Δημοσιεύουμε την καταγγελία που μας έστειλε η σ. Λίτσα Αμπελά σε σχέση με την ταλαιπωρία που υπέστη η υπέργηρη μητέρα της, αρχικά από τις τραγικές ελλείψεις γιατρών και κλινών στα δημόσια νοσοκομεία και στη συνέχεια από την αδιαφορία ιδιωτικής κλινικής, που έχει υπογράψει συμφωνία με το Υπουργείο Υγείας στα πλαίσια της «αποσυμφόρησης» των δημόσιων νοσοκομείων.
Θα ήθελα να καταγγείλω τη μεγάλη ταλαιπωρία που υπέστη πρόσφατα η μητέρα μου κατά τη νοσηλεία της, η οποία ξεκίνησε από το νοσοκομείο Αλεξάνδρα που εφημέρευε.
Μετά από πολύωρη αναμονή, οι γιατροί έκριναν ότι χρειάζεται διάγνωση από χειρούργο που το Αλεξάνδρα δεν διέθετε, οπότε αναγκαστήκαμε να τη μεταφέρουμε στο Γεννηματάς. Εκεί, περιμέναμε 7 ολόκληρες ώρες μέχρι να εξεταστεί, 5 από τις οποίες ήταν καθισμένη σε καροτσάκι. Στις 4:00 τα ξημερώματα της έγινε εισαγωγή, αφού διαγνώστηκε με φλεγμονή στη χολή.
Καθώς δεν υπήρχε ελεύθερο κρεβάτι, την έβαλαν σε ένα ράντζο το οποίο ήταν πολύ χαμηλό και δεν είχε ανάκληση ούτε προστατευτικά. Για να σηκώσουν το στρώμα, είχαν τοποθετήσει μια κούτα από κονσέρβες(!). Όπως ήταν φυσικό, η μητέρα μου κατά τη διάρκεια της νύχτας έπεσε κάτω.
Την επόμενη μέρα μας κάλεσε η υπεύθυνη γιατρός και μας ενημέρωσε ότι η μητέρα μου θα μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική, στα πλαίσια μιας συμφωνίας μεταξύ του Υπουργείου Υγείας και ιδιωτικών κλινικών για την αποσυμφόρηση των νοσοκομείων.
Είχαμε μια συζήτηση σχετικά κατά την οποία διατύπωσα την άποψή μου ότι τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να διατεθούν για την ενίσχυση του ΕΣΥ και όχι των κλινικαρχών και ότι είμαι υπέρ της δημόσιας υγείας και εμπιστεύομαι τους γιατρούς του ΕΣΥ.
Ενώ αρχικά δεν υπέγραψα το χαρτί της συναίνεσης, τελικά αναγκάστηκα να προχωρήσω σε έναν ηθικό συμβιβασμό για εμένα, καθώς οι επιλογές μας ήταν ή ράντζο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία της μητέρας μου, ή κρεβάτι σε δωμάτιο. Έτσι, αποφασίσαμε να μεταφερθεί στο ιδιωτικό θεραπευτήριο στην Κυψέλη.
Αντί όμως, για το «ξενοδοχείο πολυτελείας» που μας είχε υποσχεθεί η γιατρός, βρεθήκαμε σε ένα δωμάτιο βρώμικο, με χαλασμένο πάτωμα, χωρίς να έχουμε δικαίωμα ούτε να διανυκτερεύσουμε για να φροντίσουμε τη μητέρα μας που χρειαζόταν βοήθεια, αλλά ούτε και να προσλάβουμε μια αποκλειστική.
Την επόμενη, βρήκα τη μητέρα μου σε άθλια κατάσταση, με δεμένα χέρια και σε καταστολή. Της είχαν χορηγήσει ηρεμιστικά και παράλληλα της είχαν δέσει τα χέρια, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος αφού ήταν σε καταστολή. Επίσης, είχε λερωθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας και κανείς δεν είχε φροντίσει να την καθαρίσει.
Μου ανακοίνωσαν ότι είχε λοίμωξη στο αναπνευστικό και όταν ρώτησα πότε παρουσιάστηκε αυτή, είπαν ότι μπορεί να έπαθε εισρόφηση κατά τη μεταφορά της. Καθώς η κατάστασή της ήταν άθλια και δεν είχε επικοινωνία με το περιβάλλον (ενώ πριν μπει στο νοσοκομείο και παρά την ταλαιπωρία της και τις πολύωρες αναμονές, είχε πλήρη αντίληψη), φοβήθηκα για τη ζωή της και τη μετέφερα με δική μου ευθύνη και ιδιωτικό ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Σωτηρία που εφημέρευε.
Εκεί νοσηλεύτηκε για λίγες μέρες και στη συνέχεια πήρε εξιτήριο. Στο σπίτι σιγά σιγά και με τη δική μας φροντίδα ανέκαμψε από την ταλαιπωρία που είχε υποστεί, αφού σε 5 μέρες άλλαξε 4 νοσοκομεία σε ηλικία 92 ετών, με κίνδυνο της ζωή της.
Αυτή η εμπειρία μας (που είμαι σίγουρη πως δεν είναι μοναδική, αλλά συχνό φαινόμενο), είναι αποκαλυπτική για το πώς λειτουργεί το ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι κλινικάρχες δεν νοιάζονται για την υγεία των ασθενών, αλλά για τα δικά τους κέρδη. Οι ιδιωτικές κλινικές είναι «ξενοδοχεία πολυτελείας» για όσους έχουν τα λεφτά να πληρώσουν αντίστοιχες υπηρεσίες. Για τους υπόλοιπους, τους φτωχούς εργαζόμενους, που καταλήγουν εκεί από ανάγκη, ιδιωτική κλινική σημαίνει ακατάλληλα δωμάτια, δεμένοι ασθενείς και κίνδυνος να επιβαρυνθεί περισσότερο η υγεία τους.
Το συμπέρασμα μετά απ’ όλα αυτά παραμένει ένα: μόνο η ενίσχυση του ΕΣΥ μπορεί να εγγυηθεί την αξιοπρεπή περίθαλψη και να βάλει φρένο σε όλο αυτό το απαράδεκτο σκηνικό. Εξάλλου, έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι η ιδιωτικοποίηση σκοτώνει- στη συγκεκριμένη περίπτωση, παραλίγο κυριολεκτικά.
