Σχόλιο από το «Ξεκίνημα» πάνω σε μερικές πτυχές του κειμένου των θέσεων που έχει καταθέσει η ΛΑΕ ενόψει της ιδρυτικής της συνδιάσκεψης
Το κείμενο θέσεων του Προσωρινού Συμβουλίου (ΠΣ) ενόψει της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της ΛΑΕ διαπιστώνει σωστά ότι:
«…ένα σύνολο αντιστάσεων στον ιμπεριαλισμό, κινημάτων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και πειραμάτων ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, κάνει επίκαιρο το ιστορικό δίλημμα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».
(θέση 1.1)
Το κείμενο θέτει το δίλημμα σωστά, όμως δεν δίνει την απαιτούμενη απάντηση!
Γιατί αν η απάντηση στο συγκεκριμένο δίλημμα είναι ο σοσιαλισμός, που είναι, τότε οφείλεις να έχεις ένα συνεκτικό και δομημένο σοσιαλιστικό πρόγραμμα και μια μαζική Αριστερά έτοιμη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος για να ολοκληρώσει αυτό το έργο. Χρειάζεσαι δηλαδή μια επαναστατική Αριστερά. Η ΛΑΕ, απέναντι σ’ αυτό το καθήκον απαντάει αρνητικά.
Πάλη για το σοσιαλισμό δεν σημαίνει να έχεις δεκάδες αναφορές στη λέξη σοσιαλισμός στο κείμενο αλλά την ίδια στιγμή να τον εναποθέτεις σαν μακρινό στόχο στο βάθος του ορίζοντα. Δεν σημαίνει να προτείνεις ένα προηγούμενο στάδιο φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα το κείμενο θέσεων του ΠΣ αναπαράγει, με έμμεσο αλλά σαφέστατο τρόπο, την ιστορικά δοκιμασμένη και αποτυχημένη θεωρία των «Λαϊκών Μετώπων» και των «Σταδίων» που οδήγησε σε ήττες αριστερά εγχειρήματα, εξεγέρσεις και επαναστάσεις, σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Μερικά αποσπάσματα
Μερικά παραδείγματα από το κείμενο:
«… μια νέα συμμαχία του λαού πάνω σε πρόγραμμα εναλλακτικής εξουσίας και μετάβασης σε μια νέα φάση κοινωνικοοικονομικής ανασυγκρότησης στενά συνδεδεμένη με τον ορίζοντα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού..». (Θέση 5.7)
«… θέτει την ανάγκη συμπόρευσης και με αντιμνημονιακές-δημοκρατικές-πατριωτικές δυνάμεις…». (Θέση 5.8)
«…μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, που θα εμπεδώσει νέους θεσμούς, νέες διευρυμένες μορφές δημοκρατίας και εργατικής και λαϊκής συμμετοχής, νέες μορφές περιορισμού της καπιταλιστικής ασυδοσίας…». (Θέση 3.13)
«… που θα φέρουν πιο κοντά την προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανεξάρτητων και ισότιμων εθνών, με κατεύθυνση το σοσιαλισμό..». (Θέση 4.10)
«… στις αποσκευές μας κουβαλάμε τα πιο προωθητικά στοιχεία της Γαλλικής και της Ελληνικής επανάστασης, της δημοκρατικής άνοιξης των Λαών του 1848 και της Παρισινής Κομμούνας, του ρώσικου Οκτώβρη… της Κινέζικης επανάστασης…» (Θέση 3.3)
«… η βασική αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας είναι μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Ωστόσο η κυρίαρχη αντίθεση σε πολιτικό επίπεδο, αφορά στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και στην πάλη για την ανατροπή τους με την επιβολή φιλολαϊκού προγράμματος εξόδου από την κρίση..» (θέση 2.12)
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι ενδεικτικά ασαφειών και αντιφάσεων που όμως υποδηλώνουν, έμμεσα αλλά καθαρά, ότι η ΛΑΕ θα κινηθεί εντός του καπιταλιστικού πλαισίου κι ότι θα επιχειρήσει να το μεταρρυθμίσει (θεωρητικά) σε κάποιου είδους προοδευτική κατεύθυνση.
Αργότερα, με κάποιο τρόπο, θα φτάσουμε σε μια σοσιαλιστική κοινωνία – μόνο που το πώς θα γίνει αυτό δεν εξηγείται καθόλου.
Στο μεταξύ υπάρχει ένα Στάδιο που είναι η πάλη για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και η εφαρμογή ενός φιλολαϊκού προγράμματος εξόδου από την κρίση.
Αυτό το Στάδιο επιχειρείται να ντυθεί «θεωρητικά» με ένα τεχνητό κατασκεύασμα που είναι η ανακάλυψη μιας «αντίθεσης» (που ο Μαρξ κι ο Λένιν δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν και να διατυπώσουν) της «αντίθεσης» ανάμεσα στην «βασική αντίφαση» και στην «κυρίαρχη αντίφαση» στην κοινωνία (θέση 2.12). Ας μας επιτραπεί να πούμε πως αυτά αποτελούν «θεωρητικές» ασυναρτησίες.
Τι είναι αυτό που δοκιμάστηκε ιστορικά και απέτυχε;
Στην πραγματικότητα το κείμενο θέσεων, με την εξαίρεση της εξόδου από το Ευρώ, λίγο διαφέρει με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν την ανάληψη της εξουσίας. Διακατέχεται από την ίδια λογική των μεταρρυθμίσεων εντός του συστήματος που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα.
Το δε τσουβάλιασμα αστικών και σοσιαλιστικών επαναστάσεων στις ιδεολογικές καταβολές δεν συμβάλλει καθόλου στο να εξαχθεί το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας συμπέρασμα της εποχής, που είναι ότι: αυτό που δοκιμάστηκε ιστορικά και απέτυχε είναι η ρεφορμιστική και σταλινική εκδοχή της Αριστεράς σε όλες της τις εκφάνσεις.
Το κείμενο δεν παίρνει θέση πάνω στην ιστορική εμπειρία. Με τόσες ήττες και τόσα ξεπουλήματα είναι δυνατό να επιχειρεί ένα νέο σχήμα της Αριστεράς να κοιτάξει μπροστά χωρίς να επιχειρεί να αποτιμήσει το παρελθόν;
Διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίας
Διόλου τυχαία κατά την γνώμη μας στο κείμενο του ΠΣ υπάρχουν θετικές αναφορές στα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς σε Ισπανία και Πορτογαλία καθώς και σε δυνάμεις που συμμετέχουν στο ευρωπαϊκό σχέδιο Β.
Όμως αυτοί είναι ρεφορμιστικοί σχηματισμοί οι οποίοι (στο βαθμό που δεν μετασχηματιστούν μέσα από μαζικές εσωτερικές συγκρούσεις και διασπάσεις ώστε να προκύψουν νέοι σχηματισμοί με επαναστατικά χαρακτηριστικά) θα αποτύχουν παταγωδώς όπως απέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τι λείπει από τις διεθνείς διεργασίες; Η παντελής απουσία αναφοράς στις επιτυχίες της επαναστατικής αριστεράς και της αντικαπιταλιστικής συμμαχίας (AAA – PBP) στην Ιρλανδία όπου με ποσοστό πάνω από 4% (εθνικός μέσος όρος με κάθοδο στα 2/3 των περιφερειών) εξέλεξε 6 βουλευτές, καθοδηγώντας νικηφόρα μαζικά κινήματα όπως αυτό της άρνησης πληρωμής φόρου για το νερό.
Αυτό είναι κάτι το οποίο έχει ήδη επισημανθεί (εδώ και καιρό) στην ηγεσία της ΛΑΕ. Η απουσία αναφοράς είναι επομένως συνειδητή!
Μεταβατικό Πρόγραμμα και Ενιαίο Μέτωπο
Στην πιο βαθιά κρίση του συστήματος χρειαζόμαστε μια καθαρή αντισυστημική απάντηση – στηριγμένη βέβαια στην τακτική του «Ενιαίου Μετώπου» και μακριά από κάθε σεκταριστική αντίληψη που ρίχνει νερό στο μύλο της αντίδρασης.
Το Μεταβατικό Πρόγραμμα δεν είναι μετάβαση στο κενό αλλά γέφυρα που συνδέει τα πιο άμεσα αιτήματα των εργαζόμενων μαζών με την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό.
Η Αριστερά που έχει ανάγκη η κοινωνία δεν κάνει τον διαχωρισμό ανάμεσα στην καθημερινή πάλη για τα καθημερινά προβλήματα, με το στρατηγικό στόχο που είναι η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Τα δύο είναι οργανικά και άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους σε μια διαρκή, ενιαία διαδικασία.
Η Αριστερά που δεν το καταλαβαίνει αυτό και διαχωρίζει –στην πραγματικότητα τεχνητά και αφύσικα– τα «άμεσα» από τα «στρατηγικά» καθήκοντα, το μόνο που θα πετύχει στο τέλος θα είναι να εγκαταλείψει τις αρχές και τις αξίες της πραγματικής επαναστατικής Αριστεράς – του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν, του Τρότσκι, της Λούξεμπουργκ και τόσων άλλων.
Σχετικά άρθρα
- «Λαϊκή Ενότητα» – η σκληρή πραγματικότητα των εκλογών της 20/9, 05/10/2015
https://xekinima.org/arthra/view/article/laiki-enotita-i-skliri-pragmatikotita-ton-eklogon/
- Σημαντικό βήμα η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ, 02/06/2016
https://xekinima.org/simantiko-vima-i-syndiaskepsi-tis-lae/
- Το «κόμμα», το «μέτωπο» και οι διεργασίες στις γραμμές της Αριστεράς, 10/04/2016
https://xekinima.org/to-komma-to-metopo-kai-oi-diergasies/
- Στο ερώτημα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;» απαντάμε: Σοσιαλισμός, 06/06/2016
https://xekinima.org/marakis-sto-erotima-sosialismos-i-varvarotita/
- Ιρλανδικές εκλογές: Ένα σοβαρό ατόπημα που η ΛΑΕ οφείλει να διορθώσει, 15/03/2016
https://xekinima.org/irlandikes-ekloges-ena-sobaro-atopim/
- Από την Κομμούνα και τον Λένιν στο σήμερα – ξανά για το Μέτωπο το Κόμμα και το Πρόγραμμα, 10/06/2016
https://xekinima.org/apo-tin-kommouna-kai-ton-lenin-sto-sime/
