Μισός αιώνας έχει περάσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον ξεσηκωμό της νεολαίας που συμπαρέσυρε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα τα οποία συμπαραστάθηκαν στον αγώνα που έγινε η αρχή του τέλους της δικτατορίας. Η χούντα των συνταγματαρχών ήταν ένα καθεστώς απαγορεύσεων, ακραίου αυταρχισμού, αλλά και βαθιάς εκμετάλλευσης, φτώχειας και διαφθοράς που ανατράπηκε από τους μαζικούς αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων.
Κάποιοι θεώρησαν μετά την αντιφασιστική νίκη στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την πτώση της Χούντας, θα είχαμε ξεμπερδέψει με την Ακροδεξιά. Ωστόσο, η κρίση του συστήματος αναπαράγει διαρκώς τέτοια φαινόμενα.
Τις τελευταίες δεκαετίες, τα δημοκρατικά δικαιώματα περιορίζονται συστηματικά. Βρίσκονται ξανά σε κίνδυνο από τη διολίσθηση του πολιτικού συστήματος στον αυταρχισμό και την καταστολή. Νεολαιίστικα και εργατικά κινήματα δέχονται διαρκείς επιθέσεις, ο αυταρχισμός και η βία εναντίον τους εντείνεται. Η επίθεση είναι συνολική, ενώ παράλληλα η όλο και σκληρότερη πολιτική που εφαρμόζεται νομιμοποιεί και καλλιεργεί το έδαφος για την ακροδεξιά να εισβάλει στο πολιτικό σκηνικό, αφού κομμάτι της ατζέντας της είναι πλέον κανονικότητα.
Αυτή η επανεμφάνιση της Ακροδεξιάς στο προσκήνιο, αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές απειλές για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της κοινωνίας.
Η ακροδεξιά απειλεί και πάλι
Το ΛΑΟΣ ήταν το μόρφωμα που εξέφραζε το μεγαλύτερο κομμάτι της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα την πρώτη περίοδο των μνημονίων και συνένωνε διάφορους χώρους της. Συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, που πέρασε το δεύτερο μνημόνιο και έτσι το ΛΑΟΣ έγινε έτσι στήριγμα του κατεστημένου στην επιβολή σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών. Τιμωρήθηκε με σημαντική εκλογική πτώση και έξοδο από τη βουλή.
Η Χρυσή Αυγή ήταν η δεύτερη βασική έκφραση της Ακροδεξιάς, και η πιο επικίνδυνη, καθώς επρόκειτο για μια καθαρά ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Η Χρυσή Αυγή στη βουλή ήταν το δεκανίκι του συστήματος, όσο και αν παρουσίαζε ένα ψευτοαντισυστιμικό προφίλ. Ψήφιζε νόμους φιλικούς προς τους εφοπλιστές και έπαιζε τον ρόλο του μπράβου για το εφοπλιστικό κεφάλαιο στο Πέραμα. Ταυτόχρονα, απολάμβανε και τη στήριξη από τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης που προσπάθησαν συστηματικά να την απενοχοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το μεγάλο αντιφασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε, οδήγησαν στη φυλάκιση την ηγεσίας της και έφεραν την εκλογική της κατάρρευση.
Σήμερα ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν την Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου τρίτο κόμμα (πάνω από το ΚΚΕ) και την «Φωνή Λογικής» της Α. Λατινοπούλου πάνω από το 3%, που είναι το όριο για την είσοδο στη βουλή. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές, είχαμε την είσοδο τριών ακροδεξιών κομμάτων στο κοινοβούλιο (Ελληνική Λύση, Νίκη και Σπαρτιάτες). Οι ακροδεξιοί σχηματισμοί επιχειρούν να καρπωθούν οφέλη από τη φύρα των ποσοστών της ΝΔ, ενώ η ίδια η κυβέρνηση τους χαϊδεύει τα αυτιά, κλιμακώνοντας την καταστολή και την επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις σε όλα τα επίπεδα, όπως και τη ρατσιστική αντιπροσφυγική πολιτική που εφαρμόζει όλα τα τελευταία χρόνια.
Το πρόγραμμα και οι θέσεις της «Φωνής Λογικής» της Λατινοπούλου, αποτελούνται από ένα μείγμα ισλαμοφοβίας, σεξισμού, αντικομμουνισμού αλλά και ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Έχει αναφορές στη συνωμοσιολογική θεωρία της «μεγάλης αντικατάστασης» του λευκού πληθυσμού της Δύσης από μετανάστες από την Ασία και την Αφρική, τάσσεται υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και διεκδικεί πιο σκληρή φύλαξη των συνόρων, με ακόμη περισσότερα pusbacks, κάτι που πρακτικά σημαίνει περισσότερους θανάτους προσφύγων στα σύνορα. Η Λατινοπούλου έχει τα διαπιστευτήρια ενός σημαντικού κομματιού του μεγάλου κεφαλαίου και φιλοδοξεί να γίνει η Ελληνίδα Μελόνι.
Στην περίπτωση της Ελληνικής Λύσης, έχουμε ένα επίσης ακροδεξιό κόμμα, με παρόμοιες θέσεις, μπόλικη συνωμοσιολογία αλλά και υποσχέσεις για φιλική πολιτική στο μεγάλο κεφάλαιο, με αρχηγό έναν επίδοξο Ορμπάν, που μιλάει για οπλοκατοχή, απελάσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης και επεκτατικούς πολέμους. Όμως από τον ασόβαρο συνωμοσιολόγο που πουλούσε γνήσιες επιστολές του Ιησού, ο Βελόπουλος έχει μετατραπεί σε μια πραγματική απειλή που δεν σηκώνει κανέναν εφησυχασμό. Ο ίδιος, όπως και οι υπόλοιποι γραβατωμένοι ακροδεξιοί, μπορεί να μην έχουν τάγματα εφόδου στις διαταγές τους, όμως από τη μια μεριά σπρώχνουν σε ακόμη πιο αντιδραστικές πολιτικές την κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ ταυτόχρονα μπορούν να λειτουργήσουν ενθαρρυντικά για άλλες, πιο επικίνδυνες περιθωριακές ομάδες καθαρών νεοναζί και φασιστών, που μπορούν να συγκροτήσουν τάγματα εφόδου σαν αυτά της Χρυσής Αυγής. Κάποια τέτοια σημάδια επανεμφάνισής τους, ήδη υπάρχουν, και αυτό από μόνο του αποτελεί σήμα κινδύνου.
Νέες επιθέσεις
Τον τελευταίο καιρό διάφορες ομάδες φασιστών προσπαθούν να βγουν ξανά στον δρόμο. Μετά τη ρατσιστική επίθεση σε μετανάστη διανομέα τον Οκτώβρη, είχαμε επίθεση από ομάδα είκοσι ατόμων σε δομή ανήλικων ασυνόδευτων προσφύγων στα Σεπόλια, κατά την οποία τραυματίστηκαν δύο ανήλικα παιδιά. Περιστατικά επιθέσεων σε μετανάστες έχουν καταγραφεί και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας και η τάση είναι αυξητική…
Στη Θεσσαλονίκη ακροδεξιοί βανδάλισαν γραφεία του ΚΚΕ, βιβλιοθήκες και τοπικά στέκια, ενώ επιτέθηκαν και σε μια παρέα νέων που γυρνούσε από συναυλία. Τρία χρόνια πέρασαν σχεδόν και από τα γεγονότα στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, το οποίο οι φασίστες είχαν προσπαθήσει να μετατρέψουν σε ορμητήριο. Πιο πρόσφατα, είχαμε επιθέσεις στο pride, αλλά και σε δύο τρανς παιδιά, από μεγάλο αριθμό τραμπούκων στην πλατεία Αριστοτέλους.
H απάντηση μας
Η ηγεσία της Χρυσής Αυγής σήμερα βρίσκεται στη φυλακή. Αυτό δεν ήταν επίτευγμα των θεσμών, ούτε της «δικαιοσύνης» γενικά και αόριστα όπως λένε οι εκπρόσωποι του συστήματος. Αυτό που τους σταμάτησε ήταν το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα, που έδωσε μάχη στα σχολεία, στις γειτονιές, στις φοιτητικές συνελεύσεις και στους δρόμους. Η καταδίκη ήταν μόνο το επιστέγασμα αυτού του αγώνα. Όμως, όπως από την αρχή προειδοποιούσαν κομμάτια του αντιφασιστικού κινήματος, η απειλή της ακροδεξιάς συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα την βλέπουμε να αναπτύσσεται επικίνδυνα.
Απέναντι σε αυτή την απειλή, χρειαζόμαστε ξανά αντιφασιστικές επιτροπές και συνελεύσεις σε γειτονιές, ενημερωτικές εκστρατείες και δράσεις σε σχολεία και σχολές. Το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να αξιοποιήσει την εμπειρία των προηγούμενων χρόνων και να προχωρήσει ξανά στις δράσεις που θα αποτρέψουν την επανεμφάνιση των φασιστών πριν να είναι αργά. Αυτό είναι και το νήμα που πρέπει και μπορεί να ενώσει την μνήμη του Πολυτεχνείου με τους αγώνες του σήμερα: Ποτέ ξανά φασισμός!
