H αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από τη συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος αποτελεί τη δεύτερη σημαντική επιτυχία του κινήματος μετά από εκείνη της αναβολής της κατάθεσης του νέου νόμου πλαίσιο τον περασμένο Ιούνιο.
Η επιτυχία αυτή, δυσχεραίνει κατά πολύ τη διαδικασία της αναθεώρησης για την κυβέρνηση. Πάνω από όλα, αποδεικνύει μια παλιά αλήθεια των κινημάτων και της ταξικής πάλης: μόνο οι δυναμικοί αγώνες μπορούν να φέρουν αποτελέσματα.
Ο αγώνας συνεχίζεται
Το κίνημα έχει κερδίσει μια δεύτερη και πιο σημαντική μάχη, όμως δεν έχει κερδίσει ακόμα τον πόλεμο.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν διαφωνεί επί της ουσίας με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Άλλωστε αποτελεί και ψηφισμένη θέση του από το συνέδριο και το Εθνικό Συμβούλιο.
Αυτό σημαίνει πως το θέμα παραμένει ανοικτό και τώρα που η κυβέρνηση πάει να το ψηφίσει έστω και μόνη της στις 22-28 Φλεβάρη και στην επόμενη βουλή. Ο αγώνας λοιπόν συνεχίζεται. Πρώτον για αν καμφθεί η ΝΔ, ή τουλάχιστον να ξέρει ότι στην επόμενη βουλή, όταν θα χρειάζεται 180 ψήφους για να περάσει την αναθεώρησή της, θα γίνει χαμός. Δεύτερον για να εξαναγκαστεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να σεβαστεί το κίνημα, και να μην τολμήσει να δώσει θετική ψήφο στην επόμενη αναθεωρητική βουλή, διαφορετικά θα πληρώσει πολύ βαρύ κόστος.
Επιπλέον η κυβέρνηση έχει δηλώσει πως θα κατεβάσει σύντομα τον νέο νόμο πλαίσιο. Από τις μέχρι τώρα διαρροές φαίνεται πως θα υπάρχει στρογγύλεμα του νόμου σε μερικά δευτερεύοντα για την κυβέρνηση ζητήματα (π.χ. για τους «αιώνιους» φοιτητές) αλλά θα παραμείνουν τα βασικά που είναι: η σύνδεση της κρατικής χρηματοδότησης με την αξιολόγηση των σχολών από την αγορά και η κατάργηση του ασύλου.
Ο αγώνας, λοιπόν, συνεχίζεται και για να εμποδίσει τη κατάργηση του άρθρου 16 και για την οριστική απόσυρση του νέου νόμου πλαίσιο.
Η δυναμική που έχει αναπτύξει το κίνημα μπορεί να καταφέρει μια ακόμα πιο σημαντική νίκη: την οριστική ανατροπή των σχεδίων της κυβέρνησης στην παιδεία. Και αυτή δεν θα είναι μια νίκη μόνο για την παιδεία αλλά για ολόκληρη την κοινωνία.
Οι εργαζόμενοι θα δουν στον αγώνα μας το δρόμο για τη νίκη και των δικών τους αγώνων.
Επίσης το κίνημα της παιδείας θα αισθανθεί πιο δυνατό μπροστά σε οποιαδήποτε επίθεση, όχι μόνο από την τωρινή κυβέρνηση, αλλά και από την όποια επόμενη.
Τι προτείνουμε:
* Συνέχιση με 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες καταλήψεις και βδομαδιάτικες ΓΣ. Εκστρατεία για επέκταση των καταλήψεων σε όσες σχολές δεν είναι ακόμα κλειστές (ΠΑ.ΠΕΙ – ΤΕΙ – ΠΑΜΑΚ κτλ.)
* Διήμερο πανεκπαιδευτικών κινητοποιήσεων στις 14-15 Φλεβάρη που συνεδριάζει η Βουλή για όλα τα υπό αναθεώρηση άρθρα που να περιλαμβάνει και απογευματινό συλλαλητήριο για να μπορούν να συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι.
* Συνεχίζουμε την πίεση για κάλεσμα γενικής απεργίας για την παιδεία από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚ καθώς ήδη για τις 15/2 έχουν καλέσει για 24ωρη απεργία η ΟΛΜΕ και οι συμβασιούχοι (με την κάλυψη της ΓΣΕΕ).
* Νέα πανελλαδική πορεία και περικύκλωση της Βουλής στις 22/2, μέρα που ξεκινάει η ψηφοφορία για το άρθρο 16.
****
Η εικόνα των συγκρούσεων ανάμεσα στην ΠΚΣ και στην κυρίαρχη τάση στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Είναι δυνατό σε κάθε πορεία και σε πολλές γενικές συνελεύσεις να πέφτει κανονικό ξύλο κι αυτό στο όνομα, δήθεν, του κινήματος;
Ένα από τα κεντρικά σημεία της σύγκρουσης αυτής είναι το ζήτημα των Συντονιστικών.
Η ΠΚΣ, αφού για χρόνια είχε το δικό της ‘‘Συντονιστικό’’ (εντελώς καπελωμένο από την ίδια) μετά το ξεγύμνωμά της τον περασμένο Μάη Ιούνη, έκανε στροφή, δήθεν, υπέρ δημοκρατικών συντονιστικών, από εκλεγμένους αντιπροσώπους. Μ’ αυτό όμως εννοεί, όλα τα μέλη της ΚΝΕ να αυτοορίζονται αντιπρόσωποι από τη γενική συνέλευση, η οποία και να τους «εκλέγει». Είναι η ίδια λογική του καπελωμένου με κουκιά Συντονιστικού, όμως με την επικύρωση της γενικής συνέλευσης. Αν είναι ποτέ δυνατό!
Ο κύριος όγκος των παρατάξεων των ΕΑΑΚ όμως, αντί να αποκαλύψουν την μπλόφα/ απάτη της ΠΚΣ, δίνουν τη μάχη υπέρ των υπαρχόντων Συντονιστικών, στο όνομα της «άμεσης δημοκρατίας» και της «φωνής του μέσου φοιτητή».
Αλήθεια, ο μέσος φοιτητής είναι οι σταθεροί και συγκεκριμένοι φοιτητικοί συνδικαλιστές που μιλούν με τις ώρες, οι ίδιοι λίγο πολύ σε κάθε συνέλευση και κάθε συντονιστικό; Η άμεση δημοκρατία είναι τα Συντονιστικά των 17 ωρών διάρκειας (στη Θ/νίκη) που το μόνο που κρίνουν είναι την αντοχή των νεύρων των παρευρισκομένων; Κι ενώ στο συντονιστικό διάφοροι μιλούν επι παντός επιστητού, στο δίπλα δωμάτιο μερικά στελέχη, μετρημένα στα δάκτυλα διαμορφώνουν τα τελικά κείμενα… Αυτή είναι η δημοκρατία;
Όχι, στο όνομα της άμεσης δημοκρατίας αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται είναι τα στημένα παιγνίδια, με αποφάσεις που παίρνονται αλλού. Στο τελευταίο πανελλαδικό συντονιστικό όταν κάποιοι απ’ τα ΕΑΑΚ φοβήθηκαν πως θα έχαναν την πλειοψηφία από την ΚΝΕ, είπαν ψέματα ότι γινόταν κατάλυση του ασύλου στο Πολυτεχνείο για να θεωρήσουν ότι η διαδικασία έληξε και οι αποφάσεις πάρθηκαν. Αυτή είναι η δημοκρατία;
Κι όλα αυτά γίνονται στο όνομα του κινήματος!
Είναι καιρός να σοβαρευτούμε. Στα συντονιστικά πρέπει να μπορεί να παρευρεθεί και να μιλήσει όποιος θέλει, αλλά τις αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν εκλεγμένοι από τις γενικές συνελεύσεις των σχολών αντιπρόσωποι. Διαφορετικά, τις αποφάσεις θα καθορίζει το ποιος μπορεί να μεταφέρει περισσότερα κουκιά, που απλά ψηφίζουν. Και βέβαια τις αποφάσεις θα τις παίρνουν πάντα Αθηναίοι που ανήκουν στη μία ή την άλλη παράταξη, πάντως όχι το κίνημα.
Κι επειδή αυτή η συζήτηση δεν είναι αφηρημένη, ας θυμηθούμε πως ο πιο μεγάλος αγώνας που δόθηκε πρόσφατα στην Ευρώπη, αυτός ενάντια στο CPE στη Γαλλία, πέρυσι, καθοδηγήθηκε από συντονιστικά από εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπρόσωπους.
