Tου Γιώργου Κασαμπαλάκου
Στις 26 Φλεβάρη έγινε στο κέντρο της Αθήνας μια ασυνήθιστη κινητοποίηση: 500 περίπου άτομα (ντελιβεράδες, ταχυμεταφορείς, εξωτερικοί) συμμετείχαν σε μια μοτο-πορεία, η οποία είχε σκοπό να αναδείξει τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου και να προσπαθήσει να συντονίσει τη δράση όλων αυτών των εργαζομένων απέναντι σε όσους τους εκμεταλλεύονται.
Η κινητοποίηση αυτή διοργανώθηκε από τους Caballeros, μια ομάδα εργαζομένων αυτού του κλάδου.
Η πορεία ακολούθησε διαδρομή γύρω από το κέντρο της Αθήνας, ενώ η ανταπόκριση του κόσμου στα πεζοδρόμια ήταν συγκινητική. Άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες, άλλοι μας συμπαραστέκονταν με απλές χειρονομίες, με έναν καλό λόγο.
Στην μοτο-πορεία συμμετείχαμε και εργαζόμενοι σε τέτοιες δουλειές, μέλη του Ξ. Μιλήσαμε με πολύ κόσμο, και βρήκαμε μεγάλη ανταπόκριση στην προκήρυξη που μοιράσαμε και πιο ειδικά στη βασική θέση που προβάλαμε πως “αυτό πρέπει να είναι απλά μια αρχή, συνέχεια πρέπει να είναι η δημιουργία σωματείου”.
Η προκήρυξη που μοιράσαμε αφορούσε γενικά τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους που δουλεύουν σε συνθήκες μερικής απασχόλησης, εργασιακής ανασφάλειας, κλπ, μέρος των οποίων είναι και οι ντελιβεράδες.
Στη συνέχεια παραθέτουμε αποσπάσματα από την προκήρυξη που μοιράσαμε με τίτλο “Μήπως είναι ώρα να οργανωθούμε;”
…Είμαστε οι “απασχολήσιμοι”
Σε συνθήκες κάτεργων εργάζονται όλο και περισσότεροι νέοι σε διαφορετικούς κλάδους …σε εστιατόρια και καφετέριες …σε μεγάλες πολυεθνικές και σούπερ μάρκετ, τύπου CARREFOUR, LIDL, Μαρινόπουλου, κλπ, οι νέοι που ξεπατώνονται στα φαστφουντάδικα τύπου Goodys και McDonalds, κλπ.
Όλοι εμείς, όχι μόνο δεν έχουμε εξασφαλισμένα τα εργασιακά μας δικαιώματα, δεν έχουμε καν το δικαίωμα στην απεργία αφού το αφεντικό μπορεί να μας απολύσει επί τόπου χωρίς να έχει να δώσει λογαριασμό σε κανένα
Όλοι εμείς είμαστε οι “απασχολήσιμοι” – έτσι μας ονόμασε ο κύριος καθηγητής (και πρώην πρωθυπουργός) Κώστα Σημίτης .
Δουλεύουμε σ’ αυτές τις συνθήκες γιατί η άλλη μας επιλογή είναι η ανεργία. Ή γιατί, για πολλούς από μας, η πρώτη δουλειά δίνει τόσο λίγα λεφτά που χρειάζεται και η δεύτερη.
Ντελιβεράδες – Ταχυμεταφορείς – “Εξωτερικοί”
Ειδικότερα στον κλάδο των ντελιβεράδων, τα πράματα θυμίζουν Μεσαίωνα. Να κάποια από τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε:
– Το μεροκάματο της πείνας. Δουλεύουμε με την ώρα ή με κάθε παράδοση που σημαίνει μάξιμουμ εντατικοποίηση και ελάχιστο κόστος στο αφεντικό
– Απλήρωτο νυκτερινό ωράριο. Αυτό που σε άλλους κλάδους πληρώνεται εξτρά, σε μας είναι ίδιο με το ημερήσιο
– Το “μεροκάματο του τρόμου”. Aπαιτεί ταχύτητα, χωρίς να παρέχεται από τους εργοδότες ο κατάλληλος εξοπλισμός (κράνη, φωσφορούχες φόρμες εργασίας). Κάθε χρόνο θρηνούμε δεκάδες θύματα ανάμεσά μας
– Ανασφάλιστοι στην συντριπτική μας πλειοψηφία. Οι περισσότεροι από μας δεν έχουν καθόλου ένσημα
– Ελαστικό ωράριο. Δουλεύουμε όταν μας καλεί ο εργοδότης, όποτε θέλει όταν θέλει, Σαββατοκύριακα, βραδινές ώρες – η ζωή μας γίνεται “λάστιχο”
Μπορούμε
Μπορούμε ν’ αλλάξουμε την κατάσταση όμως η προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να συντονιστούμε. Η πορεία μας με τα μηχανάκια στις 26 Φλεβάρη είναι πολύ σημαντική.
Χρειάζεται όμως να πάμε παραπέρα.
Να μαζευτούμε σε επίπεδο γειτονιάς ή χώρου, να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις για τα προβλήματά μας στο χώρο δουλειάς και για το τι κάνουμε γι’ αυτά.
Να φτιάξουμε τις δικές μας τοπικές επιτροπές που να βοηθούν στην ενημέρωση και το συντονισμό μεταξύ μας.
Να λειτουργούμε με δημοκρατικό τρόπο να συζητάμε και να αποφασίζουμε συλλογικά, χωρίς καρεκλοκένταυρους και αρχηγίσκους.
Να συζητήσουμε εναλλακτικές μορφές πάλης, όπως τοπικές διαμαρτυρίες, αποκλεισμούς και καταλήψεις χώρων, για να μεταφέρουμε δυνατά στην κοινωνία το δικό μας “όχι”.
Κάποια στιγμή θα μπορούμε να οργανώσουμε και την πρώτη μας απεργία – για να το κάνουμε όμως θα πρέπει να είμαστε καλά οργανωμένοι, διαφορετικά, απλά κάποιοι από μας θα φάνε απόλυση και θα μπουν σε μαύρη λίστα.
Η παρέμβασή μας είχε αντίκτυπο. Μιλήσαμε με πολλούς συνάδελφους κάναμε γνωριμίες ανταλλάξαμε τηλέφωνα για να δούμε ποια μπορούν να είναι τα επόμενα βήματα.
Το πιο σημαντικό όμως για μας είναι ότι γνωρίσαμε μαχητικά παιδιά από διαφορετικούς χώρους, με τους οποίους να διατηρήσουμε την επαφή. Στη βάση της κατανόησης ότι η μοτο-πορεία αυτή πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Στα πλαίσια του καλύτερου συντονισμού, επισκεφθήκαμε επίσης τους Cabaleros και ανταλλάξαμε κάποιες πρώτες σκέψεις για το πώς να συντονίσουμε τη δράση μας.
Στόχος μας είναι η δημιουργία επιτροπών “απασχολήσιμων” ανά χώρο δουλειάς ή ανά περιοχή, ενώ στο βάθος του δρόμου σίγουρα είναι η δημιουργία συνδικάτου ειδικά για ντελιβεράδες και “εξωτερικούς”, κάτι που θα είναι η γέννηση ενός φρέσκου, νεανικού και μαχητικού κινήματος.
