Του Μάριου Κωνσταντινίδη, δημοσιογράφου
Πριν λίγες μέρες πήγα να κοντύνω κάτι παντελόνια και με ρώτησε η μοδίστρα τι δουλειά κάνω. Της απαντάω και εγώ ότι είμαι δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθμό… « Αγόρι μου, μου λέει, εσύ στάθηκες τυχερός και επέλεξες ένα καλό επάγγελμα με πολλά λεφτά »…
Ποια είναι η πραγματικότητα όμως ;
Αν εξαιρέσει κανείς μια πολύ μικρή μειοψηφία που αμοίβεται με εξωπραγματικά ποσά , η πλειοψηφία των δημοσιογράφων εργάζεται με μισθούς πείνας που σε αρκετές περιπτώσεις περνάνε και μήνες μέχρι να πάρουν τα δεδουλευμένα… Σχεδόν όλα τα «μαγαζιά» επιλέγουν να δουλεύουν με συμβάσεις ή μπλοκάκι , παρακάμπτοντας με αυτό τον τρόπο τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που ορίζει τον κατώτερο μισθό των δημοσιογράφων ανάλογα με τα χρόνια προϋπηρεσίας… Δεν είναι λίγοι λοιπόν εκείνοι , που με προϋπηρεσία δέκα και δεκαπέντε χρόνων , παίρνουν ένα μισθό που δεν ξεπερνά τα 1000 ευρώ μεικτά!!…
Την ώρα που οι εργαζόμενοι παλεύουν για τη θεσμοθέτηση του 35ωρου , οι δημοσιογράφοι είναι αναγκασμένοι, «από τη φύση της δουλειάς», όπως ισχυρίζονται κάποιοι, να δουλεύουν 10 με 12 ώρες την ημέρα, 6 μέρες τη βδομάδα… Υπερωρίες βέβαια δεν πληρώνονται και για τα σ/κ καλύτερα να μη γίνεται λόγος…
Και ενώ το επάγγελμα του δημοσιογράφου θεωρούταν κάποτε «λειτούργημα», σήμερα έχει καταντήσει καθαρά διεκπαιρεωτικό. Ο δημοσιογράφος καλείται να ικανοποιήσει τις ανάγκες του Μέσου στο οποίο δουλεύει, παραβλέποντας τις ανάγκες της κοινωνίας και ως επακόλουθο του εαυτού του … Σημασία δεν έχει η έρευνα σε βάθος (η οποία άλλωστε κοστίζει και είναι χρονοβόρα) αλλά η διατήρηση της γραμμής που κάθε μέσο επιλέγει να εξυπηρετήσει… Με απλά λόγια έχουμε γίνει «βιομηχανικοί» εργάτες του θεάματος και της πληροφόρησης…
Εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν αντιδρά ο κλάδος σε όλα αυτά που συμβαίνουν… Αν εξαιρέσουμε εκείνους που αργά η γρήγορα αλλάζουν επάγγελμα, οι υπόλοιποι, φοβούμενοι μη βρεθούν στην «μαύρη λίστα», αν αντιδράσουν, δηλαδή ουσιαστικά εκτός δουλειάς, δέχονται καρτερικά τα πάντα αντιλαμβανόμενοι ότι πλέον κανείς δεν είναι αναντικατάστατος και ότι εκατοντάδες νέοι δημοσιογράφοι περιμένουν να αρπάξουν την ευκαιρία (άλλη πικρή ιστορία του χώρου)…
Οι λιγοστές φωνές αντίδρασης σε όλα αυτά – εξαντλητικά ωράρια , μισθοί πείνας , ανελευθερία λόγου και έκφρασης – αργά ή γρήγορα απομακρύνονται καθώς όποιος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτήν την σκληρή πραγματικότητα , θεωρείται «ανίκανος» για αυτή τη δουλειά…
Ούτως ή άλλως ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη…
Πολλοί όμως;…
