Του Νίκου Πάλλη, αναδημοσίευση από το site Yabasta
Τώρα που το κοινωνικό σώμα αρχίζει και κινείται, μετά το μούδιασμα που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο παροντικός φορέας του 3ου μνημονίου, παραθέτω μερικούς πολιτικούς (και όχι μόνο) προβληματισμούς…
Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα στην Αριστερά (εγχώρια και παγκοσμίως) και το όνομα αυτού του προβλήματος είναι: Απουσία!
Απουσία γέννησης επεξεργασιών για ότι συμβαίνει αυτή την στιγμή εγχώρια και παγκόσμια. Και σχηματοποιούνται σπουδαία συμβάντα. Πχ προσέγγιση Ιράν – ΗΠΑ, Η Κίνα μπαίνει και αυτή στην οικονομική κρίση το προσφυγικό κ.α. Οι επιπτώσεις αυτών μας επηρεάζουν και μας προ(σ)καλούν να πάρουμε θέση.
Ο χρόνος των εξελίξεων γίνονται όλο και πιο συμπυκνωμένος.
Είναι αναγκαίες παρά ποτέ προτάσεις που θα διαρθρώνουν την Άλλη πρόταση ενσαρκώνοντας την, ως πολιτικό υποκείμενο.
Προτάσεις, ρηματικοί λόγοι ότι μπορεί να γίνει αυτό ή εκείνο με αυτόν τον τρόπο και με αυτά τα μέσα.
Έτσι ώστε να γίνει αντιληπτό από τους "ανήσυχους" του πολιτικού σώματος κάθε κοινωνίας, ότι υπάρχει με σάρκα και οστά ο άλλος δρόμος.
Πέρα από μια ακτιβιστική (κυρίως απ’ όσους δεν έχουν παραιτηθεί ή απογοητευθεί) παρουσία δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική κυβερνητική πρόταση. Μάλλον μια σειρά αντι-προτάσεων που σε ασυνείδητο επίπεδο αναδιπλασιάζουν την νεοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ καθιστώντας την απόλυτα κυρίαρχη.
Κατ` εκτίμησή μου αυτού του είδους ο ακτιβισμός δεν παράγει, πολιτικά γεγονότα, πολύ περισσότερο πολιτικά συμβάντα. Είναι μια αμυντική αντί-δράση, ενώ χρειάζεται να περάσουμε στην επίθεση.
(Μη) Χειρότερα [ii]
Υπάρχει απουσία παραγωγής επεξεργασιών που να γεννά αναλύσεις, θέσεις, μέσα και σκοπούς μια εφαρμοσμένης άλλης πολιτικής.
Στα καθ` ημάς τα περισσότερα από τα κεντρικά κείμενα, γνώμες ή θέσεις που δημοσιεύονται είναι άσφαιρη συνθηματολογία, σιωπητήρια ή λοιδορίες για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα τωρινά στελέχη του.
υπάρχει ένα κενό και σιωπή για τα υπόλοιπα φλέγοντα ζητήματα που απαρτίζουν το σύνολο της πολιτικής.
Αυτό σε συνδυασμό με προβληματικές πολιτικές επιλογές, όπως η συμπόρευση με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικαλιστικά και την Τ.Α. (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις), βαθαίνει την αδιαφορία, την απογοήτευση και την αποστράτευση σε κείνα τα μέρη του πολιτικού σώματος που γεννούν τα ριζοσπαστικά κινήματα.
Μερικά παραδείγματα για ζητήματα κεντρικής πολιτικής:
- Πλην των δημοσιεύσεων του Κώστα Λαπαβίτσα κανείς δεν αρθρώνει λόγο, για μια πρακτική μέθοδο, εξόδου από την Ευρωζώνη (Ανάλυση, μέσα & τρόπους, συνέπειες).
- Δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου μια επικαιροποιημένη (έστω θεωρητική) επεξεργασία για το αν χρειάζεται και το πως θα μπορούσε να γίνει μια έξοδος από την Ε.Ε. Μια μελέτη για τις συνέπειες μιας τέτοιας προσπάθειας.
- Πέρα από την απαραίτητη αλληλεγγύη στο ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών, δεν έχω αντιληφθεί επεξεργασίες και προτάσεις για το ζήτημα αυτό.
Ένα παράδειγμα: τι θα γίνει αν σφραγιστούν τα σύνορα; Πως ένα ριζοσπαστικό πολιτικό υποκείμενο απαντά επιτελεστικά (προς την κοινωνία) σε ένα τέτοιο ζήτημα;
Για το τελευταίο προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές σε συνδυασμό με το βάθεμα της Καπιταλιστικής κρίσης θα καθορίσουν το μέλλον της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Κατά την προσωπική μου εκτίμηση η Ε.Ε. ή θα οδηγηθεί σε μια αυταρχική ολοκλήρωση (με θεσμούς που θα έχουν άλλη λογική συγκρότηση από το υπάρχον φιλελεύθερο αστικό) ή θα βαρέσει διάλυση. Τι απαντάμε στην μια περίπτωση; τι στην άλλη;
Στον ύπνο σταυραετοί, στον ξύπνιο;
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι οι όποιες επεξεργασίες (εκτός ίσως αυτών που αφορούν τα κόκκινα δάνεια) κινούνται στην λογική της αναπαραγωγής των παρελθόντων (γεννήματα συμβιβασμών ) επεξεργασιών του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ ή κινούνται σε λογικές αντι-προτάσεων. Δε κινούνται πάντως, προς την δημιουργία και γέννηση των (αναγκαίων) άλλων προτάσεων. Των προτάσεων που θα έσπαγαν τα σημερινά ασφυκτικά πλαίσια της ευρωζώνης ή/και της Ε.Ε. Των προτάσεων που θ’ άνοιγαν ρήγματα στον καταθλιπτικό ομοιόμορφο, πολιτικό λόγο που αναπαράγεται στον κοινοβούλιο αλλά κι έξω από αυτό. Των προτάσεων που θα ήταν ο κορμός, τα χέρια και τα πόδια του άλλου προγράμματος.
Γνώμη μου είναι ότι αν είναι να γεννηθεί το (αναγκαίο) ριζοσπαστικό πολιτικό Υποκείμενο που θα λειτουργήσει ως πυρήνας συγκρότησης ενός άλλου κοινωνικού δεσμού, ως μαγνήτης και ως ηγεμονική πολιτική δύναμη, στα ριζοσπαστικά μέρη του πολιτικού σώματος, χρειάζεται να τεθούν τα εξής ερωτήματα:
Ποιος είναι ο δρόμος μας; (όχι ο εναλλακτικός[iii], ο Άλλος δρόμος!)
τι καταλαβαίνουμε ως προς την συγκυρία; τι πράττουμε; πως το πράττουμε;
Προκειμένου να υπάρξουν απτές απαντήσεις που θ` απευθύνονται προς το πολιτικό σώμα που βρίσκεται σε πολιτική έρημο και διψά για μια άλλη πολιτική πράξη.
Υπάρχει ένα τετράστιχο του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το "Έρημα Κορμιά"
"Έρημα κορμιά του φεγγαριού κρατήρες
αθώα στο σταυρό Πιλάτοι στους νιπτήρες
έρημα κορμιά χαρούμενα θλιμμένα
κρυφές περαταριές για τ` άγνωστα τα ξένα"
Εύχομαι κι ελπίζω ο Λόγος των παρόντων (όλων) δυνάμεων της Αριστεράς να μη γίνουν ακόμα ένας σταυρός (όπως έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ) όπου καρφώνονται τα σώματα όσων πιστεύουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος…
