«Οι τόκοι για την αποπληρωμή των δανείων του πρώτου τριμήνου του 2010, ουσιαστικά εξανέμισαν, ήδη, το όφελος από το τελευταίο πακέτο μέτρων, πριν αυτό ξεκινήσει καλά – καλά να εφαρμόζεται ..
Εξαιτίας των δανεικών που χρειαζόταν να πάρει το δημόσιο στο διάστημα Ιανουαρίου – Μαρτίου η Ελλάδα θα κληθεί να πληρώσει μόνο σε τόκους 5,5 δις ευρώ τα επόμενα 5 χρόνια, τη στιγμή που το εισπρακτικό όφελος των μέτρων σοκ που εξήγγειλε η κυβέρνηση στις 3 Μάρτη δεν ξεπερνά τα 4.1 δις ευρώ» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3-4/4/10)
Για να το εμπεδώσουμε καλύτερα: η πρωτοφανής επίθεση της κυβέρνησης στο βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων εργαζομένων με περικοπές μισθών, επιδομάτων, αύξηση ΦΠΑ και ειδικών φόρων κατανάλωσης δεν καταφέρνει να καλύψει ούτε τους τόκους των δανείων που πήραμε σε ένα τρίμηνο!!
Αν αναλογιστούμε ότι:
το συνολικό χρέος μέχρι στιγμής ξεπερνά τα 300 δις ευρώ
μόνο για φέτος συνολικά πρέπει να δανειστούμε 53 δις ευρώ
ετοιμαζόμαστε να πάρουμε νέο δάνειο 40 δις από ΕΕ – ΔΝΤ
τότε μπορεί εύκολα να βγάλει κανείς το συμπέρασμα ότι τα μέτρα της κυβέρνησης όχι μόνο δεν τελείωσαν στις 3 Μάρτη αλλά θα έρθουν χειρότερα.
Η «μαύρη τρύπα» του χρέους
Ακόμα και έτσι όμως το ζήτημα του χρέους δεν πρόκειται να επιλυθεί. Ενδεικτικά οι προβλέψεις της Deutsche Bank (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3-4/4/10) μιλούν για εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους στο 171% του ΑΕΠ το 2020 όπου θα είναι το δεύτερο υψηλότερο μεταξύ 38 αναπτυσσόμενων και ανεπτυγμένων χωρών πίσω μόνο από το 246% της Ιαπωνίας.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της τράπεζας για να παραμείνει το χρέος στα σημερινά επίπεδα του 127% του ΑΕΠ χρειάζεται ετήσια αύξηση του ΑΕΠ 2.4% ενώ για να πέσει στο 104% που ήταν το 2007 χρειάζεται ετήσια αύξηση του ΑΕΠ στο 6.8% επί τουλάχιστον 5 χρόνια!! Αυτά τη στιγμή που οι προβλέψεις της Κομισιόν, της Τράπεζας της Ελλάδας κα μιλούν για μείωση του ΑΕΠ 2.5 – 4% τον επόμενο χρόνο και δεν τολμούν να κάνουν ασφαλείς προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια.
Αυτές οι μαύρες προοπτικές δεν αφορούν βέβαια μόνο την Ελλάδα που έχει μόλις το 4% του συνολικού χρέους της ευρωζώνης. Το ΔΝΤ – σύμφωνα με τον Economist- προβλέπει ότι μέχρι το 2014 το δημόσιο χρέος των πλούσιων χωρών θα φτάσει κατά μέσο όρο το 110% του ΑΕΠ, δηλαδή θα ξεπεράσει κατά 40% τα επίπεδα του 2007.
Ενώ ειδικά για την ευρωζώνη η ΗΜΕΡΗΣΙΑ στις 27.3.10 αναφέρει: «Tο 2003 όλα τα κράτη της Eυρώπης (όχι μόνο τα 27 της E.E.) είχαν συνολικό δημόσιο χρέος 5,23 τρισ. ευρώ. Eπτά μόλις χρόνια αργότερα, το 2010, το ποσό αυτό εκτινάχθηκε στα 8,06 τρισεκατομμύρια.
Όλα δείχνουν ότι πιθανότατα ποτέ (!) δεν θα επανέλθει η κατάσταση του δημόσιου χρέους των αναπτυγμένων κρατών στα προ της κρίσης επίπεδα, όταν βρισκόταν στο 60% του AEΠ. Aυτό τουλάχιστον συνάγεται έμμεσα από τους υπολογισμούς που παρουσίασε ο υποδιευθυντής του ΔNT. Για να πέσει το χρέος στο 60% του AEΠ, όχι άμεσα, αλλά σε… είκοσι χρόνια από σήμερα, το 2030, πρέπει να σημειωθεί μια ριζική αναστροφή 8 εκατοστιαίων μονάδων στην πορεία του AEΠ των χωρών στις οποίες αναφερόμαστε: Aπό ένα δομικό έλλειμμα 4% που θα έχουμε το 2010 να οδηγηθούμε σε ένα πλεόνασμα ετήσιας αύξησης του AEΠ κατά 4% μετά το 2020 συνεχώς, ώστε μετά από δέκα χρόνια να πέσει το χρέος στο 60% το έτος 2030 …»
Το αίτημα της άρνησης πληρωμής του χρέους προβάλλεται πλέον ολοένα και περισσότερο όχι μόνο από οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς αλλά και από οικονομολόγους, διανοούμενους, σχολιαστές όπως Καζάκης, Λαπαβίτσας, Μαρκέτος, Κούλογλου. Άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν το μέτρο έχει εφαρμοστεί ακόμα και από αστικές κυβερνήσεις όπως του Κίρσνερ στην Αργεντινή το 2002 ή πιο πρόσφατα του κεντροαριστερού Κορέα στο Εκουαδόρ το 2008 (δες πιο αναλυτικά διπλανές στήλες). Ενώ μόλις πριν 2 μήνες ο ισλανδικός λαός με ποσοστό 93% αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη σε βρετανικές και ολλανδικές τράπεζες.
Παύση πληρωμών και κατάργηση του χρέους
Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ προσεγγίζει το ζήτημα του χρέους από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και ευρύτερα της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ο καθένας μας χρωστάει 30.000 ευρώ επειδή οι έλληνες καπιταλιστές και τραπεζίτες σε εποχές παχιών αγελάδων έσπρωχναν στο δανεισμό και την διόγκωση των κρατικών ελλειμμάτων για να αυγατίζουν τα κέρδη τους αδιαφορώντας αν έτσι έσπρωχναν την οικονομία και κατ επέκταση την κοινωνία στο γκρεμό.
Σύμφωνα με τον Δ. Καζάκη ΠΟΝΤΙΚΙ 25/3 «την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του πάνω από 450 δις ευρώ. Παρόλα αυτά το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία σχεδόν 155 δις ευρώ! Ενώ τα επόμενα 2 χρόνια, με τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις, το ελληνικό δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει συνολικά πάνω από 180 δις ευρώ για εξυπηρέτηση ενός διαρκώς αυξανόμενου χρέους»
Οι εγχώριοι καπιταλιστές και τραπεζίτες που επωφελήθηκαν από αυτό το δανεισμό τώρα παίρνουν τα χρήματα τους και τα βγάζουν με διάφορους τρόπους στο εξωτερικό. Στα τέλη του 2009 σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών και του ΔΝΤ 3.000 έλληνες έχουν καταθέσεις 15 δις σε τράπεζες του εξωτερικού (σύμφωνα με άλλες μελέτες τα συνολικά ποσά ξεπερνούν τα 90 δις) ενώ πάνω από 200 δις δολάρια έχουν βγει από την Ελλάδα και έχουν τοποθετηθεί σε κάθε είδους κερδοσκοπία (ομόλογα, μετοχές, παράγωγα κτλ) του εξωτερικού.
Παράλληλα τραπεζίτες όπως ο διοικητής της ΤτΕ Γ. Προβόπουλος με ετήσια εισοδήματα για το 2008 4.051.949 ευρώ ή πρώην υψηλόβαθμα και παχυλά αμειβόμενα golden boys της JP Morgan και της Goldman Sachs – δηλαδή των πιο γνωστών κερδοσκόπων διεθνώς – όπως ο Π.Χριστοδούλου που τώρα ηγείται του Οργανισμού για την Διαχείριση του Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) έρχονται και μας δίνουν συμβουλές λιτότητας και αντιμετώπισης του χρέους.
Αυτό το χρέος δεν πρέπει να το πληρώσουμε. Ούτε βέβαια να δώσουμε τα εναπομείναντα 16.5 δις στους 4 μεγαλύτερους τραπεζίτες (Εθνική, Eurobank, ALPHA, Πειραιώς) από το συνολικό δώρο των 28 δις του 2008. Οι οποίοι εκτός των άλλων δανείζονται με επιτόκια 1% από την ΕΚΤ και μετά δανείζουν το ελληνικό δημόσιο με επιτόκια 6 – 7% με αποτέλεσμα το 25 – 30% του σημερινού δημόσιου χρέους δηλ 65 – 75 δις ευρώ να οφείλεται σε ελληνικές τράπεζες.
Αυτά τα ποσά πρέπει να χρηματοδοτήσουν αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, δαπάνες για δημόσια παιδεία και υγεία που πάνε από το κακό στο χειρότερο. Μπορούν να γίνουν ατμομηχανή ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας που θερίζει ειδικά τη νεολαία.
«Μα οι αγορές θα αντιδράσουν» αντιτείνουν αμέσως το επιχείρημα οι διαφωνούντες με την πρόταση. Και τι ακριβώς θα κάνουν; Θα βγάλουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα; Ήδη τα έχουν βγάλει ή τα βγάζουν καθώς σύμφωνα με τους Financial Times μόνο το πρώτο δίμηνο του 2010 έχουν φύγει 10 δις ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες. Θα μας βγάλουν από την Ευρωζώνη; Ετσι κι αλλιώς 12 χώρες από τις 27 της ΕΕ είναι εκτός Ευρωζώνης, ανάμεσά τους και Βρετανία, Σουηδία, χωρίς να είναι σε χειρότερη κατάσταση από τις υπόλοιπες. Αλλωστε σύμφωνα με τα κριτήρια του Μάαστριχ και του Συμφώνου Σταθερότητας, σήμερα ακόμα και η Γερμανία η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, με 6.5% έλλειμμα και 78% του ΑΕΠ χρέος, θα έπρεπε να είναι εκτός ευρωζώνης.
Ασφαλώς από μόνη της η παύση πληρωμών δεν αρκεί. Χρειάζεται η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, η κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου και η διεξαγωγή εξονυχιστικού διαχειριστικού ελέγχου για να σταματήσει η φυγή κεφαλαίων, να αποκαλύψουμε τα παιγνίδια που παίζονταν και κυρίως για να διασφαλιστούν οι πόροι για την ανάπτυξη της κοινωνίας.
Για να υπάρξει ενωμένη Ευρώπη και πραγματικά κοινό νόμισμα χρειάζεται η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής ΕΕ και η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής ενωμένης Ευρώπης χωρίς ανταγωνιστικές αστικές τάξεις αλλά με τη συνεργασία και την αρμονική συμβίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που θα θελήσουν να παλέψουν από κοινού για να καλυτερέψουν τις ζωές τους.
Με τις «αγορές» είμαστε ήδη σε πόλεμο. Και αυτόν τον πόλεμο πρέπει να τον δώσουμε με σύμμαχο τα εργατικά και λαϊκά κινήματα όλων των χωρών της Ευρώπης, ξεκινώντας από αυτά της Νότιας Ευρώπης που θα είναι οι επόμενοι στόχοι των αγορών. Όλα αυτά ασφαλώς σημαίνουν τεράστιες κοινωνικές συγκρούσεις σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Όμως είναι ο μόνος δρόμος. Διαφορετικά στα πλαίσια της καπιταλιστικής Ευρώπης το μόνο το οποίο μπορούμε να περιμένουμε είναι ατέλειωτη δυστυχία, ραγδαία αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, κατάρρευση σε ότι έχει απομείνει από το πάλαι ποτέ κράτος πρόνοιας, άνοδος του εθνικισμού και του ρατσισμού, περιφερειακές εντάσεις και πόλεμοι.
_________________________
«Ο τότε πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε μαζί με τους άλλους έξι αξιωματούχους -ανάμεσά τους και ο τότε διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ισλανδίας – λειτούργησαν «εξαιρετικά αμελώς» αποτυγχάνοντας να αποτρέψουν την κατάρρευση, σύμφωνα με το πόρισμα της Ειδικής Επιτροπής Έρευνας που συστάθηκε για να ερευνήσει τα αίτια των γεγονότων του 2008 και δημοσιοποιήθηκε τη Δευτέρα … »
«Οι ιδιωτικές τράπεζες απέτυχαν, το εποπτικό σύστημα απέτυχε, οι πολιτικοί απέτυχαν, η κυβέρνηση απέτυχε, και η ιδεολογία μίας ελεύθερης αγοράς χωρίς πλαίσιο και κανονισμούς απέτυχε παταγωδώς» ανέφερε η νυν πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρδαρντότιρ σχολιάζοντας το πόρισμα της Επιτροπής.»
in.gr 12.4.10
_________________________
Τι έλεγε το Ξεκίνημα (εδώ και χρόνια) για την Ευρώπη το ευρώ και την κρίση …
Από τη μπροσούρα «Μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον Κόσμο;» Εκδόσεις Ξεκίνημα, 1996
«Οι Γερμανοί και οι Γάλλοι επιχειρηματίες και πολιτικοί που κατά κύριο λόγο προώθησαν την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης δεν το έκαναν γιατί ξαφνικά λυπήθηκαν τους καημένους τους Έλληνες, τους φτωχούς Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς κλπ, και θέλησαν να τους βοηθήσουν.»
«Το έκαναν ώστε τα δικά τους κεφάλαια και τα δικά τους εμπορεύματα να διεισδύσουν ελεύθερα σ’ όλο τον ευρωπαϊκό χώρο… να βρουν νέες αγορές στις πιο αδύνατες οικονομίες, να επεκταθούν σε βάρος των ντόπιων παραγωγών, να εκτοπίσουν τη ντόπια βιομηχανία… να εξαγοράσουν ότι αξίζει τον κόπο. Έτσι, οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές να ισχυροποιήσουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους στη διεθνή αγορά και να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τον ανταγωνισμό των Αμερικανικών και των Ιαπωνικών κεφαλαίων.»
«Η "βοήθεια" που δίνει η ΕΕ στην Ελλάδα για να προωθηθεί υποτίθεται η σύγκλιση της Ελληνικής οικονομίας με τις πιο ανεπτυγμένες της Ευρώπης, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το τίμημα το οποίο πληρώνουν για το άνοιγμα της Ελληνικής αγοράς. Γι’ αυτό την ίδια στιγμή που πέφτουν τα λεφτά από το πρώτο και το δεύτερο πακέτο Ντελόρ, η οικονομία πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, οι Ελληνικές βιομηχανίες κλείνουν η μια μετά την άλλη και η Ελληνική γεωργία πνέει τα λοίσθια.»
« … Να εφαρμόσετε σταθεροποιητική πολιτική για να γίνεται ανταγωνιστικοί, κι έτσι να πετύχετε τη σύγκλιση, φωνάζουν οι Γερμανοί …»
«Όσο και να χτυπηθούν τα μεροκάματα, την παραγωγικότητα της Γερμανίας δεν πρόκειται να τη φτάσουμε ποτέ, γιατί το κλειδί είναι η τεχνολογία και το τεχνολογικό χάσμα που μας χωρίζει είναι αδύνατο να καλυφθεί! Η Γερμανία τρέχει τη δική της κούρσα για να φτάσει τους Αμερικανούς και τους Ιάπωνες που έχουν πιο ψηλή παραγωγικότητα. »
«Κι εμείς… "τρέχουμε", να φτάσουμε λεει, τους Γερμανούς … »
«Θα «τρέχουμε» πολύ καιρό, αλλά δεν θα είμαστε μόνοι μας …»
Από το συνεδριακό κείμενο του 1999, λίγο πριν την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ (παράγραφοι 45 – 48)
«Η ουσία είναι ότι πραγματική σύγκλιση ανάμεσα στον «καθυστερημένο» ελληνικό καπιταλισμό και τα οικονομικά μεγαθήρια της Γερμανίας της Γαλλίας και της Βρετανίας δεν μπορεί να υπάρξει. Η κατάσταση αυτή που αντανακλάται στα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου της χώρας, σημαίνει αναπόφευκτα την μετατροπή της σημερινής φάσης οικονομικής ανάπτυξης (ή επέκτασης) στο αντίθετο της, σε νέα ύφεση, νέα αποβιομηχάνιση, νέα άνοδο της ανεργίας και νέες πιέσεις στη δραχμή.»
«Τα κονδύλια της Ε.Ε. παίζουν το ρόλο του να σπρώχνουν το α.ε.π. προς τα πάνω, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα μια ανταγωνιστική στη διεθνή και την ευρωπαϊκή αγορά βιομηχανία, που αποτελεί το κλειδί για το μέλλον κάθε οικονομίας στον καπιταλισμό. Στην πραγματικότητα υποσκάπτουν τις δυνατότητες της ελληνικής βιομηχανίας μέσα από την ελεύθερη είσοδο αδασμολόγητων ειδών από τις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες της Ε.Ε. Η οργανική αδυναμία του ελληνικού καπιταλισμού, έτσι, θα συνεχίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μετά την ένταξη της δραχμής στη ζώνη του ευρώ που προβλέπεται για τις αρχές του 2000.»
«Πολύ περισσότερο καθώς η νέα ύφεση που αναμένεται στη διεθνή οικονομία με αφετηρία τις ΗΠΑ, θα έχει επιπτώσεις στις ευρωπαϊκές οικονομίες καθώς και στην ίδια την ΟΝΕ. Θα σημαίνει άνοδο των δημόσιων ελλειμμάτων, άνοδο του δημόσιου χρέους, ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους «εταίρους», άνοδο της ανεργίας και ένταση της ταξικής πάλης.»
«Αν η ύφεση στη διεθνή οικονομία είναι πολύ βαθιά, τότε η ίδια η νομισματική ένωση θα τεθεί υπό αμφισβήτηση καθώς στη μια μετά την άλλη χώρα θα ανατρέπονται τα κριτήρια της σύγκλισης και η συνεργασία ανάμεσα στα κράτη μέλη θα δώσει τη θέση της στον σκληρό ανταγωνισμό και την αντιπαλότητα. Σε τέτοιες συνθήκες η κρίση της Ε.Ε. θα είναι πολύ βαθιά και θεσμική, θα αμφισβητείται ακόμα και η ίδια η ιδέα του ενιαίου νομίσματος. Μέσα σ’ αυτό το γενικό περίγραμμα, πολύ μεγαλύτερο κόστος, βέβαια θα κληθούν να πληρώσουν οι πιο αδύναμες οικονομίες, όπως είναι η ελληνική, αφού η κρίση κτυπά πάντα πιο σκληρά τους πιο αδύναμους.»
Από άρθρο στο Ξεκίνημα, Φλεβάρης 2002
«Η ΕΕ δεν είναι καθόλου ο παράδεισος που μας έταζαν τόσα χρόνια. Είναι ένα οικονομικό περιβάλλον κρίσης και στασιμότητας, από το οποίο θα είναι μάταιο να περιμένουμε οποιουδήποτε είδους "παροχές". Ακριβώς το αντίθετο: οι πολιτικές λιτότητας πρόκειται να ενταθούν στην επόμενη περίοδο, για να γίνουμε «ανταγωνιστικοί»… Πολύ γνωστή η συνταγή: περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση του όποιου κράτους πρόνοιας, επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα, πλήρης αποσύνθεση του ασφαλιστικού συστήματος. »
« … Στην εποχή δομικής κρίσης του καπιταλισμού που διανύουμε, δεν υπάρχουν για τους καπιταλιστές τα περιθώρια μακρόχρονης επένδυσης σε οικονομίες τύπου Ελλάδας, ώστε σταδιακά να φτάσουν στα επίπεδα των πιο ανεπτυγμένων κρατών.»
« Έτσι, οι τεράστιες διαφορές στην παραγωγικότητα μεταξύ των διαφορετικών ταχυτήτων της ΕΕ αργά ή γρήγορα θα φτάσουν σε σημείο έκρηξης. Και αυτό το σημείο οριοθετείται από την εμφάνιση της επόμενης μεγάλης οικονομικής κρίσης … »
«Το "οικονομικό θαύμα" της Αργεντινής κατέρρευσε μετά την κρίση των αναδυομένων αγορών, το 1997-98. Το ίδιο θα συμβεί στην Ελλάδα, την Πορτογαλία κλπ αν έχουμε μια πολύ πιο έντονη και μακροχρόνια ύφεση. »
«Τότε η αδυναμία της οποιασδήποτε χώρας να υποτιμήσει δραστικά το νόμισμα της δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, δημιουργώντας αναπόφευκτα φαινόμενα «αργεντίνικου» τύπου. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα δοκιμαστεί και η ίδια η ύπαρξη της ΕΕ, που θα κινδυνέψει με διάλυση.»
_________________________
Τι έγινε με Αργεντινή & Εκουαδόρ σχετικά με το δημόσιο χρέος
Αργεντινή
" Το διεθνές «οικονομικό θαύμα» σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα είχε χρεωκοπήσει. Μετά την παραίτηση του Ντε λα Ρούα θα ορκισθούν διαδοχικά 3-4 πρόεδροι σε λιγότερο από ένα μήνα. Ο Εντουάρντο Ντουάλντε, πέμπτος κατά σειρά, καταφέρνει να σχηματίσει μια μεταβατική κυβέρνηση η οποία το 2003 οργανώνει προεδρικές εκλογές. Νικητής είναι ο Νέστορ Κίρσνερ.
… η έναρξη της θητείας του το 2003 συνδυάστηκε με μια σειρά τομές με το παρελθόν, με κυριότερη την αλλαγή της υποτελούς τακτικής απέναντι στην Παγκόσμια Τράπεζα και την Ουάσιγκτον. Αμφισβήτησε ένα μέρος του εξωτερικού χρέους, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για το υπόλοιπο και το κυριότερο αγνόησε τις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δίνοντας βάρος στις δημόσιες επενδύσεις.
Χάρις σε μια σειρά ευνοϊκές διεθνείς οικονομικές συγκυρίες (όπως η άνοδος των τιμών των αγροτικών προϊόντων) αλλά και στην συμμαχία με την Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβεζ που έσπευσε να βοηθήσει την Αργεντινή κάθε φορά που βρισκόταν σε δύσκολη θέση, η οικονομία ξαναπήρε μπροστά με ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης που έφτασαν στο 8%."
Tvxs 6-4-09
Εκουαδόρ
«Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας, Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του.
Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!»
Δ.Καζάκης οικονομολόγος, 29.3.10
