Του Γιώργου Λυγουριώτη
Τον γύρο του διαδικτύου κάνει μια φωτογραφία τις τελευταίες μέρες. Σ’ αυτήν φαίνονται τα «Σημαντικά στοιχεία καθημερινής λειτουργίας καταστήματος».
Σύμφωνα με τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το κατάστημα ανήκει στην αλυσίδα παιχνιδιών «Μουστάκας». Αν και σε σχόλιά της η επίσημη σελίδα του «Μουστάκα» στο facebook, αρνείται ότι η ανακοίνωση έχει σχέση με τα καταστήματα, το «The Press Project» παρατήρησε πως οι κωδικοί πάνω από τις οδηγίες παραπέμπουν απευθείας σε προϊόντα του καταστήματος.
Οι οδηγίες του καλού εργαζόμενου
Ουσιαστικά πρόκειται ένα εγχειρίδιο από την πλευρά της εργοδοσίας προς του εργαζομένους με οδηγίες για την πρέπουσα συμπεριφορά τους. Αλλά και μια απειλή για όσους δεν θα συμμορφωθούν.
Από την αρχή των οδηγιών γίνεται ξεκάθαρη η θέση του εργαζόμενου.
«Γενικότερα δουλεύουμε πολύ – μιλάμε λίγο».
«…παίρνουμε άδεια πρώτα για το οτιδήποτε…»
«…δεν στηριζόμαστε στις κολόνες και στο αμπαλάζ…»
«…οι κινήσεις μας μέσα στο κατάστημα πρέπει να είναι δραστήριες, όχι βαριές και άγριες…»
Όλες αυτές οι οδηγίες αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, κάτω από ποιες συνθήκες γαλέρας καλούνται να εργαστούν οι εργαζόμενοι στην εποχή που ζούμε. Και βέβαια όλα αυτά έρχονται σαν συμπλήρωμα στους χαμηλούς μισθούς, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα ελαστικά ωράρια και τον παραλογισμό από μια σειρά απαιτήσεις της εργοδοσίας (ας θυμηθούμε την απόλυση της Σοφίας Πάτα από το «Πλαίσιο» γιατί «δεν χαμογελούσε αρκετά»).
Η απειλή
Αν παρακάμψουμε το «ύφος» με το οποίο είναι γραμμένες οι από πάνω οδηγίες, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτά συμβαίνουν παντού… Αυτό όμως που εξοργίζει ακόμη περισσότερο είναι η απειλή με την οποία κλείνουν οι οδηγίες.
«… έξω υπάρχει μεγάλη ανεργία, οι εποχές είναι πολύ δύσκολες και σίγουρα ένα σταθερό εισόδημα είναι καλύτερο από το τίποτα ή το ταμείο ανεργίας…»
Εδώ, η εργοδοτική ασυδοσία δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Το μαστίγιο που λέγεται ανεργία, χρησιμοποιείται σαν απειλή και είναι έτοιμο να πέσει στις πλάτες των εργαζομένων.
Ενώ τέλος, καλούν τους εργαζόμενους να «αφήσουν τις προστριβές» και να είναι μια
«δεμένη και λειτουργική ομάδα».
Εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο! Οι εργαζόμενοι σε τέτοια καταστήματα οφείλουν να οργανωθούν και να απαντήσουν συλλογικά απέναντι σ’ αυτές τις επιθέσεις που δέχονται σαν μια «πραγματικά δεμένη και λειτουργική ομάδα». Άλλωστε αυτός είναι ο μεγάλος τρόμος των αφεντικών.
