Διαβάστε παρακάτω εκτενή αποσπάσματα της ανακοίνωσης της «Επαναστατικής Αριστεράς» (CWI – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Βενεζουέλα) γύρω από τα τελευταία γεγονότα της απόπειρας ανατροπής της κυβέρνησης της χώρας.
Βενεζουέλα: ανάγκη για μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, για το χτίσιμο μιας πραγματικά σοσιαλιστικής κοινωνίας και την ανατροπή της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας
Η κατάσταση στη Βενεζουέλα τις τελευταίες μέρες είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Ο νέος ηγέτης της δεξιάς και της ακροδεξιάς στη χώρα, Χουάν Γκουαϊδό αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της χώρας. Κάλεσε τους υποστηρικτές του να βγουν στους δρόμους και να παραμείνουν εκεί μέχρι την πτώση του προέδρου Μαδούρο. Σχεδόν αμέσως, οι πιο αντιδραστικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου, με επικεφαλής τον ακροδεξιό Ζαίρ Μπολσονάρου της Βραζιλίας και τον Ντόναλντ Τραμπ των ΗΠΑ, αναγνώρισαν τον Γκουαϊδό σαν το «μόνο νόμιμο πρόεδρο».
Πραξικόπημα σχεδιασμένο από τον ιμπεριαλισμό και τη δεξιά
Εκτοξεύοντας κάθε λογής απειλές, ο Μάικ Πόμπεο, υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ και πρώην διευθυντής της CIA, απαίτησε την άμεση παραίτηση του Μαδούρο ενώ ο Τραμπ δήλωσε «έχουμε όλες τις εναλλακτικές πάνω στο τραπέζι». Όσο για τον ακροδεξιό πολιτικό Γκουαϊδό, δήλωσε ότι «βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σημείο για το οποίο παλεύουμε εδώ και χρόνια» και προέτρεψε τον Μαδούρο να παραιτηθεί «αν θέλει να σώσει τη ζωή του». Μια σειρά κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, που ξεχωρίζουν για τις αντιδραστικές και αντιλαϊκές τους πολιτικές και για τις υπηρεσίες τους προς την Ουάσινγκτον, έσπευσαν με ενθουσιασμό να υποστηρίξουν το πραξικόπημα, δηλώνοντας κυνικά ότι υπερασπίζονται «τη δημοκρατία».
Αρκεί μόνο μια ματιά στο ποιοι βρίσκονται σε αυτή την «Ιερή Συμμαχία» για να καταλάβει κανείς τι πραγματικά συμβαίνει: ο πρόεδρος της Κολομβίας Ι. Ντούκε (με άμεση σχέση με την παραστρατιωτική δράση της κυβέρνησης Ουρίμπε), ο πρόεδρος του Εκουαδόρ Λ. Μορένο (γνωστός για την προδοσία των ιδεών της Αριστεράς στη χώρα), ο πρόεδρος της Αργεντινής Μ. Μάκρι (γνωστός για τις πολιτικές περικοπών που έβγαλαν στους δρόμους την κοινωνία της χώρας), ο πρόεδρος της Ονδούρας, Χ. Ο. Ερνάντες (που οργάνωσε εκλογική απάτη με τη βοήθεια των ΗΠΑ πριν ένα χρόνο και είναι υπεύθυνος για την καταπίεση και τις δολοφονίες δεκάδων ακτιβιστών).
Ο Γκουαϊδό και η δεξιά στη Βενεζουέλα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την απόγνωση και την οργή των κατοίκων της χώρας για την οικονομική και την κοινωνική της κατάρρευση. Το βιοτικό επίπεδο και το ΑΕΠ έχουν πέσει κατά 50% μέσα στα τέσσερα τελευταία χρόνια, ενώ οι τιμές έχουν αυξηθεί κατά 1000% από την αρχή της χρονιάς.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι από διαφορετικά σημεία της χώρας, ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του Γκουαϊδό να μην εγκαταλείψουν τους δρόμους μέχρι να παραιτηθεί ο Μαδούρο, ή να ανατραπεί από το στρατό, αντιγράφοντας το σενάριο του αποτυχημένου ακροδεξιού πραξικοπήματος ενάντια στον Τσάβεζ τον Απρίλη του 2002. Από την άλλη μεριά, οι υποστηρικτές της κυβέρνησης που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία O’ Leary του Καράκας και σε κεντρικά σημεία των μεγάλων πόλεων, γίνονται δέκτες της έκκλησης του Δ. Καμπέλο, ηγέτη του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PSUV) να πάνε στο Παλάτι Μιραφλόρες (το κτίριο που φιλοξενεί το γραφείο του προέδρου της χώρας) όπως έκαναν το 2002 και να υπερασπιστούν τόσο το χώρο, όσο και τον πρόεδρο, από πιθανές επιθέσεις της αντιπολίτευσης.
Οι πολιτικές της κυβέρνησης άνοιξαν το δρόμο για την αντίδραση
Η διαφορά ανάμεσα στα τωρινά γεγονότα και την απόπειρα πραξικοπήματος ενάντια στον Τσάβεζ το 2002, είναι ότι σήμερα, η παρασιτική, αντιδραστική και διεφθαρμένη δεξιά της χώρας, δεν έχει καταφέρει να κινητοποιήσει μόνο νεαρούς φοιτητές, επαγγελματίες, μικρομαγαζάτορες και άλλα μέλη της μεσαίας τάξης, όπως έγινε για παράδειγμα κατά τη διάρκεια των αναταραχών του 2017, κατά τις οποίες σκοτώθηκαν πάνω από 100 άνθρωποι. Σήμερα, σημαντικά τμήματα της νεολαίας, των ανέργων, ακόμη και της εργατικής τάξης, μέσα στην απελπισία τους εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης και της ακραίας ανόδου των τιμών, συγκεντρώνονται στις φτωχογειτονιές και κατεβαίνουν στους δρόμους υπό το κάλεσμα της ακροδεξιάς.
Από τον Αύγουστο του 2018, όταν η κυβέρνηση του Μαδούρο εισήγαγε το λεγόμενο «Σχέδιο Οικονομικής Ενεργοποίησης» και υποτίμησε το νόμισμα (Μπολιβάρ), εισάγοντας ένα νέο (το «Ισχυρό Μπολιβάρ» – σε αναλογία 60 προς ένα με το δολάριο) ο υπερπληθωρισμός, που ήταν ήδη ανεξέλεγκτος, έφτασε σε αστρονομικά επίπεδα. Λίγο πριν την αρχή αυτής της νέας κρίσης, ένα δολάριο έφτασε να ισοδυναμεί με 3.000 Ισχυρά Μπολιβάρ (Ι.Μ.)! Κάποιοι αναλυτές προβλέπουν για το χρόνο που διανύουμε, εξαψήφιο, ή και επταψήφιο πληθωρισμό.
Το κόστος μιας απλής επίσκεψης σε ιδιωτική κλινική, κάτι στο οποίο καταφεύγει πλέον όχι μόνο η μεσαία τάξη, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι, εξαιτίας της πλήρους κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος υγείας, εκτοξεύθηκε μέσα σε λίγες μέρες από 2.000 σε 15.000 Ι.Μ. Η κρατική εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, έχει αυξήσει τις κατώτατες χρεώσεις της, από 169 σε 1.300 Ι.Μ. Την ώρα που η κυβέρνηση είτε αποδεχόταν αυτές τις αυξήσεις, είτε τις επέβαλε η ίδια, σε περιπτώσεις που πρόκειται για προϊόντα ή υπηρεσίες που προέρχονται από δημόσιες επιχειρήσεις, θριαμβολογούσε για την αύξηση του βασικού μισθού κατά 400% (από 4.500 σε 18.000 Ι.Μ.). Πρόκειται για μια αύξηση της τάξης των 6 δολαρίων, εντελώς ανεπαρκή για να αντιμετωπιστούν οι τεράστιες αυξήσεις στα βασικά αγαθά.
Οι αυξήσεις στους μισθούς που υποσχέθηκε η κυβέρνηση ροκανίστηκαν από τον πληθωρισμό πριν καν δοθούν. Η γραφειοκρατική ηγεσία του PSUV αντιμετωπίζει με περιφρόνηση όσους διαμαρτύρονται. Επιπλέον, έχει καταφύγει σε καταπιεστικές μεθόδους ενάντια στα στρώματα που κατέβηκαν σε αμυντικές κινητοποιήσεις και απεργίες τους τελευταίους μήνες, την ίδια ώρα που η κομματική γραφειοκρατία ζει μια τελείως διαφορετική ζωή, με υλικά προνόμια αντίστοιχα με αυτά των καπιταλιστών. Το μόνο που έχουν καταφέρει με όλα τα παραπάνω, είναι να εντείνουν ακόμη περισσότερο την οργή της κοινωνίας. Πάνω σε αυτή τη βάση, η δεξιά βρήκε την ευκαιρία να αναλάβει πρωτοβουλίες και να εξαπολύσει αυτή τη νέα επίθεση, διεκδικώντας την εξουσία.
Μια ενδεχόμενη νίκη της δεξιάς και των αντιδραστικών δυνάμεων όμως, δε θα λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων. Το αντίθετο! Στόχος των ιμπεριαλιστών που κινούν τα νήματα πίσω από τον Γκουαϊδό, είναι να επιβάλουν την επέμβαση των ανώτατων στελεχών του στρατού, ή τουλάχιστον ενός τμήματός τους, ώστε να ανατρέψουν τον Μαδούρο και να δώσουν την εξουσία στη δεξιά. Από την άλλη, εδώ και χρόνια, ο Μαδούρο προσπαθεί να κρατήσει την εξουσία κάνοντας όλο και περισσότερες παραχωρήσεις, δίνοντας οικονομικά ανταλλάγματα και εξουσία μέσα στην κυβέρνηση στους ανώτατους στρατιωτικούς. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει σε γενικευμένη διαφθορά, όσο και σε γενικευμένη δυσαρέσκεια στα εργατικά στρώματα και την κοινωνία. Και παρόλα αυτά, δεν υπάρχει εγγύηση ότι οι Εθνικές Μπολιβαριανές Ένοπλες Δυνάμεις θα παραμείνουν πιστές μέχρι τέλους στον Μαδούρο.
Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης απόπειρας της δεξιάς να καταλάβει την εξουσία το 2017, η τρομοκρατική δράση φασιστικών συμμοριών έπεισε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, παρά το γεγονός ότι ήταν ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι με τις πολιτικές της κυβέρνησης, να δώσουν μια τελευταία ευκαιρία στο PSUV. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά.
Η γραφειοκρατική ηγεσία του PSUV δεν υπερασπίζεται το σοσιαλισμό
Τα μέσα ενημέρωσης της άρχουσας τάξης και οι αντιδραστικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, παρουσιάζουν τα γεγονότα στη Βενεζουέλα σαν την αποτυχία του σοσιαλισμού. Μέσα στο εσωτερικό της ίδιας της χώρας, με την ανεκτίμητη βοήθεια των ηγετών του PSUV (οι οποίοι περιγράφουν αυτή την καταστροφή, όπως και τις πολιτικές συμβιβασμών με την αστική τάξη σαν «μετάβαση στο σοσιαλισμό») η δεξιά χρησιμοποιεί την οικονομική κατάρρευση για να σπείρει τη σύγχυση στις μάζες, να κάμψει το ηθικό τους και να πλήξει την ιδέα του σοσιαλισμού, του εργατικού ελέγχου και κάθε πράγματος που θυμίζει Αριστερά ή επανάσταση.
Στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα που έχει εφαρμόσει ο Μαδούρο και οι ηγέτες του PSUV είναι έτη φωτός μακριά από το σοσιαλισμό και σε όσα εκατομμύρια άνθρωποι περίμεναν, όταν το 2013 ψήφιζαν υπέρ του. Τότε, πίστευαν πως με τον τρόπο αυτό θα διατηρούνταν οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε ο Τσάβεζ στην προσπάθειά του να απαντήσει στις προσδοκίες της εργατικής τάξης και των πιο καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας.
Από τότε μέχρι σήμερα η κυβέρνηση Μαδούρο προσπαθεί να πείσει τη διεθνή αστική τάξη ότι μπορεί να περάσει τη χειρότερη κρίση στην ιστορία του βενεζουελάνικου καπιταλισμού με λιγότερες κοινωνικές εκρήξεις από αυτές που θα αντιμετώπιζε η δεξιά. Μόνο τους τελευταίους μήνες έχει εγκρίνει πολιτικές σκληρών περικοπών, απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων από τις δημόσιες επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να καλύψει αυτές τις επιθέσεις κάτω από ένα απατηλό πέπλο «επαναστατικού μυστικισμού».
Σήμερα, οι ίδιοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, οι ίδιοι επιχειρηματίες που έχουν κερδίσει από τις συμφωνίες τους με την κυβέρνηση Μαδούρο, επιχειρούν να τον ανατρέψουν για να αποκτήσουν τον άμεσο έλεγχο στην εξουσία. Αυτή η κρίση είναι το αποτέλεσμα του γραφειοκρατικού «σοσιαλιστικού» μοντέλου μιας κάστας διεφθαρμένων κρατικών αξιωματούχων, στρατιωτικών και πολιτικών, των οποίων το βιοτικό επίπεδο είναι απείρως ανώτερο από αυτό των υπόλοιπων ανθρώπων.
Οργανωμένη δράση ενάντια στο πραξικόπημα, τον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία
Ο Γκουαϊδό είναι ένας λύκος με προβιά, που ενώ μιλάει για μια κυβέρνηση για όλο το λαό, υποστηρίζεται από τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις προκειμένου να πάρει την εξουσία. Το αποτέλεσμα θα είναι ένας εφιάλτης για εκατομμύρια εργαζόμενους και χωρικούς, που ήδη υποφέρουν από την κοινωνική και οικονομική κρίση. Το πρόγραμμά του, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με ακόμη περισσότερες απολύσεις, βάναυσες περικοπές στο κοινωνικό κράτος, καταπίεση απέναντι στα συνδικάτα, τα κοινωνικά κινήματα, τους ακτιβιστές της Αριστεράς.
Το πρώτο καθήκον της εργατικής τάξης και των μαχόμενων ανθρώπων της Βενεζουέλας είναι να οργανώσουν την αντίσταση ενάντια στο πραξικόπημα. Πρέπει να οργανώσουμε συνελεύσεις σε κάθε εργασιακό χώρο, να συζητήσουμε για τις ανάγκες και τα αιτήματά μας, για τα οποία οι πολιτικές της δεξιάς αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο. Είναι επείγον να οργανωθούμε σε επιτροπές δράσης, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με ένα γνήσιο σοσιαλιστικό, ταξικό πρόγραμμα, το οποίο θα περιλαμβάνει την εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, των τραπεζών, προκειμένου να μπει ένα τέλος στην κρίση και τη διαφθορά. Να τερματιστούν τα προνόμια των γραφειοκρατών και να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Πρέπει επίσης να οργανώσουμε επιτροπές άμυνας απέναντι στις επιθέσεις της δεξιάς.
Η εμπειρία των τελευταίων ετών μας δείχνει ότι δεν μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση του Μαδούρο, τη γραφειοκρατία και το στρατό. Οι πολιτικές του Μαδούρο ήταν αυτές που άνοιξαν το δρόμο για το πραξικόπημα. Μόνος τρόπος να αποφύγουμε ένα τραγικό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και την κοινωνία της Βενεζουέλας, είναι να χτίσουμε ένα μέτωπο της Αριστεράς, πλήρως ανεξάρτητο από αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή.
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο! Χρειαζόμαστε μια ισχυρή αντίσταση ενάντια στις δυνάμεις της αντίδρασης και τον ιμπεριαλισμό, με μαζικές κινητοποιήσεις στη βάση της κοινωνίας, με ένα επαναστατικό, σοσιαλιστικό και διεθνιστικό πρόγραμμα. Οι λαοί και οι εργαζόμενοι του πλανήτη, με πρώτους αυτούς της Λατινικής Αμερικής πρέπει να απορρίψουν αυτό το νέο αιματοκύλισμα που προετοιμάζει η δεξιά και οι διεθνείς της υποκινητές και να σταθούν αλληλέγγυοι στο λαό της Βενεζουέλας. Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να σώσει την κοινωνία!
