Δημοσιεύουμε άρθρο του σ. Νίκου Μποσινάκου
Χθες βράδυ άκουσα μια εκπρόσωπο οργάνωσης-συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να λέει περίπου το εξής προκειμένου να δικαιολογήσει την μη αποδοχή -εκλογικής έστω- συμπόρευσης με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και ειδικά με την ΛΑΕ: “Και επιτέλους, εμείς θα πρέπει να κάνουμε ότι κάναμε και το 2012, γιατί εν τέλει αυτό και μόνο μας επιτρέπει να είμαστε ακόμη εδώ και δίνουμε ακόμη την μάχη μας”.
Στα ίσα και χωρίς διπλωματία: Η συγκεκριμένη αντίληψη, η οποία δυστυχώς είναι κυρίαρχη ακόμη και σήμερα, είναι ο βασικός λόγος αποτυχίας της επαναστατικής-ριζοσπαστικής αριστεράς να αποτελέσει πόλο έλξης για τα λαϊκά στρώματα που συντρίφθηκαν τα χρόνια του Μνημονίου.
Η αντίληψη ότι “δεν μπαίνω στα θολά νερά του υπονόμου για να μείνω καθαρός”, μας έχει οδηγήσει να πνιγόμαστε όλοι στις ακαθαρσίες…
Ας γυρίσουμε λοιπόν, στα 2012: Σε μια εποχή που ζήσαμε την στιγμή-σήμερα φαντάζει σουρεαλιστική, αλλά τότε ήταν φυσιολογική- που ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτική Προοδευτική Συμμαχία) ως 2ο κόμμα, καλούσε στο πλαίσιο της διερευνητικής εντολής, το …ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συγκυβερνήσουν! Η πρόταση ως γνωστόν, έπεσε στο κενό…Ήταν η τελευταία φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ έστρεψε το βλέμμα στα αριστερά. Ακολούθησε ο ασταμάτητος δεξιός κατήφορος..
Είναι αλήθεια ότι οι αριστερές οργανώσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, η ΛΑΕ αργότερα, δεν παρασύρθηκαν σε αυτήν την πορεία. Δεν ξεγελάστηκαν από τα κελεύσματα της εξουσίας και του Αλέξη Τσίπρα. Άφησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει την …προδιαγεγραμμένη νομοτελειακά πορεία του προς τους ΑΝΕΛ, τα Μνημόνια, τις ΗΠΑ κτλ κτλ. Και παραμείναν άσπιλοι, και περήφανοι, φτάνοντας σώοι και αβλαβείς στα 2019. 40-50 χιλιάδες ψήφους πάνω-κάτω το ΚΚΕ, 5-6 χιλιάδες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συνεχίζουμε…
Σίγουρα, κάποια στιγμή στο μέλλον, παρά το γεγονός ότι την Ιστορία την γράφουν οι νικητές, θα βρεθούν κάποιοι αμερόληπτοι ιστορικοί που θα αναφέρουν περίπου τα εξής: “Στην κυρίαρχη πολιτική των Μνημονίων λιτότητας, της εσωτερικής υποτίμησης και της κατάργησης κοινωνικών δικαιωμάτων αντιτάχθηκαν χωρίς αποτέλεσμα ένα …μάτσο πούρες αριστερές οργανώσεις”. Ίσως να μνημονεύεται και το όνομα κάποιων από αυτές, Σίγουρα, του τιμημένου ΚΚΕ που θα γιορτάζει πιθανότατα με συναυλία στο ΣΕΦ τα 150α του γενέθλια και τα 100.000 φύλλα Ριζοσπάστη (Περίοδος Γ’).
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:
Η Αριστερά -αυτή που μάχεται πραγματικά- οφείλει να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα εργαλεία για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας. Συμπεριλαμβανομένων και των έξω από εδώ αστικών θεσμών όπως εκλογές, αστικό κοινοβούλιο, κυβέρνηση.
Η Αριστερά στην Ελλάδα αφήνει εδώ και δέκα χρόνια μια τεράστια ευκαιρία παρέμβασης στο λαϊκό κίνημα να γλιστράει συνεχώς από τα χέρια της. Άφησε τον αγώνα απέναντι στα Μνημόνια να γίνει εργαλείο στα χέρια αριβιστών που επέβαιναν ή σκαρφάλωσαν στο ταχύπλοο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Άφησε την ακροδεξιά να φαντάζει στα μάτια του μέσου πολίτη ως “αξιόπιστη” λύση κατά των Μνημονίων και της δουλοπαροικίας.
Η Αριστερά στην Ελλάδα αυτομαστιγώνεται και αλληλοκατηγορείται για λάθος λόγους. Η σωστή κριτική π.χ στο Αριστερό Ρεύμα θα έπρεπε να αφορά όχι στο γεγονός ότι συμμετείχε στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη 2015 αλλά στο ότι δεν αποχώρησε τον Φλεβάρη, όταν έγινε η πρώτη μεγάλη υποχώρηση στις απαιτήσεις των δανειστών.
Οι οργανώσεις, τα μέτωπα, οι συμμαχίες (εκλογικές και μη), οι βουλευτικές έδρες, οι Κυβερνήσεις…Όλα αυτά θα έπρεπε να ιδωθούν από το πρίσμα της χρησιμότητας τους ως προς ένα πράγμα: Να σπρώξουν τους ανθρώπους στον δρόμο, να ενθαρρύνουν το κίνημα, να δώσουν ελπίδα στον απογοητευμένο εργαζόμενο και άνεργο. Να υπηρετήσουν τις λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις. Όχι να εξυπηρετήσουν προσωπικές ή κομματικές επιδιώξεις. Σε τελική ανάλυση, ας διαλυθούν δέκα ιστορικές οργανώσεις για να προκύψει το πολιτικό υποκείμενο που θα καθοδηγήσει μια επανάσταση. Back to basics: (Να διαβάσω την τακτική του Κόμματος των Μπολσεβίκων από τον Γενάρη ως τον Οκτώβρη του 1917!).
Το λάθος συνεχίζεται και τώρα. Πριν καν καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, οι οργανώσεις/κόμματα της Αριστεράς θέτουν περίπου την εξής προϋπόθεση: “Συμφωνήστε με την άποψη μας και μετά το συζητάμε…”.
Και έτσι, ομφαλοσκοπώντας και αμυνόμενοι περί πάρτης, κρατάμε τις αριστερές θέσεις για εσωτερική διακίνηση και ενδελεχή ζύμωση…
Και όμως ακόμη και τώρα, υπάρχει κόσμος εκεί έξω- ο κόσμος της αποχής και της απογοήτευσης- που περιμένει υπομονετικά ένα κάποιο ενωτικό μήνυμα…
Ηθικό δίδαγμα: Το αποτέλεσμα που προκύπτει αν δεν βάλεις τα χέρια σου στα θολά νερά, δεν είναι ότι θα μείνεις καθαρός. Είναι ότι δεν θα διορθώσεις τη βλάβη. Και οι αιτίες είναι μόνο δύο: είτε δεν μπορείς, είτε δεν θέλεις να το κάνεις. Στο τέλος, πάντως όλοι θα πνιγούμε στις ίδιες βρωμιές.
Νίκος Μποσινάκος
13/6/2019
