Το προηγούμενο διάστημα ξαναήρθε στην επικαιρότητα η συγκλονιστική αλλά όχι και τόσο σπάνια ιστορία της 37χρονης Ιρανής Σαραρέ Χαντεμί, της οποίας η υπόθεση δικαζόταν σε 2ο βαθμό από το ΣΤ’ Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου. Η πρόταση της αντιεισαγγελέως στους δικαστές για μη απέλαση της ίδιας και της ανήλικης κόρης της πίσω στο Ιράν δίνει ελπίδες ότι αυτήν τη φορά θα αποτραπεί η έκδοση της. Η απέλαση της πίσω στο Ιράν πιθανά να σήμαινε και τον θάνατο της.
Λίγα λόγια για την ιστορία
Η Σαραρέ ήταν παντρεμένη για δέκα χρόνια με έναν πολύ βίαιο άντρα, μέλος των μυστικών υπηρεσιών του Ιράν, ο οποίος κακοποιούσε συστηματικά εκείνη και την κόρη τους. Η ίδια κατέφυγε στη δικαιοσύνη για να ζητήσει διαζύγιο αλλά πρωτόδικα της το αρνήθηκαν, καθώς στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν η λέξη «δικαιοσύνη» δε συμβαδίζει με τη λέξη «γυναίκα». Έτσι, όταν ο πρώην σύζυγός της την κατηγόρησε για μοιχεία, εκείνη έφαγε 60 βουρδουλιές στην πλάτη.
Η Σαραρέ όμως δεν το έβαλε κάτω και όταν ήρθε η απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου που αναγνώρισε το διαζύγιο, αποφάσισε να φύγει όσο πιο μακριά γινόταν για να γλιτώσει τόσο η ίδια, καθώς ο σύζυγος της την απειλούσε ότι θα κατήγγειλε εκείνη και την οικογένεια της για αντικαθεστωτική δράση, όσο και η κόρη τους, καθώς σκόπευε να την παντρέψει μόλις έφτανε στην ηλικία των 9 (!) ετών. Η έξοδος από το Ιράν δε θα μπορούσε να γίνει με νόμιμο τρόπο, καθώς για τα χαρτιά της μικρής χρειαζόταν και η υπογραφή του πατέρα, έτσι το καλοκαίρι του 2018 όταν έφτασε στην Ελλάδα μαζί με την ανήλικη κόρη της συνελήφθη γιατί υπήρχε ένταλμα με την κατηγορία της αρπαγής ανηλίκου εναντίον της από το Ιράν και την Interpol.
Η αλληλεγγύη
Η Σαραρέ ανήκει στην κατηγορία αυτών των γυναικών που η ζωή τους δε μετρά και δεν υπολογίζεται. Αλλά και στη κατηγορία των γυναικών που μάχονται με νύχια και με δόντια για την επιβίωση και την ελευθερία τους. Ο αγώνας της δεν έμεινε στην αφάνεια, δεν έγινε άλλη μια ιστορία που δε μαθεύτηκε ποτέ, γιατί οι συγκρατούμενές της στον Κορυδαλλό ανέδειξαν την ιστορία της, γιατί συλλογικότητες και φεμινιστικές οργανώσεις στάθηκαν κοντά της και έγιναν η φωνή της.
Την περασμένη Τρίτη 15 Οκτωβρίου, η αντιεισαγγελέας πρότεινε να μην εκδοθεί η Σαραρέ και να πάρει άσυλο, να σωθεί δηλαδή η ζωή της ίδιας και της κόρης της, να σωθεί η ζωή μιας γυναίκας που υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Η έκδοσή της πίσω στο Ιράν θα σήμαινε όχι μόνο τον θάνατο της αλλά και συνέχιση αυτού του κύκλου βίας και για την κόρη της. Στις 29 Οκτωβρίου θα παρθεί η τελική απόφαση που θα κρίνει πολλά για την ίδια αλλά και για πολλές άλλες γυναίκες που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα δεσμά τους αναζητώντας όχι μια καλύτερη ζωή αλλά απλά μια ζωή.
Οι θλιβερές στατιστικές
Αυτή η ιστορία φέρνει για άλλη μια φορά στην επιφάνεια το θέμα της έμφυλης βίας αλλά και των γυναικοκτονιών ανά τον κόσμο. Οι βουρδουλιές, τα δικαστήρια και η πιθανή δολοφονία που θα σημαίνει η επιστροφή της Σαραρέ πίσω στο Ιράν είναι αποτέλεσμα του φύλου της. Είναι γυναίκα και αυτό σημαίνει ότι η ζωή της μετράει λιγότερο, κάτι βέβαια που δε συμβαίνει μόνο στο Ιράν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, κάθε μέρα (!) σε όλο το κόσμο χάνουν τη ζωή τους 137 γυναίκες από τα χέρια του συντρόφου ή μέλους της οικογένειας τους, με την οικία τους να αποτελεί το πιο πιθανό μέρος για να χάσουν τη ζωή τους.
Από τις 87.000 γυναίκες που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, σκοτώθηκαν το 2017, περισσότερες από τις μισές δολοφονήθηκαν από χέρια οικείων τους, 30.000 από τον ερωτικό τους σύντροφο και 20.000 από κάποιον συγγενή.
Παρόλο που όπως φαίνεται στα στοιχεία οι άντρες είναι 4 φορές πιο πιθανό να πέσουν θύματα ανθρωποκτονίας, καθώς 8 στα 10 θύματα ανθρωποκτονιών είναι άντρες, στην ίδια έρευνα φαίνεται ότι στις ανθρωποκτονίες από οικεία πρόσωπα το 80% των θυμάτων είναι γυναίκες. Και η αντιμετώπιση των γυναικών με αυτό τον τρόπο δεν είναι «προνόμιο» χωρών όπως το Ιράν αλλά μια παγκόσμια πραγματικότητα.
Στην Αφρική οι γυναίκες έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να δολοφονηθούν από οικείο πρόσωπο, καθώς 3 σε κάθε 100.000 γυναίκες δολοφονούνται με αυτό τον τρόπο, ενώ στην Ασία το 2017 δολοφονήθηκαν από οικεία σε εκείνες πρόσωπα 20.000 γυναίκες.
Ακόμα και στις περιπτώσεις που οι γυναίκες είναι αυτές που σκοτώνουν συντρόφους τους, σύμφωνα με τα στοιχεία, συχνά έχουν βιώσει «εκτεταμένες περιόδους» σωματικής βίας. Οι αιτίες που οδηγούν έναν άντρα στη δολοφονία της συντρόφου του, συχνά είναι η ζήλια, κληρονομικά ζητήματα και ο φόβος της εγκατάλειψης. (περισσότερα στοιχεία της έρευνας εδώ)
Αγώνας για ισότητα και ελευθερία
Ιστορίες παρόμοιες με της Σαραρέ συμβαίνουν καθημερινά σε όλες τις ηπείρους και αυτό αποτελεί την πιο βροντερή απόδειξη ότι απέχουμε πολύ από την ισότητα, και ότι τα γυναικεία κινήματα που αναπτύσσονται διεθνώς είναι καίριας σημασίας! Γυναίκες δολοφονούνται από θεοκρατικά καθεστώτα γιατί θέλησαν να είναι ελεύθερες, αγοράζονται και πωλούνται σαν εμπόρευμα για να ικανοποιηθούν αρρωστημένες ορέξεις, βιάζονται και μετά αμφισβητείται ο βιασμός τους, ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου και πόσα ακόμα σε μια πραγματικότητα με την οποία όλες και όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωπες-οι.
Οι γυναίκες σε πολλές περιπτώσεις είναι τα θύματα που αντιμετωπίζονται ως θύτες, που κατηγορούνται για τη βία, την κακοποίηση, ακόμα και τη δολοφονία τους (καθώς υποτίθεται «προκάλεσαν»), που ζουν σε μια κοινωνία όπου θεωρούνται κατώτερες από τον άντρα. Για όλους αυτούς τους λόγους η υπόθεση της Σαραρέ και η αθώωσή της έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Γιατί η υπόθεση της Σαραρέ αποτελεί μία ακόμα μάχη στον αγώνα για ισότητα και ελευθερία. Έναν αγώνα που το καπιταλιστικό σύστημα δε θέλει με τίποτα να τον χάσει, αφού οι ανισότητες είναι αυτές που το συντηρούν. Για αυτόν τον λόγο ο αγώνας αυτός χρειάζεται συμμάχους όλες τις γυναίκες και τους άντρες της εργασίας, που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο.
