "έψαχναν αφορμή για να τον φάνε". Έκτοτε, φροντίζει ανελλιπώς κάθε τόσο να γράφει στην σελίδα του αόριστα για "ρουφιάνους", να ανεβάζει ορισμένα βίντεο της Χρυσής Αυγής και να ξεκαθαρίζει πως
"αυτοί που τον κατηγορούν ως εχθρό της Χρυσής Αυγής είναι καλύτερα να κοιτάξουν στον καθρέφτη τους"[5].
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο site της Χρυσής Αυγής Κρήτης δυο μέρες μετά το πέταγμα του Βλαμάκη στην θάλασσα με τίτλο "Περί διαγραφών στην Κρήτη και γενικότερα". Το κείμενο αυτό που δεν έφερε καμία υπογραφή (ούτε ατόμου, ούτε της Περιφερειακής Διοίκησης Κρήτης, ούτε κεντρικά της Χρυσής Αυγής) ανέφερε σε γενικές γραμμές πως μια σειρά καιροσκόποι έχουν εισβάλλει στις τάξεις της Χρυσής Αυγής τον τελευταίο χρόνο και σε πολλές περιπτώσεις έχουν καταφέρει να αναδειχτούν και στα 5μελη συμβούλια των τοπικών οργανώσεων – φαινόμενο που δεν θα γίνει ανεκτό και θα παταχθεί. Η ανακοίνωση αυτή “κατέβηκε” δυο-τρεις μέρες αργότερα[6].
Μερικές μέρες αργότερα, στην Λαμία αυτή την φορά, μπορεί να μην είχαμε διαγραφές, αλλά είχαμε ένα πολύ ηχηρό “άδειασμα” από πλευράς ηγεσίας της Χρυσής Αυγής στον Α.Γκλέτσο, βουλευτή για ενάμιση μήνα από τον Μάη μέχρι τον Ιούνη και το πιο σημαίνον στέλεχος της Χρυσής Αυγής στο νομό Φθιώτιδας.
Αφορμή, η συγκέντρωση χρυσαυγιτών με επικεφαλής τον Γκλέτσο έξω από ξενοδοχείο στο οποίο θα πραγματοποιούσε ομιλία ο βουλευτής της ΝΔ Μ.Βορίδης και οι αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του[7]. Η ηγεσία με ανακοίνωση της ξεκαθάρισε πως
«η Χρυσή Αυγή καταδικάζει την προβοκατόρικη ενέργεια που έλαβε χώρα στη Λαμία η οποία βρίσκεται εκτός γραμμής του Κινήματός μας, το οποίο δεν οργανώνει αντισυγκεντρώσεις κατά συγκεντρώσεων άλλων πολιτικών χώρων»[8].
Με βάση όλα τα παραπάνω φυσικά, αποκτούν άλλη βαρύτητα και οι – υποτίθεται σε ανύποπτο χρόνο – δηλώσεις του Μιχαλολιάκου στο Extra Channel στις 25/4, όπου ανέφερε χαρακτηριστικά πως
"στην Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Μαζί με την αμφισβήτηση έρχεται και η έξοδος. Χρυσή Αυγή ίσον μηδέν εσωκομματικοί αντίπαλοι" [9]
Άλλη διάσταση παίρνει βέβαια και η αποστροφή του Μιχαλολιάκου σε πρόσφατη ομιλία του στα κεντρικά γραφεία του κόμματος όπου ανέφερε πως οι χρυσαυγίτες είναι
"αποφασισμένοι ακόμη και προκειμένου να διαφυλαχθεί η Εθνικιστική μας ιδεολογική καθαρότητα και εντιμότητα να ξεκινήσουμε αντί με εγγραφές, με διαγραφές που θα εγγυηθούν την αταλάντευτη πορεία μας στο δρόμο του υπερήφανου Ελληνικού Εθνικισμού, ασυμβίβαστα, ανυποχώρητα κι αδιαπραγμάτευτα".
Συμπερασματικά
Είναι πιθανό την επόμενη περίοδο τέτοιου είδους "συμπτώσεις" να πληθύνουν; Η ιστορική εμπειρία μας δείχνει πως είναι σχεδόν βέβαιο και μάλιστα, με την ταχύτητα που τρέχουν οι πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, όχι απαραίτητα σε μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ενδεχόμενο εσωκομματικής κρίσης ή και διάσπασης της Χρυσής Αυγής δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αργά ή γρήγορα, το πιθανότερο είναι μια μερίδα του κόμματος να προτείνει γρήγορη προσαρμογή στις νέες συνθήκες και αποφυγή ενεργειών που εκθέτουν το κόμμα. Από την άλλη, αναπόφευκτα θα υπάρξει εκείνο το κομμάτι που δεν θα θελήσει ή μπορέσει να προσαρμοστεί και θα προκρίνει την διατήρηση του παλιού προφίλ. Σε καθοδηγητικό επίπεδο αυτό το κομμάτι θα εκφραστεί είτε μέσω “μπαρουτοκαπνισμένων” ναζιστών αναθρεμμένων στο πεζοδρόμιο και γαλουχημένων με σατανιστικά και παγανιστικά ποιήματα που δεν αντέχουν τα “κοστούμια”, είτε στελεχών που θα θελήσουν να εκφράσουν κάποια στιγμή οι ίδιοι την δυσαρέσκεια που θα αναπτύσσεται μέσα στις τάξεις της Χρυσής Αυγής (κύρια από λούμπεν νεολαίους) για την μη ανταπόκριση στις προσδοκίες τους για περισσότερη (και πιο ανεξέλεγκτη) βία.
Φυσικά, όλες αυτές οι διεργασίες δεν μας αφήνουν αδιάφορους. Κάθε δυσκολία, κάθε εσωτερική προστριβή, κάθε τάση διγλωσσίας, αδυνατίζει το προφίλ των ναζί και αυτό έχει την σημασία του. Την ίδια ώρα βέβαια, δεν μπορεί να υπάρχει κανενός είδους αυταπάτη, ότι με έναν φυσικό τρόπο η Χρυσή Αυγή τώρα που μπήκε στην βουλή θα γίνει σταδιακά σαν ένα οποιοδήποτε αστικό κόμμα. Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε. Ήταν άλλωστε οι μνημονιακές πολιτικές συνολικά και η εγκατάλειψη ολόκληρων γειτονιών ειδικότερα που αποτέλεσαν τον βατήρα από τον οποίο πραγματοποίησε το άλμα στην επιρροή της η Χρυσή Αυγή.
Η αστική τάξη είναι αποφασισμένη να προχωρήσει αν χρειαστεί ακόμη και στις μεγαλύτερες θηριωδίες προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η εξουσία της. Δεν εμπιστεύεται απόλυτα τους ναζί – όσες υποκλίσεις και αν της κάνουν – , αλλά δεν θα διστάσει στιγμή να τους χρησιμοποιήσει αν δεν υπάρχει άλλη λύση για να σώσει τα προνόμια της. Γιατί τελικά αυτό που θέλει να εξασφαλίσει η αστική τάξη από την Χρυσή Αυγή δεν είναι “λιγότερη” βία, αλλά απόλυτο έλεγχο του χρόνου, του βαθμού και του τρόπου που θα ασκηθεί αυτή η βία. Για αυτό άλλωστε και την χρειάζονται. Είναι στο χέρι μας να ξεμπερδέξουμε και με το μαντρόσκυλο και με το αφεντικό.
___________________________
