Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε με αφορμή την εκδήλωση «Σπάζοντας τις αλυσίδες του DNA» που διοργάνωσε η Επιτροπή Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού το Σάββατο 4/11.
Την τελευταία 10ετία η ελληνική δικαιοσύνη έχει δώσει τα ρέστα της. Όσο η κατάσταση στην χώρα ήταν σχετικά «ομαλή», η Δικαιοσύνη προσπαθούσε να κρατήσει ένα μανδύα «αντικειμενικότητας». Όταν τα πράγματα όμως ζόρισαν με την κρίση, οι θεσμοί της δικαιοσύνης και των μηχανισμών της τάξης έδειξαν ξεκάθαρα ότι στέκονται με πλευρό της εξουσίας, ενάντια στους καταπιεσμένους.
Μια μικρή ανασκόπηση
Για να θυμίσουμε κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις μόνο:
- Ζαρντινιέρα (Νοέμβριος 2006). Ο φοιτητής Α. Δημητρίου περνάει μετά την πορεία του Πολυτεχνείου μπροστά από αστυνομικούς που βρίσκονται στο Συντριβάνι στη Θεσσαλονίκη. Ξυλοκοπείται άγρια χωρίς να έχει κάνει το παραμικρό (όπως δείχνουν και τα σχετικά πλάνα). Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί υποστηρίζουν πως έπεσε πάνω σε μια ζαρντινιέρα μόνος του στην προσπάθεια του να διαφύγει.
- Τα πράσινα σταράκια (Μάιος 2007). Ο φοιτητής Π. Κετίκης συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται με μόνο στοιχείο ότι φορούσε πράσινα σταράκια όντας σε πάρτι στα πανεπιστήμια, και επειδή σε άλλο σημείο του ΑΠΘ γινόταν επεισόδια στα οποία οι αστυνομικοί είδαν κάποιον να φοράει πράσινα παπούτσια!
- Η περίπτωση του φοιτητή με τις πιτζάμες. Το 2009, στην πορεία για την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου γίνονται κάποια επεισόδια, ένας φοιτητής κατεβαίνει με τις πιτζάμες για να πετάξει τα σκουπίδια και βρίσκεται κατηγορούμενος, ενώ οι αστυνομικοί κάνουν προσπάθεια να του φορτώσουν μια τσάντα με μολότοφ.
- Η υπόθεση του Μάριου Ζέρβα. Το Μάρτη του 2010, στην γενική απεργία ενάντια στο 1ο Μνημόνιο, ο προπονητής κολύμβησης παιδιών συλλαμβάνεται, λόγω ύποπτης εμφάνισης (ράστα) και του σακιδίου του, που τελικά έχει μέσα μόνο σαμπουάν και σαγιονάρες από το κολυμβητήριο.
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο όλων αυτών των υποθέσεων;
Ήταν όλες σκευωρίες!
Όμως, απ’ ότι φαίνεται η ηγεσία της αστυνομίας και της Δικαιοσύνης δεν προβληματίστηκε ιδιαίτερα. Γιατί; Ο λόγος είναι απλός: τους συμφέρει να ταλαιπωρείται κάποιος κόσμος που δεν έκανε τίποτα, γιατί με αυτόν τον τρόπο διασπείρεται ο φόβος. Αν οι απλοί άνθρωποι ακούνε ότι κάποιος που δεν έκανε τίποτα τραβιέται στις φυλακές και τα δικαστήρια, φοβούνται και κλείνονται στα σπίτια τους.
Μπαράζ καταστολής
Δεν είμαι όμως μόνο η στοχοποίηση μεμονωμένων ανθρώπων, αλλά και η στοχοποίηση ολόκληρων κινημάτων, περιοχών ή ελευθεριών.
- Στη Χαλκιδική δικάζεται μια ολόκληρη κοινωνία γιατί αντιστάθηκε στα σχέδια εξόρυξης χρυσού της πολυεθνικής Eldorado Gold. 450 τουλάχιστον διωκόμενοι, ακόμα και με εντελώς σαθρά κατηγορητήρια, που όμως καταφέρνουν να κρατάνε σε ομηρία ανθρώπους και να εξοντώνουν οικονομικά το κίνημα με τα τεράστια δικαστικά έξοδα.
- Τα Εξάρχεια που χαρακτηρίζονται «κέντρο ανομίας». Τελευταίο παράδειγμα η δολοφονία του δικηγόρου Ζαφειρόπουλου από μαφίες στο Γκύζη που παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ σαν «υπόθεση των Εξαρχείων». Αποκορύφωμα φυσικά αυτής της στάσης ήταν η δολοφονία του 16χρονου Α. Γρηγορόπουλου και τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008.
- Σχεδόν όλες οι πολυήμερες απεργίες τα χρόνια των Μνημονίων βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές με αποφάσεις δικαστηρίων, που φαίνεται πια ότι το δικαίωμα στην απεργία δεν είναι καθόλου δεδομένο.
- Τα ΜΑΤ και τα χημικά θεωρούνται κάτι συνηθισμένο πια σε κάθε πορεία, και ειδικά σε μεγάλες και μαζικές κινητοποιήσεις, όπου με βοήθεια κάποιων «χρήσιμων ηλιθίων» μπαχαλάκηδων (ή και ασφαλιτών) συνειδητά τα ΜΑΤ επιδιώκουν να διαλύσουν.
- Οι σχέσεις των μηχανισμών καταστολής με τη Χρυσή Αυγή είναι πια παραπάνω από ξεκάθαρες. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την ναζιστική αυτή συμμορία αστυνομία και οι δικαστές βγάζει μάτι: επιείκεια, διαρκείς «αμέλειες», υπόθαλψη, ή και ανοιχτή συνεργασία.
- Για να μην μιλήσουμε για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι μηχανισμοί της τάξης τους πρόσφυγες και τους μετανάστες: στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλείσιμο των συνόρων με συνέπεια να πνίγονται χιλιάδες στο Αιγαίο, επιχειρήσεις σκούπα, βασανισμοί, υποβίβαση της ζωής και της αξιοπρέπειας τους.
Η Ηριάννα, ο Θεοφίλου και το DNA
Τους τελευταίους μήνες έγινε αρκετή δημόσια συζήτηση για την υπόθεση της Ηριάννας Β. Λ. και του Περικλή, καθώς και την υπόθεση του Τ. Θεοφίλου. Ο Θεοφίλου αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε αφού όμως πέρασε 5 χρόνια στην φυλακή για κάτι που δεν έκανε, ενώ Ηριάννα και Περικλής παραμένουν μέσα παρά τα συντριπτικά στοιχεία υπέρ τους.
Ένα κοινό στοιχείο και των δύο υποθέσεων είναι η χρήση του δείγματος DNA από τις διωκτικές αρχές. Η χρήση του DNA σε κατηγορητήρια αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, σε μια προσπάθεια να παρουσιαστούν «αδιάψευστα» στοιχεία. Είναι όμως έτσι;
Βασικά, η εξέταση του DNA το μόνο που μπορεί να πιστοποιήσει είναι η σύνδεση του δείγματος με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Όμως, ο χρόνος και ο τρόπος της απόθεσης του δείγματος πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο δεν αποδεικνύεται με αυτό τον τρόπο.
Για παράδειγμα, το κατηγορητήριο του Θεοφίλου βασίστηκε σε δείγμα DNA του που βρέθηκε πάνω σε ένα καπέλο, το οποίο παρουσιάστηκε μετά τη σύλληψη του ως πειστήριο που εντοπίστηκε κοντά στο χώρο της ληστείας της Πάρου. Το στοιχείο όμως αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα: το καπέλο αυτό μπορεί να φορέθηκε από άλλα 10 άτομα μετά που το φόρεσε ο Θεοφίλου, ή ακόμα μπορεί το DNA του Θεοφίλου να βρέθηκε λόγω της επαφής που είχε με κάποιον που μετά φόρεσε το καπέλο.
Όπως αναφέρει ο δικηγόρος του Κ. Παπαδάκης, το DNA κάποιου μπορεί να βρεθεί σε μια γόπα τσιγάρου ενώ δεν καπνίζει. Αν κάνει χειραψία με κάποιον καπνιστή και μετά αυτός καπνίσει ένα τσιγάρο, μπορεί το DNA του να βρεθεί στην γόπα.
Ποιος είναι ο ένοχος;
Τι φταίει λοιπόν για όλα αυτά; Μήπως είναι κάποιες «μεμονωμένες περιπτώσεις» διεφθαρμένων δικαστικών λειτουργών;
Όχι. Το φαινόμενο είναι τόσο μαζικό, και διεθνές, που μια τέτοια εξήγηση δεν στέκει.
Η ρίζα βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα και τα συμφέροντα που πρέπει να υπηρετήσει για να αναπαράγει την κερδοφορία του.
8 άνθρωποι στον κόσμο έχουν περιουσία μεγαλύτερη από το μισό πληθυσμό του πλανήτη!
Δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπαραχθεί αυτή τη τεράστια αδικία αν δεν υπήρχε η καταστολή!
Η αστυνομία και το δικαστικό σώμα παίζουν ακριβώς αυτό το ρόλο. Είναι μη εκλεγμένα σώματα, που δεν ανακαλούνται και δεν λογοδοτούν σε κανένα. Και είναι δομημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελούν πυλώνες σταθερότητας για αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα.
«Είμαι φτωχός, πολύ φτωχός,
για την αρρώστια μου αυτή δεν θα βρεθεί ποτέ γιατρός»
λένε οι στοίχοι από το τραγούδι «Δικαιοσύνη» του Γιάννη Αγγελάκα.
Οι φτωχοί θα γιατρευτούμε μόνο όταν ανατρέψουμε τον καπιταλισμό!
