Από τις πιο σκανδαλώδεις πτυχές της αντεργατικής λαίλαπας που γνωρίζουμε είναι το γεγονός ότι οι τράπεζες που σήμερα επιβάλλουν τοκογλυφικούς όρους στον δανεισμό της ελληνικής (κι όχι μόνο) κυβέρνησης είναι οι ίδιες τράπεζες που πριν από ένα χρόνο θα είχαν καταρρεύσει αν δεν είχαν πάρει μαζική οικονομική στήριξη από τις κυβερνήσεις τους!
Προσφέροντας 28 δις ευρώ στους Έλληνες τραπεζίτες για να σωθούν, η ελληνική κυβέρνηση έκανε αυτό που έκαναν όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις διεθνώς, με πρωταγωνιστές τις πλέον «ανεπτυγμένες» οικονομίες, και πρώτα απ’ όλα τις ΗΠΑ. Η επιχείρηση «διάσωσης» των τραπεζιτών και των καπιταλιστών διεθνώς κόστισε τρισεκατομμύρια ευρώ.
Κι αυτά πρέπει τώρα να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, στην Ελλάδα και παντού!
Ποιος δημιουργεί τα ελλείμματα και το χρέος;
28 δις εγγύηση στους έλληνες τραπεζίτες. Φορολογικές ελαφρύνσεις στους Έλληνες καπιταλιστές όλα τα προηγούμενα χρόνια. Επιδοτήσεις χωρίς όριο – για να τα εξάγουν τελικά αυτοί οι κύριοι στα Βαλκάνια και στις Ελβετικές τράπεζες. Κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων. Δανεικά και αγύριστα, χαριστικές συμβάσεις, πρόστιμα που δεν πληρώνονται ποτέ (μόνο η «Ακρόπολις χρηματιστηριακή», 5,5 δις ευρώ πρόστιμο που δεν θα πληρωθεί ποτέ) φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, κυκλώματα στο δημόσιο προς εξυπηρέτηση πολυεθνικών όπως η Siemens …
Έτσι, έχουν δημιουργηθεί τα ελλείμματα!
Για να καλύψει αυτά τα ελλείμματα η ελληνική κυβέρνηση προχωρούσε σε δανεισμό. Κι έτσι έφτασε το χρέος στα σημερινά δυσθεόρατα ύψη.
Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική: να δανείζεται το κράτος για να ενισχύει τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου κι αυτά τα ελλείμματα και τα χρέη να καλούνται στη συνέχεια να πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απαγορεύεται να δανείζει τις κυβέρνησης των κρατών μελών. Μπορεί να δανείζει μόνο εμπορικές τράπεζες. Και οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ επιτρέπεται να δανείζονται μόνο από τις εμπορικές τράπεζες. Οι εμπορικές τράπεζες ήταν αυτές που δεν θα υπήρχαν σήμερα -γιατί ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας- αν δεν τις στήριζαν οι κυβερνήσεις (με λεφτά που πήραν από τον φορολογούμενους, δηλαδή από όλους εμάς).
Με άλλα λόγια (για όποιον δεν το έχει καταλάβει) αυτοί που σήμερα αρνούνται να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο, και επιβάλλουν τοκογλυφικούς όρους δανεισμού είναι οι ίδιοι κερδοσκόποι-χρηματιστές-τραπεζίτες που έφεραν την παγκόσμια οικονομία, και μαζί μ’ αυτή και την ελληνική, στον γκρεμό. Είναι αυτοί που αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να ήταν στη φυλακή! Τώρα, έχοντας στηριχτεί στις κρατικές επιδοτήσεις για να σωθούν, δίνουν και μαθήματα χρηστής διοίκησης και σωστής διαχείρισης! Θράσος; Σκάνδαλο; Αλαζονεία; Κυνισμός; Πρόκληση; Αίσχος; Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτή την κατάσταση. Ίσως μία να τα περιλαμβάνει όλα: καπιταλισμός.
Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
Και καλά αυτοί οι αλήτες, οι τραπεζίτες, κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους πίνοντας το αίμα των εργαζομένων για να κολυμπούν στα κέρδη τους. Οι ξεφτιλισμένοι «δημοκράτες» που μας κυβερνούν, στην Ευρώπη και την Ελλάδα … αυτοί γιατί δεν λένε λέξη;
Γιατί κλαψουρίζουν όπως τον Γιωργάκη και μετά κάνουν τα θελήματα των τραπεζιτών και των μεγαλοβιομήχανων;
Για ένα βασικό λόγο. Οι κυβερνήσεις δεν ελέγχουν τους τραπεζίτες και τους καπιταλιστές, το αντίθετο συμβαίνει στον καπιταλισμό: οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές ελέγχουν τις κυβερνήσεις.
Υπάρχει απάντηση σ’ αυτό το δίλημμα; Υπάρχει. Είναι το πέρασμα του τραπεζικού συστήματος στην κοινωνία – δηλαδή εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση στους μεγαλομετόχους, κάτω από συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος σαν τον πρώτο και πιο απαραίτητο όρο για να σπάσει η κυριαρχία των κερδοσκόπων πάνω στην οικονομία.
Παύση πληρωμών του χρέους στους τοκογλύφους – κερδοσκόπους – τραπεζίτες
Το ελληνικό δημόσιο χρέος ξεπερνά τα 300 δις ευρώ. Σε ποιους χρωστά το ελληνικό δημόσιο; Στους ιδιώτες τραπεζίτες (όχι μόνο ξένους αλλά και Έλληνες, ας μην το ξεχνάμε αυτό) οι οποίοι αφού σώθηκαν από την κρατική παρέμβαση τώρα ζητούν και τα ρέστα. Ανησυχούν, υποτίθεται, ότι το ελληνικό δημόσιο μπορεί να μην τους ξεπληρώσει τα χρέη και γι’ αυτό αρνούνται να δώσουν νέα δάνεια εκτός κι αν το ελληνικό δημόσιο τους δώσει δύο και τρεις φορές τα επιτόκια που ισχύουν για χώρες όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία.
Ας γίνουμε πιο αναλυτικοί για να καταλάβουμε το μέγεθος του σκανδάλου. Οι ελληνικές τράπεζες, όπως η Εθνική, η Άλφα κλπ, δανείζουν το ελληνικό δημόσιο. Που βρίσκουν τα λεφτά; Ένα μέρος τους είναι οι δικές μας καταθέσεις. Ένα άλλο μέρος είναι τα δάνεια που παίρνουν από την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, τα οποία όμως για να πάρουν τους εγγυήθηκε το ελληνικό δημόσιο με τα δικά μας λεφτά (είναι τα περιβόητα 28 δις ευρώ). Από την ΕΚΤ δανείζονται με επιτόκια πολύ κοντά στο 0%, όμως στο ελληνικό δημόσιο δανείζουν με 6% και 7%, διότι, λέει, δεν έχουν εμπιστοσύνη ότι θα μπορέσει να τους αποπληρώσει τα δάνεια!
Πρόκειται για καθαρή ληστεία.
Το εργατικό κίνημα έχει μόνο μία απάντηση σ’ αυτούς τους ληστές: τέρμα η αποπληρωμή του χρέους. Αρκετά φάγατε και ήπιατε! Το πάρτι τελείωσε!
Δεν έχουμε, λεει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., επιλογές, γιατί έχουν στραφεί εναντίον μας οι «αγορές». Μα οι «αγορές» είναι ακριβώς αυτοί: οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι! Οι ληστές! Και δεν είναι πολλοί: έχουν όνομα και επώνυμο, μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών!
Μετωπική σύγκρουση με τις αγορές
Φέτος το ελληνικό δημόσιο θα πληρώσει σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2010, 45 δις ευρώ για την αποπληρωμή του χρέους στους τραπεζίτες-τοκογλύφους. Για λόγους σύγκρισης, για την Παιδεία και την Υγεία μαζί, ο προϋπολογισμός προνοεί λιγότερα από 13 δις ευρώ! Και για να πάρουν τα λεφτά τους οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι πρέπει να ματώσει το εργατικό κίνημα, να κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να τιναχτεί η φτώχεια και η εξαθλίωση στα ύψη, να αποσταθεροποιηθεί ολοκληρωτικά η ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων. Όχι!
Αν θέλουμε να απαντήσουμε στις αγορές, δεν φτάνει η Αριστερά να κάνει γενικές προτάσεις καταγγελίας των κακώς εχόντων. Η Αριστερά πρέπει απευθυνόμενη στο εργατικό κίνημα να προτείνει τη μετωπική σύγκρουση με τις αγορές.
Μπορείς να αντιμετωπίσεις τις «αγορές» μόνο μπαίνοντας σε αντεπίθεση. Και αντεπίθεση σημαίνει δύο πράγματα:
– εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος χωρίς αποζημίωση στους μεγαλομετόχους, κάτω από συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης
– σταμάτημα των πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (δόσεις και τόκοι δημόσιου χρέους) πληρωμή των μισθών και των συντάξεων μ’ αυτά τα λεφτά και αξιοποίησή τους για μαζικές δημόσιες επενδύσεις για το καλό και τις ανάγκες της οικονομίας αντί του κέρδους των καπιταλιστών.
