Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Socrates που αρχικά δημοσιεύτηκε στο humbazine.gr
Και τώρα; Τώρα τι πρέπει να γίνει; Τα πρωταθλήματα θα γίνουν; Θα δούμε ξανά μπαλίτσα;
Θα γράψω τη γνώμη μου πολύ σύντομα. Οριακά τσεκουράτα. Γιατί πιστεύω ότι μέσα από όλο αυτό το τσίρκο των σταδιακών προπονήσεων που υποτίθεται πως τώρα θα είναι επιτρεπτές μετά τις αποφάσεις του Κράτους, ενδεχομένως μαγειρεύουν για την ελληνική περίπτωση τη συνέχιση του πρωταθλήματος.
Το γεγονός πως στην Ελλάδα δεν είχαμε τους αριθμούς σοκ άλλων χωρών σε όσα αφορούν την πανδημία ανοίγει την όρεξη σε όλους τους αλογομούρηδες του αθλητισμού, χορηγούς, επιχειρηματίες της διαφήμισης, οικονομικά συμφέροντα εντός των συλλόγων.
Πιστεύω λοιπόν πως:
- Να διακοπούν όλα τα επαγγελματικά πρωταθλήματα τώρα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχιστούν. Οι μόνοι που σίγουρα πιέζουν είναι όσοι ενδιαφέρονται για εκτέλεση εμπορικών συμβολαίων, που κέρδος έχουν λίγοι και συγκεκριμένοι..
- Για το τι θα γίνει με πρωταθλητές, θέσεις στην Ευρώπη κ.τ.λ. Καμιά ανακήρυξη πρωταθλητή και ας κανονίσουν μόνοι τους οι επιχειρηματίες των ΠΑΕ το αν και πως θα βγουν στην Ευρώπη. Δεν είναι δουλειά δικιά μας να κάνουμε τον τροχονόμο των ανταγωνισμών τους.
- Να επιστραφούν όλα τα χρήματα σε κατόχους διαρκείας όλου αυτού του χρονικού διαστήματος ή να υπάρξει η αντίστοιχη μείωση τιμής για την επόμενη χρονιά.
- Ταμείο ανεργίας και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα σε όλους τους ανθρώπους του αθλητισμού που έχασαν τη δουλειά τους. Καμιά μείωση μισθού στο υποστηρικτικό προσωπικό των συλλόγων στον επαγγελματικό αθλητισμό.
- Συλλογικές εργασιακές ρυθμίσεις για όσους τους αθλητές πέραν της βιτρίνας των μεγάλων ΠΑΕ και ΚΑΕ. Οι αθλητές δεν είναι μόνο τα λαμπερά μεγάλα ονόματα.
- Επιτέλους οικονομική υποστήριξη στα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία κατευθείαν και αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι δια του τζόγου.
Ευκαιρία όλο αυτό το χρονικό διάστημα να αξιοποιηθεί για απευθείας επαφές οπαδών με κοινωνική αντίληψη και αντισυστημική σκέψη. Το παράδειγμα της Γαλλίας και της Ιταλίας μπορεί να αξιοποιηθεί με βάση τις ιδιαίτερες ανάγκες του ελληνικού οπαδικού κινήματος.
Η χρησιμότερη σκέψη που νομίζω πως μπορούμε να κρατήσουμε από όλη αυτή την (πρώτη;) φάση της περιπέτειας που περάσαμε, είναι πως δεν πάει μακριά το παρόν μοντέλο αθλητισμού. Όπως βεβαίως δεν πάει μακριά και το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης μέσα στο οποίο υπάρχει αυτός ο αθλητισμός φυσικά. Υδροκεφαλισμός και αντιθέσεις χαώδεις ανάμεσα σε αθλήματα, αθλητισμός του πρωταθλητισμού ή είσαι καταδικασμένος να πεθάνεις.
Πολύ περισσότερο να απαιτήσουμε να έχουμε ευκαιρίες αθλητισμού. Αθλητισμός δεν είναι το ευκαιριακό ή ακόμα και τακτικό 5 επί 5 που παίζουμε με φίλους, ή το μπασκετάκι που λέμε. Το βασικό ζήτημα νομίζω είναι να απαιτήσουμε από τους Δήμους και τις Περιφέρειες προσλήψεις γυμναστών για οργανωμένη προπόνηση και αθλητισμό, με την οποία προπόνηση δε θα κινδυνεύεις να τραυματιστείς. Έτσι ο αθλητισμός παύει να είναι ατομική ευθύνη. Και φυσικά και ατομικό ρίσκο για την υγεία.
Το ζήτημα γίνεται νομίζω ευνόητο. Η συζήτηση δεν είναι μόνο αν θα τελειώσουν τα πρωταθλήματα. Είναι αν θέλουμε ξανά τέτοια πρωταθλήματα, τέτοιο αθλητισμό. Και βέβαια πως βλέπουμε εμάς, τον καθένα μας μέσα στο αθλητικό φαινόμενο.
Αυτό θα είναι και το επόμενο σημείωμα μας…
“Socrates”
