Σφαγή στην ζούγκλα
Τον τελευταίο μήνα βρίσκεται
σε εξέλιξη μια μάχη στα ΜΜΕ, που
ξεκίνησε από την κόντρα του Μάκη
Τριανταφυλλόπουλου και της Ελευθεροτυπίας,
αλλά τείνει να πάρει
τα χαρακτηριστικά ενός γενικευμένου
επιχειρηματικού πολέμου
για την επικράτηση στον χώρο.
Ο Τριανταφυλλόπουλος κατηγόρησε
την Ελευθεροτυπία για διαπλοκή
(λόγω ανάληψης ολυμπιακών
έργων από την εταιρεία που
εργάζεται η σύζυγος του Σ.Φυντανίδη,
Ε.Βεντουράκη) και η εφημερίδα
τον κατηγορεί για τηλε-φασισμό.
Φυσικά εμείς δεν μπορούμε
να μπούμε στην λεπτομέρεια των
καταγγελιών για το ποιος παίρνει
τι και μέσω ποιων δρόμων, αλλά
επί της ουσίας δεν έχουμε κανένα
λόγο να διαψεύσουμε καμία από
τις δύο κατηγορίες. Από τη μία, η
διαπλοκή των ΜΜΕ με επιχειρηματικά
συμφέροντα και με κρατικές
επιδοτήσεις είναι κάτι που είναι
πλέον γνωστό, αν και ο απλός άνθρωπος
δεν πρόκειται να βρει ποτέ
τα στοιχεία και να ξεμπλέξει από
τους νομικούς δαίδαλους για να το
αποδείξει. Από την άλλη, οι πρακτικές
των τηλε-δικών, με τις οποίες
ο κάθε επιχειρηματίας- ιδιοκτήτης
καναλιού TV χτυπάει τους αντιπάλους
του είναι μια πρακτική
που αποδεικνύει τη ζούγκλα της
αγοράς και του ανταγωνισμού μεταξύ
των καπιταλιστών.
Ας δούμε όμως την ουσία. Απ’
ότι φαίνεται, όλοι οι βασικοί μέτο-
χοι και ιδιοκτήτες των μεγάλων
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε τον έναν μετά τον άλλο τους θεσμούς του συστήματος να βγάζουν τα άπλυτα τους στη φόρα. Πρώτα η διαπλοκή του πολιτικού συστήματος, μετά η
εκκλησία, το δικαστικό κύκλωμα, και τώρα τα ΜΜΕ. Όλα αυτά έκαναν και τους πιο δύσπιστους να καταλάβουν ότι η διαπλοκή και η διαφθορά δεν είναι κάτι τυχαίο, δεν αφορά κάποιες
εξαιρέσεις, αλλά είναι δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού.
ΜΜΕ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
εμπλέκονται και σε άλλες επιχειρήσεις.
Είναι τυχαίο αυτό; Γιατί δηλαδή
κάθε σοβαρός επιχειρηματίας
ψάχνει και το αντίστοιχο κανάλι
για να συνδεθεί; Είναι φανερό, για
να προωθήσει τα συμφέροντα του,
χρησιμοποιώντας την δύναμη και
τις διασυνδέσεις που έχουν τα
ΜΜΕ. Αυτό είναι από μόνο του διαπλοκή.
Συν τοις άλλοις, όλοι έχουν λερωμένη
τη φωλιά τους, και αυτό αποκαλύπτεται
καθαρά τις περιόδους
που οι ανταγωνιστές πλακώνονται
μεταξύ τους. Αυτό που βρίσκεται
σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή
είναι μια μάχη για την πίτα των επιδοτήσεων,
της τηλεθέασης, της
πρόσβασης στο κράτος, δηλαδή
μια μάχη για την κυριαρχία στην αγορά.
Αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει
με την άνοδο της ΝΔ στην
εξουσία, όπου ένα μέρος των καπιταλιστών
βρήκε πρόσβαση στην
εξουσία και κινείται αποφασιστικά
για να ανατρέψει τους προηγούμενους
συσχετισμούς. Περιττό να
πούμε ότι δεν είναι μια μάχη κάποιων
“αδικημένων” ή “καταφρονεμένων
“. Όλοι βγάζουν μεγάλα κέρδη,
εις βάρος των εργαζομένων
τους και εμείς φυσικά δεν έχουμε
λόγο να πάρουμε το μέρος κανενός.
Και αν δεν γινόταν όλο αυτό
το παιχνίδι στις πλάτες μας θα γελούσαμε
κιόλας.
Τηλεδίκες και κροκοδείλια
δάκρυα
Σίγουρα η διαπόμπευση ατόμων
και το ζουμ στην ιδιωτική ζωή
των πολιτών είναι κατακριτέα. Παραπέμπουν
σε ολοκληρωτικά καθεστώτα
χωρίς σεβασμό στην ανθρώπινη
αξιοπρέπεια, χωρίς τη στοι-
χειώδη αίσθηση του τεκμηρίου της
αθωότητας και επιτρέπουν σε μη
ελεγχόμενους φορείς να καθορίζουν
τη ζωή μας.
Βαρεθήκαμε όμως να βλέπουμε
όλα αυτά τα κροκοδείλια δάκρυα
σε σχέση με αυτό το φαινόμενο
από τους απολογητές του καπιταλισμού.
Οι σοβαροί αναλυτές
διαμαρτύρονται για την “εκτροπή
από τους δημοκρατικούς θεσμούς”
αλλά δεν μας λένε τι πρέπει να γίνει.
Δεν μας λένε για παράδειγμα
ότι αν η δικαιοσύνη ήτανε πραγματικά
ανεξάρτητη και χωρίς
διακρίσεις αυτές οι πρακτικές δεν
θα βρίσκανε πεδίο δράσης. Δεν μας
λένε ότι αν το σύστημα δεν ήτανε
τόσο σάπιο αυτές οι εκπομπές δεν
θα είχαν τι να δείξουν. Δεν μας λένε
ότι το σύστημα το ίδιο είναι αυτό
που παράγει τέτοια φαινόμενα
παρακμής και σήψης, γιατί η λειτουργία
του έγκειται στον εξής απλό
κανόνα: ο ένας πρέπει να φαει
τον άλλο, δηλαδή ο μεγαλύτερος
τον μικρότερο.
Ποιος θα μας φυλάξει από τους
φύλακες;
Η διαδικασία αποκαλύψεων
στην οποία έχει μπει το δικαστικό
σύστημα είναι άλλη μια πλευρά
αυτού του σκανδάλου που λέγεται
καπιταλισμός. Και δεν είναι μόνο
ο αριθμός των δικαστικών που
κατηγορείται για δωροδοκίες, κτλ
(έχουν ασκηθεί μέχρι σήμερα 24
ποινικές διώξεις), αλλά και ότι πολλοί
από αυτούς έχουν υψηλόβαθμες
θέσεις. Όταν αποδεικνύεται ότι
οι “από πάνω” σε μια υπηρεσία
“τα παίρνουν” φανταστείτε τι γίνεται
“από κάτω”. Και υποτίθεται ότι
όλοι εμείς πληρώνουμε υπέρογκους
μισθούς για τους δικαστές ώστε
να μην έχουν ανάγκη τον χρηματισμό…
Και αυτοί οι άνθρωποι υποτίθεται
βρίσκονται εκεί για να
προφυλάσσουν τους απλούς ανθρώπους
από τις αδικίες. Και εδώ
φαίνεται λοιπόν ότι όταν όλα γύρω
είναι σάπια, δεν υπάρχουν θεσμοί
που να αποτελούν όαση.
Οι 300 του Μαντούβαλου
Και δεν σταματάμε εδώ. 4 βουλευτές
(μέσα στους οποίους και ο
γνωστός πλέον Μαντούβαλος) θα
παραπεμφθούν στα δικαστήρια με
διάφορες κατηγορίες. Όλοι δηλώνουν
αθώοι. Αλλά η εικόνα δεν αλλάζει.
Η πολιτική εξουσία των καπιταλιστών,
η βουλή και η κυβέρνηση
δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε
άλλο παρά κατ’ εικόνα και ομοίωση
τους. Είναι δυνατόν αυτοί
οι άνθρωποι με όλες τις πολιτικές
και τα νομοσχέδιά τους να υπηρετούν
το σύστημα του κέρδους, να
κόπτονται για το πώς οι επιχειρηματίες
θα βγάλουν περισσότερα και
να μην βάζουν και αυτοί στην άκρη
μερικά εκατομμυριάκια για μια δύσκολη
στιγμή βρε αδερφέ; Τα ποσά
που δηλώνουν (και όπως ξέρουμε
υπάρχουν τρόποι να τα κρύψεις)
οι πολιτικοί μας είναι ήδη υπέρογκα.
Αλλά όπως είπαμε και ξέρουμε
η δίψα για κέρδος δεν έχει όρια.
Αυτοκάθαρση;
Η “αυτοκάθαρση” είναι πολύ της
μόδας τελευταία. Μετά την εκκλησία,
έχουμε τώρα και τη δικαιοσύνη
που θέλει να μην εμπλακεί άλλος
στην διαδικασία αυτή. Και να
το πούμε ξεκάθαρα: δεν πρόκειται
να γίνει καμία αυτοκάθαρση. Αυτοί
που χρησιμοποιούν αυτό τον όρο
φοβούνται για το μέγεθος που θα
πάρουν οι αποκαλύψεις και θέλουν
να τις κουκουλώσουν. Πως είναι δυνατόν
να αυτοκαθαριστούν θεσμοί
που η διαπλοκή τους διαπερνάει
από τη κορυφή ως τα νύχια; Ούτε
στην εκκλησία το είδαμε να συμβαίνει,
ούτε στην βουλή, ούτε στα
δικαστήρια. Και στην τελική, αν
μπορούσαν να το κάνουν από μόνοι
τους, γιατί δεν το έκαναν πριν
βγουν στην φόρα τα σκάνδαλα;
Η κρίση και η λύση
Η μόνη λύση για να αντιμετωπιστούν
αυτά τα φαινόμενα είναι
να μπουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι
στην διαδικασία ελέγχου των ΜΜΕ,
του πολιτικού συστήματος, των δικαστηρίων.
Είναι οι μόνοι που δεν
έχουν κανένα συμφέρον να συγκαλύψουν
καταστάσεις. Πως μπορεί
να γίνει αυτό; Οι εργαζόμενοι σε
αυτούς τους χώρους μαζί με σωματεία,
συνδικάτα, τοπικούς φορείς
και συλλόγους πρέπει να αναλάβουν
το έργο όχι μόνο να ψάξουν
τα συγκεκριμένα σκάνδαλα, αλλά
και να ελέγχουν τακτικά τους θεσμούς
που είναι ζωτικοί για αυτούς.
Ταυτόχρονα πρέπει τα ΜΜΕ
να κοινωνικοποιηθούν γιατί δεν νοείται
μια τόσο μεγάλη πηγή εξουσίας
να βρίσκεται στα χέρια επιχειρηματιών
που τους ενδιαφέρει μόνο
το κέρδος τους και όχι το κοινωνικό
σύνολο.
Τελικά βέβαια, όσο υπάρχει και
λειτουργεί το σύστημα του κέρδους,
ο καπιταλισμός, αυτά τα φαινόμενα
θα τα βρίσκουμε διαρκώς
μπροστά μας. Μόνο σε μια πραγματικά
σοσιαλιστική κοινωνία, που
θα λειτουργεί με κριτήριο τις κοινωνικές
ανάγκες θα εκλείψουν όλα
αυτά.
Νίκος Αναστασιάδης
