Η απανθρακωμένη γυναίκα στη Μόρια και η καταστολή που ακολούθησε στο στρατόπεδο κράτησης, για μία ακόμα φορά γεμίζουν με θλίψη, οργή και αγανάκτηση χιλιάδες ανθρώπους που παρακολουθούν εδώ και χρόνια το δράμα των προσφύγων και των μεταναστών να μην τελειώνει! Διωγμένοι από τις χώρες τους από πολέμους και φτώχεια, έρχονται και θαλασσοπνίγονται στην Μεσόγειο ή ζουν σε άθλιες συνθήκες στα camp, με χειρότερο ίσως πανελλαδικά αυτό της Μόριας.
Με την πυρκαγιά να ξεσπάει μόλις δύο μέρες μετά το τελευταίο ναυάγιο στη θαλάσσια περιοχή των Οινουσσών, που στοίχισε τη ζωή σε ένα βρέφος, τέσσερα παιδιά και δύο ενήλικες, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε: πότε θα γίνει επιτέλους η δημόσια παραδοχή πως τα κέντρα κράτησης, τα τείχη και η Frontex δεν πετυχαίνουν τίποτα πέρα από το να αυξάνουν τον αριθμό των νεκρών;
Μία αποτυχημένη συνταγή, που δεν εγκαταλείπεται
Σε έναν κόσμο που καθημερινά γίνεται πιο επικίνδυνος, με πολεμικές συρράξεις, εμφύλιους πολέμους, πείνα, φτώχεια και περιβαλλοντική κρίση, το μόνο σίγουρο είναι πως θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις πατρίδες τους, όχι πλέον για «ένα καλύτερο μέλλον», αλλά για να αυξήσουν τις πιθανότητες να έχουν οποιοδήποτε μέλλον.
Οι «μεγάλοι» και ισχυροί αυτού του κόσμου, αυτοί που έχουν δημιουργήσει τις αιτίες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, εδώ και χρόνια έχουν επιλέξει πώς θέλουν να αντιμετωπίσουν αυτήν την πορεία προς την «πολιτισμένη» Δύση: με «έλεγχο των προσφυγικών ροών», «περιορισμό των μετακινήσεων», «άνοιγμα και κλείσιμο της κάνουλας των προσφύγων που έρχονται στην Ευρώπη από την Τουρκία» και άλλες τέτοιου είδους κυνικές περιγραφές!
Οι οποίες μεταφράζονται στο εξής «σχέδιο»: Συνάπτουμε συμφωνίες με την Τουρκία να κρατήσει αιχμάλωτους υπό άθλιες συνθήκες την πλειοψηφία των προσφύγων που βρίσκονται στα εδάφη της. Πνίγουμε ή αφήνουμε να πνιγούν εκατοντάδες έως χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο στη Μεσόγειο. Όσους, σε κόντρα των πιθανοτήτων, καταφέρουν να φτάσουν στην Ελλάδα και σε άλλες μεσογειακές χώρες τους στοιβάζουμε σε στρατόπεδα κράτησης κάτω από άθλιες συνθήκες. Ελπίζουμε πως αυτό θα στείλει το μήνυμα στους υπόλοιπους να μην φύγουν από τις χώρες τους. Δημιουργούμε εκρηκτικές συνθήκες στα στρατόπεδα κράτησης. Σε περίπτωση ατυχήματος και ύπαρξης νεκρού, χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα. Επαναλαμβάνουμε όταν/όπου χρειαστεί.
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Και με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα στις περιοχές που υπάρχουν στρατόπεδα κράτησης, με τους πρόσφυγες και μετανάστες να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, που γεννούν αγανάκτηση και οργή τόσο στους ίδιους, όσο και στους ντόπιους. Οι συνθήκες στο στρατόπεδο κράτησης της Μόριας εξάλλου, ήταν γνωστές εδώ και πολύ καιρό: σε έναν χώρο με υποδομές για 3.000 ανθρώπους, ζουν 12.000 άνθρωποι κάτω από άθλιες συνθήκες. Το να ξεσπάσει μία φωτιά ή να σημειωθεί κάποιο άλλο ατύχημα ήταν τουλάχιστον αναμενόμενο δεδομένων των συνθηκών!
Η ύπαρξη «άλλης μίας νεκρής» ήταν αναπόφευκτη, όσο αυτές οι συνθήκες συνεχίζονται και το ζήτημα που τίθεται πιο επιτακτικά από ποτέ είναι το αν μπορεί να υπάρξει λύση που να σέβεται και να προστατεύει τις ανάγκες των προσφύγων, των μεταναστών και των ντόπιων. Και η απάντηση είναι πως μπορεί! Αυτή η λύση όμως δεν συμφέρει στους ισχυρούς!
Λύση υπάρχει, αλλά δεν αρέσει στους ισχυρούς
Μπορεί να υπάρξει καταρχήν οργανωμένος τρόπος μετακίνησης των προσφύγων και των μεταναστών, ώστε να ταξιδεύουν με ασφάλεια και μακριά από διακινητές που δε διστάζουν ακόμα και να βουλιάξουν βάρκες και να πνίξουν ανθρώπους για να μη συλληφθούν και να συνεχίσουν να πλουτίζουν σε βάρος ανθρώπινων ψυχών.
Πρέπει να υπάρξει επίσης σχεδιασμένος καταμερισμός των προσφύγων και των μεταναστών αρχικά σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στη συνέχεια και στο εσωτερικό της κάθε χώρας, ώστε η συνύπαρξη με τις τοπικές κοινωνίες να γίνεται αρμονικά, με αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό.
Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, που πλήττεται από υψηλή ανεργία και χαμηλούς μισθούς, θα πρέπει να υπάρξουν κρατικές πρωτοβουλίες για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, όπως για παράδειγμα με την επαναλειτουργία εργοστασίων, την απαλλοτρίωση μεγάλων εκτάσεων γης που έχουν εγκαταλειφτεί και δεν καλλιεργούνται κοκ. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να απασχοληθούν ντόπιοι και ξένοι εργαζόμενοι, με καλούς μισθούς και σωστές συνθήκες εργασίας. Φυσικά, όλα αυτά θα πρέπει να συνοδεύονται με τον αγώνα για μία κοινωνία που θα εξαλείψει όλες τις αιτίες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης. Να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς ιμπεριαλιστικούς πολέμους που σκοτώνουν εργαζόμενους για να πλουτίζουν οι καπιταλιστές, έναν κόσμο που θα σέβεται το περιβάλλον και δεν θα το καταστρέφει, δεν θα «ερημοποιεί» και δεν θα «βουλιάζει» κατοικήσιμες περιοχές του πλανήτη, έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει φτώχεια, πείνα και εκμετάλλευση και δε θα ξεριζώνει ανθρώπους αναγκάζοντας τους να παίξουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα προκειμένου να επιβιώσουν.
